บทที่ 109: ทำดีที่สุดแล้ว (4)
บทที่ 109: ทำดีที่สุดแล้ว (4)
"นายเคลียร์ได้อย่างไร? บอกกันหน่อยสิ เราแทบจะไม่พบทางเข้าเมื่อวานนี้ ฉันสัญญาว่าฉันจะตอบแทนบุญคุณอย่างงามเลย!"
"เราติดอยู่ในเวทมนตร์ดีบัฟบางอย่าง และแทบจะหนีออกมาไม่ได้เลย ได้โปรดเถอะธีโอ! ช่วยบอกให้เรารู้ทีว่าต้องทำอะไรต่อไป อะไรก็ได้ มันจะดีมากๆเลย!"
"การเพิ่มอันดับของนักเรียนที่มีอันดับต่ำสุดไงล่ะ! ธีโอ! ต้องอย่างนี้สิ!"
นักเรียนรอบตัวต่างก็แสวงหาข้อมูล แสดงความอิจฉาออกมาหรือจ้องมองมาที่ฉันด้วยความชื่นชม
... มันน่าอึดอัดเสียจริง
พวกเขารู้ด้วยซ้ำว่าเราเคลียร์แล้ว
มันเดาได้ไม่ยาก
ในขณะที่ฉันออกไปตามหาชิ้นส่วนที่ซ่อนอยู่ ทราวิสกับโมนิก้าก็ต้องกระจายข่าวออกไป
หลักฐานก็คือ ทั้งสองมองมาที่ฉันด้วยความภูมิใจ เหมือนพ่อแม่ที่เฝ้าดูลูกของพวกเขาที่เพิ่งได้รับรางวัลอันดับหนึ่งในการประกวดสะกดคำ
'เอาเถอะ นี่จะเป็นผลดีต่อชื่อเสียงของฉัน'
แน่นอน ฉันจะไม่บอกอะไรพวกเขาหรอก
เมื่อฉันนิ่งเงียบภายใต้การจ้องมองของนักเรียน ความสนใจของฉันก็เปลี่ยนไปที่แอนดรูว์ซึ่งถูกล้อมรอบพอๆกัน
"แอนดรูว์ นายเผาซอมบี้ตัวเล็กๆไปหลายร้อยตัวจริงหรอ? ว้าว ไม่มีใครทำได้เลยนะในปีแรก มันคงจะยากสำหรับนายเหมือนกันใช่ไหม? นายเป็นจอมเวทย์ที่อัจฉริยะจริงๆ!"
"บอกเราเถอะว่านายทำได้อย่างไร ได้โปรดนะ ~ ฉันสัญญาว่าจะชดใช้ให้นายแน่ ตกลงไหม?"
แอนดรูว์กำลังดื่มด่ำไปกับการสรรเสริญและความสนใจด้วยใบหน้าที่ปิติยินดี
"······."
อา น่ารักจังนะ
ใช่แล้ว แอนดรูว์ต้องทนทุกข์ทรมานมามากมาย
เขาก็ยังทำตามคำสั่งของฉันอย่างดี
สนุกกับมันซะเจ้างั่ง
ขณะที่ฉันพยายามหลบหนีจากฝูงชนของนักเรียน -
"ธีโอออออออออ~"
เอลฟ์ผมสีทองหยักศกเข้ามาโอบกอดฉัน
"....เซียน่า"
“ฮิฮิ ธีโอ ฉันคิดถึงนายมากๆเลยย!”
ขณะที่เธอพูด เซียน่าก็ถูใบหน้าของเธอกับหน้าอกของฉันอย่างแรง
แม้จะอายุ 150 ปีแล้ว แต่พฤติกรรมของเธอก็ยังดูเป็นเด็กมากกว่าจางวูฮีวัย 14 ปีเสียอีก
โชคดีที่เอลฟ์ไม่แต่งหน้า ดังนั้นเสื้อผ้าของฉันจึงยังคงสะอาดอยู่
'แต่นี่มันเริ่มลำบากแล้ว'
ฉันสงสัยว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร เมื่อฉันทำให้ขวัญของเธอแทบกระเจิงเพราะสัตว์ศักดิ์สิทธิ์
เธอจะไปเรียกนักรบเอลฟ์มาโจมตีฉันไหมนะ?
ฉันไม่ใช่ไม่ชอบเซียน่านะ
เธอให้ [ยาฟื้นฟูพลังกาย] กับฉัน ซึ่งไม่มีใครสามารถซื้อได้แม้จะมีเงินสองเท่าโดยไม่คาดหวังสิ่งตอบแทนก็ตาม
แม้ในขณะที่ล่า 'สู่ความบริสุทธิ์' เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับสิ่งตอบแทนใดๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะความเกาะติดของเธอ เธอก็คงทนได้ล่ะนะ...
"ขอพื้นที่ให้ฉันหน่อย เซียน่า"
ฉันไม่คุ้นเคยกับการเป็นศูนย์กลางของความสนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่แบบนี้
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นใกล้หน้าอกของฉันก็ยากที่จะเพิกเฉยเช่นกัน
ด้วยความประหลาดใจจากการก้าวไปข้างหน้าของเซียนา นักเรียนคนอื่นๆจึงหันกลับมาให้ความสนใจกับสมาชิกในทีมของตนเอง
อย่างไรก็ตาม เซียน่าก็ไม่ได้ปล่อยฉันไป
"ฮี่ฮี่ ก็ฉันไม่อยากปล่อยนายอ่ะ ... แต่ธีโอ มีบางอย่างแปลกไปสำหรับนายนะ ฉันรู้สึกถึงกลิ่นอายที่น่ารังเกียจจากนาย"
เซียน่าหรี่ตาลงขณะที่เงยหน้าขึ้นมามองฉัน
"ดูเหมือนว่าจะมาจากกระเป๋าของนายนะ..."
"แค่... รักษาระยะห่างไว้ก่อนเถอะนะเซียน่า"
ฉันบิดตัวหลุด พ้นจากอ้อมกอดของเซียน่า
ไม่ว่าจะเป็นเพราะพลังของวิญญาณหรือไม่ก็ตาม สัญชาตญาณของเซียน่าก็เฉียบคมจริงๆ
เธอสังเกตเห็นกล่องสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่ยังไม่ได้เปิดด้วยซ้ำ
"อืม มันแปลกจริงๆ... ซิลฟี่ก็สัมผัสได้ถึงพลังงานที่น่าสังเวชเช่นกัน..."
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เซียน่าก็หลงอยู่ในความคิดของเธอ ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน
ฉันไม่ได้กำลังจะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปหรอกนะ
ฉันรีบถอยห่างจากเซียน่าอย่างรวดเร็ว
จากนั้น ฉันก็กวาดตามองรอบ ๆ
แม้แต่ตอนนี้สายตาหลายคู่ก็ยังจับจ้องมาที่ฉัน
นักเรียนหญิงคนหนึ่งก็อุทานว่า 'โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า !' ด้วยความกลัวแบบสาวๆ
นักเรียนชายคนหนึ่งที่มีแววตาเบื่อหน่าย
นักเรียนหญิงคนนั้น ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและจมหายไปในความคิดของตัวเอง
นักเรียนชายอ้าปากค้าง มองด้วยความอิจฉา
... และผู้หญิงสามคนที่มีแววตาซับซ้อน
'ไอช่า, จางวูฮี, ปิเอล'
ทั้งสามคนมีสีหน้าที่ครุ่นคิด แต่ฉันไม่เคยเห็นแววตาของไอชาในเกมต้นฉบับแบบนี้มาก่อนเลย
เธอหน้าบูดบึ้งขณะจ้องมองไปที่เซียนไา
บางทีเธออาจกำลังคิดว่า 'ในฐานะลูกหลานโดยตรงของตระกูลวัลเดอร์ก เราต้องรักษาศักดิ์ศรีของพวกเขาไว้ !'
ฉันไม่รู้ว่าเซียน่าจะเข้าใจเรื่องแบบนั้นหรือเปล่า...
หลังจากนั้นไม่นาน
เมื่อสายตาเหล่านั้นเริ่มหายไปแล้ว ฉันก็แบ่งปันกลยุทธ์เพิ่มเติมกับไอช่าและจางวูฮี
ไอช่าพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง
"ฉันไม่ได้คิดที่จะจัดการกับบอสด้วยซ้ำ แต่ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่นายอธิบายไว้ธีโอ เราคงต้องดิ้นรนแม้ว่าจะไม่มีบอสแน่ ขอบคุณจริงๆนะ เราต้องเคลียร์ส่วนอื่นด้วย ก่อนที่จะครบกำหนดในวันพรุ่งนี้ อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ หากนายต้องการความช่วยเหลือจากฉันก็อย่าลังเลที่จะถาม"
"...ก็ได้"
"......สีหน้าสงสัยนั่นมันอะไรกัน? แน่นอนว่าฉันไม่ได้แข็งแกร่งเท่าธีโอ ผู้สืบทอดโดยตรงและหัวหน้าตระกูลวัลเดอร์กในอนาคต แต่ฉันค่อนข้างมีความสามารถนะรู้ไหม? ฉันแน่ใจว่าจะมีบางครั้งแน่ๆที่ฉันจะพอช่วยได้"
ไอช่ามองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มหยอกล้อเล็กน้อย
'ฉันก็แค่พูดตามปกติ'
ฉันตอบกลับอย่างใจเย็น
"ฉันจะจำไว้นะ"
ยิ่งมีพันธมิตรอยู่ข้างฉันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น
จางวูฮีที่แอบฟังบทสนทนาของฉันกับไอชาอยู่เงียบๆก็พูดแทรกขึ้นมา
"ขอบคุณนะ ธีโอ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอบอกเราไว้เลย วันนี้เราทำสำเร็จแล้วล่ะ เราจะลองอีกครั้งเมื่อพักผ่อนเต็มที่นะ"
"เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว"
"แล้วก็รู้มั้ย.."
จางวูฮี เดินเข้ามาหาฉัน
เธอสูงพอๆกับหน้าอกของฉันท่านั้น
เธอเล่นกับชายเสื้อผ้าของฉัน
ดูเหมือนว่าเธอมีบางอย่างจะพูด
เมื่อฉันก้มหน้ามองเธอ เธอก็กระซิบข้างหูฉัน
"นายได้เห็นอนาคตอีกไหม?"
".. จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีเลยนะ ไม่มีอะไรชัดเจนพอที่จะบอกได้"
"....โอเค ขอบคุณนะ เหมือนที่ไอช่าเคยบอก...... ถ้านายต้องการอะไรก็บอกฉันได้เลย"
จางวูฮีถอยกลับไปด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง
เนื่องจากอนาคตกำลังเดินหน้าเข้ามาเร็วกว่าที่ควร ฉันควรบอกความจริงกับเธอเกี่ยวกับ 'ฮโยยอน' ไวกว่าที่วางแผนไว้ตอนแรก
เนื่องจากตอนนี้ฉันบอกเธอไม่ได้ จึงต้องควบคุมความคาดหวังของเธอไว้ให้ดี
ฉันพยักหน้าและพูด
"ขอให้ทุกคนโชคดีนะ ฉันขอตัวก่อนล่ะ"
“ได้เลย..ธีโอ ขอบคุณนะ อย่าลืมบอกฉันล่ะ หากนายต้องการอะไร โอเคมั๊ย? อย่าฝืนตัวเองนะ”
"......โชคดีนะ เธอก็เหมือนกันล่ะ"
ฉันทิ้งไอช่าและจางวูฮีไว้ข้างหลัง และกลับไปที่คนอื่นๆในทีม
มันเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากมาย
แต่เนื่องจากฉันไม่ได้ใช้ [ทะลุขีดจำกัด] มากเกินไป ฉันอาจจะแค่รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยในวันพรุ่งนี้
ฉันจึงตัดสินใจที่จะเก็บ [ยาฟื้นฟูพลังกาย] ไว้
มันจะเสียเปล่าที่จะใช้ตอนนี้
ในวันรุ่งขึ้น เวลา 13.00 น.
การประเมินภาคปฏิบัติ 'การสำรวจดันเจี้ยน' กำลังจะสิ้นสุดลง
ศาสตราจารย์ร็อกมองไปที่นักเรียนที่รออยู่และกล่าว
"..... ทุกทีมหาทางเข้าได้สำเร็จ มีแม้แต่ทีมที่สามารถเอาชนะบอสได้ด้วย แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บบ้างแต่ก็เล็กน้อย.....
พวกเธอทุกคนตั้งใจกันอย่างมาก เราจะกลับไปที่สถาบันการศึกษาทันที ดังนั้นขึ้นรถม้าเถอะ"
ในขณะที่ร็อกหันหลัง ผู้สอนคนอื่นๆก็นำทางนักเรียนไปที่รถม้า
นักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บก็ได้โดยสารบนรถม้าที่เตรียมไว้แล้ว ซึ่งผู้รักษากำลังรออยู่
'เหอะ'
ฉันยิ้มมุมปากขณะขึ้นรถม้า
ทีมของเราเป็นทีมเดียวเท่านั้นล่ะ ที่เอาชนะบอสได้
จริงๆแล้วเราเข้ามาก่อนด้วยซ้ำ
รางวัลรองชนะเลิศอันดับสองก็ได้แก่ทีมของจางวูฮี/น็อคตาร์ ส่วนรางวัลอันดับสามก็ได้แก่ทีมของไอช่า/เซียน่า
แอนดรูว์ยังคงเพลิดเพลินกับการชมเชยของนักเรียนคนอื่นๆ
ฉันแน่ใจว่าพวกเขาได้ตระหนักถึงข้อดีของการอยู่ใกล้ฉันแล้วล่ะ
แม้ว่าฉันจะพูดอะไรผิดที่ไปบ้าง แต่พวกเขาก็มีแนวโน้มที่จะทำตามมากกว่า
ฟู่วว
หลังจากนั่งลง ฉันคิดย้อนกลับไปถึงการประเมินผลในทางปฏิบัติที่ผ่านมา
บรรลุเป้าหมายหลักคือการได้มาซึ่งชิ้นส่วนที่ซ่อนอยู่อีกชิ้นหนึ่ง
นอกจากนี้ฉันยังได้รับเหรียญจากร้านค้าจำนวนมากเป็นของแถมด้วย
ยิ่งไปกว่านั้น ฉันทำให้แน่ใจว่าได้ปลูกฝังแนวคิดให้นักเรียนคนอื่นๆแล้ว ว่าพวกเขาจะได้รับประโยชน์จากการเป็นมิตรที่ดีกับฉัน
แน่นอนว่าเกิดความผิดพลาดที่น่าอึดอัดใจกับปิเอล..... แต่ในเมื่อเราเคลียร์เรื่องนั้นได้แล้ว ฉันก็อาจจะยืม 'สิ่งนั้น' ได้
'ทุกอย่างเป็นไปตามแผน'
เมื่อคิดเช่นนั้น ฉันก็กอดอกและหลับตาลง
ฉันจะแกะกล่องที่ซ่อนอยู่หลังไปถึงสถาบันการศึกษา
การเปิดมันออกคงจะเหนื่อยมาก
ฉันควรจะพักผ่อนล่วงหน้าเอาไว้
เลยเวลาตีหนึ่งไปเล็กน้อย
รถม้าก็มาถึงสถาบันการศึกษา
เมื่อถึงเวลา นักเรียนทุกคนก็กลับไปที่ห้อง
เช่นเดียวกัน ฉันก็มุ่งหน้าไปที่หอพักของฉัน
เอมี่ที่ก้มศีรษะทักทายอยู่เสมอก็ไม่อยู่ในตอนนี้
เธออาจจะยังมาไม่ถึง
เมื่อรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย ฉันก็เข้าไปในห้องพร้อมหยิบข้าวของออกมา และดึงชิ้นส่วนที่ซ่อนอยู่ที่มีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ถูกปิดผนึกไว้ออกมาทันที
'น่าตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย'
กล่องที่ผู้เล่นเรียกว่ากล่องสุ่มสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์
แน่นอนว่าภายนอกมันก็ดูเหมือนสัตว์เลี้ยงธรรมดา
ผู้เล่นหลายคนห่วงใยและหวงแหนสิ่งมีชีวิตใดๆที่โผล่ออกมาจากมัน
'ฉันสงสัยจังว่าอะไรจะออกมา'
ฉันแกะผ้าเนื้อละเอียดรอบกล่องออกอย่างระมัดระวังและเปิดออก
ภายในมีลูกแก้วทรงกลมเปล่งประกายสีขาวนวลดูลึกลับ
คนแรกที่สัมผัสมัน จะกลายเป็นเจ้าของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์
'ฉันหวังว่ามันจะเป็นตัวเล็กๆ'
สถาบันศึกษาเอลิเนีย เพื่อสุขภาพจิตของนักเรียนจริงๆแล้ว สนับสนุนให้เลี้ยงสัตว์เลี้ยงได้
อย่างไรก็ตาม มันคงเป็นเรื่องยากที่จะเก็บสัตว์ขนาดใหญ่เช่นหมาป่าหรือเสือไว้ในห้องอยู่ดี
ฉันเอื้อมมือไปแตะลูกแก้วกลมนั้นด้วยหัวใจที่พลุ่งพล่าน
