CD บทที่ 435 เจ้าอ่อนจ้าว
“หลี่เอ๋อร์กั๋ว แกคิดจะทำอะไร?” พ่อของจ้าวหยู่ยืนอยู่ที่ด้านหน้า จับจอบขณะที่เขาตะโกนใส่อีกฝ่าย “แกตั้งใจข่มพวกเราด้วยจำนวนงั้นเหรอ!? ถ้าแกแน่จริง ก็เข้ามาตัวต่อตัวเลย!”
“เฮอะ!” ชายที่อยู่ตรงข้ามเขาอายุประมาณสี่สิบปีและมีหนวดเครา เขาตะโกนว่า “เฒ่าจ้าว ทำไมฉันต้องออกไปสู้กับแกด้วย!? แกอยากได้เหตุผลใช่ไหม!? ได้! วัวของฉันตายในสวนหลังบ้านของแก แล้วแกจะว่ายังไงกับเรื่องนี้!? ฉันบอกให้แกรีบจ่ายเงินมาซะ ไม่เช่นนั้นฉันจะแจ้งความตำรวจให้มาจับแกข้อหาฆ่าวัวของฉัน!”
"ใช่ ๆ!" หญิงวัยกลางคนกระทืบเท้าและตวาดว่า “เฒ่าจ้าว จิตใจของแกช่างอำมหิตเหลือเกิน! ก่อนหน้านี้เราแค่ทะเลาะกันเรื่องการสร้างโรงเก็บนกพิราบเท่านั้น แต่แกไม่จำเป็นต้องระบายความโกรธของแกกับวัวของเราก็ได้+”
จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็พูดทั้งน้ำตากับคนที่มามุงว่า
“พวกคุณดูสิครอบครัวของเราต้องพึ่งหาวัวเพื่อทำมาหากิน แต่เขากลับฆ่ามัน! ช่างโหดร้ายอะไรอย่างนี้!”
“มันจะเกินไปแล้ว! คุณจะทำอยากนั้นได้อย่างไร!? มันจะต้องน่าขายหน้าแน่ ถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไป!” มีคนตะโกนสนับสนุนเธอที่อยู่ข้าง ๆ “เมื่อคุณฆ่าวัวของคนอื่น คุณจะต้องชดใช้!”
“ฮึ่ม! จากสิ่งที่ฉันเห็น เขาสามารถแจ้งความกับตำรวจก็ได้” มีคนพูดอีกครั้ง “มันผิดกฎหมายอย่างแน่นอน แล้วพวกเขาจะต้องไปนอนในคุก!”
“คุณ… พวกคุณฟังฉันก่อน พวกเขากำลังใส่ร้ายฉัน!” พ่อของจ้าวหยู่กดหน้าอกของเขาขณะที่เขาพูดเจ็บใจ “หลี่เอ๋อร์กั๋ว ฉันไม่ได้แตะต้องวัวของแกเลย วัวของแกคงจะมาสวนหลังบ้านของเราเอง แล้วมันจะเกี่ยวข้องกับเราได้ยังไง?”
“ไร้สาระ!” หลี่เอ๋อร์กั๋วจ้องเขม็งและตวาด “วัวของเราตายในสวนหลังบ้านของแก ถ้าไม่ใช่เพราะแก มันคงเป็นฝีมือของผีแล้ว!”
“ถูกต้อง!” ภรรยาของหลี่เอ๋อร์กั๋วคร่ำครวญ “ถ้าคุณขโมยมันไปก็ไม่เป็นไร ทำไมคุณต้องฆ่ามันด้วย? ฮือ… วัวที่น่าสงสารของฉัน…”
“หลี่เอ๋อร์กั๋ว หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว!” จากนั้นแม่ของจ้าวหยู่ก็ตะโกนว่า “จะพูดอะไรก็ช่วยหาหลักฐานมาด้วย! แม้ว่าวัวของคุณจะตายในสวนหลังบ้านของเรา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนฆ่าวัว คุณมีหลักฐานอะไรบ้าง!? จากสิ่งที่ฉันเห็น ฉันคิดว่าต้องมีคนพยายามใส่ร้ายพวกเรา!”
"นี่คุณ! ทุกคนได้ยินไหม!? ได้ยินที่เธอพูดมั้ย?“ภรรยาของหลี่เอ๋อร์กั๋วเบิกตากว้างและตะโกนว่า”หลักฐานอยู่ทนโท่ขนาดนี้ แต่พวกเขาก็ยังปฏิเสธ! พวกเขายังมียางอายอยู่อีกมั้ย!?”
“พี่สาว อย่าเสียเวลาอีกเลย!” จากนั้นก็มีชายร่างกำยำคนหนึ่งที่ก้าวไปข้างหน้าจากด้านหลังของหลี่เอ๋อร์กั๋ว “เราจัดการพวกเขากันก่อน หากพวกเขาไม่จ่ายเงิน เราจะส่งพวกเขาไปที่สถานีตำรวจในภายหลัง พวกเขาจะต้องเข้าไปนอนในคุก!”
“แก… แกกล้าดียังไง!?” พ่อของจ้าวหยู่สั่นเทาด้วยความโกรธ “หลี่เอ๋อร์กั๋ว แกจะหมาหมู่เล่นงานพวกเราโดยใช้ประโยชน์จากการที่ลุงของแกเป็นหัวหน้าหมู่บ้านมาข่มเหงพวกเขางั้นเหรอ!? ดูนี่!” เขาหันกลับมาแล้วชี้ไปที่พี่ชายของจ้าวหยู่ “แกทำอะไรกับลูกชายของฉัน! แกต้องการมีเรื่องใช่มั้ย? ได้! มาสู้กับฉันเลย!”
ปรากฏว่าพี่ชายของจ้าวหยู่ถูกคนของหลี่เอ๋อร์กั๋วทุบตีจนหน้าช้ำ เขานั่งอยู่ที่ธรณีประตูด้วยความเจ็บปวด
"ห๊ะ!? ได้! เข้ามาเลย ไอ้แก่!“หลี่เอ๋อร์กั๋วพับแขนเสื้อขึ้นและตวาดอย่างหยาบคาย”เฒ่าจ้าว! ถึงแกจะอายุมากกว่าฉัน แต่อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกนะ!”
จากนั้น หลี่เอ๋อร์กั๋วก็เดินเข้ามาผลักชายชรา ชายชราซึ่งอายุเยอะแล้ว เขาจะต้านทานแรงผลักได้อย่างไร? ดังนั้นเขาจึงสูญเสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น
“ตาเถร!” ใบหน้าของแม่ของจ้าวหยู่เริ่มไม่สู้ดี เธอรีบคว้าแขนพ่อของจ้าวหยู่เอาไว้
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
คนของหลี่เอ๋อร์กั๋วส่งเสียงหัวเราะ ขณะเดียวกันจ้าวหยู่ก็ขับรถแลนด์โรเวอร์พุ่งตรงไปยังหลี่เอ๋อร์กั๋ว พอเกือบจะชนเขา จ้าวหยู่ก็เบรกรถอย่างกะทันหัน
เมื่อหลี่เอ๋อร์กั๋วสังเกตเห็นวัตถุขนาดยักษ์พุ่งมาหาเขา ด้วยความตกใจ เขารีบกระโดดหลบ นั่นทำให้เขาก็ชนเข้ากับภรรยาของเขาจนล้มทับเธอ
จากนั้นประตูรถเปิดออก จ้าวหยู่ออกมาและเดินผ่านฝูงชนด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ซึ่งอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก ๆ เมื่อมีใครที่ไหนก็ไม่รู้โผล่มาด้วยเครื่องแบบตำรวจรัดรูป เพียงแค่นี้ก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ในพริบตา
ครู่ต่อมา เหมี่ยวอิงที่มีรูปร่างสูงและดูดีก็ปรากฏตัวขึ้น และทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมา
“ตะ… ตำรวจ…” พ่อของจ้าวหยู่ซึ่งอยู่บนพื้น จู่ ๆ ก็อ้อนวอนจ้าวหยู่ว่า “ฉัน… ฉันถูกใส่ร้าย! ได้โปรดอย่าจับฉันเลย!”
ปรากฏว่าพ่อของจ้าวหยู่จำจ้าวหยู่ไม่ได้ เขากลับคิดว่าเป็นตำรวจที่มาจับเขาแทน
"ตาแก่! คุณตาบอดหรือเปล่า!?“แม่ของจ้าวหยู่มีสายตาดีมาก ดังนั้นเธอจึงจำลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอได้ทันที เธอรีบดึงพ่อของจ้าวหยู่ออกไปแล้วพูดว่า”ดูดี ๆ นั่นลูกชายของเราไม่ใช่เหรอ!?”
“อะไรนะ!?”
ทุกคนได้ยินดังนั้นก็ตกใจ จ้าวหยู่เผยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ จากนั้นบีบจมูกก่อนจะถอดแว่นกันแดดแวววาวออก
“นี่… คือจ้าวหยู่จริง ๆ ด้วย!” ชายชรารู้สึกตื่นเต้นทันที เขาตบก้นหลังจากลุกขึ้นจากพื้น เขาอยากจะดูลูกชายของเขาเองให้ชัดยิ่งขึ้น
แต่ทันใดนั้น หลี่เอ๋อร์กั๋วก็พูดว่า
“โอ้… ฉันก็สงสัยว่าหมอนั่นเป็นใคร ที่แท้ก็เจ้าอ่อนจ้าวนี่เอง!”
‘ห๊ะ?’
‘เจ้าอ่อนจ้าว?’
จ้าวหยู่ขมวดคิ้ว จากนั้นในที่สุดก็เข้าใจหลังจากวิ่งผ่านความทรงจำของเขา เนื่องจากจ้าวหยู่ค่อนข้างขี้อายมาตั้งแต่เด็ก ชาวบ้านจึงตั้งชื่อเล่นให้เขาว่า ‘เจ้าอ่อนจ้าว’
“ฮิฮิฮิ…” เมื่อได้ยินชื่อเล่นเก่า เหมี่ยวอิงก็อดหัวเราะไม่ได้
“อืม…” ใบหน้าของจ้าวหยู่ทะมึนขึ้น ในขณะที่เขายิ้มให้หลี่เอ๋อร์กั๋ว “ใช่แล้ว ฉันเองลุงเอ๋อร์กั๋ว คุณกำลังจะทำอะไร? พ่อของฉันอายุมากแล้ว แล้วทำไมคุณถึงตีเขาล่ะ?”
จริง ๆ แล้ว จ้าวหยู่ต้องการจะชกหน้าอีกฝ่ายอย่างสุดแรง แต่เขาไม่แน่ใจถึงที่มาที่ไปของความวุ่นวายในครั้งนี้ เขาต้องคลี่คลายเรื่องการขโมยและฆ่าวัวเสียก่อน ก่อนที่จะลงมือทำอะไรกับหลี่เอ๋อร์กั๋ว
ส่วนชื่อเล่น ‘เจ้าอ่อนจ้าว’ ก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด ดังนั้นเขาจึงคิดหาวิธีแก้แค้นอย่างเจ็บแสบให้กับพวกเขา
“ดูสิ ตอนนี้เธอน่าทึ่งมาก ดูไม่อ่อนอีกแล้ว” หลี่เอ๋อร์กั๋วชี้ไปที่รถและกัดฟัน “ซื้อรถคันใหญ่ด้วยเหรอ? นี่เช่ามารึเปล่า? ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นตำรวจใช่มั้ย? ดีมาก มาดูนี่หน่อยสิ ดูว่าฉันหรือพ่อของเธอที่เป็นฝ่ายผิด”
จากนั้น หลี่เอ๋อร์กั๋วก็อธิบายสถานการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ ปรากฎว่าหลี่เอ๋อร์กั๋วพบว่าวัวของเขาหายไปในเช้าวันนี้ เขาและญาติจึงออกตามหามันด้วยกัน
ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะพบวัวของพวกเขาในบริเวณเขตบ้านของครอบครัวจ้าวหยู่ แต่เมื่อไปตรวจสอบวัวก็พบว่ามีรอยบาดที่คอวัวและมันก็ตายไปแล้ว
เมื่อเห็นสิ่งนี้หลี่เอ๋อร์กั๋วก็กล่าวโทษพ่อของจ้าวหยู่ในทันที
“ดูสิ!” หลี่เอ๋อร์กั๋วพูดโดยชี้ไปที่ประตูทางเข้าบริเวณบ้านของครอบครัวจ้าวหยู่ “เมื่อเราเจอวัว ประตูรั้วมันเปิดอยู่ เธอบอกฉันว่าถ้านี่ไม่ใช่ฝีมือพ่อของเธอทำ แล้วจะเป็นใครได้อีก!”
“ลูกแม่อย่าฟังเรื่องไร้สาระของเขาเลย!” แม่ของจ้าวหยู่อธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ถ้าเราอยากทำอะไรวัวของเขาจริง ๆ ล่ะก็ แค่วางยาเบื่อก็เพียงพอแล้ว ทำไมเราต้องลำบากลำบนพาวัวของเขามาที่สวนหลังบ้านของเราแล้วฆ่ามันด้วยมีดล่ะ?
แล้วอีกอย่าง ตรงนั้นมันเป็นที่เปิดโล่ง ดังนั้นทุกคนจึงสามารถมองผ่านจากภายนอกได้อย่างง่ายดาย คงจะมีคนโง่เท่านั้นแหละที่ทำแบบนั้น”
“เฮ้! ยายแก่!” หลี่เอ๋อร์กั๋ววางมือบนเอวของเขาขณะที่เขาพูดว่า "ฉันไม่รู้ล่ะว่าคนทำจะโง่รึเปล่า!? แต่วัวของฉันตายในสวนหลังบ้านของแก มันคือเรื่องจริง!
มันคงเป็นเพราะนกพิราบที่ฉันเลี้ยง พวกแกเลยมีความแค้นและต้องการระบายความโกรธด้วยการฆ่าวัวของเรา!”
"ไร้สาระ!“พ่อของจ้าวหยู่กระทืบเท้าด้วยความโกรธ”โรงนกพิราบของแกสร้างติดกับกำแพง และแกก็จงใจสาดขี้นกใส่สวนหลังบ้านของเรา! ฉันจะไม่โกรธได้อย่างไร!? แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องฆ่าวัวของแกเพื่อเรื่องนั้นด้วย!”
“แกบอกว่าแกไม่โกรธพอที่จะฆ่าเหรอ!? ดูสิว่ามือของแกสั่นขนาดไหน วันนี้แกฆ่าวัวของฉันได้ พรุ่งนี้แกจะไม่ฆ่าฉันด้วยเหรอ!?” หลี่เอ๋อร์กั๋วตวาดใส่พ่อของจ้าวหยู่ จากนั้นหันกลับมาและตะโกนใส่จ้าวหยู่
“เฮ้! เจ้าอ่อน! มัวยืนทำอะไรอยู่!? รีบบอกพ่อของเธอให้จ่ายค่าเสียหายมาด้วย เธอเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจคุณควรรู้กฎหมายใช่ไหม!?”
เขาเห็นว่าจ้าวหยู่ยังนิ่งอยู่ ดังนั้นเขาจึงเร่งจ้าวหยู่ด้วยเสียงดัง
“เฮ้! เจ้าอ่อน! เธอกลายเป็นคนโง่ตั้งแต่มาเป็นตำรวจหรือเปล่า? เธอคงไม่คิดว่าแค่ขับรถพาผู้หญิงกลับมาจะทำให้เธอดูน่าทึ่งงั้นเหรอ!? ในสายตาของฉัน เธอก็แค่คนขี้ขลาดที่ไม่กล้าเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนเท่านั้นแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
เมื่อได้ยินคำดูถูกของหลี่เอ๋อร์กั๋ว เหมี่ยวอิงก็กลัวว่าจะมีฉากนองเลือดขึ้น ดังนั้นเธอจึงหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว เธอคิดว่าภายในสามวินาทีจ้าวหยู่จะทุบตีหลี่เอ๋อร์กั๋วจนกระทั่งเขามีบาดแผลและรอยฟกช้ำทั่วตัวและร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด!
แต่คราวนี้เหมี่ยวอิงคิดผิด สามวินาทีต่อมา เธอได้ยินจ้าวหยู่พูดอย่างสงบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน...
“ลุงเอ๋อร์กั๋ว แค่จ่ายเงินก็พอใช่ไหม? มันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร? ทำไมคุณถึงต้องโกรธขนาดนี้ด้วยล่ะ?” จ้าวหยู่หัวเราะ “คุณบอกว่าวัวของคุณตายใช่มั้ย? แค่ฟังอย่างเดียวฉันไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดหรอก ทำไมเราไม่ไปดูที่เกิดเหตุด้วยกันล่ะ? เผื่อว่าฉันจะเข้าใจอะไรมากขึ้น ตกลงมั้ย?”
