SW-ตอนที่ 33 นิสัยที่ไม่ดี
หลังจากที่ประตูเปิด อเล็กซ์ ก็ก้าวผ่านเข้าไป
สังคม!
ในที่สุด เขาก็กลับมาอยู่ท่ามกลางมนุษย์อีกครั้ง!
“เธอเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ดีหรือเปล่า?” ทหารยามก่อนหน้านี้กล่าวถามอเล็กซ์ ด้วยรอยยิ้ม
สิ่งนี้ทำให้ อเล็กซ์ เริ่มวิตกกังวลทันที
พวกเขาจะริบข้าวของ ของเขาหรือไม่?
เมื่อทหารยามเห็นปฏิกิริยาของ อเล็กซ์ พวกเขาก็หัวเราะ แน่นอนว่าหลังจากยืนยันความถูกต้องของเอกสารของ อเล็กซ์ แล้ว พวกเขาก็ผ่อนคลายลง
“เธอไม่จำเป็นจะต้องกังวลขนาดนั้น หากท่านดยุคต้องการให้เราตรวจสอบทรัพย์สินของเธอ เขาคงจะเขียนมันลงในเอกสารของเธอแล้ว” ทหารยามคนหนึ่งกล่าว ขณะที่เขาเดินมาใกล้และวางมือบนไหล่ของ อเล็กซ์
อย่างน้อยเขาก็พยายามทำ
อเล็กซ์ ก้าวออกจากมืออย่างรวดเร็ว
หลังจากอาศัยอยู่ในถิ่นทุรกดันดารเป็นเวลานาน อเล็กซ์ ก็ระมัดระวังการสัมผัสทางร่างกาย
ทหารยามกระพริบตาด้วยความสับสนเมื่อเห็น อเล็กซ์ ก้าวออกไป และ เขาก็ลดมือลงอย่างเชื่องช้า
“นี่เพื่อน เธอนี่ทำตัวน่าสงสัยนะ” ทหารยามกล่าวพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
อเล็กซ์ เริ่มเขินอายเล็กน้อย “ขอโทษด้วย พอดีผมอยู่ในถิ่นทุรกันดารมานานกว่า 6 เดือนเต็ม และ ไม่ได้พูดคุยกับมนุษย์คนอื่นเลย”
ทหารยามยิ้มและพยักหน้า “เอาล่ะก็พอเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ พวกเราก็เคยอาศัยอยู่ในถิ่นทุรกันดาร เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของการฝึก แต่พวกเรากลับมีกลุ่มที่อยู่กับเรา ดังนั้นข้าจินตนาการไม่ออกเลยว่ามันจะต้องรู้สึกเหงาขนาดไหนที่ต้องอยู่คนเดียวในป่า”
ความรู้สึกและบรรยากาศทั้งหมดที่ทหารยามมอบได้เปลี่ยนไป
ทหารยามนั้นดูแข็งแกร่ง ระมัดระวัง และ ดูก้าวร้าวเมื่อ อเล็กซ์ มาถึง
แต่ตอนนี้ ทหารยามไม่ได้รู้สึกแตกต่างไปจากตำรวจบนโลกเลย
พวกเขาคุยกับ อเล็กซ์ อย่างไม่เป็นทางการ
“นั่นเป็นดาบที่ดี” ทหารยามคนหนึ่งพูดขณะมองดูดาบของ อเล็กซ์ “ใครเป็นคนสร้างเจ้าสิ่งนี้?”
อเล็กซ์ ปกป้องดาบของเขาโดยไม่รู้ตัว “ผมจำไม่ได้” เขากล่าว
น่าแปลกที่ทหารยามพยักหน้าอย่างเข้าใจ เห็นได้ชัดว่า ดยุคแวร์ไวน์ ได้เขียนเกี่ยวกับการสูญเสียความทรงจำของ อเล็กซ์ ในเอกสารที่เขาส่งให้ อเล็กซ์
“นี่ เธอไม่จำเป็นจะต้องระแวดระวังขนาดนั้น อุปกรณ์ของพวกเรานั้นดีพอแล้ว และ หากมีใครพบว่าเราพยายามขโมยของจากแขกคนหนึ่งของท่านดยุค หัวของพวกเราคงกลิ้งไปแล้ว” ทหารยามกล่าว
อเล็กซ์ ไม่แน่ใจว่าเขาควรจะตอบสนองอย่างไร
เขาได้กล่าวขอโทษไปแล้วสำหรับก่อนหน้านี้ และ การกล่าวขอโทษอีกครั้งมันอาจฟังดูน่าอึดอัดใจ
ดังนั้น มันจึงกลายเป็นความเงียบที่น่าอึดอัดในทันที
“เอาล่ะ ฉันจะนำทางที่เธอต้องไปให้เอง” ทหารยามอีกคนได้พูดพร้อมกับชี้ไปที่ภูเขา
“ขอบคุณ ครับ” อเล็กซ์ กล่าวพูดด้วยความดีใจ
“ขอให้สนุกนะ เจ้าหนู” ทหารยามอีกคนพูดพร้อมกับโบกมือ
“ขอบคุณเช่นกัน” อเล็กซ์ ตอบ
ก่อนที่เขาจะมาโลกนี้ อเล็กซ์ เป็นคนเปิดเผยมาก เขาชอบที่จะออกไปเที่ยวกับเพื่อน และ ไม่มีปัญหาเรื่องการเข้าสังคม
แต่หลังจากอาศัยอยู่ในถิ่นทุรกันดารเป็นเวลานาน อเล็กซ์ ก็เริ่มไม่แน่ใจเกี่ยวกับทักษะการเข้าสังคมของเขา
สายตาของ อเล็กซ์ เริ่มกวาดมองไปที่จุดอ่อนและอาวุธของพวกเขาโดยไม่รู้ตัว
เหมือนกับว่า อเล็กซ์ พร้อมที่จะโจมตีทุกเมื่อ
อเล็กซ์ และ ทหารยามคนหนึ่งออกจากค่ายขณะที่พวกเขาเดินไปตามถนนลูกรังระหว่างภูเขา
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นประมาณ 2 นาที ทหารยามที่อยู่ข้างหน้า อเล็กซ์ ก็หยุด จนทำให้ อเล็กซ์ ถอยหลังไป 1 ก้าว
จากนั้น ทหารยามก็หันกลับมามองที่ อเล็กซ์ ด้วยสายตาที่เป็นกังวล “เธอจะต้องหยุดมองคนอื่นแบบนี้” เขากล่าว
“แบบไหน?” อเล็กซ์ กล่าวถามอย่างระวัง
ทหารยามชี้ไปที่ อเล็กซ์
“แบบนั้นแหล่ะ!” เขากล่าวพูด “เธอพยายามเดินตามฉันมาอย่างเงียบๆ และ รอยเท้าของเธอก็กำลังเลียนแบบฝีเท้าของฉันด้วย! จากนั้น เธอก็พยายามมองตรวจสอบไปทั่วร่างกายของฉันอย่างต่อเนื่อง เธอในตอนนี้ไม่ได้ทำตัวเหมือนนักรบ แต่กำลังทำตัวเหมือนพวกนักฆ่ายังไงยังงั้น”
“เธอรู้ไหมว่ามันน่าอึดอัดแค่ไหนที่จะต้องเดินนำหน้าเธอ และ ทุกๆ 5 วินาที ฉันจะต้องหันหลังกลับมาเพราะไม่ได้ยินเสียงเธอ และ ฉันก็คิดว่าเธอได้หายไปหรืออะไรสักอย่าง ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่ฉันหันหลังกลับไป ฉันจะพบว่าเธอ กำลังมองตรวจสอบร่างกายของฉันด้วยสายตาที่คับแคบ มันเหมือนกับว่าเธอกำลังพยายามมองหาจุดที่ดีที่สุดที่จะฆ่าฉัน!” ทหารยาม กล่าวพูดด้วยความหงุดหงิด
อเล็กซ์ เบือนหน้าหนีด้วยความไม่สบายใจ
นั่นคือสิ่งที่เขาทำ
แน่นอนว่า อเล็กซ์ ไม่ได้ตั้งใจที่จะโจมตี ทหารยามจริงๆ แต่มันเป็นเพียงการสะท้อนที่เกิดจากการอยู่รอบๆ โดยไม่มีอะไรนอกจากศัตรู
เมื่อทหารยามเห็นสีหน้าของ อเล็กซ์ เขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยและถอนหายใจ “ฟังนะ พวกเรานักรบสามารถรับมือกับเรื่องแบบนี้ได้ เพราะพวกเรารู้ว่าควรทำอย่างไรท่ามกลางสังคมมนุษย์ปกติหลังจากผ่านการต่อสู้มาเป็นระยะเวลานาน อย่างไรก็ตาม มนุษย์ปกติ ไม่ได้เป็นแบบนั้น”
“หากเป็นผู้ชายธรรมดาที่เธอเจอในหมู่บ้าน ในเมือง หรือ สถานที่อื่นๆ พวกเขาจะมองว่าเธออาจจะเป็นพวกนิสัยไม่ดีได้ เพราะเธอได้ปล่อยอารมณ์ของพวก โจร หรือ ขโมย ออกมาจริงๆ และ ฉันค่อนข้างแน่ใจ หากเธอพบกับผู้หญิง พวกนางก็คงจะคิดว่าเธอพยายามจะทำมิดีมิร้ายกับร่างกายของพวกนางอย่างแน่นอน”
“ดังนั้น พยายามปรับตัวให้เข้ากับสังคมมนุษย์อีกครั้ง” ทหารยาม กล่าว
อเล็กซ์ ไม่ชอบสิ่งที่เขาได้ยิน แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่ทหารยามพูดนั้นมีเหตุผล
อเล็กซ์ ต้องทำความคุ้นเคยกับการอยู่ท่ามกลางมนุษย์อีกครั้ง
“ต้องขอโทษและขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ผมจะพยายามลองดู” อเล็กซ์ กล่าว
“มาเริ่มกันซะตั้งแต่ตอนนี้เลย” ทหารยามกล่าว
อเล็กซ์ เลิกคิ้วและกล่าวถามอย่างไม่แน่ใจ “ยังไง?”
“ก็ง่ายๆ” ทหารยามพูดขณะเดินไปด้านข้าง “เดินนำหน้าฉันตลอดทาง”
อเล็กซ์ เริ่มวิตกกังวลทันที
ทหารยามคนนี้น่าจะแข็งแกร่งกว่า อเล็กซ์ เล็กน้อย
หากทหารยามพยายามโจมตี อเล็กซ์จากทางด้านหลัง มันมีความเป็นไปได้สูงที่ อเล็กซ์ จะตาย
ในใจของ อเล็กซ์ นี่เป็นการกระทำที่โง่เขลา
เมื่อทหารยามเห็นความลังเลของ อเล็กซ์ เขาจึงส่ายหัวอย่างเงียบๆ
“ซาง นั่นคือชื่อของเธอใช่มั้ย?” เขากล่าวถาม
อเล็กซ์ พยักหน้า
“ก่อนหน้านี้ ฉันเดินนำหน้าเธอ เธอคิดว่าฉันรู้สึกยังไงล่ะ” เขากล่าวถาม
อเล็กซ์ ประหลาดใจกับคำพูดของทหารยาม
“ลองนึกภาพ การเดินต่อหน้าผู้ชายที่พยายามเลียนแบบฝีเท้าของตัวเอง และ คอยมองด้านหลังของตนเองเป็นเหมือนกับชิ้นเนื้อ เธอคิดว่ามันน่าสนุกมั้ยล่ะ” ทหารยามกล่าวถาม
“เธอคิดว่าฉันจะรู้สึกสบายใจงั้นเหรอ? เปล่าเลย! นอกจากนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่คิดอยากจะฆ่าเธอ”
“ฟังนะ ฉันเป็นทหารรักษาการณ์ที่ได้รับการว่าจ้างจาก ดยุคแวร์ไวน์ และ เพื่อนร่วมงานของฉัน ก็เห็นว่าข้าจากไปพร้อมกับเธอ ถ้าเกิดฉันกล้าทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ มันมีโอกาสสูงที่ท่านดยุคจะรู้เรื่องนี้ถูกมั้ย?”
“หลังจากถูกค้นพบแล้วยังไงล่ะ?”
“ฉันก็คงจะถูกประหารชีวิต”
“ดังนั้นฉันจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนไปทำไม?”
“เพื่อดาบกับเศษขน?”
ความเงียบได้เข้าปกคลุมทันที
อเล็กซ์ รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังถูกโยนเข้ากับดัก
และ อเล็กซ์ ก็ไม่ต้องการเปิดเผยด้านหลังให้ทหารยาม
อย่างไรก็ตาม ด้วยความคิดเชิงตรรกะของ อเล็กซ์ มันก็ทำให้เขาตระหนักได้ว่า สิ่งที่ทหารยามพูดมานั้นเป็นความจริง
ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่า อเล็กซ์ จะไม่ต้องการ แต่เขาก็ยังเดินผ่านทหารยามและเดินนำหน้าเขาไป
“เดินไปตามเส้นทาง ทันทีที่เราผ่านภูเขา ฉันจะบอกให้รู้ว่าเราจะต้องไปไหน” ทหารยามพูดจากทางด้านหลังของ อเล็กซ์
กรุบ กรุบ กรุบ
อเล็กซ์ ได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารยามที่อยู่ข้างหลัง ซึ่ง อเล็กซ์ เริ่มที่จะเดินอย่างเงียบๆ เท่าที่จะทำได้โดยไม่ได้สังเกตุเห็น สิ่งนี้ก็เพื่อให้เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารยามที่อยู่ด้านหลังง่ายมากขึ้น
จากนั้น จิตใจของ อเล็กซ์ ก็เริ่มคิดถึงความเป็นไปได้
มันเป็นเรื่องตึงเครียดมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้
กรุบ กรุบ…
ปัง!
อเล็กซ์ กระโดดออกไปข้างหน้า และ มองย้อนกลับไป
เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าล่าสุดของทหารยาม!
ทว่าเมื่อหันกลับมา อเล็กซ์ เห็นทหารยามยืนห่างจากเขาประมาณ 2-3 เมตร โดยเอามือกอดหน้าอกของเขา และ มองไปที่ อเล็กซ์ ด้วยสายตาที่กังวล
“รู้สึกยังไงบ้างล่ะ?” เขากล่าวถาม
“คุณหยุดเดิน” อเล็กซ์ พูดอย่างเชื่องช้า
“ใช่แล้ว มนุษย์จะหยุดเป็นระยะๆ” ทหารยามกล่าว “บางครั้งเราก็เผลอก้าวให้สั้นขึ้นหรือยาวขึ้น อย่าพยายามมองเจตนาเหล่านั้นด้วยนิสัยที่ไม่ดี”
อเล็กซ์ วางดาบของเขาและเดินต่อไป
‘บางทีฉันอาจจะมีปัญหาจริงๆ’ อเล็กซ์ คิดในใจ
กรุบ กรุบ กรุบ
กรุบ ปัก
ผมของ อเล็กซ์ ตั้งชัน ในขณะที่เขาหันศีรษะไปทางด้านหลัง
ทหารยามได้เตะก้อนกรวดเล็กๆ ไปด้านข้าง
จากนั้นทหารยามก็ชี้ศีรษะไปยังเส้นทางข้างหน้า
และ อเล็กซ์ ก็เดินต่อไป
โดยรวมแล้วพวกเขาได้เดินไปเกือบ 10 นาที
นี่อาจจะเป็นการเดินที่ตึงเครียดที่สุดในชีวิตของ อเล็กซ์
เมื่อ อเล็กซ์ ผ่านภูเขาลูกสุดท้าย เขาก็เดินไปด้านข้างและมองดูทหารยาม
ทหารยามเดินไปข้างหน้าอย่างสบายๆ และ หยุดอยู่ข้าง อเล็กซ์
“ว่าไง? รู้สึกแย่มากขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?” ทหารยามกล่าวถาม
อเล็กซ์ ไม่ได้ตอบ
เขาทำหน้าบูดบึ้งเท่านั้น
ในขณะเดียวกัน ทหารยามก็ชี้ไปทางระยะไกลที่ตีนภูเขาอีกลูกหนึ่ง
