EP.3
“ขิม!”
“อืม...”
“ลุก! เร็ว!”
ค่ำวันหนึ่งด้วยความอ่อนเพลียของหญิงสาว เธอผล็อยหลับคาโซฟาโดยมีแฟนหนุ่มยืนเขย่าแขนข้างกาย
ซิมพยายามปลุกแฟนสาวตัวเองให้ตื่น
“มีอะไรซิม”
“มานอนอะไรตรงนี้”
หญิงสาวขยี้ตาตัวเองแรงๆ เมื่อเย็นขิมนั่งทำโปรเจคงานชิ้นสุดท้ายของเทอมจนผล็อยหลับไป
แบบจำลองอาคารสูงชิ้นนี้จะเป็นหนึ่งในชิ้นงานเพื่อการปูทางเดินสู่บริษัทชั้นนำ
“ไปแต่งตัวเร็ว”
“ไปไหน”
“เถอะน่า! เร็วเข้า” เพราะคืนนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์
ขิมเข้าใจว่าซิมจะกลับบ้านและเธอเองก็จะได้กลับบ้านเช่นกัน
สาวเซอร์ตามสไตล์เด็กสถาปัตย์ ขิมนุ่งเพียงกางเกงยีนขาสั้น เสื้อยืดสบายๆ และกล้ามผมมวยลวกๆ เพราะเพิ่งตื่นนอน
“ซิม! พาเรามาทำไม” รถญี่ปุ่นรุ่นกลางๆ จอดหน้าร้านเหล้าแหล่งหนึ่งไม่ใช่เป้าหมายเดิมอย่างที่ขิมเข้าใจเธอจึงโวย
“เดี๋ยวค่อยกลับบ้านพร้อมกันไง”
“อ้าวแล้วจะไปไหน”
“เออน่ะ! รอเราแปบหนึ่ง”
ร้านเหล้าแบบเปิดบรรยากาศนั่งสบายๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลมหา’ลัย
หนุ่มสาวหลายรายวัยไล่เลี่ยกันนั่งดื่มสุรา ฟังเพลงและพูดคุยจอแจสนุกสนานหัวเราะร่า
ขิมถูกทิ้งให้นั่งเฝ้าโต๊ะคนเดียวในขณะที่แฟนหนุ่มเดินหายเข้าไปด้านใน
สาวเจ้าเคยได้แต่นั่งรถเมล์ผ่านแต่ไม่เคยมีโอกาสมาเที่ยวในสถานที่แบบนี้จริงๆ สักครั้ง
ชีวิตวัยรุ่นที่ขิมไม่เคยมีประสบการณ์ และครั้งแรกก็โดนทิ้งให้นั่งเก้ๆ กังๆ อยู่คนเดียว
“ซิมอยู่ไหนเนี้ย”
...
“งั้นเรากลับนะ”
เจ้าตัวต่อสายหาอีกคนเพราะเวลาสองชั่วโมงที่ขิมนั่งคนเดียวอยู่ในร้านเหล้าบรรยากาศสบายๆ
แต่ซิมก็ไม่ได้เอาขิมมาทิ้งขว้างไม่ดูดำดูดีเสียทีเดียว เขาสั่งอาหารและเครื่องดื่มให้เด็กเสิร์ฟยกมาบริการระหว่างรอ
ส่วนตัวเองหายหัวไปเลยไม่บอกไม่กล่าวว่าจะกลับมารับขิมเมื่อไร
เวลาผ่านไปกระทั่งดึกขึ้นไปอีก
เธอเห็นว่าประตูบานใหญ่มีคนเดินเข้าออกกันวุ่นวาย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงลองดูบ้าง
สาวน้อยไร้ประสบการณ์นุ่งยีนสั้นกับเสื้อยืดพื้นๆ ผมรวบมัดมวยจุกตาค้างกับภาพที่เห็น
ลูกค้าด้านนอกที่ว่าเยอะเมื่อเทียบกับข้างในแน่นหนาจนต้องตะแคงตัวเดิน ชั้นลอยด้านบนมีกลุ่มคนหนึ่งฝูงยืนล้อมโต๊ะสนุ๊กอีกหลายหลัง บ้างทำหน้าตึงเครียดเหมือนกำลังชิงแชมป์โลกอะไรแบบนั้น บ้างก็ยิ้มแฉ่ง หนึ่งในนั้นก็คือซิมกำลังใช้ช็อกฝนหัวไม้คิวไม่ทันเห็นคนที่นำมาทิ้งไว้
“ซิม! เราจะกลับแล้วนะ”
“เข้ามาทำไมขิม ทำไมไม่รอข้างนอก”
“เรานั่งรอหลายชั่วโมงแล้วนะ”
“อีกเกมเดียว ออกไปรอก่อนนะ”
“เฮ้ย...!!”
ขิมถูกซิมดันหลังจนออกมาพ่นนอกประตู เธอหันรีหันขวางเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดีเลยต้องกลับไปนั่งรอที่โต๊ะตัวเดิม
มือถือคู่ใจต่อสายหาแฟนหนุ่มแต่ไม่มีการตอบรับ เมื่อเวลาล่วงเลยจนกระทั่งตีหนึ่งกว่าๆ ลูกค้าทั้งร้านเบาบางลง หนุ่มสาวทยอยกันออกจากร้านแต่ขิมก็ยังไม่เห็นวี่แววคนที่บอกให้รอ
“ซิม!!”
“เออ! แปบหนึ่งไง”
“แต่นี่มันดึกมากแล้วนะ”
“ก็บอกว่าเกมสุดท้ายแล้ว...//มึงไปเคลียร์กับเมียให้รู้เรื่องก่อนเถอะวะ น่ารำคาญ”
“ฮะ!?”
ผู้ชายหน้าดุพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่สบอารมณ์ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ขิมโมโห
มันคือคำพูดจาที่ไม่น่ารักเอาเสียเลยต่างหาก
“นี้นายน่ะ เมื่อกี้ว่า...!!”
“เกมนี้กำลังตึง งั้นขิมกลับเลยแล้วกันนะ”
“เอ้า! แล้วที่ให้เรา...” หญิงสาวหน้าเหวอถูกแฟนหนุ่มดุนหลังพาออกประตูอีกครั้ง
“อะ! ค่ารถ” ซิมล้วงกระเป๋ากางเกงควักเอาแบงก์เทายับๆ ย่นๆ ยัดใส่มือให้ขิม
ก่อนที่จะถูกกันออกมาข้างนอกเธอแอบเห็นเงินจำนวนมากวางกองบนโต๊ะสักกหลาดสีเขียวเข้ม ที่บอกว่าเกมกำลังตึงคงเป็นเพราะมีการเดิมพันมาเกี่ยวข้อง
“ทำไมมันเยอะแยะขนาดนี้”
“ขิมเก็บไว้นะ”
“ไม่เอา!”
“งั้นเอาเป็นว่าเราฝากขิมไว้ก่อน โอเคมั้ย”
“ไอ้ซิม! เสร็จยังวะ” ชายหน้านิ่งคนเดิมเดินออกมาตาม สีหน้าแววตามองขิมเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง จากนั้นก็หันหลังหายกลับเข้าไปด้านใน
“ถึงบ้านแล้วโทรบอกเราด้วยนะ”
“เดี๋ยวสิซิม!!” แฟนหนุ่มวิ่งกลับเข้าไปด้านในอีกครั้งหลังจากสั่งเสียแฟนสาวตัวเองเรียบร้อย
3.00 น.
“แก้ได้ให้ห้าพัน เอาป้ะ!”
ลูกกลมเกลี้ยงสีขาว,น้ำตาล,ดำและแดงเรียงแถวต่อคิวติดๆ กัน ซึ่งการจะแทงลูกขาวให้อ้อมไปโดนลูกสีแดงลงหลุมแล้วดีดสกรูกลับมาอยู่ในตำแหน่งที่ดีเพื่อตบลูกดำต่อ ถือว่าไม่ยากนักหากผู้เล่นคนนั้นมีทักษะมากพอ แต่ทว่าสองหนุ่มที่ยืนอยู่กันคนละตำแหน่งกำลังใส่สมองวางแผน ใช้สายตาในการกะเกณฑ์ และมันเพิ่มความกดดันเข้าไปอีกเมื่อมีตัวเงินเดิมพันมาเกี่ยวข้อง
ทางด้านซิมนั้นเขามีทักษะการจัดวางการเรียงลูกให้คู่แข่งแทงยากๆ และชอบการแก้สนุ๊กเพราะมันสนุกกว่าแทงรวดเดียวลงหลุมหมดโต๊ะ
ฝั่งผู้ถูกท้าทายประเมินแล้วคงไม่รอดก็เลยเลิก
“เออ! ลูกนี้ยอม”
“ฮาๆๆ อะไรกันวะ!” ซิมหัวเราะร่า
เสน่ห์ของสนุกเกอร์มันก็อย่างนี้แหละ
“คืนนี้พอก่อนนะ ไว้วันหลังค่อยมาดวลกัน” คู่แข่งวางแบงก์ยับๆ ลงกับโต๊ะกำมะหยี่สีเขียวเข้มด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้สึกเสียดายอะไร
แต่คนที่ฉีกยิ้มหน้าบานคือซิม คืนนี้เขาใช้ความสามารถส่วนตัวหาเงินได้เป็นหลักหมื่น ต้องขอบคุณเพื่อนรักที่ช่วยหาเหยื่อมาให้ตบ
“ตอนไหน เมื่อไร นัดมาได้เลยนะ”
“เออ! ไว้คราวหน้าจะเอาคืน พักเหล้ากันดีกว่า” คู่แข่งคนเดิมเดินไปหย่อนก้นนั่งที่โซฟา
ร้านนั่งบรรยากาศสบายๆ นี้คือหนึ่งในธุรกิจเล็กๆ เปิดแก้เซ็งของเขานั่นเอง
“ซิม! แล้วเมียมึงล่ะ...” ชายหน้านิ่งเอ่ยถามกับซิม เพราะเจ้าตัวนั่งนับแบงก์พันเป็นปึกๆ อย่างหน้าชื่นตาบาน
“กลับไปแล้ว”
“อ้อเหรอ...”
“มาๆ คืนนี้กูเป็นเจ้าภาพเอง” คนรวยการจากชนะเดิมพันอาสาเป็นเจ้ามือเลี้ยงเหล้าชายหนุ่มทั้งสองคน
เวลาดึกดื่นแบบนี้วัยรุ่นหนุ่มทั้งสามคนก็ยังคงเสพบรรยากาศยามราตรีโดยไร้แววผู้ไม่เกี่ยวข้องจนหลงลืมเวลา
