8 ยิ่งกว่าโรงงานนรก
ถึงเขาจะเป็นเจ้านายเธอแต่กิริยาท่าทางดูไม่น่าเชื่อถือนักในสายตาเกรเทล ไหนจะสภาพชุดที่เขาสวมใส่ขาด ๆ ไม่ต่างจากทาสในตลาด ถ้าไม่บอกว่าเขาเป็นหัวหน้าเธอก็ไม่มีทางเชื่อได้ลงหรอก
ร่างเล็กเดินเอี่ยวตัวหลบนายหัวผักไปทางด้านซ้ายเล็กน้อยเพื่อกลับไปยังบ้านพัก คือเธอขี้เกียจพูดคุยกับเขาอีกอย่างมันเป็นเวลาพักส่วนตัวของเธอด้วย ถ้าเขาจะมากวนประสาทค่อยมาพรุ่งนี้ได้ไหมตอนนี้เธอเหนื่อยมาก
พรึบ! อั๊ก
“เดี๋ยวสิไอ้เด็กใหม่ข้ายังพูดไม่ทันจบเลย”
แรงกระชากเสื้อตรงหลังคอทำเอาจุกคอหอยเพราะวอลล็อคจับปกเสื้อกระชับแน่น เมื่อเขาออกแรงดึงเพียงนิดเดียวร่างทั้งร่างของลูกน้องตัวน้อยก็ลอยปลิวติดมือ
…ผอมอยู่แล้วแต่ไม่คิดว่าจะเบาได้ขนาดนี้…
แรงเสียดสีจากเสื้อเกิดเป็นรอยแดงบริเวณคอเกรเทลแต่ไม่นานมันก็ค่อย ๆ จางหายไป เขาคิดภายในใจว่าเจ้านี่ผิวมันช่างบอบบางแท้โดนนิดโดนหน่อยก็มีรอยขึ้น แล้วดันมีแผลตามตัวเยอะแบบนี้คงทิ้งรอยแผลเป็นถาวร
เขาเคยเห็นพวกทาสมีบาดแผลมาเยอะแต่เจ้านี่น่าจะเยอะที่สุดไม่รู้มันไปทำอะไรมาบ้าง
“ไหน ๆ เจ้าก็เข้ามาเป็นลูกน้องข้าแล้ว ฉะนั้นข้าจะสั่งงานล่วงหน้าตอนนี้คงไม่เสียหายอะไรมั้ง”
หัวทุยเล็กเลิกคิ้วสงสัยหันขวับกลับมามองใบหน้าหล่อว่าเขาจะสั่งงานอะไร
…สั่งได้นะนายแต่อย่างเยอะ…
ตอนที่เธอทำงานกับบริษัทช่วงแรก ๆ เซนส์เธอดีทุกครั้งเวลาหัวหน้าสั่งงาน สมมติว่าสั่งวันนี้ตอนเย็นแต่เขากำชับว่าจะเอาตอนเช้าหรือใช้ให้เธอไปซื้อกาแฟให้ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ว่างวิ่งลงไปซื้อให้ได้ ครั้งนี้ก็เช่นกันกลิ่นเค้าลางหายนะกำลังมา
“พอดีว่าพรุ่งนี้ไม่มีคนจัดเรียงกรงเหล็กขังทาสเจ้าก็ไปทำงานตรงนั้นแล้วกัน แค่เรียงให้เป็นระเบียบมันคงไม่ยากเกินความสามารถเจ้าสินะ?”
เด็กสาวพยักหน้าเข้าใจเนื้องานแต่กรงเหล็กที่ขังทาสมีขนาดค่อนข้างใหญ่และหนักมาก ร่างกายเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แถมร่างกายยังไม่ฟื้นฟูดีผอมบางไม่มีทางที่จะยกมันได้หมดภายในวันเดียว ฉะนั้นถ้าให้เธอช่วยจัดเรียงมีหวังโดนทับตายแน่จึงเอ่ยถามออกไปว่ามีคนช่วยยกไหมหรือเธอต้องทำคนเดียว
“เจ้าลองทำก่อนสิยังไม่ได้ลองเลยจะรู้ได้ไงว่าทำได้หรือไม่ได้?”
อื้อหื้อสุดปังเธออยากยื่นฝ่ามือไปตบปากอีตาหัวผักเสียตอนนี้ เธอทำได้แต่ก่นด่าในใจว่าไอบักห่าเอ็งพูดออกมาได้ว่าให้ลองก่อนเหลือจะเชื่อ
แค่งานแรกเกรเทลก็ปวดจิตแล้วไม่อยากนึกสภาพเวลาเขาสั่งงานต่อไปเลยว่าจะพิสดารแค่ไหน
พูดเสร็จเขาก็ปล่อยคอเสื้อในมือด้วยสภาพยับยู่ยี่ เห็นคนผมสั้นพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจก็สั่งงานถัดไปโดยทันทีไม่สนใจว่ามันจะเกินตัวอีกฝ่ายเลยสักนิด
…ข้าอยากแหย่มันเล่น…
ทุกครั้งที่เขาพูดอะไรก็ตามกับเด็กหนุ่มมันก็มักจะแสดงสีหน้าแปลก ๆ เสมอสงสัยจะทำออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เสร็จแล้วเจ้าก็ไปเอาพวกโซ่ทั้งหมดในโกดังมาขัดทำความสะอาด”
หน้าหวานเริ่มซีดเผือดเรื่อย ๆ ดูแล้วเขาจะยังร่ายงานยาวสั่งเธอไม่จบเสียที
“ต่อด้วยเจ้าไปขัดห้องน้ำทุกห้องส่วนนี้เจ้าไปขออุปกรณ์จากพวกป้าแม่บ้านแล้วกัน…แล้วมีไรอีกนะข้านึกสักครู่”
วอลล็อคส่งยิ้มร้าย ๆ มาให้แบบนี้ทำเอาเกรเทลขนแขนลุก
…อีตาหัวผักเป็นบ้าเหรอสั่งงานเยอะขนาดนี้…
เธออยากพูดว่าพอก่อนเถอะพ่อหนุ่มแค่นี้เธอคนเดียวก็จะทำไม่ทันแล้ว โชคดีแค่ไหนที่เขาไม่ได้กำหนดเวลาว่าต้องทำให้เสร็จภายในกี่โมง
“อ่อจริงสิ! เจ้าไปเอาพวกขนมปังกับน้ำไปแจกพวกทาสด้วยก็ดีนะ”
สั่งงานปกติไม่ได้เขายังทำเสียงยียวนกวนประสาทอีกเพิ่มดีกรีความน่าหมั่นไส้ไปอีก
“งานทั้งหมดเจ้าจะทำอย่างใดก่อนก็แล้วแต่เจ้าจัดสรร”
นี่ถ้าวอลล็อคอยู่ในโลกของเธอเขาคงได้รับการตั้งสมญานามชื่อใดสักชื่อจากพนักงานแน่นอนเกรเทลฟันธง
“เมื่อทำอะไรเสร็จแล้วก็แวะมาหาข้าอีกทีนะเจ้าหนูข้าจะได้สั่งงานเจ้าเพิ่ม”
สังหรณ์ใจว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้งเธอแน่ ๆ สั่งตั้งสามสี่งานในหนึ่งวันอยากจะเป็นบ้า
นี่มันยิ่งกว่าโรงงานนรก
แต่จะปฏิเสธเจ้านายได้ไงเธอเป็นแค่ลูกน้องก็ต้องยอมรับกรรมทำตามไปแบบคอตก ตื่นมาแค่ไม่กี่วันก็งานหยาบขนาดนี้ถ้าเธออยู่เป็นปีไม่รู้จะเจอเหตุการณ์ชวนปวดขมับอีกเยอะแค่ไหน
“ขอรับแล้วมีอะไรจะบอกข้าอีกไหม”
เกรเทลกัดฟันตอบ รู้สึกหัวร้อนขึ้นมาดื้อ ๆ เงยหน้ามองร่างสูงยืนทำหน้าคิดสักพักแต่เขาก็ส่ายหน้า
จังหวะที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูดต่อเกรเทลก็พูดดักคอเพื่อตัดบทสนทนา
“ถ้างั้นราตรีสวัสดิ์ขอรับ”
เกรเทลไม่อยากยืนเสวนากับนายหัวเขียวนานเท่าไรยิ่งคุยนานเท่าไรดูทรงแล้วจะประสาทกินกว่าเดิม เธออยากรีบไปล้มตัวลงบนเตียงนอนแทบใจจะขาด หลังจากที่ร่างกายได้รับสารอาหารที่ต้องการท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน
เธอเพลียแถมเหนื่อยสุด ๆ การยืนคุยต่อพานจะทำให้เธอเมื่อยล้ากว่าเดิม
ขอเสียมารยาทหน่อยจะเป็นอะไรไปเล่า คนเขาจะหลับจะนอนถ้าเขาไม่อยากพักผ่อนก็ให้เขาเล่นสนุกไปคนเดียวเถอะ
เธอขอตัวลาจ้า
เหมือนเขามาแกล้งแหย่ให้เธอหงุดหงิดใจเล่น ฉะนั้นอย่าหวังว่าเธอจะเป็นไปตามที่เขาคาดหวังเลยคิดว่าเธอรู้ไม่ทันเขาเหรอกระจอกไปย่ะ
วอลล็อคแทบกลั้นขำไม่อยู่กับท่าทางเบื่อโลกของเด็กหนุ่มตรงหน้า
…ถ้าไม่กลัวเสียฟอร์มข้าแทบไหลลงไปนอนขำบนพื้นดินจะแย่…
มันจะรู้ตัวบ้างไหมว่าสีหน้าตัวเองมันโคตรจี้เส้นชาวบ้าน วันนี้รู้สึกคุ้มค่าแล้วที่แวะมาคุยกับมันก่อนอาบน้ำนอนเพราะอย่างไรก็ตามเขาก็ต้องคอยจับตาดูมันอยู่เรื่อย ๆ ไม่ให้คลาดสายตามีบางอย่างผิดปกติแต่เขาไม่สามารถระบุได้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร
นอกจากนี้ตอนรับมันมาเขาพลาดเองที่ไม่ได้ใส่ใจประวัติของมัน เนื่องจากวันนั้นเขาติดธุระออกไปคุยงานนอกพื้นที่จึงฝากฝังให้ลูกน้องดูแลแทนชั่วคราว จังหวะก็ดันพอดีกับมีขบวนแลกเปลี่ยนตลาดทาสมาลงพอดีทำให้ขั้นตอนการรับซื้อขายทาสตกหล่นไปหลายส่วน
ลางสังหรณ์เขาไม่เคยผิดพลาดมันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ตอนนี้ทำได้แค่สังเกตการณ์ไปก่อน
ร่างบางเดินผ่านไปโดยไม่หันหลังมามองเขาจนอดแซวท่าทางการเดินของมันไม่ได้
“หึ เดินให้มันดี ๆ เดินอย่างกับสตรีเดี๋ยวก็โดนแซวหรอก”
เกรเทลชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเลือกรีบวิ่งจ้ำอ้าวกลับไปที่พักแทน วันนี้ขนแขนลุกรอบสองแล้วมั้งเธอดันผิดพลาดอีกแล้วพรุ่งนี้จะต้องไม่หลุดอีกเด็ดขาด!
เมื่อมีงานที่ต้องทำล้นมือเกรเทลจึงตัดสินใจว่าจะตื่นแต่เช้ามืดเพื่อทยอยจัดการงานให้ได้มากที่สุด โดยเธอเลือกงานทำความสะอาดห้องน้ำก่อนเพราะคนงานส่วนมากยังไม่ตื่นกันแถมเวลานี้ป้า ๆ แม่บ้านก็เริ่มทำงานกันแล้วเธอจึงขอมาร่วมช่วยอีกคน
“โอ้วจริงหรือ? เจ้าจะมาช่วยพวกข้าทำความสะอาด”
ป้าร่างท้วมที่อยู่ในชุดฟอร์มแม่บ้านทักถามเพื่อความแน่ใจเพราะนานแล้วที่ไม่มีคนมาช่วยงานส่วนนี้เท่าไรนัก
เข้าใจง่าย ๆ ก็คือคนไม่พอนั่นแหละ
“ขอรับ วันนี้ข้าจะมาช่วยพวกป้า”
อาการดีอกดีใจของผู้อาวุโสทำเอาเกรเทลหลุดยิ้มออกมา
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าช่วยขัดพื้นตามมุมในสุดของแต่ละห้องแล้วกันนะ”
มือเหี่ยวย่นยื่นอุปกรณ์ทำความสะอาดมาให้ร่างเล็ก นางให้งานง่าย ๆ แก่เด็กคนนี้ไปก่อน ดูจากสภาพแล้วไม่รู้จะมีแรงขัดมากแค่ไหน ตัวผอมอย่างกับโครงกระดูกเดินได้กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อนงานเสร็จจังเลย
เมื่อรับข้าวของอย่างถุงมือ แปรงขัดพื้น ไม้ถูพื้น ถังน้ำ และน้ำยาทำความสะอาดพื้น เกรเทลยืนประเมินพื้นที่โดยรอบคร่าว ๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลานานเธอก็รีบลงมือโดยทันที
ราดน้ำให้พื้นเปียกแล้วตามด้วยน้ำยาทำความสะอาด เธอทิ้งมันไว้สักพักแล้วค่อยลงมือขัดพื้นไปเรื่อย ๆ จนครบทุกห้องเสร็จแล้วก็ทำการราดน้ำอีกครั้งเพื่อเอาสิ่งสกปรกออก
ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าท่าทางชำนาญการของเด็กหนุ่มคนนี้ คล่องแคล่ว ว่องไว งานเร็ว แถมดูมีสมาธิกับการขัดพื้นจนเงาวับวาว
คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะทำงานดีขนาดนี้ถึงตัวจะเล็กผอมบางไปหน่อยทว่ายังไงก็อดชื่นชมเขาไม่ได้
“เจ้าเคยทำมาก่อนเหรอไอ้หนุ่มดูทะมัดทะแมงเชียว”
เสียงป้าคนหนึ่งดังลอยมาจากห้องน้ำห้องหนึ่งจนเกรเทลต้องเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วตอบคำถาม
“อ่อใช่ครับข้าเคยทำมาก่อน”
“น่าแปลก…ปกติจะเป็นสตรีที่ทำกัน เจ้าเป็นบุรุษไยต้องมาลำบากแบบนี้เล่า?”
เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มอึกอักไม่รู้จะตอบแบบใดดีเพราะในโลกที่เธออยู่ใคร ๆ ก็ทำงานเองซึ่งเปรียบเทียบกับที่นี่ที่เธอไม่รู้จักว่าชาวบ้านชาวช่องเขาเป็นอยู่กันแบบไหน
“ที่นี่เขาไม่ทำกันเหรอครับ”
ไหนเมื่อพวกป้าจุดประเด็นนี้ขึ้นมาเธอก็ขอเก็บข้อมูลหน่อยก็แล้วกันนะ
“เจ้าแปลกคนจริงด้วย คนที่นี่ชายหญิงมีหน้าที่ไม่เหมือนกันหรอก ผู้หญิงไม่ทำงานบ้านงานเรือนก็ออกไปแต่งงานมีผัวมีสามี ส่วนผู้ชายก็ทำงานกันแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีชายที่ทำงานบ้านนะแต่มันส่วนน้อยเพราะเขามองว่าเป็นการแย่งงานของผู้หญิงเขา”
เกรเทลถึงบางอ้อทันทีกับสารใหม่ที่ได้รับมาว่าพวกเขามีพฤติกรรมคล้าย ๆ กับโลกของเธอสมัยก่อนที่ชายเป็นช้างเท้าหน้า เธอไม่แปลกใจนักที่อะไรหลาย ๆ อย่างจะดูโบราณไปบ้างแต่มันก็ไม่ใช่ที่ที่เธออยากอาศัยอยู่ในระยะยาว
เธออยากกลับบ้าน
“พวกเราเรียกมันว่าค่านิยมนั่นแหละ แต่จะว่าไปเจ้าคงเป็นเด็กทาสคนนั้นที่เขาลือกันสินะ”
“ใช่ขอรับ”
สงสัยเธอจะดังจริงไปตรงไหนก็มีแต่คนถามหาถามถึง ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนักเจ้าค่ะ
“เพราะข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน นายเขาไม่ค่อยรับลูกน้องใหม่ ๆ เข้ามาทำงานหรอกคนสุดท้ายที่รับก็เกือบ 3 ปีก่อนนู้น อีกอย่างเจ้าต้องมีดีอะไรนายถึงรับเจ้าทำงานทั้งที่เจ้าเคยเป็นทาสมาก่อน”
รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ฟังมิน่าคนเขาถึงเอาแต่พูดถึงตัวเธอไม่หยุด แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไม ใจอยากถามแต่ก็ลังเลสุดท้ายเธอก็เลือกเก็บงำข้อสงสัยนั้นลงไป
พวกเธอไม่ได้ต่อบทสนทนาอะไรต่อจึงก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนเองกว่าจะเสร็จก็เป็นช่วง 8 โมงเช้าพอดี พวกป้าก็พาเธอไปนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันก่อนจะแยกย้าย
งานถัดมาที่เลือกทำต่อคือจัดระเบียบกรงเหล็ก งานนี้หินกว่าที่เธอคิดจริง ๆ เซนส์ของเธอไม่เคยพลาด ตอนที่เดินมาถึงลานกว้างก็เห็นปริมาณกรงเหล็กจำนวนมากวางกระจัดกระจายเต็มไปหมด รวม ๆ แล้วกินพื้นที่หลายตารางวาจนนับไม่หวาดไม่ไหว
อีตาหัวเขียวมันแกล้งเธอชัด ๆ !
เกรเทลสบถในใจท้อแท้กับโชคชะตาแต่อย่างว่าเขาคงมองว่าเธอเป็นผู้ชายทำงานแค่นี้ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรสักหน่อย แต่ประทานโทษถ้าไม่ติดว่าต้องปลอมตัวอยู่เธอคิดบัญชีกับเขาแน่นอน แค่นึกถึงหน้าอีกฝ่ายเธอก็หมั่นไส้เต็มประดาแล้ว
คอยดูเถอะแม่จะสับให้เละ
“ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ในใจ”
ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวอีกครั้งกับเสียงดังข้างหลังเนื่องจากกำลังคิด(ด่า)เพลิน ๆ นางจึงไม่ทันรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ
วอลล็อคยิ้มหน้าระรื่นไม่คิดว่ามันจะตกใจแรงขนาดนี้สนุกทุกครั้งที่เจอหน้า วันนี้เขาคงอารมณ์ดีไปทั้งวัน
…โคตรจี้เลย…
เกรเทลตาถลึงใส่คนตัวโตเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขาช่างตายยากตายเย็นเพียงแค่คิดถึงก็โผล่หัวออกมาทันที
“ท่านมาทำอะไรตรงนี้?”
วันนี้เขาใส่ชุดที่ดูสบาย ๆ อย่างเสื้อเชิ้ตขาวลินินกับกางเกงขาห้าส่วนสีดำ ผมสีเขียวถูกหวีเรียบร้อยปล่อยยาวลงมาประบ่าดูเป็นลุคที่เรียบง่ายแต่ดันหล่อกระชากใจ
ร่างสูงไพล่หลังเดินเข้ามาใกล้เพื่อพูดให้คนตรงหน้าได้ยิน
“ข้าก็ต้องมาดูเจ้าไง ในเมื่อข้าสั่งงานไปก็ต้องมากำกับดูแลหน่อย”
ปากบอกว่ามากำกับดูแลแต่สายตาแบบนั้นเหมือนจ้องจะมาจับผิดมากกว่า เธอสัมผัสได้แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วพ่อ
“ข้าเปล่ามาจับผิดเจ้านะไอ้หนู”
มือหนาเอื้อมมาตบบนบ่าเล็กเป็นกำลังใจให้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ทันสิ่งที่เธอคิดเสมอจึงเอ่ยดักคอก่อนได้ตลอด แค่เห็นสีหน้าเขาก็เดาได้ทันทีว่ามันคิดอะไรอยู่ในหัว
ช่างไม่รู้จักเก็บอาการเสียจริง
เขาเดินผ่านเธอไปแล้วทำการลากเก้าอี้ไม้มาวางไว้อยู่ริมรั้ว หย่อนก้นลงแล้วนั่งไขว้หาง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปคว้าเอาถ้วยกาแฟมาจากไหนถือไว้ข้างขวายกขึ้นจิบเบา ๆ
…ขอให้แม่งลวกปากเถอะ…
เกรเทลแช่งชายหนุ่มภายในใจแล้วเดินไปยังจุดที่มีเหล่าชายฉกรรจ์ยืนอยู่สองสามคนโดยมีหนึ่งในนั้นคือไรเดอร์เพื่อนใหม่อีกคนของเธอ
“อ้าวเกรเทลเจ้ามาทำอะไร”
ไรเดอร์เห็นร่างเล็กมาแต่ไกลแล้วเนื่องจากเห็นว่าเด็กหนุ่มยืนคุยอยู่กับเจ้านายจึงไม่ได้เดินเข้าไปทักเดี๋ยวนั้น
“วอลล็อคสั่งให้ข้ามาช่วยจัดเรียงกรงเหล็ก”
“หื้ม? จัดเรียงเหรอ”
ร่างหนาเลิกคิ้วขึ้นส่งเสียงสูงในลำคอ สงสัยว่าทำไมต้องมาจัดด้วยในเมื่อเดี๋ยวแป๊ป ๆ มันก็จะถูกยกออกไปขังทาสแทบจะตลอดเวลาอยู่แล้ว ต่อให้จัดเรียงไปก็ไม่ช่วยอะไรทำไปเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์
เขาจึงหันหน้าไปมองเจ้านายตนเองที่นั่งจิบกาแฟสบายใจเฉิ่มแต่สายตาจ้องเขม็งมาทางเขา ไรเดอร์รู้สึกเสียวสันหลังวาบแม้ว่าระยะจากที่พวกเขายืนจะห่างไกลจากเจ้านายเกือบ 100 เมตร แต่ไอดำทมิฬก็แผ่มาถึงพวกเขาได้
…ดูเหมือนว่าเจ้านายจะทำการต้อนรับน้องใหม่สินะ…
ไรเดอร์ขอโทษเกรเทลในใจถึงเขาอยากจะบอกแค่ไหนก็ตาม เขาไม่อยากโดนเจ้านายสับหัวเละคงต้องตามน้ำไปก่อน เอาไว้ค่อยหาเวลาแอบบอกเด็กหนุ่มคราวหลังก็แล้วกัน
------
คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ
หากพบคำผิด แก้ไขติชมโปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ
***
Talk with writer
อ้าวอีพ่อแกหลอกใช้แรงงานเด็กเหรอ5555 ปวดประสาทชนิดที่ว่าไรท์เขียนเองยังปวดหัวเลยค่ะถถถ
แบบว่าจะเขียนยังไงให้ฮีแกกวนบาทาได้มากที่สุด ชอบมากผู้ชายขี้เล่น?
****
แวะมาพูดคุยเล่นหรือดูอัพเดตเกี่ยวกับนิยายไรท์ได้ที่
Facebook : C.T.Tiana
X (Twitter) : @Ccttiana