Chapter 78: When will Xia Meimei become a concubine?
เช้าวันรุ่งขึ้น
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมไม่มีการเคลื่อนไหวเลย"
ซูเทียนเจ่อ เฝ้าดูลานของ โจวสุ่ย ตลอดทั้งคืนอย่างระมัดระวัง แต่ไม่พบสัญญาณหรือเหตุการณ์ใดๆ
เขาแม้แต่จะมองเห็นโจวสุ่ยและภรรยาของเขากำลังออกมาออกกำลังกาย ซักผ้า และทำอาหาร เหมือนกับว่ามันเป็นวันธรรมดา
ปัญหาคือ เขาได้ใบ้ให้ห้าเสือภูเขาหยานว่าผู้บ่มเพาะข้างบ้านต้องมีหินวิญญาณจำนวนมาก
ตามบุคลิกภาพของห้าเสือภูเขาหยานแล้ว พวกเขาจะอดทนไม่ได้และจะต้องลงมืออย่างแน่นอน
แต่จนกระทั่งถึงเช้าวันนี้ เขายังไม่เห็นสัญญาณของห้าเสือเขายานเคลื่อนไหวใดๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสงสัยอย่างแท้จริง
"หรือว่าห้าเสือเขาหยานไม่เข้าใจความหมายของฉัน เลยไม่ลงมือ"
"หรือพวกเขาลงมือไปแล้ว แต่ถูกผู้บ่มเพาะหญิงเหล่านั้นฆ่าตายอย่างเงียบๆ"
ซู เทียนเจ่ออขมวดคิ้ว คล้อยตามการคาดเดาแรก เพราะการคาดเดาที่สองนั้นเป็นเรื่องไร้สาระอย่างสิ้นเชิง
ท้ายที่สุด ห้าเสือเขาหยานล้วนเป็นผู้บ่มเพาะในระยะปลายของขั้นรวมลมปราณ แม้แต่ตัวเขายังระวังพวกเขาอยู่บ้าง
การฆ่าพวกเขาอย่างเงียบๆ โดยไม่มีร่องรอยจะไม่ต่างอะไรกับการเพ้อฝัน
เขาไม่เชื่อว่าผู้บ่มเพาะหญิงที่บอบบางเหล่านั้นจะมีความสามารถเช่นนั้น
"ฮึ่ม ฉันไม่ได้คาดหวังว่าชายคนนี้จะโชคดีขนาดนี้ จริงๆ แล้วสามารถหลบหนีภัยพิบัติครั้งนี้ได้"
"และห้าเสือภูเขาหยานที่น่าสาปแช่งเหล่านั้น พวกมันไร้ประโยชน์เสียจริง อ้างว่าเป็นผู้บ่มเพาะชั่วร้ายมีชื่อเสียง แต่กลับไม่กล้าแม้แต่แตะต้องผู้บ่มเพาะหญิงสองสามคน พวกมันเป็นผู้บ่มเพาะชั่วร้ายแบบไหนกัน"
"พวกมันเรียกตัวเองว่าห้าเสือ แต่ฉันคิดว่าพวกมันน่าจะเป็นห้าหนูมากกว่า เสือแต่ละตัวนั้นขี้ขลาดเหมือนหนูเลย"
"ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเปิดเผยตัวตนของเรา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการทำภารกิจของนิกายให้เสร็จสิ้น เราจะไว้ชีวิตชายคนนี้ไปก่อน เมื่อเมืองเมฆหมอกถูกยึดได้ นั่นจะเป็นเวลาของเขาที่จะต้องตาย"
ดวงตาของซู เทียนเจ่ออเผยให้เห็นแสงเย็นชา
แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจยอมรับความล้มเหลวของแผนการในครั้งนี้ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมากนัก
ท้ายที่สุด มันก็แค่การเคลื่อนไหวแบบสบายๆ ความสำเร็จนั้นเป็นเรื่องที่ดีตามธรรมชาติ และความล้มเหลวก็ไม่สำคัญ
............
เที่ยงวัน
โจวสุ่ย, จี ชิงหยู, มู่ จื่อหยาน, เซีย จิงหยานและคนอื่นๆ กำลังรับประทานอาหารกลางวัน โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด และกลิ่นหอมอบอวลไปในอากาศหรูหราเป็นอย่างยิ่ง
อย่างน้อยอาหารมื้อนี้ก็มีมูลค่ามากกว่าสิบหินวิญญาณขั้นต่ำ
"สามี เรากำลังใช้ชีวิตอย่างหรูหราเกินไป ฉันได้ยินมาว่าราคาของข้าว ธัญพืช เนื้อสัตว์ และผักข้างนอกนั้นเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง อาหารมื้อนี้เพียงอย่างเดียวอาจมีมูลค่าถึงร้อยหินวิญญาณขั้นต่ำเลยนะ"
มู่ จื่อหยานถอนหายใจ
เธอได้สอบถามมาก่อนและพบว่าปริมาณของข้าววิญญาณ เนื้อสัตว์ และผักในเมืองเมฆหมอกมีจำกัด และราคาในตลาดมืดก็เพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้
หากผู้บ่มเพาะคนอื่นเห็นพวกเขากำลังเพลิดเพลินกับอาหารมื้อหรูหราเช่นนี้ พวกเขาจะต้องอิจฉาจนคลั่งอย่างแน่นอน
"นี่คือการเตรียมพร้อม หากเราไม่ได้เก็บอาหารไว้ล่วงหน้า เราจะฟุ่มเฟือยขนาดนี้ได้อย่างไร"
โจวสุ่ยพูดอย่างภาคภูมิใจ
"สามี เราควรระวังมากขึ้นในช่วงนี้ มีข่าวลือว่ามีผู้บ่มเพาะเร่ร่อนปรากฏตัวขึ้นมากมายในเมืองเมฆหมอกในช่วงนี้"
สีหน้าของจี ชิงหยูจริงจัง "พวกเขามักจะก่ออาชญากรรมในเวลากลางคืน บุกรุกบ้านเรือนและปล้นทรัพย์สิน หลายครอบครัวบนถนนของเราถูกปล้นและสูญเสียชีวิตด้วยซ้ำ อย่างเช่น ครอบครัวของศิษย์น้องหลิว ครอบครัวของศิษย์น้องซุน และครอบครัวของศิษย์น้องจ้าว ทั้งหมดต่างก็ประสบกับภัยพิบัติ ทั้งครอบครัวถูกฆ่า และเงินของพวกเขาก็ถูกปล้นไป"
เธอบอกว่าเมืองเมฆหมอกไม่ปลอดภัยมากนักในตอนนี้ อันตรายยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวสุ่ยก็ยิ้มอย่างขมขื่น มันไม่ปลอดภัยแน่นอน เพราะบ้านของเขาเองก็ถูกห้าเสือเขายานบุกรุกเข้าไปในคืนที่ผ่านมา
ถ้าเขาไม่พบมันทันเวลา พวกเขาอาจกลายเป็นข่าวพาดหัวหน้าหนึ่งหน้าหนังสือพิมพ์ได้
โชคดีที่การบ่มเพาะของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ และเขาสามารถจัดการกับผู้บ่มเพาะเร่ร่อนเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย ทำให้พวกเขามีความปลอดภัยมากขึ้น
แน่นอน เขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพื่อไม่ให้เกิดความวิตกกังวลในหมู่ภรรยาของเขา
"จริงๆเหรอ? พวกมันโหดเหี้ยมขนาดนั้นเลย? พวกมันกล้าบุกเข้าไปในบ้านและปล้นอย่างเปิดเผยเลยเหรอ?"
มู่ จื่อหยานตกใจ: "เดี๋ยวก่อน กรณีที่สำคัญเช่นนี้เกิดขึ้น แต่ไม่มีใครรายงานต่อนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์เลยเหรอ? พวกเขามีหน่วยตรวจการณ์ของนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้หาตัวกลุ่มผู้บ่มเพาะเร่ร่อนเหล่านั้นหรือ?"
เธอไม่คาดคิดว่าจะมีเหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้นภายใต้การจัดการของนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ในเมืองเมฆหมอก
ในช่วงสามปีที่เธออาศัยอยู่ในเมืองเมฆหมอก เธอแทบไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย
"เหอะ นิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ไม่มีเวลาหรือความสนใจที่จะจัดการกับเรื่องเช่นนี้ในขณะนี้ พวกเขาจะไม่สนใจชีวิตหรือความตายของเรา" จี ชิงหยูส่ายหัว "ท้ายที่สุด การรับมือกับการโจมตีรายวันจากนิกายเงาปิศาจเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้นิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ปวดหัวอยู่แล้ว สำหรับการฆาตกรรมและการลักขโมยสมบัติเหล่านี้ พวกเขาจะให้ความสนใจน้อยลงไปอีก"
ก่อนหน้านี้ มีผู้บ่มเพาะที่ต้องการให้นิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์จัดการความยุติธรรม
แต่ก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาได้รับรายงานเท่านั้น แต่ไม่แสดงเจตนาที่จะหาตัวผู้กระทำผิด
แต่กลับรู้สึกเฉยเมย อย่างเย็นชา
เมื่อเวลาผ่านไป ไม่มีใครรายงานอีก และพวกเขาทำได้เพียงพึ่งพาตนเองเท่านั้น
"มันไม่ใช่แค่เรื่องปวดหัว การลดจำนวนผู้บ่มเพาะอิสระอาจสอดคล้องกับเป้าหมายของผู้บ่มเพาะนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นจริงๆ" โจวสุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"คุณหมายถึงอะไร?"
จี ชิงหยูและคนอื่นๆ ตะลึง
"ก็อย่างที่ได้ยิน" โจวสุ่ยพูดด้วยเสียงทุ้ม "ไม่มีใครรู้ว่าสงครามนี้จะกินเวลานานแค่ไหน อาจจะเป็นสามปีหรืออาจจะเป็นห้าปี แต่ภายในเมืองเมฆหมอก เสบียงอาหารก็ลดลงเรื่อยๆ อย่างไรก็ตาม มีผู้บ่มเพาะอิสระมากเกินไปในเมือง และผู้คนจำนวนมากขึ้นหมายถึงการบริโภคอาหารมากขึ้น หากพวกเขาสามารถใช้โอกาสนี้กำจัดผู้บ่มเพาะอิสระบางส่วน แรงกดดันต่อเสบียงอาหารน่าจะลดลงอย่างมาก"
เขาคาดเดาเกี่ยวกับผู้อื่นด้วยเจตนาที่เลวร้ายเสมอ
ถึงแม้ว่านี่อาจไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงของผู้บ่มเพาะนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ แต่การกระทำของพวกเขาก็ส่งผลให้เกิดผลลัพธ์นี้
นี่คือข้อเท็จจริงที่ปฏิเสธไม่ได้"
"ในกรณีนี้ ฉันจำเป็นต้องเสริมพลังของค่ายกลเพื่อป้องกันการบุกรุกของเหล่าผู้บ่มเพาะจากภายนอกเข้ามาในอาณาเขตของเราและปล้นสะดม" เซีย จิงหยานกังวลขึ้นมาทันที
เธอรู้ดีว่าพวกเขาไม่สามารถพึ่งพานิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์เพื่อปกป้องพวกเขาได้ พวกเขาสามารถพึ่งพาตนเองได้เท่านั้น
เธอไม่สามารถนั่งเฉยอยู่ได้และเริ่มตรวจสอบจุดบกพร่องของการก่อสร้างใดๆ เพื่อป้องกันศัตรูจากการหาช่องโหว่และเข้าไปในบ้านของเธออย่างเงียบ ๆ
หากเป็นเช่นนั้น พวกเขาจะตกอยู่ในอันตรายอย่างมาก
"น้องเซีย เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้" โจวสุ่ยกล่าวด้วยอารมณ์เมื่อเห็นฉากนี้
เป็นเพราะปรมาจารย์ด้านค่ายกลที่มีความรับผิดชอบเช่นเธอที่ทำให้พวกเขารู้สึกสบายใจเมื่อนอนหลับ
หากค่ายกลมีข้อบกพร่อง พวกเขาจะไม่สามารถนอนหลับอย่างสงบได้
พวกเขากลัวว่าผู้บ่มเพาะเร่ร่อนจะเข้ามาใกล้เตียงและจบชีวิตของพวกเขา
"ศิษย์น้องเซียหรือ?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี ชิงหยูมองที่โจวสุ่ยด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม "สามี คุณกับน้องสาวเซียวสนิทกันมาก ทำไมคุณยังเรียกเธอว่าน้องเซียอยู่ล่ะ? เมื่อไหร่คุณจะพาน้องสาวเซียเป็นอนุภรรยาของคุณ?"
ดวงตาที่สวยงามของเธอเผยให้เห็นความหมายที่แตกต่าง
"นี้!"
โจวสุ่ยกระพริบตา เขาไม่ใช่คนโง่ เขาจะไม่สามารถได้ยินความหมายเบื้องหลังคำพูดของคู่หูของเขาได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอตรงไปตรงมาเช่นนี้
เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงอัจฉริยะผู้นี้ค้นพบความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซีย จิงหยานมานานแล้ว
แต่เรื่องนี้ก็เป็นธรรมดาอยู่แล้ว
พวกเขาอาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันมานานมากแล้ว อยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา พวกเขาจะไม่สังเกตเห็นได้อย่างไร?
พวกเขาประพฤติตัวโดยไม่คำนึงถึงผลเสียในชีวิตประจำวัน
เหตุผลที่จี ชิงหยูไม่พูดถึงเรื่องนี้โดยตรงก็เป็นเพียงเพราะเธอหลับตาข้างหนึ่ง หรือบางทีเธอก็ยินดีกับมันด้วยซ้ำ
ตอนนี้ดูเหมือนเธอไม่อยากแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไปอีกแล้ว
(ตอนจบของบทนี้)
