ตอนที่ 18 ไม่เขินหรอก
“เย้ยยย...”
กวางเรนเดียร์จมูกน้ำเงินดูตกใจ ปากของเขาอ้ากว้างและคางก็แทบจะร่วงลงพื้น
“มะ มะ มนุษย์…”
...
“เสียงดังอะไรเนี่ยช็อปเปอร์!?”
ดร.คุเรฮะตบหัวชอปเปอร์แล้วมองไปที่ไป๋ซานที่มาจากระยะไกล
"เฮ้ ทำไมพ่อหนุ่มคนนี้ถึงมาสถานที่ห่างไกลเช่นนี้ละเนี่ย?"
สุดท้าย ไป๋ซานก็เข้าไปข้างในห้องของหมอคุเรฮะจนได้
หมอคุเรฮะที่ดูเหมือนหญิงแก่วัยชรานั่งกระดกไวน์แก้วใหญ่
เมื่อเห็นว่าเธอดื่มมากขนาดไหน ไป๋ซานก็สงสัยจริงๆว่าเธอยังรอดมาถึงตอนนี้ได้ยังไง
ปริศนาคลี่คลายอย่างรวดเร็วหลังจากผ่านไปไม่นาน
หมอคุเรฮะเทไวน์ให้ไป๋ซานดื่มเพื่อต้อนรับ เมื่อไป๋ซานดื่มเขาก็รู้ได้ทันที
ไวน์นี่ไม่ต่างอะไรจากน้ำเปล่าเลย
ความเข้มข้นของไวน์ชนิดนี้ไม่ได้ดีเท่ากับเบียร์ในโลกเดิมด้วยซ้ำ
ลืมไปเลยว่า ในโลกแห่งโจรสลัดนี้ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ส่วนใหญ่ก็คือไวน์ที่มีความเข้มข้นต่ำแบบนี้นี่แหละ
บางทีเขาน่าจะลองกลั่นเองดูได้อยู่นะ
วิสกี้และวอดก้าถูกใจคนชอบดื่มอย่างหนวดขาวอย่างแน่นอน
"ผมได้ยินมาว่าคุณเป็นหมอคนสุดท้ายของอาณาจักรดรัมที่ยังอยู่ที่นี่ ผมอยากมาเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์"
เมื่อได้ยินคำขอแปลกๆ นี้ ดร.คุเรฮะก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางไป๋ซานสลับกับกวางเรนเดียร์ที่ซ่อนตัวอยู่หลังเก้าอี้
"ว่าแต่เธอเป็นใครล่ะ นักผจญภัย? หมอจากที่อื่น? หรือเป็นโจรสลัด?"
"ไม่เลย ผมเป็นกองทัพเรือ อย่างน้อยก็ในตอนนี้อ่ะนะ"
ตอนนี้ไป๋ซานโอเคกับตัวตนของเขาในฐานะกองทัพเรือ
แน่นอนว่าหลายครั้งในโลกของวันพีช กองทัพเรืออาจจะไม่ได้มีภาพลักษณ์ในเชิงบวกมากนัก
แต่นั่นเป็นเพราะกองทัพเรือต้องสู้กับตัวเอกของเรื่องที่เป็นโจรสลัด
ในฐานะที่เขาจากโลกเดิมมายังโลกนี้ เขาก็ได้สัมผัสกับอะไรหลายอย่างมากขึ้น
ในหลายๆพื้นที่ ยังคงต้องพึ่งพากองทัพเรือในการดูแลรักษาความสงบเรียบร้อย
หากไม่มีกองทัพเรือ คนธรรมดา พลเรือนที่ไม่มีความสามารถในการสู้รบ จะต้องอยู่อย่างยากลำบากแน่นอน
แน่นอนว่าภายในกองทัพเรือเองก็ยังมีปัญหาอีกมากมาย
บางคนมีส่วนร่วมในการทุจริตและปกป้องอาชญากร
มีคนใช้อำนาจในทางที่ผิดและกระทำที่ผิดศีลธรรม
ในการโลก เหล่ากองทัพเรือยศสูงต่างก็เป็นเพียงแค่สุนัขรับใช้ของพวกเผ่ามังกรฟ้า
หรืออย่าง "ความยุติธรรมที่สมบูรณ์แบบ" ของอาคาอินุที่หลายครั้งมักจะทำเกินกว่าเหตุ พวกเดียวกันก็ไม่เว้น
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ ไป๋ซานก็รู้สึกว่าหนทางของเขายังอีกยาวไกล
เขาต้องการเปลี่ยนกองทัพเรือและเอาชนะพวกมังกรฟ้า
ไม่ว่าจะเป็นโลกไหนก็ตาม การมีอยู่ของสิ่งที่เรียกว่าชนชั้นสูงหรือชนชั้นพิเศษที่กดขี่ข่มเหงประชาชนคนธรรมดาแบบนี้นั้นยอมรับไม่ได้เด็ดขาด!
ตอนนี้เมื่อเขาได้มาอยู่โลกนี้แล้ว เขาก็ต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงมันขึ้นมา
สำหรับความยากลำบากและอุปสรรคต่างๆที่อาจเกิดขึ้น ไป๋ซานได้เตรียมจิตใจไว้แล้ว
ถ้าทำเองไม่ได้ก็พึ่งพาพวกกองทัพปฏิวัติซะ!
ดราก้อน ถามหน่อยว่ารู้จัก “สงครามประชาชน” ไหม? (เป็นหนังสือกลยุทธ์ทางการทหารตามแนวคิดของ เหมา เจ๋อตุง)
“โอ้~กองทัพเรือนี่เอง สุดยอดจริงๆ”
ดร.คุเรฮะพูดด้วยน้ำเสียงโอเวอร์เกินจริง และไม่มีความเคารพเลยแม้แต่น้อย
“ว่าแต่พ่อหนุ่มทหารเรือ ทำไมเธอถึงอยากเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ล่ะ ทักษะนี้ไม่ใช่ทักษะที่สามารถเรียนรู้ได้ภายในวันสองวัน”
คุเรฮะลูบหัวชอปเปอร์
“เจ้าหนูนี่อยู่กับฉันมานานแล้ว ถึงจะอ่านหนังสือหรือท่องจำตำราแพทย์เป็นร้อยเล่มก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเชี่ยวชาญ ต่อมาได้ฝึกฝนทักษะและประสบการณ์จนตอนนี้ถึงจะพูดได้ว่าพอใช้ได้”
จะเห็นได้ว่าคุเรฮะ ค่อนข้างพอใจกับการเติบโตของชอปเปอร์
“ว่าแต่ ทำไมนายถึงได้รู้ชื่อฉันล่ะ” กวางเรนเดียร์รู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำชมจากดร.คุเรฮะ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามไป๋ซาน
“ไม่ใช่แค่ชื่อของนายนะที่ฉันรู้ ฉันยังรู้อีกหลายอย่างเลย”
ไป๋ซานชี้ไปที่หน้าตัวเองพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงลึกลับ
“จริงๆ แล้วฉันเป็นผู้ทำนาย ผู้หยั่งรู้ เป็นพ่อมด ฉันอนาคตได้ และเห็นทุกอย่างเกี่ยวกับนายได้”
"พูดจริงเหรอเนี่ยยย?"
ช็อปเปอร์ที่มีหน้าตาดูขี้อายดวงตาเบิกกว้าง เนื้อตัวสั่นสะท้าน
“ให้ฉันเดาหน่อยละกัน โทนี่ โทนี่ ช็อปเปอร์ นายชอบโจรสลัดใช่ไหม?”
“อ๋า! นายเดาถูกแล้ว! สุดยอดเลย! นายเป็นพ่อมดจริงๆ เหรอ?”
ดวงตาของช็อปเปอร์เบิกกว้างขณะจ้องไปที่ไป๋ซาน อ้าปากค้างคางกระแทกพื้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใครจะรู้ล่ะ”
ไป๋ชานหัวเราะและนั่งลงบนเก้าอี้ ตบโต๊ะและดื่มเบียร์
“โอเค หยุดแกล้งเจ้าตัวเล็กนี้ได้แล้ว อยากเรียนทักษะทางการแพทย์ก็หาคนอื่นเถอะ ฉันไม่เหตุผลที่จะต้องสอนเธอ และไม่มีความจำเป็นต้องสอนด้วย”
ดร.คุเรฮะไม่เห็นทัศนคติหรือความจริงจังต่อการแพทย์ในตัวของไป๋ซาน ไม่รู้ว่าทำไมไป๋ซานถึงอยากเรียนแพทย์ ดังนั้นเธอจึงคิดว่าปฏิเสธไปดีกว่า
“ถ้าต้องหาเหตุผล ผมก็วางแผน... ไม่สิ ผมตั้งใจจะล่องเรือคนเดียว” (ล่องเรือหรือบินเอาดีๆ)
ไป๋ชานเอียงหัว ครุ่นคิดถึงประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา
"อ่า การเดินทางบนทะเลเพียงลำพังนั้นยากลำบากมาก ไม่ว่าจะเป็นทะเลอีสต์บลูหรือแกรนด์ไลน์ ฉันเกือบตายทะเลหลายครั้งแล้ว แต่โชคยังดี ด้วยพรของพระเจ้า (ระบบที่มืดมน) ในที่สุดฉันก็รอดชีวิตมาได้"
“ดังนั้น ฉันเลยอยากเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ เมื่อเวลาฉันบาดเจ็บ ฉันจะได้พอรักษาตัวเองได้ ถ้าเกิดฉันเจอคนที่บาดเจ็บ ฉันก็จะได้ช่วยรักษาคนอื่นด้วย”
“ทำไมกองทัพเรือต้องออกเรือคนเดียวด้วยล่ะ? กองเรือของคุณอยู่ที่ไหน?”
ดร.คุเรฮะมีชีวิตอยู่มานาน จึงรู้ดีว่าปกติแล้วกองทัพเรือเมื่อออกเรือก็ต้องมาเป็นกองเรือ
“ลูกผู้ชายมักจะต้องออกไปเผชิญลมและคลื่นเพียงลำพัง นอกจากนี้ฉันยังบินได้อีกด้วย เพราะงั้นเลยไม่สะดวกเท่าไหร่เพราะเรือแล่นช้า ส่วนฉันบินเร็ว”
“เธอบินได้หรอ? ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่เธอขึ้นมาถึงที่นี่ได้”
หลังจากพูดจบ ดร.คุเรฮะก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอก้มหัวลงและดื่มไวน์ราวกับว่าเธอกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่
ไป๋ซานไม่รีบร้อน จึงไม่รบกวนเธอ ในขณะที่ชอปเปอร์ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของดร.คุเรฮะและแอบมองไป๋ซาน
สักพักห้องก็เงียบลง
“เธอวางแผนจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน”
ในที่สุดดร.คุเรฮะก็วางแก้วเปล่าลงแล้วพูดขึ้นมา
“อาจจะไม่นานเกินไป แต่อย่างน้อยก็สักพัก ผมต้องรอคนกลุ่มหนึ่งที่นี่”
นี่คือสิ่งที่ไป๋ซานคิดขึ้นมาได้
ไม่มีล็อกโพสไปอลาบัสต้าแล้วยังไง ไม่ใช่ว่าจะไปไม่ได้หนิ
ก็แค่นั่งรอแบบชิลๆ จนกว่าลูฟี่จะมาถึงแล้วก็ไปพร้อมกัน
“สักพักเหรอ...โอเค งั้นเริ่มจากอ่านหนังสือการแพทย์ก่อนแล้วกัน ช็อปเปอร์ พาพ่อหนุ่มทหารเรือคนนี้ไปอ่านหนังสือก่อนสิ”
“ขอบคุณมากครับดร.คุเรฮะ และนายด้วยนะ ช็อปเปอร์”
“แหะๆ ถึงชมไปก็ไม่ดีใจหรอกนะ เจ้าบ้าเอ้ย ฮ่าๆ”
ช็อปเปอร์เริ่มบิดตัวไปมา
