RMLP ตอนที่ 5: ดึงความสนใจจากเธอ (Part 2)
RMLP ตอนที่ 5: ดึงความสนใจจากเธอ (Part 2)
ชู่-!
“คี๊กกกก!”
ก็อบลินที่สูญเสียดวงตาทั้งสองข้าง ล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
รยูมินบินไปในอากาศทันทีและแทงมีดสั้นของเขาไปที่คอของก็อบลิน
ติ๊ง!
[คุณได้จัดการก็อบลิน!]
[ค่าประสบการณ์ +4%]
[โกลด์ +10]
เลเวลอัพ!]
[ความคืบหน้าภารกิจ: ก็อบลิน 75/100]
[ก็อบลินที่เหลืออยู่จนกว่าภารกิจจะสำเร็จ: 25]
โดยไม่สนใจข้อความเลเวลอัพ รยูมินรีบกลิ้งตัวไปด้านข้างทันที
แคร้ง!
มีดสั้นพุ่งลงสู่พื้นที่เขาเพิ่งอยู่
เขารีบกระโดดขึ้นไป
“คี๊กกกกกก!”
เขาทะลวงหน้าอกของก็อบลินตัวนั้นและหันไปหาเป้าหมายต่อไป
มีการเคลื่อนไหวไม่หยุดหย่อนอย่างต่อเนื่อง
ไม่มีที่ว่างสำหรับช่วงเวลาแห่งความประมาท
ดวงตาของรยูมินประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว
“คี๊….”
ก็อบลินถอยออกไปด้วยสีหน้าหวาดกลัว
ก็อบลินที่อยู่ใกล้เคียงทั้งหมดถูกฆ่าตาย
ดังนั้นในที่สุดเขาก็สามารถลดความระมัดระวังลงได้สักหน่อย
“ฉันคงพักหายใจได้สักหน่อย”
รยูมิน ที่ได้พักได้เปิดหน้าต่างสถานะของเขา
เขาเลเวลอัพถึง 4 เลเวลแล้ว
นิ้วของรยูมินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาจัดสรรแต้มสถานะของเขา
“สำหรับตอนนี้ ฉันจะทุ่มคะแนนทั้งหมดในเรื่องความเร็ว”
เมื่อแต่ละเลเวลเพิ่มขึ้น จะได้รับแต้มสถานะ 2 แต้ม
หลังจากถึงระดับ 4 รยูมินก็ตัดสินใจลงทุนแต้มทั้งหมดของเขาไปที่ความคล่องตัว เป็นผลให้ความคล่องตัวของเขาซึ่งก่อนหน้านี้อยู่ที่ 3 ตอนนี้พุ่งสูงขึ้นเป็น 9
“ความคล่องตัวเป็นค่าสถานะที่สำคัญที่สุดในตอนนี้”
จากความแข็งแกร่ง สติปัญญา ความคล่องตัว และโชค ความคล่องตัวเป็นสิ่งจำเป็นที่สุดในขณะนี้ การจัดสรรแต้มให้กับความคล่องตัวไม่เพียงเพิ่มอัตราการหลบหลีก แต่ยังเพิ่มความเร็วในการโจมตีและความเร็วในการเคลื่อนที่อีกด้วย
รยูมินหันหน้าไปทางพรรคพวกของเขาซึ่งอยู่ห่างจากเขาประมาณ 30 เมตร และเฝ้าดูพวกก็อบลินและมนุษย์พัวพันในการต่อสู้ที่วุ่นวาย
“ช่วยฉันด้วย อ๊า!”
“ตายซะ ไอ้สารเลว ตายซะ!”
ด้านนั้นของสนามรบมีส่วนผสมของเลือดสีแดงและสีเขียว ทำให้เกิดภาพที่น่าสยดสยอง และในด้านนี้ รยูมินอยู่คนเดียวพร้อมกับกองศพก็อบลิน ราวกับว่ามันเป็นโลกที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
“แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ คนเหล่านี้กำลังเผชิญหน้ากับก็อบลินเป็นครั้งแรกในชีวิต”
ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับใครก็ตาม ไม่ว่าจะอายุมากหรือมีประสบการณ์แค่ไหนก็ตามที่จะฆ่าก็อบลิน พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายและน่ากลัว เมื่อพูดถึงการต่อสู้จริง ผู้คนมักจะหยุดนิ่งและไม่เคลื่อนไหวเพราะความกลัว
รยูมินเข้าใจข้อเท็จจริงนั้น เขาเองก็เคยหนีไปหลายครั้งในการเผชิญหน้าครั้งแรกเช่นกัน
“แต่การหนีไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร”
เขาต้องสูญเสียการถดถอยสองครั้งเพื่อตระหนักว่าการวิ่งหนีอาจซื้อเวลาให้เขาได้ระยะหนึ่ง แต่สถานการณ์จะไม่เปลี่ยนแปลง
“เหล่านางฟ้าจะปล่อยก็อบลิน และเราจะต้องต่อสู้กับพวกมันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”
ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในทุ่งหญ้าที่ดูเหมือนจะกว้างขวางเมื่อมองแวบแรก แต่จริงๆ แล้วมันถูกล้อมรอบด้วยสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็นในทุกทิศทาง
“มันเหมือนกับหนูที่ถูกขังอยู่ในกล่อง แม้ว่าเราจะหลบเลี่ยงการจ้องมองของเทวดาได้ แต่เราก็ยังติดอยู่ที่นี่”
เพื่อที่จะหลีกหนีจากสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ ทางออกเดียวคือทำภารกิจให้สำเร็จ อย่างไรก็ตาม มีสมาชิกเพียงครึ่งเดียวที่ทำภารกิจสำเร็จเท่านั้นที่สามารถกลับออกไปได้
“ระบบจะส่งกลับเฉพาะผู้ที่ทำภารกิจสำเร็จก่อนเท่านั้น ดังนั้นการอยู่เฉยๆ จึงเป็นข้อเสีย”
เป็นการดีกว่าที่จะกำจัดก็อบลินให้ได้มากที่สุดแทนที่จะวิ่งหนี
แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฆ่าก็อบลิน 100 ตัวเพียงลำพัง แต่รยูมินก็คิดว่ามันไม่ใช่งานที่เป็นไปไม่ได้
“อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่งานที่ผ่านไม่ได้ การมีคนมากขึ้นหมายถึงความสนใจจะกระจายออกไป ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี”
พูดตรงๆ ก็คือ ความสนใจก็กระจายไป และถ้าพูดตรงๆ ก็คือ มีคนจำนวนมากที่สามารถทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันเนื้อได้
“ผู้คนจะเริ่มรู้สึกไม่ช้าก็เร็ว”
ฟิ้ว!
รยูมินขว้างมีดสั้นไปที่หน้าผากของก็อบลินอย่างแม่นยำ
แน่นอนว่าการทำงานเป็นทีมคือคำตอบ แต่ไม่ได้เพิ่มจำนวนการฆ่าของผู้มีส่วนร่วมทั้งหมด
เฉพาะผู้ที่มีส่วนร่วมอย่างมากเท่านั้นที่สามารถเพิ่มจำนวนการฆ่าได้
“ถึงกระนั้น สองหัวก็ยังดีกว่าหัวเดียว”
มนุษย์มีข้อได้เปรียบอีกอย่างหนึ่งนอกเหนือจากนั้น
ก็อบลินไม่ได้มีขนาดเพียงครึ่งเดียวของผู้ใหญ่และยังตัวเล็กกว่านักเรียนมัธยมต้นที่ถูกพามาที่นี่ด้วยซ้ำ
ในแง่ของการเข้าถึง มนุษย์มีความได้เปรียบเหนือลิช
“แม้ว่ามนุษย์จะไม่มีอาวุธเหมือนกระบองหรือมีดสั้นเหมือนก็อบลิน…”
สายตาของรยูมินลดต่ำลงไปที่พื้น
“ถ้าเรามีอาวุธ สถานการณ์จะแตกต่างออกไป”
สำหรับตอนนี้ อาวุธที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นคือสิ่งที่พวกเขามี
มันเป็นสิ่งที่ก็อบลินถือไว้ก่อนที่พวกมันจะตาย
“แต่ถึงอย่างนั้น มันก็คงเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะต่อสู้เหมือนฉัน”
รยูมินและคนอื่นๆ มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน
สถิติพื้นฐานของพวกเขาเหมือนกัน พวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นที่ 3
ไม่ว่าพวกเขาจะมีกล้ามเนื้อหรือผอมก็ตาม มนุษย์ทุกคนเริ่มต้นด้วยสถิติและสภาวะที่เหมือนกัน โดยไม่คำนึงถึงความสามารถทางกายภาพที่แท้จริงของพวกเขา
กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันหมายความว่าคนอื่นสามารถเคลื่อนไหวได้เหมือนรยูมิน แต่...
“มันจะไม่ง่ายเลย ต้องใช้ประสบการณ์มากมายเพื่อที่จะเชี่ยวชาญได้ถึงขนาดนี้”
เว้นแต่คุณจะเป็นนักฆ่าจากภาพยนตร์ มันก็ยากที่จะเคลื่อนไหวเหมือนรยูมิน
ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้เขามีความคล่องตัวมากขึ้นกว่าเดิมเนื่องจากค่าความคล่องตัวที่เพิ่มขึ้น
“เอาล่ะ ตอนนี้เราได้รับความสนใจจากนางฟ้าแล้ว เราจะจบมันกันดีไหม?”
ขณะที่รยูมินเคลื่อนตัวไปในทุ่งหญ้าและก็อบลินที่อยู่ใกล้เคียงก็เริ่มถอยห่างออกไป
เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม จากนั้นหยิบมีดสั้นเล่มหนึ่งบนพื้นขึ้นมาทันทีและขว้างมันโดยไม่ได้เล็ง
“คิ้กๆๆๆ!”
มันกระแทกหน้าอกของก็อบลินตัวหนึ่ง ในขณะที่คนอื่นๆ สะดุ้งเมื่อเห็นสหายที่ล้มลงบิดตัวด้วยความเจ็บปวด
“พวกแกไม่เข้ามาหาฉันเหรอ?”
พวกก็อบลินก็ถอยห่างออกไป
รยูมินหยิบมีดอีกเล่มขึ้นมาแล้วขว้างไป และก็อบลินอีกตัวก็ล้มลง
อย่างไรก็ตาม พวกก็อบลินยังคงถอยหลังไปด้วยตัวสั่น รยูมินเฝ้าดูพวกเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถอนหายใจ
“ถ้าแกไม่มา ฉันจะไปหาแกเอง”
ทันใดนั้นเขาก็ร่นระยะห่างและเหวี่ยงดาบอย่างไม่สิ้นสุด
เลือดสีเขียวกระเซ็นไปทั่วทุกทิศทาง…
ทันทีที่เขาเอาชนะก็อบลินตัวสุดท้ายที่อยู่ตรงหน้าเขา รยูมินก็พบกับการแจ้งเตือนมากมาย
[คุณได้จัดการก็อบลิน!]
[ค่าประสบการณ์ +4%]
[โกลด์ +10]
[เลเวลอัพ!]
[ความคืบหน้าภารกิจ: ก็อบลิน 100/100]
[คุณได้ทำภารกิจรอบแรกสำเร็จแล้ว!]
เมื่อเอาชนะก็อบลินร้อยตัวได้ รยูมินก็ถูกห่อหุ้มด้วยเสาแสงโปร่งแสง ซึ่งเป็นบาเรียป้องกันที่แยกเขาออกจากมอนสเตอร์ที่เหลืออยู่ “รอบแรกมันง่าย” เขาคิดอย่างโล่งใจที่ผ่านมันมาได้
การปรากฏตัวของบาเรียหมายความว่าเขาได้เคลียร์ภารกิจไปแล้วครึ่งหนึ่ง เนื่องจากความล้มเหลวจากการที่ไม่สามารถทำภารกิจให้ทันเวลาได้หมายถึงความตายสถานเดียว
“มันไม่ควรใช้เวลานานมาก ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ฉันฆ่าก็อบลินแบบ้าคลั่งไปนิดหน่อย ไม่เพียงแต่เพื่อให้ได้รับความสนใจจากเหล่านางฟ้าเท่านั้น แต่ยังเพื่อคว้าอันดับสูงสุดนั้นอีกด้วย” รยูมินยอมรับกับตัวเอง
และดูเหมือนว่าความพยายามของเขาได้รับผลแล้ว เมื่อมีข้อความแสดงความยินดีปรากฏขึ้นบนหน้าจอของเขา
"[ยินดีด้วย! คุณได้ทำภารกิจสำเร็จเป็นที่หนึ่งสำหรับโซนนี้แล้ว!]
[ยินดีด้วย! คุณได้ทำภารกิจสำเร็จเป็นที่หนึ่งสำหรับคนทั้งโลกแล้ว!]
[ชื่อเล่นของคุณจะถูกรวมอยู่ในการจัดอันดับ]”
“การเป็นอันดับหนึ่งที่เอาชนะพวกมันทำให้เรื่องต่างๆง่ายขึ้นอย่างแน่นอน” เขาคิด เมื่อรู้ว่ายิ่งเคลียร์ภารกิจในแต่ละรอบได้เร็วเท่าไร อันดับของเขาก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
นอกจากนี้ ยังมีการแจกรางวัลตามการจัดอันดับ โดยผู้เล่นสามอันดับแรกในแต่ละหมวดจะได้รับรางวัลที่ดีมากที่สุด
“รางวัลจะมอบให้ตามอันดับของคุณสำหรับทั้งโซนและทั้งเกม การได้อันดับสูงสุดในอย่างหลังมักจะให้รางวัลสูงสุด” เขารำพึง “และฉันจากผู้เล่นทั้งหมด 1.8 พันล้านคน ฉันเป็นคนแรกที่ทำภารกิจนี้สำเร็จ”
ครู่ต่อมา ข้อความอื่นก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ารยูมิน โดยให้รายละเอียดเกี่ยวกับรางวัลของเขา
