บทที่42: จัดฉากและกลับฐาน(อ่านฟรี)

เมื่อคิดว่ารถบักกี้ที่ชั้นล่างไม่ได้รับความเสียหายและยังสามารถขับได้ ซูโม่ก็รู้สึกมีความสุข

เขาเดินไปที่หีบสมบัติเงิน และเปิดออก นี่คือหีบสมบัติเงินอันที่สองของเขานับตั้งแต่มายังโลกนี้

กิ้งก่ากลายพันธุ์นั้นรับมือได้ยาก และเมื่อเปรียบเทียบกับโคโบลด์ตัวนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าต่างกันสุดๆ

แสงกระพริบและมีการแจ้งเตือนใหม่สองรายการ

[บันทึก: คุณได้รับหนังสือภาพประกอบทรัพยากร (ระดับเริ่มต้น)*1]

[บันทึก: คุณได้รับมีดมาแชเต้ที่คมกริบ*1]

"หืม? มันคือหนังสือภาพประกอบจริงๆเหรอ?"

“ของดี!”

หนังสือภาพประกอบสัตว์ประหลาดทำให้เขารู้สึกปลอดภัยและได้รับทองคำก้อนแรก

ซูโม่มีความสุขและรีบค้นหาในพื้นที่จัดเก็บ ในมุมหนึ่ง เขาพบหนังสือปกแข็งที่คล้ายกับหนังสือภาพประกอบสัตว์ประหลาดที่เขาซื้อมาก่อนหน้า

เขาใช้ภาพประกอบทรัพยากรและเปิดฟังก์ชันการสแกนทรัพยากรใหม่ ในช่วงเวลาหนึ่ง ซูโม่ก็เข้าใจวิธีการใช้ภาพประกอบทรัพยากร

มันเหมือนกับคู่มือภาพประกอบสัตว์ประหลาด ที่สามารถสแกนได้สามครั้งต่อวัน

สามารถตรวจจับทรัพยากรในรัศมีไม่เกินหนึ่งกิโลเมตร โดยมีผู้ใช้เป็นศูนย์กลาง

  ในปัจจุบัน ทรัพยากรเริ่มต้นได้แก่ หิน ไม้ เหล็ก ทองแดง ทรัพยากรอื่นๆ ที่พบเห็นได้ทั่วไป แม้แต่ก๊าซธรรมชาติ กำมะถัน ทอง เงิน หินบะซอลต์ ดินประสิว ปิโตรเลียม และทรัพยากรที่ไม่ธรรมดาอื่นๆ

กล่าวโดยสรุป สิ่งนี้มีประโยชน์ในการรวบรวมทรัพยากรในระยะเริ่มต้นมาก

พยักหน้า ซูโม่ปิดหนังสือและหยิบมีดมาเชเต้ออกมา

นอกเหนือจากความคมแล้ว ก็ไม่มีความพิเศษอะไรอีก มันเป็นมีดเพียงธรรมดาเท่านั้น

“คู่มือภาพประกอบทรัพยากรเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้ว สามารถใช้ได้สามครั้งต่อวัน คุ้มมาก”

เข้าใช้มีดกรีดหน้าอกของโคโบลด์ผู้สูงศักดิ์ได้อย่างง่ายดาย และหยิบหอกไม้ออกมา

แม้ว่าโคโบลด์จะเรียกว่า "คน" แต่โครงสร้างภายในร่างกายของพวกมันก็แตกต่างจากมนุษย์มาก

หลังจากกลายพันธุ์ ดูเหมือนว่ามันจะสูญเสียประสาทการรับรู้กลิ่นและความคล่องตัวในการเคลื่อนไหว

สิ่งที่พวกมันได้รับตอบแทนคือความสามารถในการใช้เวทมนตร์และเครื่องมือเป็นอาวุธ

“ไม่ ฉันได้รับสิทธิ์การเป็นเจ้าของที่พักพิงหลังจากฆ่าโคโบลด์ตัวที่สอง ก่อนที่ฉันจะมา…พวกมันอาจต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตที่เหมือนแมวและชนะก่อนจะได้สิทธิ์การเป็นเจ้าของมา!”

“นอกจากนี้เมื่อพวกเขามาถึงครั้งแรก ก็ขุดดินบนพื้น เพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขานำหัววัดเลเซอร์ที่หายไปบนเครื่องจักรกลับไปที่ฐานแล้ว”

เมื่อเชื่อมโยงเบาะแสที่มีเข้าด้วยกัน

ขนแมวที่อยู่บนพื้นและรอยทิ้งระเบิดบนเนินเขาด้านนอกที่พักพิง บ่งบอกว่ามีการต่อสู้อันดุเดือดเกิดขึ้นที่นี่มาก่อน

" อ๊ะ! พวกเขาเคยต่อสู้กันที่นี่ และโคโบลด์ก็เข้ายึดครอง แน่นอนว่าต้องมีคนบาดเจ็บล้มตาย แต่ไม่มีศพ!”

“พวกโคโบลด์ตัวอื่นๆอาจจะอยู่แถวๆนี้ ถ้าพวกเขาค้นพบว่าโคโบลด์ผู้สูงศักดิ์หายไป มันคงสร้างปัญหาให้ฉันแทน!”

ชั่วขณะหนึ่ง ซูโม่ไม่เคยรู้สึกว่าสมองของเขาใช้งานง่ายขนาดนี้มากก่อน

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกไม่มั่นคงอย่างมาก

ความปลอดภัย -1,000 !

“เราจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ถึงมีน้ำมัน รถบักกี้ก็ขับออกไปไม่ได้อยู่ดีเพราะมีน้ำอยู่ข้างนอกนั่นเต็มไหมหมด ถ้าอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องสิ่งที่เรียกว่า”สมบัติ“มันไม่ต่างอะไรกับการรอความตายเท่านั้น !”

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว ซูโม่ก็ล้มเลิกความคิดที่จะสำรวจคุณสมบัติของรถบักกี้

พวกโคโบลด์ไม่คิดว่ารถบักกี้นี้เป็นสมบัติแต่อย่างใด และพวกมันคงไม่รู้แม่แต่วิธีใช้งาน ในสายตาของพวกโคโบลด์ มันอาจเป็นเพียงกองขยะขนาดใหญ่เท่านั้น

เขาหยิบไม้สี่หน่วยออกจากพื้นที่จัดเก็บอย่าง เปิดแผงการผลิต และหลังจากใช้จ่ายไปสองสามคะแนนอย่างเจ็บปวด ถังไม้ก็ถูกสร้างขึ้น

  เขาเดินไปที่ด้านข้างของโคโบลด์ผู้สูงศักดิ์ที่ถูกทุบจนเป็น "ชิ้นส่วน" ซูโม่รวบรวมกำลังและโยนโคโบลด์ผู้สูงศักดิ์เข้าไปในถัง จากนั้นเขาก็หันกลับมาและหยิบโคโบลด์ หมายเลข 1 ขึ้นมาและใส่มันลงในถังด้วยกัน

เมื่อเขาเก็บถังไว้ในพื้นที่จัดเก็บแล้ว เขาก็มองสิ่งต่างๆที่อยู่รอบๆตัว แม้ว่าเขาจะลังเลที่จะปล่อยไป แต่เขาก็ทำได้เพียงละทิ้งความคิดที่จะเก็บมันไว้เพื่อตัวเขาเอง

หลังจากรวบรวมสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ ที่สามารถนำติดตัวไปได้ ซูโม่ก็เดินมาถึงปากหลุม ขณะที่กำลังจะปีนขึ้นไป เขาเห็นคราบเลือดจึงคิดอะไรบางอย่างได้

“ความสามารถในการรับรู้กลิ่นของโคโบลด์ลดลง และฉันก็มีเกราะเซรามิกที่สามารถปกปิดกลิ่นได้ บางทีฉันอาจใช้สิ่งนี้เพื่อค้นหารังของพวกมันและเอาโพรบเลเซอร์กลับมา ด้วยวิธีนี้จะทำให้ฉันได้คะแนนการเอาชีวิรอดหลายร้อยคะแนน!”

ซูโม่รวบรวมขนที่มีลักษณะเหมือนขนแมวจากนั้นกระจายมันไปทั่วพื้นและยังทาคราบเลือดตามไปด้วย

เมื่อมองดูที่เกิดเหตุ "อาชญากรรมที่สมบูรณ์แบบ" ที่เขาจัดเตรียมไว้ ซูโม่ก็พยักหน้า แล้วกลับไปที่ปากหลุม และกระโดดคว้าเชือกฟางที่ถูกแขวนอยู่บ้านบน

หลังจากออกปรงแขนแล้วตะปีนปากหลุมขึ้นไป ในที่สุด ซูโม่ก็สามารถออกมาจากหลุมได้

เขาเดินกลับไปที่ตีนเขา

"อาวู-อาวู-”

โอรีโอ้ที่กำลังลาดตระเวนอยู่ใกล้แหล่งน้ำก็ส่งเสียงหอนอย่างมีความสุข

หลังจากเก็บแผ่นโลหะและเชือกฟางออกแล้ว เขาก็รีบทำความสะอาดสถานที่เกิดเหตุ และวางขนสัตว์สองสามเส้นไว้บนรอยเท้าของโคโบลด์

“ความไม่สมบูรณ์เพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือรอยเท้าของฉันเอง แต่ฉันไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ เท่านี้ก็ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แล้ว”

“ถ้าใครคิดที่จะตามล่าฉันละก็.…”

“ฉันจะฆ่ามันให้หมด!”

หลังจากผ่านไปสิบนาที เขาก็เดินมาถึงยังจุดที่เขาสวมเสื้อกันฝน

“อะวูวูวูวูวู-”

โอรีโอผู้น่าสงสารเข้ามาหาซูโม่และร้องโหยหวนอย่างน่าสงสาร

เมื่อเห็นโอรีโอ้นี้ ซูโม่ก็หัวเราะคิกคัก

ก้นของโอรีโอ้เดิมทีมีหางขนสีดำและสีขาวปกคลุมอยู่ แต่ตอนนี้ขนของมันถูกไฟไหม้ไปแล้ว และตอนนี้ก็มองเห็นก้นเล็กๆ สีชมพูได้แล้ว

ตอนนี้หางที่ใหญ่และฟูหายไปแล้ว เมื่อมองดูก็อดที่จะสงสารไม่ได้

หลังจากหอนอยู่สองครั้ง โอรีโอ้ก็เดินสองก้าวและขุดบริเวณรอบๆที่ถูกไฟไหม้ บ่งบอกว่าสิ่งนี้ทำให้มันกลายเป็นแบบนี้

“นี่ฉันจะสอนให้นะเจ้าหมาโง่ ถ้าเจอสัตว์ประหลาดแบบนั้นอีกครั้งให้รีบวิ่งไหนไป”

“แต่ตอนนี้เจ้านายผู้กล้าหาญของแกได้สังหารคนเลวสองคนนั้นและล้างแค้นให้กับแกแล้ว”

เขาคุกเข่าลงหยิบน้ำพลังจิตที่เหลือออกมาแล้วป้อนให้โอรีโอ้ เมื่อเห็นโอรีโอ้กระโดดไปมาอย่างล่าเริง ซูโม่ก็รู้สึกโล่งใจ

ในวันสิ้นโลกนี้ คนหนึ่งคนและสุนัขหนึ่งตัวช่วยเหลือซึ่งกันและกัน หากวันนี้ไม่มีการเตือนล่วงหน้าจากโอรีโอ้ สิ่งที่อาจรอเขาอยู่คงเป็นลูกไฟไว้ล้างหน้า

“ฉันต้องรีบอัพเกรดอาวุธและอุปกรณ์อย่างเร่งด่วน พลังการต่อสู้ของฉันอ่อนแอเกินไป มันเสี่ยงเกินไปที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูประเภทนี้แบบตัวต่อตัว ฉันต้องสามารถรับรองความปลอดภัยให้ตัวเองได้”

ภายใต้แสงแดดที่แผดจ้า ที่พักพิงแห่งที่สองก็เหมือนกับสัตว์ร้ายที่จมอยู่ในน้ำ

ที่ประตูโลหะ ซูโม่มองราวกับว่าเขาสามารถมองผ่านแผ่นโลหะและเห็นรถบักกี้ได้

“ฉันจะเอาแกออกไปเร็ว ๆ นี้ รอก่อนอย่าไปไหน!”

ซูโม่กล่าวคำอำลาด้วยสายตาที่ไม่เต็มใจ และเริ่มการเดินทางเพื่อกลับไปยังที่พักพิงของเขา

คราวนี้ ถึงเวลาอาวุธไฟฟ้าจะเปิดตัวแล้ว!