SW-ตอนที่ 35 หมู่บ้าน

อเล็กซ์ วิ่งลงไปที่หมู่บ้าน อันที่จริงเขาไม่จำเป็นจะต้องวิ่งก็ได้ เพราะเขามีเวลาที่เหลือเฟือ แต่ อเล็กซ์ ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้หลังจากมาถึงพื้นที่ที่ไม่มีต้นไม่อยู่จำนวนมาก

‘ฉันสามารถวิ่งได้เร็วมาก!’ อเล็กซ์ คิดอย่างตื่นเต้น

ขณะที่ อเล็กซ์ วิ่งลงจากเนินเขา นกบางตัวที่อาศัยอยู่ในสภาพอากาศอันหนาวเย็น ก็บินอยู่เหนือเขา ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังมองหาเหยื่อ เพราะในสภาพอากาศที่หนาวเย็นเช่นนี้มันมีเหยื่อไม่มากนัก

ฤดูหนาวกำลังย่างกรายเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิอย่างช้าๆ แต่ ฤดูใบไม้ผลิ ก็ยังไม่มาถึงอย่างสมบูรณ์ ถ้า อเล็กซ์ ต้องใช้เวลา 1 เดือนกับสภาพอากาศในปัจจุบัน เขาคงจะสามารถอภิปรายได้ว่า ตอนนี้เขากำลังอยู่ในช่วง เดือนกุมภาพันธ์ หรือ ต้นเดือนมีนาคม

อเล็กซ์ วิ่งไปประมาณ 15 นาที และ เขาก็มาถึงหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว

ในแง่หนึ่ง อเล็กซ์ อยากจะวิ่งมากกว่านี้

‘ฉันสามารถวิ่งได้มากขึ้นในภายหลัง’ อเล็กซ์ ครุ่นคิดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อ อเล็กซ์ มาถึงหมู่บ้าน เขาก็สังเกตเห็นว่าไม่มีทหารยามเฝ้าอยู่

ไม่มีคนเดินบนถนนด้วย

ที่จริงแล้วมันไม่มีใครเลย

อเล็กซ์ กระพริบตาสองสามครั้งด้วยความสับสน

‘แปลก ฉันแน่ใจว่าฉันเห็นใครบางคนเดินไปมา’

อเล็กซ์ มองไปรอบๆ หมู่บ้านร้าง และ นึกถึงอะไรบางอย่าง

‘หรือว่าจะเป็นเพราะฉัน?’ อเล็กซ์ ครุ่นคิด

อเล็กซ์ มองไปรอบๆ หมู่บ้าน ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน และ ชาวบ้านทุกคนก็ควรจะทำงาน

“นายเป็นใคร?!” จู่ๆ ก็มีเสียงคนตะโกนดังขึ้น

อเล็กซ์ มองไปด้านหน้าและพบชายวัยกลางคนร่างกำยำเดินผ่านบ้านหลังหนึ่งมา

เขามีหอกและสวมชุดเกราะหนังธรรมดาๆ ผมของเขาเป็นสีน้ำตาล และ มีหนวดเครารุงรังประดับบนใบหน้า

อเล็กซ์ เชื่อมโยงชายคนนั้นกับช่างตีเหล็กในทันที

เขาดูเหมือนช่างตีเหล็กทั่วๆ ไป ที่สามารถพบเห็นได้ในภาพยนตร์หรือรายการต่างๆ

“สวัสดี ผม…ซาง” อเล็กซ์ กล่าวพูดอย่างกังวล เขาเกือบจะหลุดพูดชื่อเดิมของเขาอีกครั้ง

“นายต้องการอะไร?!” ชายคนนั้นตะโกนอย่างก้าวร้าวทันที “พวกเราไม่มีเงิน และ พวกเราก็ได้รับการคุ้มครองโดย นอร์ธวิลด์!”

อเล็กซ์ ยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันคิดว่าคุณกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำอะไรพวกคุณ”

“โกหก!” ชายคนนั้นตะโกน “นายกำลังจะโจมตีหมู่บ้านของพวกเรา! พูดความจริงมา ไม่งั้นฉันจะฆ่านาย!”

อเล็กซ์ เกาหลังศีรษะด้วยความเขินอาย “เหตุผลที่ผมวิ่งเพราะมันรู้สึกดี”

“รู้สึกดี?” ชายคนนั้นถามด้วยความประหลาดใจ

“ใช่” อเล็กซ์ ตอบ “ผมรั้งอยู่ในป่ามานานกว่า 6 เดือน และ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีต้นไม้อยู่จำนวนมาก ดังนั้น ผมจึงวิ่งลงจากภูเขา และ พยายามสัมผัสถึงพลังใหม่ที่ได้รับจากการเดินทาง”

ชายคนนั้น มอง อเล็กซ์ อย่างสงสัย “แล้วทำไมนายถึงแต่งตัวเหมือนกับ โจรล่ะ?” เขากล่าวถามอย่างเย็นชา

“เหมือนโจร?” อเล็กซ์ กล่าวถามด้วยความประหลาดใจ

ร่างของ อเล็กซ์ ถูกล้อมรอบไปด้วยเสื้อคลุมที่ทำจากหนังของสตอล์กเกอร์ และแม้แต่ส่วนหนึ่งของ ศีรษะ ก็ยังซ่อนอยู่ในเสื้อคลุมสีดำ

อเล็กซ์ รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนงี่เง่าทันทีและรีบดึงหมวกที่เย็บไม่ดีออกเพื่อเผยให้เห็นผมสีดำของเขา

“อะ โทษที ผมไม่ได้ตั้งใจ” อเล็กซ์ กล่าวพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “พูดตามตรง ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำอะไรพวกคุณ”

ชายคนนั้นดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงยืนพูดคุยกับ อเล็กซ์ อยู่ห่างออกไปหลายเมตร

“แล้วเธอมาที่นี่ ต้องการอะไร?” เขากล่าวถาม

“ผมมาที่นี่เพื่อหาเงินมากพอที่จะจ่ายค่าเข้าสอบของสถาบันนักรบ ในสรวงสวรรค์ของนักรบ” อเล็กซ์ กล่าว

ชายคนนั้นดูประหลาดใจ และ ดวงตาของเขาก็หรี่ลงอย่างรวดเร็ว

“นายอายุเท่าไหร่?” เขากล่าวถาม

“ผมคิดว่าผมน่าจะอายุ 15” อเล็กซ์ กล่าว “อันที่จริง ผมไม่ได้นับเลย”

“นายดูไม่เหมือนคนอายุ 15!” ชายคนนั้นตะโกน “นายดูเหมือนคนอายุ 30 มากกว่า!”

อเล็กซ์ ผงะกับคำพูดของชายคนนั้น

จากนั้นอเล็กซ์ ก็ถอนหายใจ “งั้นผมคงต้องถอดเสื้อคลุมออก บางทีผมอาจจะดูน่ากลัวเกินไปเมื่อใส่เสื้อคลุมตัวนี้”

ชายคนนั้นไม่ตอบและมองดู อเล็กซ์ อย่างระวัง

อเล็กซ์ รีบดึงเสื้อคลุมออกแล้วโยนไปด้านข้าง

เสื้อผ้าที่อยู่ใต้เสื้อคลุมของเขาดูน่ารังเกียจเป็นอย่างยิ่ง เพราะมันทั้งสกปรก เหม็น และ เต็มไปด้วยรูที่เก่า

แม้แต่ขอทาน ก็ยังไม่สวมอะไรแบบนี้ เพราะพวกเขาสามารถหาเสื้อผ้าที่ดีกว่าที่ถูกโยนทิ้งข้างทางได้

ชายคนนั้นมอง อเล็กซ์ ด้วยความรู้สึก รังเกียจและสงสาร แต่น่าแปลกที่ความเกลียดชังของเขากลับลดลง

ปกติแล้ว พวกโจรจะสวมใส่ชุดเกราะและเสื้อผ้าที่ดี เพราะท้ายที่สุดแล้ว งานของพวกเขาก็คือการปล้นผู้คน

ดังนั้นจึงไม่มีโจรคนไหนที่สวมใส่อะไรแบบนี้

นอกจากนี้ ชายคนนั้นยังสังเกตได้ว่า ร่างกายของ อเล็กซ์ ดูเหมือนกับวัยรุ่นจริงๆ แต่มันกลับดูมีมวลกล้ามเนื้อกว่ามาก

วัยรุ่นมีร่างกายที่แตกต่างไปจากผู้ใหญ่ เพราะนี่เป็นเพราะร่างกายของพวกเขายังไม่เข้าสู่วัยแรกรุ่นอย่างสมบูรณ์

เมื่อถูกถาม คนส่วนใหญ่จะไม่สามารถอธิบายถึงความแตกต่างได้ แต่ด้วยประสบการณ์ชีวิตที่เพียงพอ เราจะเห็นได้ทันทีว่า อเล็กซ์ ยังเป็นวัยรุ่นอยู่ ไม่ใช่ผู้ใหญ่

มันเป็นเพียงความรู้สึก

เมื่อถอดเสื้อคลุมออก ชายคนนั้นก็เห็นดาบของ อเล็กซ์ ด้วย

ดาบของ อเล็กซ์ ดูแปลกๆ

โดยพื้นฐานแล้วมันไม่มีอุปกรณ์สำหรับป้องกันมือ และ ตัวดาบเองก็ตรงและสม่ำเสมอจนเกินไป โดยปกติ ดาบมักจะเปลี่ยนจากหนาไปบาง โดยหนาที่ด้ามจับ และ บางที่ด้านหน้า

แต่ดาบของ อเล็กซ์ กลับตรงอย่างไม่น่าเชื่อ ยกเว้นปลายดาบที่ดูสมกับเป็นดาบจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นสามารถบอกได้เลยว่า ดาบเล่มนี้ ค่อนข้างดีเป็นอย่างมาก

ดังนั้น เรื่องราวของ อเล็กซ์ จึงค่อนข้างฟังดูน่าเชื่อถือขึ้นมาทันที

เพราะเขาดูเหมือนกับคนที่อาศัยอยู่ในป่ามาเป็นเวลานานจริงๆ

“ทำไมเธอถึงไปอาศัยอยู่ในป่านานขนาดนั้น?” ชายคนนั้นกล่าวถาม

อเล็กซ์ ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตอบกลับ “เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น”

ความเงียบ

จากนั้นชายคนนั้นก็วางหอกของเขาลง “นั่นค่อนข้างเป็นความมุ่งมั่นที่ดี” เขากล่าว “ว่าแต่ฉันขอดูดาบของเธอหน่อยได้มั้ย”

อเล็กซ์ เพียงแค่หยิบดาบออกมาและโยนมันออกไป

ดาบได้ตกลงไปบนพื้น และ ชายคนนั้นก็มอง อเล็กซ์ ด้วยความประหลาดใจ

ชายคนนั้นเดินไปข้างหน้าและยกดาบขึ้น

อย่างไรก็ตาม ตัวดาบกลับหนักกว่าที่เขาคิดไว้มาก และ เขาต้องใช้กำลังที่มากขึ้นในการยกมันขึ้นมา

เขาสามารถยกมันขึ้นมาได้โดยการใช้แขนเพียงข้างเดียว แต่เขาไม่สามารถแกว่งมันได้ แม้จะด้วยมือทั้งสองข้างก็ตาม

ชายคนนั้นมองไปที่ ดาบ แล้วมองไปที่ อเล็กซ์

“ทำไมเธอถึงโยนอาวุธของตัวเองมาให้ฉันอย่างง่ายๆ ล่ะ?” ชายคนนั้นกล่าวถาม

“เพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี” อเล็กซ์ กล่าว

ชายคนนั้นขมวดคิ้วขณะที่เขารู้สึกได้ถึงน้ำหนักของดาบ

เขาเห็นแล้วว่า อเล็กซ์ สามารถโยนมันลงได้ด้วยมือข้างเดียวอย่างง่ายดาย

มันเหมือนกับว่าดาบเล่มนี้ไม่มีน้ำหนักเลย

“เธอสามารถทิ้งดาบเล่มนี้ เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองมีเจตนาที่ดีต่อหมู่บ้านได้หรือไม่?” เขากล่าวถามอย่างช้าๆ

“ไม่” อเล็กซ์ ตอบกลับ

“แล้วการแสดงออกของเธอก่อนหน้านี้คือ?” ชายคนนั้นกล่าวถาม

อเล็กซ์ ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดและลูบหลังศีรษะของเขา

“เฮ้ ฟังนะ ผมเริ่มจะรู้สึกรำคาญนิดหน่อยแล้ว” อเล็กซ์ กล่าวพูดด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย “ผมไม่อยากจะเล่นเกมโง่ๆพวกนี้ แน่นอนว่าตอนนี้คุณก็น่าจะรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของผมแล้ว ถ้าผมคิดจะทำอะไรกับหมู่บ้านของคุณ ผมคงจะไม่ยืนคุยกับคุณ เพราะผมจะทำทุกอย่างที่ผมอยากทำ”

อเล็กซ์ รู้สึกรำคาญจริงๆ กับความสงสัยที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ชายคนนั้นมองดู อเล็กซ์ นานขึ้นอีกหน่อย

ฟุ่บ!

เขาโยนดาบกลับไปด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ ดาบไปไม่ถึง อเล็กซ์

“เธอบอกว่าเธอมาที่นี่เพื่อหาเงิน?” ชายคนนั้นกล่าวถาม

อเล็กซ์ เดินไปข้างหน้าและเก็บดาบของเขาเข้าไปอีกครั้ง

เหตุใด อเล็กซ์ จึงเขวี้ยงดาบไปหาชายคนนั้นโดยไม่ลังเล?

เหตุผลหนึ่งก็เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรไม่ดีกับพวกเขา

อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ เพื่อแสดงพลังของเขาอย่างนุ่มนวลที่ดี

เหตุผลสุดท้ายคือ อเล็กซ์ ไม่จำเป็นจะต้องใช้อาวุธของเขากับชาวบ้านเหล่านี้ หากเขาคิดจะโจมตีพวกเขาจริง

เพราะไม่ใช่ว่า อเล็กซ์ ไม่สามารถทำอะไรได้เมื่อไม่มีดาบ

“ใช่ ผมต้องการเงิน” อเล็กซ์ กล่าว

ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น และ เขาได้ทิ้งหอกไปแล้ว

ตอนนี้พวกเขายืนห่างกันแค่ 2 เมตรเท่านั้น

“แล้วเธอตั้งใจจะหาเงินยังไงล่ะ?” ชายคนนั้นกล่าวถาม

“หนึ่งในทหารยามที่นั่นพูดเอาไว้” อเล็กซ์ พูดขณะที่เขาชี้ไปที่สวนของดยุค “เขาบอกว่าหมู่บ้านของคุณ อาจต้องการจ้างนักรบเพื่อจัดการกับสัตว์ร้ายบางชนิด เขาบอกกับผมว่าหมู่บ้านของคุณมีเงินไม่มาก แต่ก็มีบางสิ่งที่ล้ำค่า เขาบอกผมว่าพวกคุณมี ไม้น้ำแข็ง ดังนั้นผมคิดจะใช้ความแข็งแกร่งของผมเพื่อทำงานแลกกับไม้น้ำแข็ง”

ชายคนนั้น มองดู อเล็กซ์ ด้วยสายตาที่ประเมิน

จากนั้นเขาก็มองไปที่เสื้อคลุมของ อเล็กซ์ และ มองไปที่ อเล็กซ์ อีกครั้ง

“เธอสามารถฆ่าแมวเพชฌฆาตได้ด้วยตัวเองงั้นเหรอ?” ชายคนนั้นชี้ไปที่เสื้อคลุม

“แมวเพชฌฆาต?” อเล็กซ์กล่าวถามขณะที่เขามองดูเสื้อคลุมของเขา “พวกมันถูกเรียกว่า เพชฌฆาต งั้นเหรอ? ผมมักจะเรียกพวกมันว่า สตอล์กเกอร์”

ชายคนนั้นมองไปที่ อเล็กซ์ ด้วยสีหน้าแปลกๆ “พวกมันถูกเรียกว่า แมวเพชฌฆาต และ พวกมันก็มีอยู่ทั่วดินแดนแห่งนี้ หรือก็คือ พวกมันมีเยอะมาก นอกจากนี้ พวกมันมักจะไล่ล่าสัตว์ของเรา ไม่ว่าพวกเราจะฆ่าพวกมันไปกี่ตัว พวกมันก็จะปรากฏตัวมากยิ่งขึ้น ด้วยเหตุนี้ พวกมันจึงถูกเรียกว่า แมวเพชฌฆาต”

“คุณสามารถฆ่าพวกมันได้?” อเล็กซ์ กล่าวถามด้วยความประหลาดใจ

ในสายตาของเขา ชายคนนี้ไม่ได้ดูแข็งแกร่งขนาดนั้น

ชายคนนั้นถอนหายใจ “ถ้าพวกเราสร้างกลุ่มล่าสัตว์ประมาณ 5 คน พวกเราก็สามารถทำได้ แต่ปัญหาคือ มักจะมีใครในกลุ่มของเราที่พบเจอกับความตายอยู่เสมอ โดยปกติแล้ว กลุ่มทหารจากนอร์ธวิลด์จะมาที่นี่ปีละครั้งเพื่อลดจำนวนพวกมัน”

“นอร์ธวิลด์ นั่นคืออะไร?” อเล็กซ์ กล่าวถาม

ชายคนนั้นมองดู อเล็กซ์ ด้วยความประหลาดใจ

“เป็นเมืองที่อยู่ใกล้ที่สุด ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่คนแถวนี้งั้นสินะ” เขากล่าวถาม

“ใช่” อเล็กซ์ตอบ “แล้วพวกเขามาที่นี่ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่?”

“6 เดือนที่แล้ว พวกเขามาตอนฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งเป็นช่วงที่แมวเพชฌฆาต ทุกตัวให้กำเนิดลูกหลานหมด เพราะมันคงจะดูไม่ดีถ้าจะปล่อยให้ แมวเพชฌฆาต คลอดลูก 2-3 วันหลังจากการล่า” ชายคนนั้นอธิบาย

อเล็กซ์เกาคางของเขา

“งั้นคุณกำลังจะบอกว่า ผมสามารถหาไม้น้ำแข็งนั่นได้จากการล่า แมวเพชฌฆาต งั้นเหรอ?” อเล็กซ์ กล่าวถามด้วยความสนใจ

ชายคนนั้นมองไปที่ อเล็กซ์

“ไม่ใช่”