ตอนที่ 2 น้องสาวเติบโต
จากศาลาสวรรค์ของสำนักร้อยดอกบัว เสียงถอนหายใจยาวดัง“เห้อ…”
ชายวัยกลางคนในชุดสีชมพูนั่งสมาธิในท่าดอกบัว คิ้วขมวดเป็นปม ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล คนคนนี้คือประมุขสำนักร้อยดอกบัว เย่อาว ผู้อยู่ในอาณาจักรแก่นวิญญาณขั้นกลาง
ในภพสวรรค์โจวซิงแห่งนี้ ผู้บ่มเพาะพลังภายในที่สามารถถึงขั้นหวนคืนสู่ความว่างเปล่ามีทั่ว ผู้บ่มเพาะธรรมดาเช่นเขา เพื่อให้ก่อเกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ได้แต่หลบซ่อนบนภูเขาเล็กๆ พยายามเอาชีวิตรอด
เย่อาวไม่แสวงหาอำนาจ เขาแค่อยากอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข แก่เฒ่าในสำนักร้อยดอกบัว และได้กอดหลานๆ
แต่ตอนนี้ ไม่มีเงาของหลานสักนิด
“เห้อ…”
ข้างเขา หญิงสาวที่กำลังมัดผมได้ยินเย่อาวถอนหายใจและหันไปจ้องเขา นางคือภรรยาของเย่อาว กงยู่หลาน
“ตาแก่ เจ้าถอนหายใจอะไร?น่าหงุดหงิดนัก”
“มันเป็นเจ้าเด็กผิงนั่น!ข้ากังวลเกี่ยวกับเขา…”
“เสี่ยวผิงของเราเป็นอะไร?”
เย่อาวพูด“เด็กนั่นโตพอจะแต่งงานแล้ว แต่ด้วยนิสัยเขา สาวคนไหนจะเต็มใจแต่งงานกับเขา?”
กงยู่หลานมองเขา“เสี่ยวผิงหล่อจะตาย มีสาวๆหลายคนที่อยากแต่งงานกับเขา”
“ไร้สาระ”เย่อาวมองนาง“เด็กนั่นทรมานเสี่ยวเพ่ยทุกวัน เจ้ารู้ไหมว่าคนนอกพูดถึงเขาว่ายังไง?เขาคือเผด็จการที่ชอบรังแกสาว”
“ใครกล้าพูด?ข้าจะไปฆ่าพวกมัน”
“เห้อ ทุกคนภายในรัศมีร้อยลี้พูดกันหมด แม้กระทั่งลูกสัตว์อสูรในป่าเขาก็ยังรู้”
“…’
เย่อาวถอนหายใจ“ย้อนกลับไป ข้าเห็นเด็กสาวคนนั้นในตระกูลเพ่ย และรากปราณก็ค่อนข้างดี ข้าเลยพานางมาที่นี่ คิดว่าถ้าเสี่ยวผิงโตและหาภรรยาไม่ได้ ข้าจะได้เตรียมนาง แต่ดูนี่สิ?ผิงของเรารังแกนางตั้งแต่นางมา มันก็เกือบสิบปีแล้ว และตอนนี้ข้าก็ละอายใจเกินกว่าจะบอกนางถึงแผนแต่งงานของข้า”
กงยู่หลานยักไหล่และถาม“ก็เขาบอกว่าเขากำลังช่วยนางบ่มเพาะไม่ใช่เหรอ?”
“เจ้าเชื่อที่เขาพูดไหม?การฝึกแบบไหนกัน หักกระดูกคนและให้แข็งตายด้านนอกในฤดูหนาว?”
“การฝึกหนักไง!”กงยู่หลานนั่งสมาธิ“ข้าได้ยินว่าพระก็ฝึกประมาณนี้เมื่พันปีก่อน แถม ไม่ใช่ว่าเด็กสาวคนนั้นก็บรรลุถึงระดับหลอมรวมลมปราณแล้วหรือไง?”
“..”
“เอ๊ะ?”เย่อาวตัวแข็ง“นางบรรลุขั้นหลอมรวมลมปราณแล้ว?จริงรึ?”
กงยู่หลานผายมือ“ข้าจะโกหกเจ้าทำไม?ที่วัย 14 นางบรรลุอาณาจักรหลอมรวมลมปราณขั้นสูงสุดแล้ว แม้กระทั่งท่ามกลางตระกูลใหญ่ ก็ยังเจอไม่บ่อยนัก เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวผิงของเราคือครูฝึกที่เก่งมาก”
เย่อาวจำได้ว่าเพ่ยเหลียเสวี่ยก็แค่รากปราณสามรากธรรมดา นางจะบรรลุระดับนี้ด้วยวัยเท่านี้ได้ไง?หรือว่าการฝึกของลูกชายเขาจะได้ผลจริง?
แต่ไม่ใช่ว่าเด็กนั่นเรียนรู้วิธีฝึกมาจากนิยายเหรอ?ถ้าเรื่องในนิยายมีประโยชน์ งั้นวิชาลับทั้งหมดก็ควรทิ้งไป
เย่อาวเงียบ จากนั้นก็คิดอะไรได้
“นี่ไม่ถูก เด็กนั่นแค่อาณาจักรหลอมรวมลมปราณขั้นสาม แต่รากปราณของเขาดีกว่าเสี่ยวเพ่ยมาก นั่นหมายความว่าเสี่ยวผิงของเราถนัดเป็นคนสอนกว่าเหรอ?เด็กหนุ่มอย่างเขาจะไปสอนเก่งได้ไง?”
“ท่านประมุข ไม่ดีแล้วเจ้าค่ะ!”
เสียงของเสี่ยวเตี๋ยดังจากด้านนอก เย่อาวชี้นิ้วและเปิดประตู
พอเห็นเสี่ยวเตี๋ยวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก เขาก็ถาม“มีอะไร?เด็กอันธพาลนั่นโยนเสี่ยวเพ่ยออกจากขุนเขาอีกแล้วรึ?”
“เปล่าเจ้าค่ะ…”เสี่ยวเตี๋ยหายใจไม่ทัน
“งั้นเขาวางยานาง?”
“…ไม่..ไม่ใช่เจ้าค่ะ!”
“แล้วอะไร?พูดมา!”
“ข้า..แหก แฮ่ก”
กงยู่หลานทนไม่ไหวและตบหัวเย่อาว
“ตาแก่ เห็นไหมว่านางวิ่งมา?ให้นางพักก่อน”
นางลุก เดินไปหาเสี่ยวเตี๋ย ลูบหลังและถาม”เสี่ยวเตี๋ย เกิดอะไรขึ้น?ค่อยๆพูด’
เสี่ยวเตี๋ยสูดหายใจลึก’นายน้อยกำลังจะโดนคุณหนูเพ่ยฆ่า”
“หะ?!”กงยู่หลานตกใจ หางม้าที่เพิ่งมัดหลุด“ว่าไงนะ?!”
‘นายน้อยกำลังจะโดนคุณหนูเพ่ยฆ่า..”
เสี่ยวเตี๋ยพูดทวน แต่นางพูดไม่ทันจบ
กงยู่หลานก็เปลี่ยนเป็นลำแสง ตะโกน”ลูกชายข้า!’นางพุ่งทะลุหลังคาบินออกไป
เย่อาวจ้องมองหลังคาที่เพิ่งซ่อมเมื่อวานและถอนหายใจ”
“บ้าจริง ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงชอบพุ่งทะลุหลังคาแทนที่จะใช้ประตูนะ?!”
…
เย่อันผิงนอนบนพื้น มองท้องฟ้าสีคราม แม้ตัวเขาจะเจ็บปวดแสนทน เขาก็พอใจมาก พอเห็นเด็กสาวที่เขาเลี้ยงมาด้วยความลำบากกลายเป็นหงส์ เขาก็รู้สึกเหมือนพ่อที่ภูมิใจในตัวลูก
ตอนนี้ เขาประลองกระบี่กับเพ่ยเหลียนเสวี่ยซึ่งเขาขอให้อย่าออมมือ หลังผ่านไปสิบกระบวนท่า เขาก็กระดูกหักนับสิบ พ่นเลือดบนพื้น
ปัจจุบัน ยังมีช่องว่างใหญ่ระหว่างเพ่ยเหลียนเสวี่ยกับอู่โหยว แต่แผนฝึกเขาก็สำเร็จ
พิษและอาวุธวิเศษที่อู่โหยวมีตอนนี้ไม่มีผลต่อเพ่ยเหลียนเสวี่ยแล้ว
ขอแค่พบช่วงเวลาดีๆก่อนอีกฝ่ายจะได้ตอบสนอง ซึ่งคือแทงกระบี่ให้ทะลุหัวใจโดยเร็ว วิกฤตของสำนักร้อยดอกบัวก็จะหาย
เพ่ยเหลียนเสวี่ยคลานมาข้างเขา แหย่นิ้วเขาด้วยสองนิ้วและถามด้วยรอยยิ้ม“พี่ พี่ตายหรือยัง?”
เย่อันผิงหันไปมองนาง
“เด็กโง่นี่โตจนสามารถทุบตีพี่ใหญ่ได้อย่างโหดเหี้ยมแล้ว ข้าละโล่งใจจริงๆ”
“พี่ นิสัยพี่ประหลาดไปหรือเปล่า?”เพ่ยเหลียนเสวี่ยหยิกหน้าเขาและถาม“เจ็บไหม?”
“ความเจ็บปวดนี้เทียบไม่ได้กับการตายในมือของชายคนนั้น”
เพ่ยเหลียนเสวี่ยถอนหายใจ“อีกแล้ว พี่พูดถึงใครกัน?ต่อให้มันเป็นอย่างที่พี่พูด ผู้บ่มเพาะมารจะมาที่เขาเรา ประมุขกับผู้อาวุโสก็อยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“พวกเขาเอาชนะเขาไม่ได้’
“ถ้าประมุขยังเอาชนะไม่ได้ แล้วข้าจะสู้ได้ไง?ข้าแค่อาณาจักรหลอมรวมลมปราณเองนะ”
“เพ่ย”เย่อันผิงที่นอนบนพื้นยิ้ม“เป็นเวลาสิบปี เจ้าถูกฝึกให้สู้กับชายคนนั้น ขอแค่เราหาโอกาสที่เหมาะสมได้ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหนี”
“งั้น ท่านป้อนยาพิษให้ข้า โยนข้าออกภูเขา และให้ข้าแข็งในหิมะ..”
“ใช่ ดูเจ้าตอนนี้สิ เจ้ามีภูมิต้านทานพิษทั้งหมด ร่างกายแข็งแกร่งกว่าผู้บ่มเพาะหน้าไหน และพลังปราณก็ยังมากล้น นี่ไม่ถือเป็นความสำเร็จเหรอ?”
“…”
เปลือกตาเพ่ยเหลียนเสวี่ยกระตุก
นางไม่รู้สึกงั้นเลย แต่ตอนนี้ นางพลันรู้สึกว่ามันเป็นปาฏิหาริย์ที่นางรอดมาได้
นางถูกทิ้งไว้ในรังสัตว์อสูร โดนปล่อยให้หนาวในฤดูหนาว และถูกจับป้อนยาพิษนับไม่ถ้วน หลายครั้ง นางคิดว่านางจะต่าย
พอมองเขาที่โดนนางทุบตีจนกระดูกหัก นางก็มีความสุขและรู้สึกเหมือนได้แก้แค้น
แต่ นางไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆนางถึงหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล
แม้ขยะคนนี้จะทำให้ชีวิตวัยเด็กนางน่าสังเวช แต่ทุกครั้งที่นางบาดเจ็บหรือต้องนอนเตียง เขาจะอยู่ข้างนางเสมอและมอบยาล้ำค่าให้
เพ่ยเหลียนเสวี่ยไม่สามารถบอกได้ว่าเย่อันผิงปฏิบัติต่อนางดีไหม นางมองเขาอย่างสับสนและหงุดหงิด
นางเลยอดเตะเย่อันผิงไม่ได้
“โอ้ย…!”
เพราะนางควบคุมแรงเตะไม่ได้ นางเลยทำให้เย่อันผิงปลิวกระเด็น ตีลังกาสามตลบก่อนจะตกกระแทกพื้น
เพ่ยเหลียนเสวี่ยกอดอกและสะบัดหน้าหนี“ฮึ่ม พี่เลว”
“..”
หลังรอสักพัก และไม่เห็นเย่อันผิงตอบ หัวใจของเพ่ยเหลียนเสวี่ยก็สั่น
นางไม่ได้เตะพี่ชายจนตายใช่ไหม?!
นางขมวดคิ้วและร้องเรียก“พี่?ตายยัง?”
“…”
เย่อันผิงยังไม่ตอบ นอนนิ่งไม่ขยับบนพื้น
ครั้งนี้ เพ่ยเหลียนเสวี่ยหน้าซีด นางรีบวิ่งไป
แต่ตอนนางแตะตัวเย่อันผิง เขาก็พลันหันมาและชกหน้านางจนกรามดังเป๊าะ
“ข้าสอนเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าอย่าเผลอ?!ถ้าข้าเป็นคนคนนั้น เจ้าคงตายไปแล้ว?”
เส้นเลือดปูดบนหน้าผากของเพ่ยเหลียนเสวี่ยขณะที่นางคว้าเย่อันผิงและโยนเข้าข้ามไหล่นาง
“..ไอพี่บ้า ตายซะ!!!”
