บทที่ 115: ฉันเป็นคนจริงจัง(ฟรี)
บทที่ 115: ฉันเป็นคนจริงจัง(ฟรี)
ในขณะนั้นลุงเก้าก็ยังไม่กลับมา ซูโม่จึงนั่งอยู่ในบ้านและรอเขา ในทางกลับกัน แอนหยิบกาน้ำชาขึ้นมาเตรียมตักน้ำ อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปในห้องโถงชั้นใน เธอก็บังเอิญวิ่งเข้าไปหาชิวเซิงและเหวินไคซึ่งกำลังลงบันไดมาโดยบังเอิญ
“คุณแอน!” ดวงตาของเหวินไคเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าของเขาแสดงความตื่นเต้น “คุณมาที่นี่เพื่อพบฉันเหรอ?”
“คุณคงกำลังฝันอยู่” ชิวเซิงผลักเขา “คุณแอนน่าจะมาพบฉัน”
แอนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักและมองไปที่ซูโม่ "มันค่อนข้างบังเอิญ แต่จริงๆ แล้วฉันมากับคุณซู"
“อาจารย์อาซู?”
ในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็สังเกตเห็นซูโม่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ในห้องโถงใหญ่ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นกังวลทันที
เป็นชิวเซิงที่พูดก่อน “อาจารย์ซู ท่านมาพบท่านอาจารย์หรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว” ซูโม่เหลือบมองพวกเขา “คุณสองคนทำอะไรกัน ทำไมคุณถึงซ่อนตัวอยู่ไกลขนาดนี้ กลัวฉันจะกินคุณเหรอ”
พวกเขาทั้งสองยืนอยู่ห่างจากเขาและรักษาระยะห่างอย่างประหม่า
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร” ชิวเซิงพูดตะกุกตะกัก “เหวินไฉเพิ่งเป็นหวัด และเขาอาจจะแพร่เชื้อให้คุณได้”
เหวินไฉจามอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง แสดงว่าป่วย
“เอาล่ะ” ซูโม่พูด “คุณพยายามทำอะไรอยู่”
แอนกำลังเตรียมชาและกำลังเดินไป ซูโม่หยิบถ้วยชาที่กำลังนึ่งขึ้นมาแล้วพูดว่า "ฉันจะรออยู่ที่นี่"
พวกเขาทั้งสองดูแข็งทื่อเล็กน้อย
พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากซ่อนมือไว้ด้านหลังและค่อยๆ ถอยหลังไปทางประตู อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขากำลังจะออกไป จู่ๆ ซูโม่ก็พูดว่า "เดี๋ยวก่อน"
หัวใจของชิวเซิงกระโจนเข้าไปในลำคอของเขา “มะ...อาจารย์อาซู มีอะไรอย่างอื่นอีกไหม?”
“คุณสองคนแสดงท่าทีน่าสงสัย คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
ซูโม่เป่าน้ำชา ดูไม่ใส่ใจ
"ไปเดินเล่น!"
“ไปหาหมอ!”
ทั้งสองตอบพร้อมกัน แต่คำตอบต่างกัน
"คือ" ชิวเซิงเกิดคำอธิบายอย่างรวดเร็ว "ฉันหมายถึงคือ เราจะไปพบแพทย์เพื่อรักษาไข้หวัดก่อน แล้วเราจะไปเดินเล่นด้วยกัน!"
"อืม?" การจ้องมองของซูโม่ขยับไปมาระหว่างคนทั้งสอง
จนกระทั่งพวกเขาทั้งคู่เหงื่อออก ซูโม่ก็พูดออกมา “ยิ่งไปเร็วเท่าไรก็ยิ่งกลับมาเร็วเท่านั้น”
"ครับ!" ชิวเชิงและเหวินไฉสบตากันแล้วรีบรีบออกจากประตูไป
“พวกเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่ในมือ” แอนพูดทันที
"ฉันก็เห็นเหมือนกัน"
ซูโม่วางถ้วยชาลงแล้วมองไปในทิศทางที่ทั้งสองหายไป “พวกเขาเอายันต์ไล่ผีไป… สองคนนี้กำลังร้องหาปัญหาจริงๆ!”
แอนถามอย่างสงสัย “ทำไมคุณไม่หยุดพวกเขา”
“โรงกลั่นเป็นเขตกันชนสำหรับ ภัยพิบัติทั้งสามเมื่อ ภัยพิบัติทั้งสาม ถูกรบกวน โรงกลั่นจะได้รับผลกระทบทันที ดังนั้นผีสาวจึงต้องถูกกำจัด ก่อนที่จะกำจัดเธอ ให้ชายหนุ่มทั้งสองได้ลิ้มรสความยากลำบากก่อน มันเป็นบทเรียนสำหรับพวกเขา ดังนั้น พวกเขาจะไม่กระทำการโดยประมาทในอนาคต”
“คุณจะจัดการกับผีเหรอ?” ดวงตาของแอนสว่างขึ้นทันที “ฉันไปดูกับคุณได้ไหม”
“คุณไม่กลัวเหรอ?” ซูโม่มองเธออย่างประหลาด แอนแตกต่างจากถิงถิงที่ไม่กลัวผี เธอไปช่วยงานร้านงานศพของเขา โดยช่วยพิธีกรรมผีทุกคืน หลังจากประสบมามากมาย เธอก็สูญเสียความกลัวไปตามธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าแอนจะไม่มีประสบการณ์กับเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเลยตลอดชีวิตของเธอ
“แน่นอน ฉันกลัว” แอนพูดด้วยสีหน้าไม่ใส่ใจ “แต่ถ้าฉันพลาดประสบการณ์มหัศจรรย์เช่นนี้... ฉันคิดว่าฉันจะเสียใจไปตลอดชีวิต คุณซู ฉันแค่อยากเห็นมันและฉันสัญญาว่าจะปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณอย่างเชื่อฟังและไม่ก่อให้เกิด ปัญหาใดๆ”
ซูโม่เหลือบมองเธอ และไม่ยืนยันหรือปฏิเสธ เขาพูดเพียงว่า "เราจะเห็นเมื่อถึงเวลา"
“แล้วฉันจะถือว่านั่นคือคำตกลง”
แอนยิ้ม ลุกขึ้น และดูเหมือนพร้อมที่จะจากไป อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอไปถึงประตู จู่ๆ เธอก็หันกลับมาและยิ้มให้กับซูโม่ “คุณซูถ้าคุณมีเวลาว่างก็มาหาฉันได้ เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวของเหมาซานในห้องของฉันได้”
จากนั้นเธอก็ส่งจูบไปทางซูโม่แล้วจากไป โดยทิ้งกลิ่นหอมจางๆ ไว้บนอากาศ ซูโม่อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าแปลกๆ บนใบหน้าของเขา
ผู้หญิงคนนี้...ค่อนข้างเปิดกว้างจริงๆ พวกเขารู้จักกันเพียงช่วงบ่าย แต่เธอก็ให้คำแนะนำที่ชัดเจนเช่นนั้น แม้แต่ในยุคสมัยใหม่ พฤติกรรมดังกล่าวก็ค่อนข้างหายาก นับประสาอะไรกับยุคกึ่งศักดินานี้
“ฉันเป็นคนจริงจัง” ซูโม่พึมพำขณะที่เขามองดูชาในถ้วยของเขา “ฉันคิดว่าจำเป็นต้องให้ความรู้พื้นฐานในการจัดการกับผีแก่เธอ ฉันควรหาเวลาไปเยี่ยมเธอบ้าง!”
เขาไม่ต้องรอนานก่อนที่ลุงเก้าจะกลับมาจากข้างนอก
การได้เห็นซูโม่ในห้องโถงใหญ่ไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจมากนัก เขาถามว่า “เป็นยังไงบ้าง?”
“มันไม่ได้ผล” ซูโม่วางถ้วยชาลงแล้วส่ายหัว “ฉันสงสัยว่าผู้ดีในท้องถิ่นและเจ้าของที่ดินที่ร่ำรวยติดสินบนโดยลูกชายของนายกเทศมนตรีล่วงหน้า ภัยพิบัติทั้งสามมีแนวโน้มที่จะก่อให้เกิดปัญหา ดังนั้นเราควรเตรียมการ”
“เห้อ” ลุงเก้าถอนหายใจ
“ยังไงก็ตาม” ซูโม่พูดทันที “สาวกสองคนของคุณอาจจะสร้างปัญหาอีกครั้งคืนนี้ พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังโรงกลั่นของคุณหลิน”
ดวงตาของลุงเก้าเบิกกว้าง “ซูโม่ คุณช่วยดูแลพวกเขาให้ฉันคืนนี้ได้ไหม? ฉันต้องไปประเมินฮวงจุ้ย ตรวจสอบตำแหน่งที่เป็นลางไม่ดี สองคนนั้น... ช่วยจับตาดูพวกเขาได้ไหม”
แม้ว่าเขาจะหงุดหงิด แต่พวกเขาก็ยังเป็นศิษย์ของเขา ลุงเก้าตระหนักดีถึงความไร้สาระของศิษย์สองคนนี้ เขารู้ดีว่าพวกเขามีความสามารถอะไร หากพวกเขาเจอผี พวกเขาอาจจะไม่รอดด้วยซ้ำ ยกเว้นปาฏิหาริย์บางอย่าง
“ไม่ต้องกังวล” ซูโม่ยืนขึ้นและตบไหล่ลุงเก้า “คุณสามารถวางใจและประเมินฮวงจุ้ยได้ ฉันจะดูแลพวกเขาคืนนี้”
“นอกจากนี้ แก้ไขปัญหากับโรงกลั่นให้สมบูรณ์ ปิดเขตกันชนสำหรับตำแหน่งที่เป็นลางไม่ดีนี้ แม้ว่า ภัยพิบัติสามประการจะถูกปลดปล่อยออกมา มันก็จะไม่แพร่กระจายเร็วเกินไป”
“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ศิษย์น้อง เมื่อมีคุณในครั้งนี้ ฉันกังวลน้อยลง” ลุงเก้าพูดด้วยความขอบคุณ
“ในฐานะศิษย์สำนักเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ” ซูโม่โบกมือและออกจากลานบ้าน
ในป่าภูเขาอันห่างไกล
นักบวชลัทธิเต๋าที่มีใบหน้าเหลี่ยมกำลังเดินพร้อมกับโปรยยันต์จำนวนมากไปทุกทิศทุกทาง เสียงของเขาแปลกประหลาดและก้องกังวานดังก้องไปทั่วป่าในขณะที่เขาสวดมนต์ "ขับไล่ผู้ตายจากเซียงซี ผู้มีชีวิตหลีกเลี่ยงสถานที่นี้!"
ข้างหลังเขา มีศพเจ็ดหรือแปดศพสวมเครื่องแบบราชการ หน้าผากของพวกเขาปกคลุมไปด้วยยันต์ ติดตามอย่างใกล้ชิด อย่างไรก็ตาม จู่ๆ ศพหนึ่งก็ถอดหมวกออกและบ่นว่า "ฮึ เราแต่งตัวให้ใครดูในถิ่นทุรกันดารอันห่างไกลนี้ การกระโดดไปมาทั้งหมดนี้ทำให้เหนื่อย"
“ศพ” อื่นๆ ก็หยุดตามและร่วมร้องเรียนด้วย
เห็นได้ชัดว่า "ศพ" ทั้งหมดนี้เป็นเพียงคนธรรมดาที่แสร้งทำเป็นตาย
“รวมตัวเข้าไว้!” นักบวชเต๋า ดุด้วยขมวดคิ้ว “เราเกือบจะถึงเมืองจิ่วชวนแล้ว เราจะได้พักเข้าใจไหมว่าสินค้านี้สำคัญแค่ไหน ถ้ามีอะไรผิดพลาด ฉันจะสับพวกนายเลี้ยงสุนัข!”
