ดูเหมือนว่าเธอไม่สามารถไปเกินพื้นที่กำหนดได้ ดันเจี้ยนสำรวจถูกเปิดทีละชั้น โดยแต่ละชั้นจะครอบคลุมพื้นที่ที่แตกต่างกัน ดูเหมือนว่าหลังจากถึงชั้นที่ 100 เราคงจะสามารถเข้าถึงทุกพื้นที่ได้

“มันผ่านไปกี่วันแล้ว? ฉันเห็นพวกหน้าใหม่ด้วย”

"ประมาณหนึ่งสัปดาห์"

"อะไรนะ? มันนานขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฉันพยักหน้า

เวลาที่ผ่านไประหว่างดันเจี้ยนและห้องรอนั้นแตกต่างกัน ข้อนี้ได้รับการพิสูจน์แล้วจากการทดลองหลายครั้ง

ตามที่ออลก้าได้กล่าวไว้ ตอนนี้จัตุรัสบนชั้น 2 มีฮีโร่ที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน

ฉันรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร พวกเขาเป็นผู้ช่วยของช่างฝีมือในพื้นที่การผลิตอุปกรณ์ พวกเขากำลังเคลื่อนย้ายวัสดุจากคลังสินค้าไปยังพื้นที่การผลิตอุปกรณ์

“พวกนั้นอยู่ที่ชั้น 2 อย่างเป็นทางการแล้วสินะ”

มันถือว่าเป็นเปลี่ยนแปลงที่ดี

หากเหล่าฮีโร่ที่ชั้น 1 เห็นใครบางคนกำลังก้าวขึ้นสู่ชั้น 2 มันคงเป็นแรงบันดาลใจให้พวกเขาอย่างมาก

ฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ไม่มีการเชื่อมต่อใดๆ และท้องฟ้ายามค่ำคืนก็มีสีโทนจางๆ ดูจากสีของท้องฟ้าแล้วดูเหมือนว่าจะเป็นเวลาเย็นแล้ว หลังจากเก็บของในโกดัง เราก็มารวมตัวกันที่จัตุรัสอีกครั้ง

“ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เราจะพบกันที่สนามฝึกซ้อมเช้า”

“เอ่อ เราจะเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้สินะ”

“ไปอาบน้ำกันเถอะพี่สาว!”

เจนน่าและออลก้าหายตัวไปในที่พักของพวกเขา

อารอนกำลังเดินไปทางสนามฝึก

“นายกำลังจะไปไหน?”

“เอ่อ ก็…”

“ถ้าฉันบอกให้พักก็พักเถอะ ทำไมถึงขัดคำสั่ง? นายต้องการให้ร่างกายของนายพังเหรอ?”

“แต่พี่ครับ…”

“การฝึกเริ่มพรุ่งนี้ ไปพัก”

อารอนหันไปทางที่พัก

ฉันเฝ้าดูอารอนอย่างเงียบ ๆ

'….'

หลังจากกลับจากชั้น 15 อาการเขาก็ค่อยๆ แย่ลง

มีบุคคลประเภทนี้ในนิฟล์เฮมเช่นกัน มีบางคนมุ่งความสนใจไปที่การฝึกเท่านั้น

โดยส่วนใหญ่ผลลัพธ์ไม่ค่อยดีเท่าไร

การมานะฝึกฝนเพียงอย่างเดียวไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา เพื่อประสิทธิภาพจำเป็นต้องมีความสมดุลระหว่างการฝึกซ้อมและการพักผ่อน

แนวคิดที่ว่าความอุตสาหะคือสิ่งที่ดีจากอนิเมะไม่ถือว่าเป็นจริงในที่นี่

หากความพยายามมันยังไม่พอ นั่นก็หมายความว่าพวกเขาไม่มีพรสวรรค์

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากค้นหาเส้นทางใหม่ ไม่เช่นนั้นอาจตายกลางคันได้

แน่นอนว่ามีบางกรณีที่จู่ๆ ฮีโร่ที่ดูเหมือนไร้ประโยชน์ก็ปลุกศักยภาพของตนขึ้นมา แต่กรณีดังกล่าวเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก ในนิฟล์เฮมมีกรณีนั้นก็เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

วันรุ่งขึ้น ชีวิตประจำวันก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว สมาชิกทั้งสามของปาร์ตี้ 1 ก็รวมตัวกันเพื่อฝึกซ้อมเช่นเคย อย่างไรก็ตาม มีการเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่งในทิวทัศน์ของสนามฝึกซ้อม

“เร็วเข้า! ช้าเกินไป!”

“ครับ!”

“เร็ว มาเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของนาย”

"ครับ!"

ในพื้นที่ฝึกซ้อมอีดิสและอาเชอร์กำลังฝึกการต่อสู้กัน

ทั้งสองฝ่ายใช้อาวุธจริง เมื่อใดก็ตามที่อีดิสเหวี่ยงกริชของเธอ บาดแผลก็ปรากฏขึ้นบนร่างของอาเชอร์ แม้จะเจ็บปวด แต่อาเชอร์ก็ยังคงโจมตีต่อไป

“แปลกจัง ฉันคิดว่าปาร์ตี้ที่ 2 หลีกเลี่ยงการฝึกที่อันตรายเสียอีก”

เจนน่าที่วิ่งอยู่ข้างๆ ฉันพึมพำ

มันเป็นเรื่องจริง กลุ่มที่ 2 ใช้เวลามากในการฝึกฝนต่างจากเรา แต่เพราะพวกเขาหลีกเลี่ยงการฝึกที่ไม่อันตรายนัก ทว่าแนวทางดังกล่าวได้เปลี่ยนไปแล้ว

“บางที…”

“อาจเป็นเพราะดีก้าไม่อยู่ที่นี่แล้ว”

ที่กำลังฝึกอยู่คืออีดิส อาเชอร์ และโรเดอริก

ไม่เห็นดีก้าที่เป็นหนึ่งในสมาชิกในตอนแรกๆ มานานแล้ว

“โอ้ นายพูดถูก เดี๋ยวฉันจะไปถามพวกนั้น”

เจนน่าเดินเข้าไปหาโรเดอริก

โรเดอริกยืนถือหอกอยู่ในมือด้วยสีหน้าจริงจัง เจนน่าพูดคุยกับเขาสั้นๆ ก่อนเดินกลับใบหน้าของเจนน่าแข็งทื่อ

“ดีก้าลงไปที่ชั้น 1”

"เหตุผลคืออะไร?"

“เพราะเขาไม่สามารถฆ่าคนได้”

อีดิสกำลังลับกริชของเธอด้วยหินลับมีด ตรงหน้าเธอ อาเชอร์ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดถูกแบกออกไป

"ตามนั้น"

คาดว่าคงจะมีการลดระดับของดีก้าลงอีก

ดีก้าถูกแรงกระแทกจากชั้น 10 แม้ว่าเขาจะมีความสามารถพอใช้ได้ แต่บุคลิกของเขานั้นเปราะบางเกินไป ถึงเขาจะจัดการกับสัตว์ประหลาดได้ แต่ดูเหมือนว่าเขาคงจะไม่สามารถใช้ความสามารถของเขาได้เต็มที่เมื่อเผชิญหน้ากับมนุษย์

“แทนที่จะได้เพิ่มสมาชิก กลับลดน้อยลง เพราะงั้นถ้ามีแค่สามคนเราก็คงไปได้ไม่ไกล นั่นเป็นเหตุผลที่เราตัดสินใจเปลี่ยนการฝึกฝนของเรา คงจะดีไม่น้อยหากนายท่านสามารถทำการอัญเชิญขั้นสูงได้”

“แต่ฉันสงสัยจังเลยว่าตอนไหนนายท่านจะทำการอัญเชิญขั้นสูงอีก?”

ตั้งแต่ความล้มเหลวครั้งล่าสุด นายท่านก็ไม่เคยเรียกอัญเชิญโดยการใช้เงินแม้แต่ครั้งเดียว

นี่เป็นอาการของ “ความไม่ไว้วางใจการอัญเชิญ” มันปรากฏเวลานายท่านได้สูญเสียอัญมณีจำนวนมากในการอัญเชิญขั้นสูง ผู้ที่ทุกข์ทรมานจากความไม่ไว้วางใจในการอัญเชิญ มักจะมีแนวโน้มที่จะลงทุนกับอย่างอื่นเช่นสิ่งอำนวยความสะดวก ดีกว่ามาสิ้นเปลืองกับการอัญเชิญ

ฉันเคยทนทุกข์ทรมานจากสิ่งนี้อย่างรุนแรงมาก่อน เป็นเพราะฉันไม่มีฮีโร่ระดับ 4 ดาวหรือสูงนั้นกว่าเลย

อีดิสกัดริมฝีปากของเธออย่างประหม่า

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ปาร์ตี้ของเรา…”

“เธอสามารถลองขอให้นายท่านเรียกเขาคืนมาได้นะ”

“ฉันไม่อยากทำแบบนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นก็ยอมแพ้ ไม่มีทางแก้ไข”

ไม่ว่าในกรณีใด มันก็ยังดีกว่าการลากเขาไปจนเห็นร่างที่ไร้ชีวิตของเขา

อย่างน้อยก็สบายใจที่ได้รู้ว่านายท่านจะไม่สังเคราะห์ดีก้า

อีดิสซึ่งเป็นทหารรับจ้างผู้ช่ำชอง เข้าใจถึงความเสี่ยงของการมีสมาชิกปาร์ตี้ที่อ่อนแอดี

นั่นเป็นสาเหตุที่เธอไม่ยืนกรานให้นายท่านนำดีก้ากลับมา

"มันไม่ง่ายเลย"

อีดิสออกจากสนามฝึกด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

อาเชอร์ซึ่งมีบาดแผลเต็มตัวลุกขึ้นยืน และในไม่ช้าโรเดอริกก็มาถึงสนามฝึกซ้อม

อาเชอร์กัดฟันและจับดาบของเขา เขาได้เห็นสหายของเขาคนหนึ่งถูกลดตำแหน่ง ความมุ่งมั่นของเขาจึงดูแข็งแกร่งกว่าที่เคย

“อก กลิ่นเลือด”

ออลก้าเอามือปิดจมูก

ส่วนทางด้านเจนน่าและอารอนดูเคร่งเครียดมาก พวกเขาพึมพำกันราวกับว่ามันเป็นปัญหาของพวกเขาเอง

'ออลก้าก็ยังเป็นออลก้าวันยังค่ำแฮะ'

ช่วยไม่ได้นะ…

ฉันยิ้มแล้วก็ไปฝึกซ้อมต่อ

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด