บทที่ 108: ทำดีที่สุดแล้ว (3)

บทที่ 108: ทำดีที่สุดแล้ว (3)

แทนที่จะเดินไปตามหน้าผาโดยตรง ฉันเดินไปตามด้านข้างแทน

เอมี่เดินตามหลังฉันมาอย่างเงียบๆ

เราเดินแบบนี้กันอยู่ประมาณ 20 นาที

'อืม มันน่าจะอยู่แถวๆนี้แหละ'

ฉันตรวจสอบทุกซอกทุกมุมของหน้าผาด้วย [ดวงตาของผู้สังเกตการณ์] ที่เสริมพลังแล้ว

และมันก็เป็นอย่างนั้น

พื้นผิวที่ค่อนข้างราบเรียบตัดกับสภาพแวดล้อมที่หยึกหยัก

'ฉันเจอแล้ว'

วิธีที่จะได้มาซึ่งกล่องที่บรรจุอสูรศักดิ์สิทธิ์ โดยไม่ต้องปีนหน้าผา

ฉันยืนอยู่ตรงหน้ามันและใช้กำปั้นแตะผนังเรียบเบาๆ

"นายน้อย ท่านพยายามจะทำอะไรเจ้าคะ?"

เอมี่ถามด้วยความงงงวยอย่างเห็นได้ชัด

ในขณะที่ไม่มีการตอบสนอง ฉันจึงสวมถุงมือ แล้ว -

ปัง!

ต่อยไปที่พื้นผิวเรียบๆนั้นอย่างจัง

"อะไรน่ะ..."

เมื่อไม่สนใจเสียงตกใจของเอมี่จากด้านหลัง ฉันก็ยังคงโจมตีพื้นผิวเรียบนั้นต่อ

หมัดของฉันแรงอยู่ในระดับปานกลาง ไม่ให้แรงเกินไปเพื่อหลีกเลี่ยงการเจ็บมือ

ตุ้บ

ตั้บ

.

.

.

ตู้มมม

หลังจากกระแทกมันด้วยแรงที่เท่ากันเจ็ดครั้ง พื้นผิวเรียบก็เริ่มสั่นคลอน

ฉันไม่ได้ทำลายมันด้วยความแข็งแกร่งล้วนๆ

มันเป็นเคล็ดลับที่ฉันได้เรียนรู้จากเกมต้นฉบับ ใช้เพื่อประหยัดเวลาในการปีนหน้าผา

'มันยังคงได้ผล'

ครู่ต่อมา พื้นผิวนั้นก็แยกออกเป็นสองส่วนเผยให้เห็นกล่อง

ฉันคว้าและตรวจสอบมันอย่างใจเย็น

'มันดูเหมือนในเกมเลย'

กล่องเล็กๆห่อด้วยผ้าลึกลับสวยงาม

ไม่มีสิ่งสกปรกสักจุด ที่ทำลายเนื้อผ้าซึ่งส่องแสงได้อย่างสว่างไสว

ผ้าผืนนี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ ที่มีมนต์ในการทำความสะอาดตลอดเวลา

ไม่จำเป็นต้องใส่มานา ทำให้เป็นผ้าเช็ดหน้าในอุดมคติ

ฉันแสดงกล่องให้เอมี่ดูและถามว่า

"เอมี่ นี่คือกล่องที่เธอเห็นก่อนหน้านี้ใช่ไหม?"

"ใช่เจ้าค่ะ นายน้อย มันดูเหมือนภาพที่ดิฉันเห็นจากด้านบน... นายน้อยทำได้ยังไงกันเจ้าคะ?"

"มันเป็นสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากใครบางคนมาน่ะ"

ฉันตอบ พลางหลบสายตาจากเอมี่

เธอดูเหมือนจะเข้าใจ ว่าฉันไม่ได้วางแผนที่จะพูดอะไรมากไปกว่านั้น

ในที่สุดฉันก็ได้มันมา

เหตุผลที่ฉันมาที่ทางผ่านฟอสสปาติลที่อยู่ห่างไกลขนาดนี้ เป็นเพราะสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตัวนี้นี่แหละ

'สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ชนิดใดที่จะปรากฏตัว...หมาป่าหรอ? หรือหมาจิ้งจอก? หรือจะเป็นแมว? หรือแรคคูน?'

ฉันตื่นเต้นนิดหน่อย

เป้าหมายหลักคือการป้องกันวิญญาณและเติมเต็มความแข็งแกร่ง แต่... ฉันค่อนข้างอยากรู้จริงๆนะ

แน่นอนว่า ฉันไม่รู้ว่าฉันมีอารมณ์หรืออะไร... แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันไม่สามารถชื่นชมสิ่งที่น่ารักได้

ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆกับตัวเอง

จากนั้น ฉันก็หันไปหาเอมี่

"กลับกันเถอะ เธอทำงานหนักพอแล้วเอมี่ บอกฉันแล้วกันถ้ามีอะไรที่ต้องการให้ฉันช่วย..."

"...อยากได้อะไรก็พูดมางั้นหรอเจ้าคะ?"

เอมี่มองมาที่ฉัน ดวงตาของเธอเบิกกว้างและสั่นสะท้าน

ฉันพยักหน้าอย่างใจเย็น

"ใช่สิ ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ฉันจะทำให้ดีที่สุด เธอทำภารกิจได้อย่างยอดเยี่ยม ดังนั้นเธอควรได้รับรางวัลที่สมควรได้รับ"

"······"

เอมี่เงียบไปครู่หนึ่ง ทำให้ริมฝีปากของเธอชุ่มชื้นก่อนที่เธอจะตอบกลับ

"...ไม่เจ้าค่ะ, นายน้อย ดิฉันได้ทำในสิ่งที่ควรจะทำเท่านั้น ดิฉันมีความปรารถนาเดียวเท่านั้น เพื่อดูว่านายน้อยจะปีนขึ้นไปที่ที่สูงมากขึ้นไปอีก"

"······เข้าใจแล้วล่ะ"

ฉันพยักหน้าอย่างใจเย็น

แต่ฉันรู้ว่าทำไมเอมี่ถึงพูดแบบนี้

เซเลน่า วัตสัน

น้องสาวของเอมี่ ซึ่งเป็นตัวประกันของกลุ่มรักษาสมดุล

ความหวังของเอมี่ขึ้นอยู่ที่ฉัน ที่ต้องแข็งแกร่งขึ้นและช่วยเซเลน่า

มันเป็นเนื้อเรื่องที่ยาวในเกมต้นฉบับ

นีกี้ได้ทำข้อตกลงกับกลุ่มรักษาสมดุล และช่วยเซเลน่าได้ในช่วงสมัยเรียน

ผลลัพธ์ดังกล่าวนั้นจะเป็นประโยชน์ต่อฉันเช่นกัน

พันธมิตรที่มีความสามารถพอๆกับเอมี่นั้นหายาก และฉันต้องการความแข็งแกร่งของกลุ่มรักษาสมดุลเพื่อต่อกรกับ 'สู่ความบริสุทธิ์'

ด้วยความคิดนี้ในใจ ฉันจึงลูบเบาๆลงบนไหล่ของเอมี่ที่ก้มหัวให้

"ฉันเข้าใจนะเอมี่ ณ ตอนนี้ หากไม่ได้รับอิทธิพลจากตระกูลของฉัน ฉันก็เป็นเพียงนักเรียนธรรมดาๆในสถาบันการศึกษาเท่านั้นแหละ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงสิ่งที่ทำเพื่อเธอ ฉันก็จะมุ่งมั่น         ที่จะไปให้ถึงจุดสูงสุด"

เอมี่เงยหน้าขึ้นมามอง แก้มของเธอแดงระเรื่อ

ความมุ่งมั่นอันร้อนแรงลุกโชนในดวงตาของเธอ

“ขอบคุณมากค่ะ นายท่าน ดิฉันจะให้ทุกอย่างของดิฉัน และจะช่วยนายท่านได้”

"ไม่จำเป็นต้องทุ่มเทขนาดนั้นหรอก"

ฉันพยักหน้าอย่างใจเย็นอีกครั้ง

"กลับกันเถอะ มันอาจใช้เวลาสักพัก ดังนั้นหากเธอต้องการกลับไปที่สถาบันการศึกษาก่อนก็ไม่ต้องเกรงใจนะ ฉันไม่ต้องการเรียกใช้เธอจนกว่าจะถึงวันหยุดสุดสัปดาห์หรอก ดังนั้นถือว่าเป็นวันหยุดพักผ่อนนะ คิดซะว่ามันเป็นรางวัลของเธอแล้วกัน"

"...ไม่ค่ะ นายท่าน ดิฉันเตรียมรถม้าไว้แล้ว ดิฉันจะดูแลความปลอดภัยของนายน้อยจนกว่าท่านจะกลับไป"

ดีมาก

ก็ตามนั้นล่ะ...ถ้าเธอจะไปไกลขนาดนั้นมันคงไม่ถูกต้องที่จะปฏิเสธ

แม้จะคำนึงถึงความตั้งใจของเธอที่แฝงไว้ แต่ฉันก็ซาบซึ้งใจ

หลังจากน็อคตาร์ ฉันรู้สึกเหมือนได้พบคนอื่นที่ฉันสามารถพึ่งพาได้อย่างแท้จริงแล้ว

ความรับผิดชอบอาจเป็นแรงจูงใจที่ดี

"ฉันจะทำให้เต็มที่ที่สุด"

หลังจากแยกทางกับเอมี่ ฉันก็กลับไปที่ที่เพื่อนร่วมทีมอยู่

แม้ว่าความมืดจะปกคลุมรอบๆไว้ แต่เวลาก็เพิ่งจะสามทุ่ม ยังเร็วเกินไปสำหรับคนส่วนใหญ่ที่จะนอนหลับกัน

เพื่อนร่วมทีมของฉัน ต้อนรับที่ฉันกลับมา

"โอ้ ธีโอ นายกลับมาเร็วกว่าที่คาดไว้เหรอ?"

"ช่าย ช่าย ฉันคิดว่านายจะกลับมาพรุ่งนี้ซะอีก นายได้ทานอาหารเย็นหรือยัง? เรายังมีอาหารกระป๋องเหลืออีกเยอะเลย"

โมนิก้ายื่นกระป๋องนึงให้ฉัน

มันคือทูน่าอัดกระป๋อง

ซึ่งแตกต่างจากทูน่ากระป๋องสมัยใหม่ ที่เพียงแค่ทำหน้าที่เป็นเครื่องเคียง แต่กระป๋องนี้เต็มไปด้วยปริมาณที่มากพอที่จะทำอาหารจานหลักได้

"ขอบคุณนะ"

ฉันยอมรับกระป๋องที่โมนิก้าส่งให้

แอนดรูว์หันมาหาฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

"...มันเป็นไปด้วยดีหรือเปล่า ธีโอ?"

"หืมมม มันค่อนข้างมีผล ทุกคนรู้สึกอย่างไรบ้าง?"

คาถา [ตาบอด] ที่ใช้โดยมอนสเตอร์บอส 'ผี' นั้นแข็งแกร่งอย่างน่าทึ่ง

การสัมผัสกับดีบัฟบ่อยๆอาจทำให้เกิดผลกระทบตามมาได้

ตัวอย่างเช่นบางคนที่อยู่ภายใต้คาถา [สับสน] เป็นเวลานาน อาจจะยังคงมีอาการประสาทหลอนอยู่ แม้ว่าจะหมดฤทธิ์ไปแล้วก็ตาม

"ฉันคิดว่าพวกเราทุกคนโอเคนะ"

พวกเขาพยักหน้าเห็นด้วย

เราใช้เวลาช่วงเย็นที่เหลือพูดคุยกันสบายๆ และแบ่งปันอาหารกระป๋องเมื่อปิเอลกลับมา

โมนิก้าทักทายปิเอล และส่งอาหารกระป๋องให้เธอพร้อมกับพูดว่า

"โอ้! ปิเอล เธอก็กลับมาเหมือนกันหนิ กินข้าวรึยัง ธีโอเพิ่งกลับมาเมื่อไม่นานมานี้เอง"

"..เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณนะโมนิก้า"

ปิเอลรับอาหารกระป๋องจากโมนิกา ทำให้ฉันเหลือบมองสักพัก

ฉันสัมผัสได้ถึงการผสมผสานของอารมณ์จากเธอ -- ทั้งความเสียใจ ความเศร้า...

เป็นไปตามที่คาดไว้

เธอกล่าวหาฉันเสียๆหายๆ และฉันก็ลงเอยด้วยป้ายชื่อของพวกวิตถาร

ความคิดเพียงอย่างเดียวยังคงทำให้ฉันปวดร้าว

แต่ในทางกลยุทธ์การมีปิเอลอยู่เคียงข้างฉัน เป็นข้อได้เปรียบที่แข็งแกร่ง

แม้ว่าเธอจะยังไม่ได้ขอโทษอย่างแท้จริง แต่ด้วยนิสัยของเธอ ฉันก็เชื่อว่าเธอจะทำ

อย่างไรก็ตาม ฉันรู้ว่ารายชื่อคนที่เป็นหนี้ฉันกำลังเพิ่มขึ้น

ในบรรดานักเรียนที่เป็นตัวละครหลักเท่านั้น ก็มี นีกี้, ปิเอล, จางวูฮี, ไอช่า, แอนดรูว์, และเอชิลด์...

ยกเว้นแอนดรูว์ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนตรงไปตรงมาที่ไม่เคยแปดเปื้อนเลย

พวกเขาเป็นคนดีโดยธรรมชาติและเป็นหนี้ฉัน ดังนั้นพวกเขาจึงมีแนวโน้มที่จะฟังสิ่งที่ฉันพูดมากกว่า

ฉันจำเป็นต้องรักษาความสัมพันธ์เหล่านี้ไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้สถาบันการศึกษาตกอยู่ในความพินาศ

แต่ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมถึงมีความวิตกกังวลอยู่ในดวงตาของปิเอล

เธอคิดว่าฉันจะปล่อยข่าวลือ หรือใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ เพื่อเรียกร้องอย่างไร้เหตุผลเปล่านะ?

ฉันวางแผนที่จะสร้างอุปสงค์จำนวนมาก

สิ่งที่ประทับตราลึกลงไปในตระกูลชาลอน

สิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์ที่เผาผลาญการแสดงออกทั้งหมดของความชั่วร้าย หนึ่งในไม่กี่สิ่งประดิษฐ์ระดับตำนานที่ปรากฏในเกมดั้งเดิม

ฉันต้องการ 'ไอเทมชิ้นนั้น' - ชิ้นที่ถือว่ามีค่ามากกว่าทั้งประเทศ

ในเกมต้นฉบับ ไอเท็มนี้จะปรากฏขึ้นในระหว่างการทำลายสถาบันการศึกษาเท่านั้น

แต่ถ้าฉันได้รับ 'ไอเทมชิ้นนั้น' ก่อนหน้านี้ ฉันอาจป้องกันความเสียหายได้เยอะพอสมควร

ในเกมต้นฉบับ นีกี้ใช้พลังของสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์นี้ เพื่อเอาชนะผู้บริหารหลักของ 'สู่ความบริสุทธิ์'

แกนนำหลักของ 'สู่ความบริสุทธิ์' น่าเกรงขามมาก พวกเขาแข็งแกร่งพอๆกับพลังของฮีโร่ระดับสูงสุด

ไม่ว่านีกี้จะอัจฉริยะ จะฉลาดแค่ไหน พวกเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เขาควรเผชิญหน้าในช่วงสมัยเรียน

นั่นเป็นเพียงความทรงพลังของ 'สิ่งนั้น'

อนาคตเปลี่ยนไปแล้ว ดังนั้นอาจจำเป็นต้องมีมันเร็วยิ่งขึ้น

ด้วยความคิดนั้น ฉันจ้องมองไปที่ปิเอลอย่างตั้งใจ

"······!"

ดูเหมือนเธอจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากปิเอลกับฉันทานอาหารเสร็จ ทีมของเราก็ตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังที่ที่นักเรียนคนอื่นๆมารวมตัวกัน

ฉันรู้สึกสบายใจ และไม่สบายใจในเวลาเดียวกัน

ฉันสงสัยว่าทีมของ จางวูฮีกับน็อคตาร์ และ ไอช่า&เซียน่า ก้าวหน้าไปไกลแค่ไหนแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน เราก็มาถึงจุดที่นักเรียนมารวมตัวกัน -

"โอ้ นั่นธีโอ! ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นหัวหน้าทีมในครั้งนี้ด้วย!"

"แอนดรูว์ก็ด้วย! น่าทึ่งจริงๆ"

"พวกเขายังจัดการบอสในดันเจี้ยนได้ด้วยนะ!"

นักเรียนเริ่มแห่กันมารอบๆทีมของเรา

พวกเขาเบียดเสียดแอนดรูว์กับฉันโดยเฉพาะ