ตอนที่แล้วบทที่ 132 : ดันเจี้ยนสำรวจ (1-2)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 134 : ดันเจี้ยนสำรวจ (2-2)

บทที่ 133 : ดันเจี้ยนสำรวจ (2-1)


บทที่ 133 : ดันเจี้ยนสำรวจ (2-1)

ดันเจี้ยนสำรวจ

มันแตกต่างจากการปีนหอคอย เพราะมีเป้าหมายเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ ดันเจี้ยนวันธรรมดาก็มีเป้าหมายเพื่อรวบรวมวัสดุ แต่ดันเจี้ยนสำรวจมีคุณลักษณะเฉพาะที่มีจุดประสงค์ไม่ชัดเจน หลายครั้งที่ฮีโร่กลับมามือเปล่า แต่บางครั้งพวกเขาก็นำวัสดุหายากกลับมาที่คุ้มค่ากลับมาด้วย นอกจากนี้ยังมีบางไอเทมที่สามารถหาได้จากดันเจี้ยนสำรวจเท่านั้น

“เราไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปสำรวจก่อน”

“นั่นก็ถูก”

ออลก้าพยักหน้าเห็นด้วย

เราต้องเข้าไปในเมืองเพื่อชมรอบๆ เรามีเวลามากพอในการตัดสินใจว่าจะดำเนินการอย่างไรในภายหลัง

เรามุ่งหน้าไปยังประตูด้านตะวันออกของเนลซ่า ตามเส้นทางผ่านที่ราบด้านตะวันออก

พ่อค้า ทหารรับจ้าง และคนเดินถนนที่แต่งกายหลากหลายต่างเดินไปมาบนถนน ทหารยามสองคนกำลังตรวจสอบผู้ที่เข้าและออกจากประตู เกวียนที่มีสินค้าเริ่มเคลื่อนตัวผ่านทหาร

ดูเหมือนว่าการตรวจสอบสิ้นสุดลงแล้ว สายตาของทหารกวาดขึ้นลงตามร่างของฉัน โดยหรี่ตาลงราวกับว่ามีบางอย่างดูน่าสงสัย

“กรุณาแสดงใบอนุญาตผ่าน”

“ใบอนุญาตผ่าน?”

“อย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่ามันคืออะไร? งั้นก็ไม่สามารถเข้าไปได้หากไม่มีใบอนุญาตผ่าน”

ทหารสองคนไขว้หอกเพื่อปิดกั้นทางเดิน

ฉันหยิบเหรียญทองออกมาจากกระเป๋าของฉัน

“ผ่านไหม?”

“นั่นไม่ใช่ใบอนุญาตผ่าน!”

“ช่วยไม่ได้งั้นก็ต้องไปที่เข้าทางประตูทิศเหนือ ทางนั้นจะผ่านไปได้”

"ตามมา!"

ทหารคว้าเหรียญทองจากมือของฉัน มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง และกระซิบด้วยน้ำเสียงเงียบ ๆ

“ฉันจะปล่อยให้นายผ่านเข้าไป แต่อย่าสร้างปัญหาก็พอ”

"ไม่ต้องห่วง"

ทหารกลืนน้ำลายอย่างประหม่าและหยิบเหรียญทองใส่ไว้ในกระเป๋าของเขา

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

“คนที่อยู่ข้างหลัง เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มของนายไหม?”

"ใช่"

"ในกรณีแบบนี้…"

“เอาทองฉันคืนมา ฉันจะไปทางเหนือ”

“ผ่าน ผ่าน..แฮ่ม”

ทหารกระแอมในลำคอและยกหอกขึ้น

เราเข้าไปได้ เมื่อผ่านไปได้ครึ่งทาง ออลก้าก็เดาะลิ้น

“พวกนั้นฉ้อฉลทั้งนั้น”

“ไม่ใช่ว่าเงินเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคนพวกนั้นไม่ใช่เหรอ?”

เราเดินออกมาที่ถนน

อาคารต่างๆ เรียงรายสองข้างทาง ถนนสายหลักเต็มไปด้วยพ่อค้าเร่ขายสินค้าและผู้คน บรรยากาศตึงเครียดที่ฉันหาภารกิจไม่เจอเลย

“…”

ฉันวางมือบนคาง

ก่อนที่จะเคลียร์ชั้นที่ 10 เนลซ่าก็เกือบจะล่มสลาย หลังจากกำแพงชั้นในถูกทะลวงผ่าน แต่ที่นี่กลับไม่มีร่องรอยของความเสียหายตอนนั้นผู้เสียชีวิตน่าจะเกินพันคน อย่างไรก็ตาม ไม่มีวี่แววของการสังหารหมู่ในเมืองนี้อยู่เลย

“ฉันต้องรวบรวมข้อมูล”

ข้อความของระบบเด้งขึ้นที่ด้านบนของมุมมองของฉัน

['ปาร์ตี้ที่ 1' กำลังการสำรวจ – คาบสมุทรไฮม์]

[เวลาที่เหลือ – 47:48:22 ชั่วโมง]

“เวลาเรา 48 ชั่วโมง”

เราจะกลับไปที่ห้องรอภายในสองวัน

ฉันจำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เกี่ยวกับดันเจี้ยนสำรวจ แม้ว่าจะไม่จำเป็นในตอนนี้ แต่ดันเจี้ยนสำรวจจะกลายเป็นส่วนสำคัญในภายหลัง ดังนั้นการสำรวจก่อนจึงช่วยในอนาคตได้มาก

“เราควรจะไปรวบรวมข้อมูลไหม?”

“เรากำลังตามหาข้อมูลแบบไหนครับ?”

แม้ว่าฉันจะไม่ได้ให้คำแนะนำ แต่เจนน่าและอารอนก็เข้ามาถาม

ฉันยิ้มเจื่อนๆ แล้วตอบไป

"ทั้งหมด อะไรก็ได้"

"อะไรก็ได้?"

“ใช่ แค่หาสิ่งที่น่าสนใจหรืออะไรก็ได้ที่คิดว่าดี”

พวกเขาทั้งสามมองมาที่ฉันด้วยสีหน้างุนงง

ฉันหันหน้าไปทางพวกเขาแล้วพูดต่อ

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? พวกนายแต่ละคนควรรวบรวมข้อมูลและทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ นายท่านให้เงินมา หากินอร่อยๆ และเที่ยวชมสถานที่สวยๆ ได้เลย”

“จริงจังเหรอ…ล้อเล่นหรือเปล่า?”

“อย่าแกล้งทำเป็นพักนะ ให้ไปผ่อนคลายจริงๆ ที่เหลือฉันทำเอง”

ฉันสามารถรวบรวมข้อมูลด้วยตัวเอง

ด้วยความที่สถานการณ์ตอนนี้ดูปกติ ดังนั้นฉันทำคนเดียวก็คงพอแล้ว

นอกจากนี้ การลดระดับความเครียดของฮีโร่เป็นสิ่งสำคัญ

มันเป็นหนึ่งในเรื่องสำคัญของดันเจี้ยนสำรวจ

จนถึงตอนนี้ สมาชิกของปาร์ตี้ที่ 1 ยังไม่ได้พักผ่อนอย่างเหมาะสมเลย แม้ว่าเมื่อได้รับคำสั่งให้พักผ่อนก็ตาม เพราะพวกเขามักจะออกมาที่สนามฝึกซ้อมกัน

“ทำไม ไม่ชอบเหรอ?”

ฉันพูดกับทั้งสามคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง

“นี่เรื่องตลกเหรอ?”

"นายหมายถึงอะไร?"

“พวกเราสามารถทำทุกอย่างที่เราต้องการจริงๆ เหรอครับ?”

ฉันต้องอธิบายซ้ำหลายครั้งกับสมาชิกที่สงสัย

นายท่านไม่ได้ส่งเราไปที่ดันเจี้ยนสำรวจด้วยความตั้งใจที่จะทำอะไรให้สำเร็จเหมือนกับการปีนขึ้นไปบนหอคอย ระดับการวิจัยของเราต่ำเกินไปที่จะมาฟาร์มของในนี้ การวิจัยเชิงลึกของดันเจี้ยนจะต้องมีเลเวล 4 เป็นอย่างน้อย คราวนี้มันเป็นเพียงการทดสอบเท่านั้น

หลังจากการอธิบายประมาณ 10 นาที ฉันก็สามารถทำให้สมาชิกเข้าใจได้

การพักผ่อน การปรับสภาพร่างกายและการจัดการความเครียดถือเป็นสิ่งสำคัญที่สุดประการหนึ่งที่ฉันเน้นย้ำในขณะที่เป็นนายท่านของเนลเฮฟม์

“ฮิฮิฮิฮิฮิ…ถ้าอย่างนั้นฉันควรออกไปข้างนอกไหม? ฉันจะไปนอกเมือง นายอย่าพยายามมาหยุดฉัน ฉันจะไปไกลสุดๆ เลยนะ”

"ทำตามที่ต้องการเลย"

“จะ จริงเหรอ? ฉันจะไปทะเลแล้วนะ?”

ออลก้าหายตัวไปนอกเมืองพร้อมกับหัวเราะอย่างเคอะเขิน

ฉันไม่ได้ห้ามเธอ

“เราจะกลับไปที่ห้องรอในอีกสองวัน จำไว้ว่าเมื่อกลับมา เราจะไม่มีวันหยุดพักจนกว่าจะเคลียร์ชั้น 20 การปรับสภาพจิตใจของพวกนายก็เป็นส่วนหนึ่งของภารกิจเช่นกัน”

“ถ้าพี่พูดแบบนั้นล่ะก็...”

“ฉันจะไปกับนายได้ไหม?”

“อย่าตามมา”

แม้ว่าเจนน่าจะมีสีหน้าผิดหวัง แต่เมื่อฉันบอกเธอว่าฉันจะไปกับเธอในตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น ในที่สุดเธอก็สีหน้าดีขึ้น

ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงได้มีเวลาทำกิจกรรมต่างๆ ได้อย่างสบายๆ

หลังจากแยกทางกับทั้งสองแล้ว ฉันก็เดินไปตามถนนและมองไปรอบๆ

ฉันไม่ได้ค้นพบสิ่งใดที่น่าสังเกตเป็นพิเศษ มันก็เป็นเมืองเหมือนกับเมืองอื่นๆ

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะมีทหารรับจ้างมากผิดปกติ ผู้คนติดอาวุธสามารถพบเห็นได้ทั่วทุกแห่ง พวกเขารวมตัวกันตามสถานที่ต่างๆ และสนทนากัน

“… แล้วกลยุทธ์สำหรับ…ล่ะ?”

“มันใช้งานไม่ได้ มันถูกกันเอาไว้”

“อันที่จริงเรา… จำเป็นต้องเรียก…”

เสียงพูดคุยหายไปกับเสียงอึกทึกของเมือง บทสนทนานั้นยากที่จะได้ยิน

ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไร สองวันก็เพียงพอแล้ว ฉันเดินไปตามถนนพร้อมกับลูบไล้เหรียญทองในกระเป๋าของฉัน ฉันวางแผนจะไปโรงแรมหรือโรงเตี๊ยมเพื่อหาข่าว ทันใดนั้นฉันสังเกตเห็นอาคารสูงสามชั้นตรงทางแยก มีป้ายเป็นภาพเบียร์และไก่

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด