ตอนที่แล้ว7 เพื่อนใหม่ที่ดูเป็นมิตร
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป9 พวกเจ้าห้ามช่วยมัน!

8 ยิ่งกว่าโรงงานนรก


ถึงเขาจะเป็นเจ้านายเธอแต่กิริยาท่าทางดูไม่น่าเชื่อถือนักในสายตาเกรเทล ไหนจะสภาพชุดที่เขาสวมใส่ขาด ๆ ไม่ต่างจากทาสในตลาด ถ้าไม่บอกว่าเขาเป็นหัวหน้าเธอก็ไม่มีทางเชื่อได้ลงหรอก

ร่างเล็กเดินเอี่ยวตัวหลบนายหัวผักไปทางด้านซ้ายเล็กน้อยเพื่อกลับไปยังบ้านพัก คือเธอขี้เกียจพูดคุยกับเขาอีกอย่างมันเป็นเวลาพักส่วนตัวของเธอด้วย ถ้าเขาจะมากวนประสาทค่อยมาพรุ่งนี้ได้ไหมตอนนี้เธอเหนื่อยมาก

พรึบ! อั๊ก

“เดี๋ยวสิไอ้เด็กใหม่ข้ายังพูดไม่ทันจบเลย”

แรงกระชากเสื้อตรงหลังคอทำเอาจุกคอหอยเพราะวอลล็อคจับปกเสื้อกระชับแน่น เมื่อเขาออกแรงดึงเพียงนิดเดียวร่างทั้งร่างของลูกน้องตัวน้อยก็ลอยปลิวติดมือ

…ผอมอยู่แล้วแต่ไม่คิดว่าจะเบาได้ขนาดนี้…

แรงเสียดสีจากเสื้อเกิดเป็นรอยแดงบริเวณคอเกรเทลแต่ไม่นานมันก็ค่อย ๆ จางหายไป เขาคิดภายในใจว่าเจ้านี่ผิวมันช่างบอบบางแท้โดนนิดโดนหน่อยก็มีรอยขึ้น แล้วดันมีแผลตามตัวเยอะแบบนี้คงทิ้งรอยแผลเป็นถาวร

เขาเคยเห็นพวกทาสมีบาดแผลมาเยอะแต่เจ้านี่น่าจะเยอะที่สุดไม่รู้มันไปทำอะไรมาบ้าง

“ไหน ๆ เจ้าก็เข้ามาเป็นลูกน้องข้าแล้ว ฉะนั้นข้าจะสั่งงานล่วงหน้าตอนนี้คงไม่เสียหายอะไรมั้ง”

หัวทุยเล็กเลิกคิ้วสงสัยหันขวับกลับมามองใบหน้าหล่อว่าเขาจะสั่งงานอะไร

…สั่งได้นะนายแต่อย่างเยอะ…

ตอนที่เธอทำงานกับบริษัทช่วงแรก ๆ เซนส์เธอดีทุกครั้งเวลาหัวหน้าสั่งงาน สมมติว่าสั่งวันนี้ตอนเย็นแต่เขากำชับว่าจะเอาตอนเช้าหรือใช้ให้เธอไปซื้อกาแฟให้ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ว่างวิ่งลงไปซื้อให้ได้ ครั้งนี้ก็เช่นกันกลิ่นเค้าลางหายนะกำลังมา

“พอดีว่าพรุ่งนี้ไม่มีคนจัดเรียงกรงเหล็กขังทาสเจ้าก็ไปทำงานตรงนั้นแล้วกัน แค่เรียงให้เป็นระเบียบมันคงไม่ยากเกินความสามารถเจ้าสินะ?”

เด็กสาวพยักหน้าเข้าใจเนื้องานแต่กรงเหล็กที่ขังทาสมีขนาดค่อนข้างใหญ่และหนักมาก ร่างกายเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แถมร่างกายยังไม่ฟื้นฟูดีผอมบางไม่มีทางที่จะยกมันได้หมดภายในวันเดียว ฉะนั้นถ้าให้เธอช่วยจัดเรียงมีหวังโดนทับตายแน่จึงเอ่ยถามออกไปว่ามีคนช่วยยกไหมหรือเธอต้องทำคนเดียว

“เจ้าลองทำก่อนสิยังไม่ได้ลองเลยจะรู้ได้ไงว่าทำได้หรือไม่ได้?”

อื้อหื้อสุดปังเธออยากยื่นฝ่ามือไปตบปากอีตาหัวผักเสียตอนนี้ เธอทำได้แต่ก่นด่าในใจว่าไอบักห่าเอ็งพูดออกมาได้ว่าให้ลองก่อนเหลือจะเชื่อ

แค่งานแรกเกรเทลก็ปวดจิตแล้วไม่อยากนึกสภาพเวลาเขาสั่งงานต่อไปเลยว่าจะพิสดารแค่ไหน

พูดเสร็จเขาก็ปล่อยคอเสื้อในมือด้วยสภาพยับยู่ยี่ เห็นคนผมสั้นพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจก็สั่งงานถัดไปโดยทันทีไม่สนใจว่ามันจะเกินตัวอีกฝ่ายเลยสักนิด

…ข้าอยากแหย่มันเล่น…

ทุกครั้งที่เขาพูดอะไรก็ตามกับเด็กหนุ่มมันก็มักจะแสดงสีหน้าแปลก ๆ เสมอสงสัยจะทำออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เสร็จแล้วเจ้าก็ไปเอาพวกโซ่ทั้งหมดในโกดังมาขัดทำความสะอาด”

หน้าหวานเริ่มซีดเผือดเรื่อย ๆ ดูแล้วเขาจะยังร่ายงานยาวสั่งเธอไม่จบเสียที

“ต่อด้วยเจ้าไปขัดห้องน้ำทุกห้องส่วนนี้เจ้าไปขออุปกรณ์จากพวกป้าแม่บ้านแล้วกัน…แล้วมีไรอีกนะข้านึกสักครู่”

วอลล็อคส่งยิ้มร้าย ๆ มาให้แบบนี้ทำเอาเกรเทลขนแขนลุก

…อีตาหัวผักเป็นบ้าเหรอสั่งงานเยอะขนาดนี้…

เธออยากพูดว่าพอก่อนเถอะพ่อหนุ่มแค่นี้เธอคนเดียวก็จะทำไม่ทันแล้ว โชคดีแค่ไหนที่เขาไม่ได้กำหนดเวลาว่าต้องทำให้เสร็จภายในกี่โมง

“อ่อจริงสิ! เจ้าไปเอาพวกขนมปังกับน้ำไปแจกพวกทาสด้วยก็ดีนะ”

สั่งงานปกติไม่ได้เขายังทำเสียงยียวนกวนประสาทอีกเพิ่มดีกรีความน่าหมั่นไส้ไปอีก

“งานทั้งหมดเจ้าจะทำอย่างใดก่อนก็แล้วแต่เจ้าจัดสรร”

นี่ถ้าวอลล็อคอยู่ในโลกของเธอเขาคงได้รับการตั้งสมญานามชื่อใดสักชื่อจากพนักงานแน่นอนเกรเทลฟันธง

“เมื่อทำอะไรเสร็จแล้วก็แวะมาหาข้าอีกทีนะเจ้าหนูข้าจะได้สั่งงานเจ้าเพิ่ม”

สังหรณ์ใจว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้งเธอแน่ ๆ สั่งตั้งสามสี่งานในหนึ่งวันอยากจะเป็นบ้า

นี่มันยิ่งกว่าโรงงานนรก

แต่จะปฏิเสธเจ้านายได้ไงเธอเป็นแค่ลูกน้องก็ต้องยอมรับกรรมทำตามไปแบบคอตก ตื่นมาแค่ไม่กี่วันก็งานหยาบขนาดนี้ถ้าเธออยู่เป็นปีไม่รู้จะเจอเหตุการณ์ชวนปวดขมับอีกเยอะแค่ไหน

“ขอรับแล้วมีอะไรจะบอกข้าอีกไหม”

เกรเทลกัดฟันตอบ รู้สึกหัวร้อนขึ้นมาดื้อ ๆ เงยหน้ามองร่างสูงยืนทำหน้าคิดสักพักแต่เขาก็ส่ายหน้า

จังหวะที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูดต่อเกรเทลก็พูดดักคอเพื่อตัดบทสนทนา

“ถ้างั้นราตรีสวัสดิ์ขอรับ”

เกรเทลไม่อยากยืนเสวนากับนายหัวเขียวนานเท่าไรยิ่งคุยนานเท่าไรดูทรงแล้วจะประสาทกินกว่าเดิม เธออยากรีบไปล้มตัวลงบนเตียงนอนแทบใจจะขาด หลังจากที่ร่างกายได้รับสารอาหารที่ต้องการท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน

เธอเพลียแถมเหนื่อยสุด ๆ การยืนคุยต่อพานจะทำให้เธอเมื่อยล้ากว่าเดิม

ขอเสียมารยาทหน่อยจะเป็นอะไรไปเล่า คนเขาจะหลับจะนอนถ้าเขาไม่อยากพักผ่อนก็ให้เขาเล่นสนุกไปคนเดียวเถอะ

เธอขอตัวลาจ้า

เหมือนเขามาแกล้งแหย่ให้เธอหงุดหงิดใจเล่น ฉะนั้นอย่าหวังว่าเธอจะเป็นไปตามที่เขาคาดหวังเลยคิดว่าเธอรู้ไม่ทันเขาเหรอกระจอกไปย่ะ

วอลล็อคแทบกลั้นขำไม่อยู่กับท่าทางเบื่อโลกของเด็กหนุ่มตรงหน้า

…ถ้าไม่กลัวเสียฟอร์มข้าแทบไหลลงไปนอนขำบนพื้นดินจะแย่…

มันจะรู้ตัวบ้างไหมว่าสีหน้าตัวเองมันโคตรจี้เส้นชาวบ้าน วันนี้รู้สึกคุ้มค่าแล้วที่แวะมาคุยกับมันก่อนอาบน้ำนอนเพราะอย่างไรก็ตามเขาก็ต้องคอยจับตาดูมันอยู่เรื่อย ๆ ไม่ให้คลาดสายตามีบางอย่างผิดปกติแต่เขาไม่สามารถระบุได้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร

นอกจากนี้ตอนรับมันมาเขาพลาดเองที่ไม่ได้ใส่ใจประวัติของมัน เนื่องจากวันนั้นเขาติดธุระออกไปคุยงานนอกพื้นที่จึงฝากฝังให้ลูกน้องดูแลแทนชั่วคราว จังหวะก็ดันพอดีกับมีขบวนแลกเปลี่ยนตลาดทาสมาลงพอดีทำให้ขั้นตอนการรับซื้อขายทาสตกหล่นไปหลายส่วน

ลางสังหรณ์เขาไม่เคยผิดพลาดมันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ตอนนี้ทำได้แค่สังเกตการณ์ไปก่อน

ร่างบางเดินผ่านไปโดยไม่หันหลังมามองเขาจนอดแซวท่าทางการเดินของมันไม่ได้

“หึ เดินให้มันดี ๆ เดินอย่างกับสตรีเดี๋ยวก็โดนแซวหรอก”

เกรเทลชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเลือกรีบวิ่งจ้ำอ้าวกลับไปที่พักแทน วันนี้ขนแขนลุกรอบสองแล้วมั้งเธอดันผิดพลาดอีกแล้วพรุ่งนี้จะต้องไม่หลุดอีกเด็ดขาด!

เมื่อมีงานที่ต้องทำล้นมือเกรเทลจึงตัดสินใจว่าจะตื่นแต่เช้ามืดเพื่อทยอยจัดการงานให้ได้มากที่สุด โดยเธอเลือกงานทำความสะอาดห้องน้ำก่อนเพราะคนงานส่วนมากยังไม่ตื่นกันแถมเวลานี้ป้า ๆ แม่บ้านก็เริ่มทำงานกันแล้วเธอจึงขอมาร่วมช่วยอีกคน

“โอ้วจริงหรือ? เจ้าจะมาช่วยพวกข้าทำความสะอาด”

ป้าร่างท้วมที่อยู่ในชุดฟอร์มแม่บ้านทักถามเพื่อความแน่ใจเพราะนานแล้วที่ไม่มีคนมาช่วยงานส่วนนี้เท่าไรนัก

เข้าใจง่าย ๆ ก็คือคนไม่พอนั่นแหละ

“ขอรับ วันนี้ข้าจะมาช่วยพวกป้า”

อาการดีอกดีใจของผู้อาวุโสทำเอาเกรเทลหลุดยิ้มออกมา

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าช่วยขัดพื้นตามมุมในสุดของแต่ละห้องแล้วกันนะ”

มือเหี่ยวย่นยื่นอุปกรณ์ทำความสะอาดมาให้ร่างเล็ก นางให้งานง่าย ๆ แก่เด็กคนนี้ไปก่อน ดูจากสภาพแล้วไม่รู้จะมีแรงขัดมากแค่ไหน ตัวผอมอย่างกับโครงกระดูกเดินได้กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อนงานเสร็จจังเลย

เมื่อรับข้าวของอย่างถุงมือ แปรงขัดพื้น ไม้ถูพื้น ถังน้ำ และน้ำยาทำความสะอาดพื้น เกรเทลยืนประเมินพื้นที่โดยรอบคร่าว ๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลานานเธอก็รีบลงมือโดยทันที

ราดน้ำให้พื้นเปียกแล้วตามด้วยน้ำยาทำความสะอาด เธอทิ้งมันไว้สักพักแล้วค่อยลงมือขัดพื้นไปเรื่อย ๆ จนครบทุกห้องเสร็จแล้วก็ทำการราดน้ำอีกครั้งเพื่อเอาสิ่งสกปรกออก

ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าท่าทางชำนาญการของเด็กหนุ่มคนนี้ คล่องแคล่ว ว่องไว งานเร็ว แถมดูมีสมาธิกับการขัดพื้นจนเงาวับวาว

คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะทำงานดีขนาดนี้ถึงตัวจะเล็กผอมบางไปหน่อยทว่ายังไงก็อดชื่นชมเขาไม่ได้

“เจ้าเคยทำมาก่อนเหรอไอ้หนุ่มดูทะมัดทะแมงเชียว”

เสียงป้าคนหนึ่งดังลอยมาจากห้องน้ำห้องหนึ่งจนเกรเทลต้องเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วตอบคำถาม

“อ่อใช่ครับข้าเคยทำมาก่อน”

“น่าแปลก…ปกติจะเป็นสตรีที่ทำกัน เจ้าเป็นบุรุษไยต้องมาลำบากแบบนี้เล่า?”

เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มอึกอักไม่รู้จะตอบแบบใดดีเพราะในโลกที่เธออยู่ใคร ๆ ก็ทำงานเองซึ่งเปรียบเทียบกับที่นี่ที่เธอไม่รู้จักว่าชาวบ้านชาวช่องเขาเป็นอยู่กันแบบไหน

“ที่นี่เขาไม่ทำกันเหรอครับ”

ไหนเมื่อพวกป้าจุดประเด็นนี้ขึ้นมาเธอก็ขอเก็บข้อมูลหน่อยก็แล้วกันนะ

“เจ้าแปลกคนจริงด้วย คนที่นี่ชายหญิงมีหน้าที่ไม่เหมือนกันหรอก ผู้หญิงไม่ทำงานบ้านงานเรือนก็ออกไปแต่งงานมีผัวมีสามี ส่วนผู้ชายก็ทำงานกันแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีชายที่ทำงานบ้านนะแต่มันส่วนน้อยเพราะเขามองว่าเป็นการแย่งงานของผู้หญิงเขา”

เกรเทลถึงบางอ้อทันทีกับสารใหม่ที่ได้รับมาว่าพวกเขามีพฤติกรรมคล้าย ๆ กับโลกของเธอสมัยก่อนที่ชายเป็นช้างเท้าหน้า เธอไม่แปลกใจนักที่อะไรหลาย ๆ อย่างจะดูโบราณไปบ้างแต่มันก็ไม่ใช่ที่ที่เธออยากอาศัยอยู่ในระยะยาว

เธออยากกลับบ้าน

“พวกเราเรียกมันว่าค่านิยมนั่นแหละ แต่จะว่าไปเจ้าคงเป็นเด็กทาสคนนั้นที่เขาลือกันสินะ”

“ใช่ขอรับ”

สงสัยเธอจะดังจริงไปตรงไหนก็มีแต่คนถามหาถามถึง ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนักเจ้าค่ะ

“เพราะข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน นายเขาไม่ค่อยรับลูกน้องใหม่ ๆ เข้ามาทำงานหรอกคนสุดท้ายที่รับก็เกือบ 3 ปีก่อนนู้น อีกอย่างเจ้าต้องมีดีอะไรนายถึงรับเจ้าทำงานทั้งที่เจ้าเคยเป็นทาสมาก่อน”

รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ฟังมิน่าคนเขาถึงเอาแต่พูดถึงตัวเธอไม่หยุด แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไม ใจอยากถามแต่ก็ลังเลสุดท้ายเธอก็เลือกเก็บงำข้อสงสัยนั้นลงไป

พวกเธอไม่ได้ต่อบทสนทนาอะไรต่อจึงก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนเองกว่าจะเสร็จก็เป็นช่วง 8 โมงเช้าพอดี พวกป้าก็พาเธอไปนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันก่อนจะแยกย้าย

งานถัดมาที่เลือกทำต่อคือจัดระเบียบกรงเหล็ก งานนี้หินกว่าที่เธอคิดจริง ๆ เซนส์ของเธอไม่เคยพลาด ตอนที่เดินมาถึงลานกว้างก็เห็นปริมาณกรงเหล็กจำนวนมากวางกระจัดกระจายเต็มไปหมด รวม ๆ แล้วกินพื้นที่หลายตารางวาจนนับไม่หวาดไม่ไหว

อีตาหัวเขียวมันแกล้งเธอชัด ๆ !

เกรเทลสบถในใจท้อแท้กับโชคชะตาแต่อย่างว่าเขาคงมองว่าเธอเป็นผู้ชายทำงานแค่นี้ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรสักหน่อย แต่ประทานโทษถ้าไม่ติดว่าต้องปลอมตัวอยู่เธอคิดบัญชีกับเขาแน่นอน แค่นึกถึงหน้าอีกฝ่ายเธอก็หมั่นไส้เต็มประดาแล้ว

คอยดูเถอะแม่จะสับให้เละ

“ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ในใจ”

ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวอีกครั้งกับเสียงดังข้างหลังเนื่องจากกำลังคิด(ด่า)เพลิน ๆ นางจึงไม่ทันรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ

วอลล็อคยิ้มหน้าระรื่นไม่คิดว่ามันจะตกใจแรงขนาดนี้สนุกทุกครั้งที่เจอหน้า วันนี้เขาคงอารมณ์ดีไปทั้งวัน

…โคตรจี้เลย…

เกรเทลตาถลึงใส่คนตัวโตเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขาช่างตายยากตายเย็นเพียงแค่คิดถึงก็โผล่หัวออกมาทันที

“ท่านมาทำอะไรตรงนี้?”

วันนี้เขาใส่ชุดที่ดูสบาย ๆ อย่างเสื้อเชิ้ตขาวลินินกับกางเกงขาห้าส่วนสีดำ ผมสีเขียวถูกหวีเรียบร้อยปล่อยยาวลงมาประบ่าดูเป็นลุคที่เรียบง่ายแต่ดันหล่อกระชากใจ

ร่างสูงไพล่หลังเดินเข้ามาใกล้เพื่อพูดให้คนตรงหน้าได้ยิน

“ข้าก็ต้องมาดูเจ้าไง ในเมื่อข้าสั่งงานไปก็ต้องมากำกับดูแลหน่อย”

ปากบอกว่ามากำกับดูแลแต่สายตาแบบนั้นเหมือนจ้องจะมาจับผิดมากกว่า เธอสัมผัสได้แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วพ่อ

“ข้าเปล่ามาจับผิดเจ้านะไอ้หนู”

มือหนาเอื้อมมาตบบนบ่าเล็กเป็นกำลังใจให้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ทันสิ่งที่เธอคิดเสมอจึงเอ่ยดักคอก่อนได้ตลอด แค่เห็นสีหน้าเขาก็เดาได้ทันทีว่ามันคิดอะไรอยู่ในหัว

ช่างไม่รู้จักเก็บอาการเสียจริง

เขาเดินผ่านเธอไปแล้วทำการลากเก้าอี้ไม้มาวางไว้อยู่ริมรั้ว หย่อนก้นลงแล้วนั่งไขว้หาง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปคว้าเอาถ้วยกาแฟมาจากไหนถือไว้ข้างขวายกขึ้นจิบเบา ๆ

…ขอให้แม่งลวกปากเถอะ…

เกรเทลแช่งชายหนุ่มภายในใจแล้วเดินไปยังจุดที่มีเหล่าชายฉกรรจ์ยืนอยู่สองสามคนโดยมีหนึ่งในนั้นคือไรเดอร์เพื่อนใหม่อีกคนของเธอ

“อ้าวเกรเทลเจ้ามาทำอะไร”

ไรเดอร์เห็นร่างเล็กมาแต่ไกลแล้วเนื่องจากเห็นว่าเด็กหนุ่มยืนคุยอยู่กับเจ้านายจึงไม่ได้เดินเข้าไปทักเดี๋ยวนั้น

“วอลล็อคสั่งให้ข้ามาช่วยจัดเรียงกรงเหล็ก”

“หื้ม? จัดเรียงเหรอ”

ร่างหนาเลิกคิ้วขึ้นส่งเสียงสูงในลำคอ สงสัยว่าทำไมต้องมาจัดด้วยในเมื่อเดี๋ยวแป๊ป ๆ มันก็จะถูกยกออกไปขังทาสแทบจะตลอดเวลาอยู่แล้ว ต่อให้จัดเรียงไปก็ไม่ช่วยอะไรทำไปเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์

เขาจึงหันหน้าไปมองเจ้านายตนเองที่นั่งจิบกาแฟสบายใจเฉิ่มแต่สายตาจ้องเขม็งมาทางเขา ไรเดอร์รู้สึกเสียวสันหลังวาบแม้ว่าระยะจากที่พวกเขายืนจะห่างไกลจากเจ้านายเกือบ 100 เมตร แต่ไอดำทมิฬก็แผ่มาถึงพวกเขาได้

…ดูเหมือนว่าเจ้านายจะทำการต้อนรับน้องใหม่สินะ…

ไรเดอร์ขอโทษเกรเทลในใจถึงเขาอยากจะบอกแค่ไหนก็ตาม เขาไม่อยากโดนเจ้านายสับหัวเละคงต้องตามน้ำไปก่อน เอาไว้ค่อยหาเวลาแอบบอกเด็กหนุ่มคราวหลังก็แล้วกัน

------

คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ

หากพบคำผิด แก้ไขติชมโปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ

***

Talk with writer

อ้าวอีพ่อแกหลอกใช้แรงงานเด็กเหรอ5555 ปวดประสาทชนิดที่ว่าไรท์เขียนเองยังปวดหัวเลยค่ะถถถ

แบบว่าจะเขียนยังไงให้ฮีแกกวนบาทาได้มากที่สุด ชอบมากผู้ชายขี้เล่น?

****

แวะมาพูดคุยเล่นหรือดูอัพเดตเกี่ยวกับนิยายไรท์ได้ที่

Facebook : C.T.Tiana

X (Twitter) : @Ccttiana

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด