Ch81: เรื่องด่วน 3
วืบบบบบบบ----
พลังงานดอกไม้เย็นค่อยๆ ไหลเข้าสู่เครื่องหมายของดอกไม้แห่งความชั่วร้ายที่หลังมือ
ข้อมูลเกี่ยวกับดอกไม้หลักของดอกทานตะวันไททันปรากฏขึ้นอีกครั้งและไหลเข้าสู่จิตใจของหลี่เฉิงอี้ แต่สิ่งที่เขาสนใจไม่ใช่สิ่งนี้ แต่เป็นความสามารถด้านภาษาดอกไม้
ภาษาดอกไม้: สนามพลังการแผ่รังสี (เมื่อเปิดเครื่องจะสามารถปล่อยสนามรังสีแสงที่มองไม่เห็นซึ่งไม่จำเป็นต้องบริโภคออกไป ได้รับการบำรุงรักษาอย่างถาวร และมีการทำให้อ่อนลงอย่างต่อเนื่องและคงที่สร้างความเสียหายต่อการสรรพสิ่งแห่งความมืดภายในช่วงหนึ่งในเชิงลบทั้งหมด เงื่อนไขต่างๆ เช่น การบาดเจ็บและการเจ็บป่วยต่อตนเอง มีผลการรักษาบางอย่างและสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตามความแข็งแกร่งของของร่างกาย)
'ดูเหมือนว่าจะไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก สิ่งพิเศษจะเปลี่ยนไปตามคุณสมบัติร่างกายของแต่ละคน' หลี่เฉิงอี้นึกถึงภาษาดอกทานตะวันธรรมดามาก่อน
ความสามารถของ Crown of Radiance มีผลในการกระจายไปยังเอนทิตีแห่งความมืดเท่านั้น แต่สนามพลังงานรังสีจะได้รับการอัปเกรดเพื่อทำให้อ่อนลงและแก้ไขความเสียหาย
และการรักษาขากสภาวะเชิงลบยังได้ขยายไปสู่ทุกประเภทด้วย
'แข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด! นอกจากนี้ มงกุฏแห่งความรุ่งโรจน์ที่เห็นได้ชัดเจนก่อนหน้านี้ยังถูกแปลงเป็นสนามพลังรัศมีที่ไม่จำเป็นต้องสวมหมวก ด้วยวิธีนี้ ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกกระแทกมงกุฎระหว่างการต่อสู้ซึ่งจะรบกวนเอฟเฟกต์'
หลังจากยืนยันว่าพวกเขาทั้งหมดได้รับการเลื่อนตำแหน่งแล้ว หลี่เฉิงอี้ก็มุ่งความสนใจไปที่ตำแหน่งเทพดอกไม้องค์ที่สามของสัญลักษณ์ดอกไม้แห่งความชั่วร้าย
'ยืนยันหรือไม่ว่าดอกทานตะวันไททันเป็นดอกไม้หลักของเทพเจ้าดอกไม้องค์ที่สาม?'
ข้อมูลที่น่าสงสัยหลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขา
'ยืนยัน'
หลังจากที่หลี่เฉิงอี้ให้การตอบรับเชิงบวก รูปแบบที่ชัดเจนของดอกทานตะวันก็ค่อยๆ โผล่ออกมาจากเครื่องหมายที่สามของดอกไม้แห่งความชั่วร้าย
ในเวลาเดียวกัน พลังงานดอกไม้เย็นจำนวนมากไหลเวียนจากดอกทานตะวันไททันที่เขาสัมผัส
คอลเลกชั่นเสื้อผ้าเกล็ดดอกไม้เริ่มปรากฏให้เห็นแล้ว
หลังจากยืนยันดอกไม้หลักดอกที่สามอย่างละเอียดถี่ถ้วน ในที่สุด ก้อนหินก้อนใหญ่ก็ตกลงไปในใจของหลี่เฉิงอี้
เขามองไปที่ทุ่งทานตะวันและรีบจับมือกันเพื่อจับดอกทานตะวันไททันที่อยู่ใกล้เคียงอย่างรวดเร็ว
อัตราการรวบรวมเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจาก 1% ในตอนแรก เป็น 12% ในพริบตา
ป้าเฒ่าที่อยู่ด้านข้างจ้องมองเจ้านายคนใหม่ที่กำลังสัมผัสดอกนั้นดอกนี้อยู่ในทุ่งดอกไม้ด้วยใบหน้าว่างเปล่า สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อพิจารณาว่าคนรวยจำนวนมากมีงานอดิเรกแปลกๆ เธอจึงระงับมันไว้
กว่าสิบนาทีต่อมา ในที่สุดหลี่เฉิงอี้ก็วางมือลงจากจานทานตะวันแผ่นสุดท้าย
ต้องขอบคุณดอกไม้จำนวนมากในทุ่งของเขา ดอกทานตะวันของไททันจึงเสร็จสมบูรณ์หลังจากสัมผัสถาดดอกไม้ส่วนใหญ่
หลังจากนั้น เขาได้สัมผัสดอกทานตะวันที่ส่องแสงอีกชนิดหนึ่งและพยายามใช้มันเป็นตัวแปรเพื่อเริ่มการรวบรวมวิวัฒนาการครั้งแรก
แต่น่าเสียดายที่ช่วงการออกดอกของดอกทานตะวันอันรุ่งโรจน์ได้ผ่านไปแล้ว และดอกจานเหลือไม่มากนัก รวบรวมเพียง 5% ของระดับวิวัฒนาการของหนึ่งวิวัฒนาการเท่านั้น ส่วนความคิดชั่วก็ไม่มีอะไรจะได้ หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการทั้งหมดแล้ว หลี่เฉิงอี้ก็ตรวจสอบเวลา ออกจากเรือนกระจกอย่างรวดเร็ว เดินออกจากสวนพฤกษศาสตร์ และเห็นซองหรันขมวดคิ้วข้างรถออฟโรด
"ไปกันเถอะ" เขารีบเข้ามาใกล้และกระซิบ
"มันช้าเกินไปนะเนี่ย" ซองรันวางโทรศัพท์ "ฉันกำลังจะโทรหาเลย"
"ผมพร้อมแล้วฮะ ครั้งนี้เราจะไม่เขินเหมือนครั้งที่แล้วอย่างแน่นอน" หลี่เฉิงอี้ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
เขาเปิดประตูรถแล้วนั่งที่เบาะหลัง
ประตูปิดลงด้วยเสียงปัง และในขณะที่เครื่องยนต์สตาร์ท ด้านข้างของรถก็นูนขึ้นมาอีกครั้ง เผยให้เห็นแผ่นโลหะผสมสองแผ่นที่ดูเหมือนปีก
บรึ่นนนนนนน------
ด้วยแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อย รถก็ค่อยๆ เร่งความเร็วและเคลื่อนไปข้างหน้าไปตามถนนรถแล่น
ซองรันนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับและมองดูหลี่เฉิงอี้ที่อยู่เบาะหลังผ่านกระจกมองหลัง
"นายอยากจะงีบหลับมะ?"
"ไม่ดีกว่าฮะ ผมกลัวว่าถ้าผมเผลอหลับไป ผมจะไปตื่นที่โน่น" หลี่เฉิงอี้ตอบ
"อาจจะไม่ก็ได้" ซองรันพูดอย่างเคร่งขรึม "แต่นายไม่กลัวแล้วสินะ?"
"กลัวเหรอ?" หลี่เฉิงอี้เลิกคิ้ว "กลัวฮะ แต่ความกลัวมีประโยชน์มั้ยล่ะ?"
"มันไม่มีประโยชน์" ซองรันตอบ
"แค่นั้นแหละ" หลี่เฉิงอี้พูดด้วยรอยยิ้ม "มันมีหลายครั้งที่ผมไม่แน่ใจว่าผมจะสามารถรับมือกับอันตรายในมุมอับได้ ดังนั้น แน่นอนว่าผมกลัว"
"ฉันจึงยังคงชื่นชมนายมาก" น้ำเสียงของซองรันมีความจริงใจ "ฉันเคยเห็นคนจำนวนมากที่เข้าไปอยู่ในมุมอับ แต่นายและอีกคนหนึ่งกลัวน้อยที่สุด เมื่อต้องเผชิญกับมุมอับทุกจุด นายไม่ได้หลบหนีอย่างพากเพียร แต่ค้นหาเบาะแสอย่างแข็งขัน"
"จริงๆ แล้ว ผมไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่พี่คิดหรอก" หลี่เฉิงอี้ยิ้ม "แต่อีกคนที่พี่พูดถึงนี่ใครฮะ?"
"รีเอน" ซองรันกล่าวว่า "ลูกชายของเจ้านาย"
"สงสารจริงๆ"
"ใช่ มันน่าเสียดาย" ซองรันพยักหน้า
หลี่เฉิงอี้หันหน้าไปทางด้านข้างและมองไปที่รถออฟโรดที่ค่อยๆ บินขึ้นไปในอากาศ ดวงตาของเขาลึกลงไปเล็กน้อย
"จริงๆ แล้วผมก็คนจะไม่กลัวได้ยังไง ทุกคนก็กลัว บางครั้งก็... บางครั้งขาผมก็อ่อนแรงจากความกลัว และมือของผมก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ผมกลัวมากจนอยากกลับบ้านไปซ่อนใต้ผ้าห่ม หลับตาและปฏิบัติต่อทุกสิ่งเหมือนเป็นแค่ความฝัน"
"แล้วทำไม---" ซ่งรันถามต่อไป
"จริงๆ มันง่ายมาก เพราะผมรู้ ยิ่งกลัวหลายสิ่งหลายอย่างก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น มันจะสร้างเงาขนาดใหญ่ในใจจนทำให้เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะใช้ชีวิตแบบปกติและคุณจะจมดิ่งลงไป ด้วยความกลัวทุกขณะ ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย"
หลี่ เฉิงอี้ ได้ตอบกลับ
"ความกลัวทำให้ผู้คนอ่อนแอ" ซองรันพยักหน้า "นายพูดถูก" เขาเอื้อมมือออกไปแล้วสะบัดสวิตช์ที่แผงด้านหน้าเขา "เอาน่า อย่าพึงตายนะ"
"ไม่ต้องกังวล" หลี่เฉิงอี้ยิ้ม
บัซ!
ทันใดนั้นรถก็เร่งความเร็วขึ้นถึงความเร็วที่เร็วกว่าเดิมอย่างน้อยสองเท่า รถทั้งคันเป็นเหมือนเครื่องบินระดับความสูงต่ำที่บินตรงไปในป่ารกร้าง
...............................................
.................................
....................
14:31น. เมืองถงเฟิง
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีเคมีภาคใต้ วิทยาเขตหลัก ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าบริสุทธิ์ ถือเป็นช่วงปลายฤดูร้อนและต้นฤดูใบไม้ร่วง ถนนสายหลักของวิทยาเขตหลักทั้งหมดปกคลุมไปด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่น ต้นไม้บางต้นที่ไวต่ออุณหภูมิได้เริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงเร็วกว่าปกติ
โครงสร้างอาคารของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีเคมีทั้งหมดเป็นเหมือนเกาะกลุ่มกัน คือมีอาคารสอนสามแห่งตรงกลาง และมีวงกลมของวิทยาลัย ห้องสมุด อาคารห้องปฏิบัติการ ฯลฯ อยู่บริเวณรอบนอก อาคารทั้งหมดตั้งอยู่ท่ามกลางป่าสีเขียวหนาทึบ ปรากฏอยู่ท่ามกลางใบไม้และกิ่งก้านสีเขียว
มีประตูหลักสามประตูในวิทยาเขต ได้แก่ ประตูทิศเหนือ ประตูทิศใต้ และประตูหลัก
ในเวลานี้ รถออฟโรดสีดำคันหนึ่งชะลอความเร็วลงอย่างรวดเร็วและหยุดที่ประตูหลักอย่างช้าๆ
'ฉันได้รับบัตรเข้าชมชั่วคราวสองใบในนามของบริษัท เข้าไปข้างในก่อนเลย' ซองรันจอดรถ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโบกมือต่อหน้าหลี่เฉิงอี้
"บัตรเยี่ยมชมออนไลน์แบบอิเล็กทรอนิกส์ นำโทรศัพท์ของคุณออกมาแล้วสแกนรหัส QR"
"ศาสตราจารย์จงอยู่ที่ไหนฮะ" หลี่เฉิงอี้พยักหน้าและถาม
"ในอาคารคณะ ข้างหอพักชาย มีเพียงกำแพงกั้นระหว่างพวกเขา" ซองรันดึงแผนที่ขึ้นมาดู "ตรงไปที่ห้อง 203 อาคาร 3 อาคารเสว่ถิงกันเถอะ"
ทั้งสองคนจอดรถโดยไม่ลังเล หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและรูดการ์ดที่หน้าประตูเพื่อเข้าไป
มีจักรยานโรงเรียนเช่าอยู่ที่หน้าประตูด้วย และซองรันก็เดินไปขึ้นนั่งบนนั้น
"ไปกันเลยมั้ย?" เขามองไปที่หลี่เฉิงอี้
"ขับได้เหรอนั่นน่ะ?" หลี่เฉิงอี้มองเขาอย่างสงสัย
ซองรันไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายทำหน้าแบบนั้น แต่เขาทิ้งน้ำหนักบนจักรยานทั้งตัวทันที
แก๊ะ---
ด้วยเสียงที่คมชัด จักรยานก็หักกลางและถูกแยกชั้นส่วนทันที สีหน้าของเขาแข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นก็สงบลงอีกครั้ง
"เราเดินไปกันเถอะ"
"................"
"คุณสองคนจะไปไหนคะ อยากจะไปส่งมั้ย"
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ผลกระทบจากเสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนดังมาจากด้านข้าง ซองหรันและหลี่เฉิงอี้ได้ยินเสียงจึงมองไป และเห็นรถสีแดงเก่าๆ คันหนึ่งจอดช้าๆ อยู่ข้างๆ พวกเขา คนขับเป็นผู้หญิงชุดดำ อายุประมาณ 30 ปี มีผ้าคลุมผมสีดำ ใบหน้าอ่อนโยน ต่างหูมุกที่เธอใส่มองเห็นได้จางๆ จากผมของเธอ
เมื่อเห็นท่าทางที่สงสัยของซองรันและอีกสองคน หญิงสาวก็ยิ้มและคาดการได้
"คุณควรจะเป็นตัวแทนมาเยี่ยมชั่วคราวจากหงจินใช่ไหม? ทางโรงเรียนจัดให้ฉันมารับคุณ ฉันชื่อจ้วงฟู่ซิน--เป็นผู้ช่วยสอนที่นี่ ตามเวลานัดหมาย ฉันรออยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว"
"อาจารย์จ้วง ใช่แล้ว เรานัดกันไว้แล้ว ผมรบกวนนะครับ" ซองรันรีบขยิบตาให้หลี่เฉิงอี้และเดินไปขึ้นรถ
หลี่เฉิงอี้ขมวดคิ้วและทำได้เพียงทำตามเท่านั้น
รถสามารถรองรับได้เพียง 3 คนเท่านั้น เป็นรถสามล้อหุ้มเกราะและนั่งด้านหลังได้เพียง 2 คน
รถสตาร์ท เร่งความเร็ว และพุ่งไปที่อาคารพนักงาน
"ทางที่ดีควรไปเยี่ยมศาสตราจารย์จงในตอนเช้า ในเวลานี้ เขาควรจะงีบหลับต่อไป ดังนั้นคุณอาจต้องรอสักพัก" จวงฟู่ซินอธิบายขณะขับรถ
"ไม่มีทางอื่นแล้วครับ เราก็รีบเหมือนกัน เรานัดกับศาสตราจารย์จงก่อนที่เราจะมาที่นี่" ซองรันตอบอย่างสบายๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา รถก็จอดอยู่หน้าอาคารพักอาศัยเก่าหลังหนึ่ง
ทั้งสองลงจากรถ ซองรันขอบคุณจ้วงฟู่ซิน จากนั้นจึงเป็นผู้นำในการหาทางเข้าอาคารและเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับหลี่เฉิงอี้
เมื่อมาถึงประตู 203 ซองรันก็ก้าวไปข้างหน้าเอื้อมมือไปกดกริ่งประตูเบา ๆ
กริ๊ง----
กริ่งประตูแบบดั้งเดิมยังคงดังอยู่ และสามารถได้ยินได้ชัดเจนผ่านประตูและแม้แต่ปล่องบันได
"มาแล้ว" เสียงของหญิงชราคนหนึ่งดังขึ้น แล้วเสียงฝีเท้าก็เข้ามาใกล้ ประตูเปิดรอยแตกด้วยการคลิก เผยให้เห็นดวงตาที่ค่อนข้างระมัดระวัง
"มาหาใครคะ?" หญิงชราถามอย่างระมัดระวัง โดยมองดูทั้งสองคนผ่านรอยแตกที่ประตู
"เราได้นัดหมายกับศาสตราจารย์จง เซียวซ่ง และเซียวหลี่ที่เพิ่งโทรมา" ซองรันตอบด้วยรอยยิ้ม
"นัดแล้วเหรอ เล่าจง คุณเป็นคนนัดเหรอ?" หญิงชราหันกลับมาแล้วถามไปทางห้องด้านหลัง
"อ๋อ นัดไว้แล้ว ให้พวกเขาเข้ามาได้เลย" ชายชราร่างอ่อนแอในห้องด้านหลังตอบ
ประตูเปิดออกทันที และหญิงชราก็มอบรองเท้าแตะให้ทั้งสองคน
หลังจากที่ทั้งสองเข้ามาและปิดประตู เธอก็ไปที่ห้องครัวเพื่อเทน้ำ
"ผู้เฒ่าจงกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่น มาเถอะ ฉันจะไปเอาน้ำมาให้" เธอพูดอย่างสงบ สีหน้าของเธออ่อนลง
"ไม่ครับ อย่าให้ต้องรบกวนคุณป้าเลย เราถามคำถามเสร็จก็ออกไปกันแล้ว" ซ่งรันอธิบายด้วยรอยยิ้ม
"ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา" หญิงชรายิ้มแล้วหันหลังกลับและเข้าไปในครัว
"คุณต้องเดินทางพิเศษเพื่ออะไรแบบนี้ มันยากจริงๆ สำหรับคุณ โอ้ คนหนุ่มสาวสมัยนี้" หญิงชราพึมพำขณะที่เธอไปต้มน้ำ
ซองรันและหลี่เฉิงอี้สบตากันและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
ในห้องนั่งเล่น นั่งอยู่บนโซฟาที่คลุมด้วยผ้าโซฟาลายดอกไม้เล็กๆ สีขาว เป็นชายชราร่างผอม ผมสีขาวเหมือนหิมะ และดวงตาเล็กที่มีรอยกรีดเพียงสองรอย
ชายชราถือหนังสือพิมพ์ในมือข้างหนึ่งและโทรศัพท์มือถือในมืออีกข้างหนึ่ง เขาใช้ฟังก์ชันซูมบนโทรศัพท์มือถือเพื่ออ่านเนื้อหาของหนังสือพิมพ์ทีละบรรทัด
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองดูทั้งสองคน
"สำหรับปริญญาของคุณ ฉันสามารถให้หลักสูตรที่ฉันรับผิดชอบแก่คุณได้เท่านั้น อันที่จริง มันสายเกินไปแล้วที่จะมาหาฉันในเวลานี้ คุณควรมาเร็วกว่านี้"
