บทที่ 107: เหตุการณ์ผีหลอกลวง (2)(ฟรี)
บทที่ 107: เหตุการณ์ผีหลอกลวง (2)(ฟรี)
ครั้งนี้กลุ่มก็เชื่อในระดับหนึ่ง
"แล้วเกิดอะไรขึ้น?" ผู้เฒ่ากวนถามด้วยความสับสน
ควับ!
ทุกคนมองดูคนตัวเล็กที่อยู่ในขวดพร้อมๆ กัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความอยากรู้อยากเห็น
ทันใดนั้น ชายผู้มีดวงตาเจ้าเล่ห์ดูเหมือนจะตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง และการหายใจของเขาก็ค่อนข้างเร็ว เขาเลียริมฝีปากแตก และดวงตาของเขาแสดงความโลภอย่างไม่ผิดเพี้ยนในขณะที่เขาพูดว่า "พวกคุณคิดว่าคนตัวเล็กในขวดนี้อาจมีพลังเวทย์มนตร์บ้างไหม"
คนอื่นๆ จ้องมองเขา ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายด้วยความคาดหวัง
ชายผู้มีดวงตาเจ้าเล่ห์ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป และประกาศกับคนที่อยู่ในขวดว่า "ฉันอ่อนแอ!"
"มันไม่จริง!"
คราวนี้ทุกคนได้ยินชัดเจนว่าเสียงนั้นไม่ใช่เสียงชายหรือหญิงและมาจากขวด
ในช่วงเวลาถัดมา ชายผู้มีดวงตาเจ้าเล่ห์ก็รู้สึกสบายบริเวณส่วนล่างอีกครั้ง
“จริง จริง! มันได้ผล!” ผู้เฒ่ากวนอุทานอย่างกระตือรือร้น "ฉันหลั่งเร็ว!"
"มันไม่จริง!"
"ฮ่าฮ่า ฉันกลับมาเป็นลูกผู้ชายจริงๆ แล้ว!" เขาหัวเราะอย่างเต็มที่ มองดูส่วนนูนในกางเกงด้วยความตื่นเต้น
ในที่สุดคนอื่นๆ ก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องอยู่บ้านเสมอเมื่อออกไปทำธุระตอนกลางคืน พวกเขาคิดว่าเขาภักดีต่อภรรยาของเขา แต่กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นนกเขาไม่ขัน!
"ฉันจน!" พี่โกวอุทานด้วยความคาดหวัง
"มันไม่จริง!"
ในเวลาต่อมา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
“ติ๊ง! คุณได้รับ 100,000 หยวนในแอปชำระเงินของคุณ”
เขาตรวจสอบโทรศัพท์ของเขาทันที
"ฮ่าฮ่า จริงสิ! ฉันมีเงิน 100,000 หยวน! ฉันรวยแล้ว!" เขาอุทาน และดวงตาของคนอื่นๆ ก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
"ฉันจน!"
"ฉันจน!"
"ฉันจน!"
"ฉันจน!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
ในช่วงเวลาต่อมา การแจ้งเตือนการชำระเงินสี่รายการก็ดังขึ้น
“ติ๊ง! คุณได้รับ 100,000 หยวนในแอปชำระเงินของคุณ!”
ทุกคนมีความสุขมาก
"ฉันจน!"
"ฉันจน!"
“ฉันมีสุขภาพไม่ดี!”
“ฉันมีกลิ่นตัว!”
"หลังของฉันเจ็บ!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
ด้านนอก ตำรวจสองคนนั่งยองๆ อยู่ใต้กำแพงเพื่อคลายร้อน และพวกเขาก็ขมวดคิ้วขณะฟังเสียงความวุ่นวายภายในบ้าน
“เป็นไรกัน บ้าไปแล้ว ของของพวกเขากำลังจะโดนยึดและอาจถึงขั้นติดคุก แต่ก็ยังหัวเราะอยู่?” ตำรวจคนหนึ่งไม่เข้าใจ
ตำรวจอีกคนหนึ่งส่ายหัวแล้วพูดว่า "อย่ายุ่งกับเรื่องของพวกเขาเลย ไปทำงานของเราเถอะ หลังจากที่เราทำงานมอบหมายเสร็จ เราก็จะไม่กังวลอีกต่อไป"
ขณะนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง แม้ว่าจะเป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่สายลมฤดูใบไม้ร่วงก็ยังเย็นอยู่เล็กน้อย อย่างไรก็ตาม แสงอาทิตย์ที่แผดเผาบนท้องฟ้าทำให้ผู้คนเหงื่อออก
แต่ไม่ว่าดวงอาทิตย์จะรุนแรงแค่ไหนก็เทียบไม่ได้กับความกระตือรือร้นที่แผดเผาภายในกลุ่มคน
"ฉันจน!"
"ฉันจน!"
"ฉันจน!"
"ฉันจน!" (พยักหน้า)
"ฉันจน!"
พวกเขาตะโกนราวกับถูกไฟไหม้ มีเสียงหนึ่งกลบอีกเสียงหนึ่ง โดยไม่สนใจความน่าขนลุกและน่าสะพรึงกลัวของคนตัวเล็กในขวด
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
"มันไม่จริง!"
ในห้องที่อยู่ติดกันทางด้านซ้าย ชายสูงอายุคนหนึ่งที่กำลังงีบหลับยามบ่ายถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอย่างหยาบคายจากความวุ่นวายที่มีเสียงดัง เขามาที่ประตูด้วยความโกรธและตะโกนว่า "คุณทำเรื่องยุ่งยากอะไรขนาดนี้ คุณไม่ให้คนอื่นนอนหลับอย่างสงบเหรอ?"
