บทที่ 133 : ดันเจี้ยนสำรวจ (2-1)
บทที่ 133 : ดันเจี้ยนสำรวจ (2-1)
ดันเจี้ยนสำรวจ
มันแตกต่างจากการปีนหอคอย เพราะมีเป้าหมายเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ ดันเจี้ยนวันธรรมดาก็มีเป้าหมายเพื่อรวบรวมวัสดุ แต่ดันเจี้ยนสำรวจมีคุณลักษณะเฉพาะที่มีจุดประสงค์ไม่ชัดเจน หลายครั้งที่ฮีโร่กลับมามือเปล่า แต่บางครั้งพวกเขาก็นำวัสดุหายากกลับมาที่คุ้มค่ากลับมาด้วย นอกจากนี้ยังมีบางไอเทมที่สามารถหาได้จากดันเจี้ยนสำรวจเท่านั้น
“เราไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปสำรวจก่อน”
“นั่นก็ถูก”
ออลก้าพยักหน้าเห็นด้วย
เราต้องเข้าไปในเมืองเพื่อชมรอบๆ เรามีเวลามากพอในการตัดสินใจว่าจะดำเนินการอย่างไรในภายหลัง
เรามุ่งหน้าไปยังประตูด้านตะวันออกของเนลซ่า ตามเส้นทางผ่านที่ราบด้านตะวันออก
พ่อค้า ทหารรับจ้าง และคนเดินถนนที่แต่งกายหลากหลายต่างเดินไปมาบนถนน ทหารยามสองคนกำลังตรวจสอบผู้ที่เข้าและออกจากประตู เกวียนที่มีสินค้าเริ่มเคลื่อนตัวผ่านทหาร
ดูเหมือนว่าการตรวจสอบสิ้นสุดลงแล้ว สายตาของทหารกวาดขึ้นลงตามร่างของฉัน โดยหรี่ตาลงราวกับว่ามีบางอย่างดูน่าสงสัย
“กรุณาแสดงใบอนุญาตผ่าน”
“ใบอนุญาตผ่าน?”
“อย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่ามันคืออะไร? งั้นก็ไม่สามารถเข้าไปได้หากไม่มีใบอนุญาตผ่าน”
ทหารสองคนไขว้หอกเพื่อปิดกั้นทางเดิน
ฉันหยิบเหรียญทองออกมาจากกระเป๋าของฉัน
“ผ่านไหม?”
“นั่นไม่ใช่ใบอนุญาตผ่าน!”
“ช่วยไม่ได้งั้นก็ต้องไปที่เข้าทางประตูทิศเหนือ ทางนั้นจะผ่านไปได้”
"ตามมา!"
ทหารคว้าเหรียญทองจากมือของฉัน มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง และกระซิบด้วยน้ำเสียงเงียบ ๆ
“ฉันจะปล่อยให้นายผ่านเข้าไป แต่อย่าสร้างปัญหาก็พอ”
"ไม่ต้องห่วง"
ทหารกลืนน้ำลายอย่างประหม่าและหยิบเหรียญทองใส่ไว้ในกระเป๋าของเขา
ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
“คนที่อยู่ข้างหลัง เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มของนายไหม?”
"ใช่"
"ในกรณีแบบนี้…"
“เอาทองฉันคืนมา ฉันจะไปทางเหนือ”
“ผ่าน ผ่าน..แฮ่ม”
ทหารกระแอมในลำคอและยกหอกขึ้น
เราเข้าไปได้ เมื่อผ่านไปได้ครึ่งทาง ออลก้าก็เดาะลิ้น
“พวกนั้นฉ้อฉลทั้งนั้น”
“ไม่ใช่ว่าเงินเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคนพวกนั้นไม่ใช่เหรอ?”
เราเดินออกมาที่ถนน
อาคารต่างๆ เรียงรายสองข้างทาง ถนนสายหลักเต็มไปด้วยพ่อค้าเร่ขายสินค้าและผู้คน บรรยากาศตึงเครียดที่ฉันหาภารกิจไม่เจอเลย
“…”
ฉันวางมือบนคาง
ก่อนที่จะเคลียร์ชั้นที่ 10 เนลซ่าก็เกือบจะล่มสลาย หลังจากกำแพงชั้นในถูกทะลวงผ่าน แต่ที่นี่กลับไม่มีร่องรอยของความเสียหายตอนนั้นผู้เสียชีวิตน่าจะเกินพันคน อย่างไรก็ตาม ไม่มีวี่แววของการสังหารหมู่ในเมืองนี้อยู่เลย
“ฉันต้องรวบรวมข้อมูล”
ข้อความของระบบเด้งขึ้นที่ด้านบนของมุมมองของฉัน
['ปาร์ตี้ที่ 1' กำลังการสำรวจ – คาบสมุทรไฮม์]
[เวลาที่เหลือ – 47:48:22 ชั่วโมง]
“เวลาเรา 48 ชั่วโมง”
เราจะกลับไปที่ห้องรอภายในสองวัน
ฉันจำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เกี่ยวกับดันเจี้ยนสำรวจ แม้ว่าจะไม่จำเป็นในตอนนี้ แต่ดันเจี้ยนสำรวจจะกลายเป็นส่วนสำคัญในภายหลัง ดังนั้นการสำรวจก่อนจึงช่วยในอนาคตได้มาก
“เราควรจะไปรวบรวมข้อมูลไหม?”
“เรากำลังตามหาข้อมูลแบบไหนครับ?”
แม้ว่าฉันจะไม่ได้ให้คำแนะนำ แต่เจนน่าและอารอนก็เข้ามาถาม
ฉันยิ้มเจื่อนๆ แล้วตอบไป
"ทั้งหมด อะไรก็ได้"
"อะไรก็ได้?"
“ใช่ แค่หาสิ่งที่น่าสนใจหรืออะไรก็ได้ที่คิดว่าดี”
พวกเขาทั้งสามมองมาที่ฉันด้วยสีหน้างุนงง
ฉันหันหน้าไปทางพวกเขาแล้วพูดต่อ
“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? พวกนายแต่ละคนควรรวบรวมข้อมูลและทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ นายท่านให้เงินมา หากินอร่อยๆ และเที่ยวชมสถานที่สวยๆ ได้เลย”
“จริงจังเหรอ…ล้อเล่นหรือเปล่า?”
“อย่าแกล้งทำเป็นพักนะ ให้ไปผ่อนคลายจริงๆ ที่เหลือฉันทำเอง”
ฉันสามารถรวบรวมข้อมูลด้วยตัวเอง
ด้วยความที่สถานการณ์ตอนนี้ดูปกติ ดังนั้นฉันทำคนเดียวก็คงพอแล้ว
นอกจากนี้ การลดระดับความเครียดของฮีโร่เป็นสิ่งสำคัญ
มันเป็นหนึ่งในเรื่องสำคัญของดันเจี้ยนสำรวจ
จนถึงตอนนี้ สมาชิกของปาร์ตี้ที่ 1 ยังไม่ได้พักผ่อนอย่างเหมาะสมเลย แม้ว่าเมื่อได้รับคำสั่งให้พักผ่อนก็ตาม เพราะพวกเขามักจะออกมาที่สนามฝึกซ้อมกัน
“ทำไม ไม่ชอบเหรอ?”
ฉันพูดกับทั้งสามคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง
“นี่เรื่องตลกเหรอ?”
"นายหมายถึงอะไร?"
“พวกเราสามารถทำทุกอย่างที่เราต้องการจริงๆ เหรอครับ?”
ฉันต้องอธิบายซ้ำหลายครั้งกับสมาชิกที่สงสัย
นายท่านไม่ได้ส่งเราไปที่ดันเจี้ยนสำรวจด้วยความตั้งใจที่จะทำอะไรให้สำเร็จเหมือนกับการปีนขึ้นไปบนหอคอย ระดับการวิจัยของเราต่ำเกินไปที่จะมาฟาร์มของในนี้ การวิจัยเชิงลึกของดันเจี้ยนจะต้องมีเลเวล 4 เป็นอย่างน้อย คราวนี้มันเป็นเพียงการทดสอบเท่านั้น
หลังจากการอธิบายประมาณ 10 นาที ฉันก็สามารถทำให้สมาชิกเข้าใจได้
การพักผ่อน การปรับสภาพร่างกายและการจัดการความเครียดถือเป็นสิ่งสำคัญที่สุดประการหนึ่งที่ฉันเน้นย้ำในขณะที่เป็นนายท่านของเนลเฮฟม์
“ฮิฮิฮิฮิฮิ…ถ้าอย่างนั้นฉันควรออกไปข้างนอกไหม? ฉันจะไปนอกเมือง นายอย่าพยายามมาหยุดฉัน ฉันจะไปไกลสุดๆ เลยนะ”
"ทำตามที่ต้องการเลย"
“จะ จริงเหรอ? ฉันจะไปทะเลแล้วนะ?”
ออลก้าหายตัวไปนอกเมืองพร้อมกับหัวเราะอย่างเคอะเขิน
ฉันไม่ได้ห้ามเธอ
“เราจะกลับไปที่ห้องรอในอีกสองวัน จำไว้ว่าเมื่อกลับมา เราจะไม่มีวันหยุดพักจนกว่าจะเคลียร์ชั้น 20 การปรับสภาพจิตใจของพวกนายก็เป็นส่วนหนึ่งของภารกิจเช่นกัน”
“ถ้าพี่พูดแบบนั้นล่ะก็...”
“ฉันจะไปกับนายได้ไหม?”
“อย่าตามมา”
แม้ว่าเจนน่าจะมีสีหน้าผิดหวัง แต่เมื่อฉันบอกเธอว่าฉันจะไปกับเธอในตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น ในที่สุดเธอก็สีหน้าดีขึ้น
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงได้มีเวลาทำกิจกรรมต่างๆ ได้อย่างสบายๆ
หลังจากแยกทางกับทั้งสองแล้ว ฉันก็เดินไปตามถนนและมองไปรอบๆ
ฉันไม่ได้ค้นพบสิ่งใดที่น่าสังเกตเป็นพิเศษ มันก็เป็นเมืองเหมือนกับเมืองอื่นๆ
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะมีทหารรับจ้างมากผิดปกติ ผู้คนติดอาวุธสามารถพบเห็นได้ทั่วทุกแห่ง พวกเขารวมตัวกันตามสถานที่ต่างๆ และสนทนากัน
“… แล้วกลยุทธ์สำหรับ…ล่ะ?”
“มันใช้งานไม่ได้ มันถูกกันเอาไว้”
“อันที่จริงเรา… จำเป็นต้องเรียก…”
เสียงพูดคุยหายไปกับเสียงอึกทึกของเมือง บทสนทนานั้นยากที่จะได้ยิน
ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไร สองวันก็เพียงพอแล้ว ฉันเดินไปตามถนนพร้อมกับลูบไล้เหรียญทองในกระเป๋าของฉัน ฉันวางแผนจะไปโรงแรมหรือโรงเตี๊ยมเพื่อหาข่าว ทันใดนั้นฉันสังเกตเห็นอาคารสูงสามชั้นตรงทางแยก มีป้ายเป็นภาพเบียร์และไก่