ตอนที่ 65 ผู้พิทักษ์คนที่ 2
ยามที่ตะวันยังอ่อนแสงในตอนเช้าเสียงนกและสัตว์ป่าขนาดเล็กมากมายกำลังเจือยแจ้วหาอาหาร ประกายสีส้มวับวาวของดวงตะวันถักทอลงมายังผืนป่าเบื้องล่างเป็นสัญญาณแห่งชีวิตในวันใหม่
ร่างของพ่อมดเฒ่าเดินผ่านแปลงผักที่ออกัสและลูกหลานกระต่ายช่วยกันปลูก เลยออกไปด้านหลังอีกนับร้อยเมตร ตรงหางตาลิบๆออสบอร์นเห็นอาณาเขตของ่มานพลังที่ขยายตัวออกไปจากครั้งก่อนหลายเท่า ไฮดราระดับตำนานตัวนั้นไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน นับแต่เมื่อวานที่ออสบอร์นมาถึงเขาได้นำหินสีขาวกลับมาไว้ที่บ่อน้ำพุเพื่อเติมพลังชีวิตและธาตุแสงสำคัญลงไป แต่เขาก็ไม่เจอราชาแห่งบึงใต้พิภพ แผนการที่จะช่วยสร้างสัมพันธ์อันดีระหว่างมังกรและไฮดร้าจึงต้องหยุดเอาไว้ก่อน
"ตรงนี้น่าจะเหมาะ"
พ่อมดเฒ่ามองไปยังที่โล่งกว้างตรงหน้า มันห่างจากที่เดิมที่เขาเรียกบลังโกไซราแกรนด์มาไม่มากนัก
ในมือของพ่อมดปรากฎแผ่นกระดาษที่แสนคุ้นเคยเหมือนกับที่เขาใช้อัญเชิญครั้งแรก อักษรเวทมนตร์มากมายอัดเรียงกันอยู่ด้านล่างในขณะที่ด้านบนเป็นวงแหวนเวทย์ที่ซับซ้อนและทรงพลัง
วงแหวนประตูมิติและถ้อยคำแห่งพันธสัญญา
แสงสีน้ำเงินเรืองรองส่องประกายบนกระดาษเมื่อออสบอร์นอัดพลังเวทย์ลงไปบางส่วนเพื่อเปิดใช้งาน วงแหวนเวทมนตร์รูปร่างเดียวกันค่อยๆชัดเจนขึ้นบนพื้นดินเบื้องล่าง
แสงสีน้ำเงินเย็นตาส่องต้องใบไม้และป่ารอบด้านจนเกิดเป็นบรรยากาศที่แปลกประหลาด
เพียงครู่เดียวพลังธาตุน้ำเข้มข้นก็ระเหิดขึ้นจากวงแหวน ไอน้ำเย็นเฉียบควบแน่นเป็นหมอกสีขาวกระจายไปรอบตัวพ่อมดเฒ่า พร้อมกันนั้นอากาศเย็นสดชื่นเหมือนผืนท้องทะเลก็ทะลักทะลายเข้าจมูกของออสบอร์นจนจามออกมาเสียงดัง
ฮัดชิ้ว! เป็นสิ่งมีชีวิตธาตุน้ำ?
พ่อมดเฒ่าจ้องมองเข้าไปในสายหมอกสีขาว ร่างท่อนบนเปลือยเปล่าของชายหนุ่มค่อยๆเดินแหวกสายหมอกออกมา
กลิ่นหอมของทะเลลอยเข้าปะทะใบหน้าของพ่อมดเฒ่า พร้อมกับที่ร่างนั้นปรากฎกายขึ้น
ออสบอร์นมองร่างนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า เพ่งพินิจสิ่งมีชีวิตงดงามตรงหน้าด้วยความงุนงง
ท่อนล่างเป็นปลา?
เขาเรียกชาวเงือกมาเข้าแล้ว
"ข้าไธออน บุตรแห่งโอลีดิสเจ้าสมุทรทิศเหนือและผู้ปกครองแห่งห้วงทะเลสีเทา"
ไธออน บุตรแห่งโอลีดิสเจ้าสมุทรทิศเหนือและผู้ปกครองแห่งห้วงทะเลสีเทา
ออสบอร์นรู้หน้าที่ของเขาทันที นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเรียกผู้พิทักษ์ออกมา
"ข้าเฟรเดอริก ออสบอร์น พ่อมดสีเงิน"
ไธออนพยักหน้าช้าๆ เมื่อเขาโบกมือไปตรงหน้าออสบอร์น กระดาษพันธสัญญาก็ลุกไหม้ด้วยเปลวไฟสีน้ำเงินเหมือนครั้งที่แล้ว ลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของพ่อมดเฒ่าเขารู้สึกได้ถึงสายสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดที่ผูกมัดเขากับไธออนเอาไว้
ก่อนหน้านั้นตอนที่เรียกบลังโกไซราแกรนด์ออกมา เขากลับรู้สึกถึงมันไม่ได้เลย ตอนนั้นออสบอร์นคิดว่าเขาน่าจะอ่อนแอเกินไป
"ข้าต้องย้ำเตือนกับท่านตามกฎของพันธสัญญาโบราณ ข้าคือผู้พิทักษ์ดินแดนของท่านตราบแต่นี้ไป หน้าที่นี้ยังคงมีผลจนกว่าข้าจะตายหรือดินแดนนี้ไม่มีอยู่อีก และอำนาจของข้าจะจำกัดเฉพาะภายในอาณาเขตนี้เท่านั้น"
"ข้าทราบแล้ว"
ออสบอร์นเข้าใจกฎข้อนี้ดี บลังโกไซราแกรนด์ก็เคยกล่าวกับเขาแล้ว ที่เขาสนใจตอนนี้คือสถานะของเงือกตนนี้มากกว่า
[ติ้ง! ท่านเปิดใช้งานคาถาผู้พิทักษ์แผ่นดินสำเร็จ หน้าต่างสถานะผู้พิทักษ์พร้อมแล้ว โปรดตรวจสอบ! ]
[ชื่อ : ไธออน บุตรแห่งโอลีดิสเจ้าสมุทรทิศเหนือและผู้ปกครองแห่งห้วงทะเลสีเทา
เผ่าพันธุ์ : เงือกครึ่งมนุษย์ (สายเลือดผสม)
ค่าประสบการณ์ : 8674551 / 10000000 (เงือกระดับสูงขั้นบนสุด)
พลังชีวิต :50000 / 50000 (อายุขัย 1200 ปี)
พลังเวทย์ : 5600
พลังจิตร : 110 (ระดับนักพลังจิตร)
สติปัญญา : 78 (ระดับนักวิชาการ)
สมาธิ : 60 (ระดับนักฝึกญาณ)
ความสัมพันธ์ธาตุ :น้ำ 83 %,ดิน 62 %,ไม้ 41 %,ลม 31 %, มืด 23 %,แสง 22 %,ไฟ 0 %
พลังสายเลือด : สึนามิ(ระดับสูง),อัญเชิญโกเลมน้ำ(ระดับสูง),จิตวิญญาณธาตุแปรผัน(ระดับสูง),บัญชามหาสมุทร(ระดับสูง),หอกน้ำ(ระดับสูง),ม่านพลัง(ระดับสูง),คืนชีพขนาดเล็ก(ระดับสูง),ลวงจิต(ระดับสูง),........
อุปกรณ์ : ตรีศูลแห่งโอลีดิส(ระดับตำนาน) ]
อืม เป็นระดับสูงขั้นบนสุดจริงๆ ออสบอร์นไม่รู้สึกว่าถูกกดขี่อย่างชัดเจนเหมือนกับคราวที่เรียกบลังโกไวราแกรนด์ออกมา แต่ที่น่าสนใจคืออาวุธระดับตำนานชิ้นนั้น คาดว่ามันคงเป็นมรดกของไธออนในฐานะบุตรชายของผู้ทรงพลังโอลีดิส ไม่รู้ว่าพวกเขามาจากโลกใบใดในเอกภพ ออสบอร์นไม่คิดจะก้าวล่วงเรื่องส่วนตัวของไธออน พวกเขามีภาระหน้าที่กันตามพันธสัญญาเท่านั้น
แต่เงือกอย่างไธออนควรจะอยู่ที่ไหนดี?
"ท่านไธออน ข้ามีบ่อน้ำขยาดย่อมอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก แต่ว่าอย่างไรก็คงไม่เหมาะสมที่จะให้ท่านพักอาศัย ดังนั้นข้าจะยกบ่อน้ำนั่นให้กับท่านเป็นผู้ดูแลนับแต่นี่ไป ท่านสามารถขยับขยายมันได้ตามต้องการ แต่ข้าจะบอกท่านก่อนว่าสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ที่นี่ทุกตัวมีสิทธิ์ที่จะใช้น้ำจากบ่อนั้นได้"
ไธออนถอนหายใจ เขาไม่มีทางเลือกมากนัก แม้ว่าไธออนจะเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ตราบใดที่เลือกอยู่ในน้ำได้เขาก็จะไม่ขออยู่ที่อื่น
ส่วนเรื่องขยับขยายที่อาศัยนั้นเขาไม่เกี่ยงเลย
"ท่านนำทางไปเถิด"
ออสบอร์นเดินนำเงือกหนุ่มกลับไปยังทางที่เขาจากมา ไธออนไม่ได้เอาตัวไถไปกับพื้นดินแต่ใช้พลังเวทย์ลอยตัวตามพ่อมดเฒ่าไป
ไม่นานนักบ่อน้ำสีเงินระยับก็ปรากฎสู่สายตาของเงือกระดับสูง เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่งในวินาทีแรก
ช่างเป็นบ่อน้ำที่วิเศษนัก ตราบใดที่เขาอาศัยอยู่ที่นี่ พลังเวทย์และศักยภาพทางร่างกายของเขาต้องพัฒนาขึ้นอย่างแน่นอน การที่ถูกเลือกมาที่นี่ไม่ใช่โชคร้ายแต่เป็นโอกาสมากกว่า
"ท่านไธออน ในก้นบ่อน้ำนี้มีของวิเศษบางอย่างที่ทรงพลังมากและเป็นต้นกำเนิดของพลังวิเศษที่ปนอยู่ในน้ำทั้งหมด ตราบใดที่มันอยู่ที่นั่น ท่านต้องรักษามันเท่าชีวิต"
"ข้าทราบแล้ว"
ไธออนกระโจนลงน้ำ และแผ่กระแสจิตลงไปที่ก้นบ่อน้ำทันที คลื่นพลังของวัตถุเวทมนตร์ที่บริสุทธิ์อย่างหาที่เปรียบมิได้ กระทบกลับมาที่จิตสัมผัสของเขาอย่างอ่อนโยน
ช่างเป็นของที่ทรงอำนาจและมีพลังที่แปลกประหลาด ต่อให้เป็นอาณาจักรเงือกของเขาในโลกก่อนก็ไม่อาจหาได้
มันเป็นของระดับใดกัน?
ครู่เดียวไธออนก็โผล่ขึ้นมาจากบ่อน้ำ
"ท่านพ่อมด ข้าสามารถขยายบ่อน้ำนี้ได้ถึงตรงไหน?"
ออสบอร์นมองออกไปรอบด้าน ตอนนี้อาณาเขตลับได้ขยายออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา ก็ตั้งหนึ่งแสนตารางเมตรเชียวนะถ้าเป็นในโลกก่อนของเขามันควรมีขนาดไม่ต่ำกว่าหกสิบไร่แน่นอน
พ่อมดครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็ตัดสินใจได้
"ไม่ควรเกินหนึ่งในห้าของอาณาเขตปัจจุบัน และไม่อนุญาตให้รบกวนพื้นที่อาศัยของสัตว์ตัวอื่น"
ออสบอร์นไม่ขี้เหนียวเลย อย่างไรบ่อน้ำที่ขนาดใหญ่ขึ้นก็ใช้สอยได้มากขึ้น ต่อไปนี้เขาจะมีคนคอยดูแลบ่อน้ำโดยเฉพาะแล้ว
"นอกจากนี้ในอาณาเขตของข้ายังมีมังกรขาวและไฮดราระดับตำนานอีกสองท่าน พวกท่านก็ทำความรู้จักกันเอานะ ข้าไม่ยุ่งล่ะ"
พ่อมดเฒ่าพูดจบก็เดินจากมาทันที ภาระหน้าที่การขยับขยายบ่อน้ำวิเศษ ให้ตกเป็นของเจ้าของบ้านแล้วกัน ส่วนเรื่องแนะนำสร้างสัมพันธไมตรีอะไรนั่น พวกเขาจัดการกันไปเองเลย เขาไม่อยากบังคับ
เมื่อกลับมาถึงกระท่อมออสบอร์นก็เห็นกรีมัวร์คอยมองไปยังด้านทิศทางของมังกรเป็นระยะ หล่อนคงเป็นห่วงเด็กหนุ่มสองคนนั่น
"คุณกลับมา...."
"อย่าพึ่งทัก ผมขอเวลาสักครู่"
ออสบอร์นร้องห้ามหญิงชราที่กำลังจะเอ่ยปากถาม ตอนนี้พ่อมดเฒ่ากำลังตรวจดูสถานะของเขาบนหน้าต่างข้อความของระบบ
เขาต้องเตรียมอะไรให้พร้อมเพื่อเดินทางไกลในครั้งนี้
หญิงชราเหลือกตามองบนทันที เอาแต่ใจเกินไปแล้ว!
[ชื่อ : เฟรเดอริก ออสบอร์น
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
ค่าประสบการณ์ : 1450 / 600000 (พ่อมดระดับกลางขั้นแรก)
พลังชีวิต : 1300 / 1300 (อายุขัย 350 ปี)
พลังเวทย์ : 1280 / 1280 (***+750 ชั่วคราวจากผลของอุปกรณ์)
พลังจิตร : 47 (ระดับเหนือสามัญ) (***+10 ชั่วคราวจากผลของอุปกรณ์)
สติปัญญา : 141 (ระดับนักปราชญ์) (***+10 ชั่วคราวจากผลของอุปกรณ์)
สมาธิ : 126 (ระดับนักบวช) (***+8 ชั่วคราวจากผลของอุปกรณ์)
ความสัมพันธ์ธาตุ : แสง 78 %,ไม้ 65 %,ดิน 57 %,น้ำ 46 %,ลม 31 %,ไฟ 29 %,มืด 7 %
คาถา : ปลุกจิตวิญญาณผีเสื้อ(ระดับต่ำ),เร่งการเติบโตของพืช(ระดับต่ำ),เรียกแสง(ระดับต่ำ),ลวงตา(ระดับพื้นฐาน),เขาวงกต(ระดับพื้นฐาน),รักษาบาดแผล(ระดับพื้นฐาน),ชำระล้าง(ระดับพื้นฐาน),ผู้ใช้พฤกษา(ระดับพื้นฐาน),ม่านพลังป้องกัน(ระดับพื้นฐาน),สื่อจิตรสรรพสัตว์(ระดับพิเศษ),อัญเชิญโกเลมดิน(ระดับพื้นฐาน),คาถาเปลวเพลิงอสรพิษ(ระดับพื้นฐาน),คาถาเสียงกระซิบจากดวงจันทร์(ระดับกลาง),คาถาลำแสงพิฆาต(ระดับสูง),คาถาฝ่ามือลงทัณฑ์จากฟากฟ้า(ระดับสูง),คาถาปลุกชีพวิญญาณอาฆาต(ระดับสูง),เทพจำแลงลี้ลับ(ระดับตำนาน)
อุปกรณ์ : หมวกพ่อมดสีเงิน(ระดับสูง),ชุดคลุมพ่อมดสีเงิน(ระดับสูง),รองเท้าพ่อมดสีเงิน(ระดับสูง),วงแหวนดวงดาว(ระดับตำนาน),แหวนมรกตคาเดน(ระดับตำนาน),เข็มกลัดดวงดาว(ระดับตำนาน),ไม้เท้าแห่งเทลเพริออน(ระดับตำนาน)]
เฮ้อ ช่างคุุ้มค่ากับการเดินทางไกลจริงๆ ครั้งนี้ออสบอร์นได้อะไรกลับมาค่อนข้างเยอะทีเดียว ไม่รู้การเดินทางไกลไปยังเฮอราบอสคราวนี้ ระบบจะแจกภารกิจอะไรอีกหรือไม่
เขาตั้งตารอจริงๆ
ตอนนี้ยังมีคาถาอีกมากที่ออสบอร์นกำลังเรียนรู้ผ่านหนังสือมรดกโบราณของพ่อมดในยุคก่อน เขาคาดว่าคาถาพื้นฐานและคาถาระดับกลางหลายบทสามารถเติมเข้าไปในสถานะได้ในไม่ช้า
ยกตัวอย่างเช่นคาถาเรียกเปลวเพลิง คาถาเคลื่อนย้ายสิ่งของ คาถาอัญเชิญโกเลมธาตุ หรือความรู้การสร้างวัตถุเวทมนตร์ประเภทต่างๆ เสียดายที่ออสบอร์นมีเวลาน้อยเกินไป
นอกจากนี้ยังมีปริศนาหลายอย่างที่เขาต้องหาคำตอบไปพร้อมกันด้วย ช่างเป็นชีวิตที่วุ่นวายจริงๆ
ตอนนี้พ่อมดเฒ่ากลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมแล้ว เขาเห็นกรีมัวร์พาชายที่ชื่อเนลสันออกมาจากรถม้าแล้ว ออสบอร์นไม่อยากเสียเวลาสั่งสอนอะไรข้ารับใช้คนใหม่ เขาจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโรอาแทน
"ฉันสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ธาตุน้ำที่เข้มข้นเมื่อสักครู่ คุณไปทำอะไรมา"
หญิงชรายังคอยมองไปยังด้านหลังกระท่อมเป็นระยะ
ออสบอร์นคาดว่าตอนนี้ไธออนคงกำลังขยับขยายบ้านหลังใหม่ของเขาอยู่
"เรากำลังขยายบ่อน้ำแห่งการชำระล้างใหม่ ในอนาคตมันจะเป็นศูนย์กลางของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในบละแวกนี้"
กรีมัวร์รู้ถึงอำนาจของน้ำศักดิ์สิทธิ์ดี หล่อนไม่ได้ถามอะไรที่ดูละเมิดเรื่องส่วนตัวของออสบอร์นอีก หญิงชรามุ่งความสนใจไปที่แหวนมรกตในมือของพ่อมดเฒ่าแทน ก่อนหน้านั้นเธอถามถึงความเป็นมาของวิญญาณสีเขียวดวงนั้นแล้วตอนที่กำลังเดินทางบนรถม้ามาที่นี่
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังอดอัศจรรย์ใจกับพลังของแหวนเวทมนตร์ระดับตำนานวงนี้ไม่ได้ วัตถุเวทมนตร์ที่เรียกข้ารับใช้ระดับตำนานมาได้นั้นเป็นสิ่งที่หายากมาก ในมหาทวีปตอนนี้หล่อนยังไม่เคยได้ยินว่ามีวัตถุเวทมนตร์ที่มีอำนาจแบบนี้เลย
"นายชื่อเนลสันสินะ?"
ออสบอร์นมองไปยังอดีตหัวหน้ากองลาดตระเวนตรงหน้าเขา บุคคลคนนี้มีความประทับใจบางอย่างในความรู้สึกของออสบอร์น
เนลสันชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่รู้ว่าจะปฎิบัติตัวอย่างไรกับพ่อมดคนนี้ดี ตอนนี้เนลสันยังอยู่ในการควบคุมของกรีมัวร์
"ฉันสลักรูนลงทัณฑ์บนจิตวิญญาณของเขาแล้ว ต่อไปนี้ถ้าเขาขัดคำสั่งคุณ คุณสามารถใช้มันลงโทษเขาได้ เนลสันเป็นคนที่ค่อนข้างใช้ได้ ฉันไม่อยากทำให้เขากลายเป็นทาสโดยสมบูรณ์ ไม่เช่นนั้นจะเสียสติปัญญาดีๆไป"
หญิงชรามีวิธีการมากมายในการเปลี่ยนคนคนหนึ่งให้เชื่อฟังโดยไร้เงื่อนไข แต่มันอาจมีผลกับความนึกคิดของเป้าหมายได้ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาอาจได้ข้ารับใช้ที่ไม่ต่างอะไรกับคนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง
การสลักรูนลงทัณฑ์มีประโยชน์กว่ามาก เป้าหมายจะยังคงคิดวิเคราะห์ได้ตามปกติ แต่เจ้านายผู้ควบคุมรูนอีกตัวสามารถสร้างความเจ็บปวดแก่เป้าหมายได้ผ่านรูนลงทัณฑ์
ตอนนี้เนลสันจึงยืนอยู่ข้างกรีมัวร์เงียบๆ เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดนั้นแล้ว
"สลักรูนควบคุมอีกตัวให้โรอาด้วย"
ออสบอร์นพูดกับกรีมัวร์ ก่อนจะหันไปทางเนลสัน
"เนลสัน นายจะคอยติดตามโรอานับแต่นี้ไป หากในอนาคตนายพิสูจน์ได้ถึงความซื่อสัตย์ ฉันจะปล่อยนายเป็นอิสระ"
เนลสันไม่ได้พูดอะไรเลย เขาได้แต่พยักหน้าง่ายๆ คำสัญญาปากเปล่าของพ่อมด เนลสันไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจ
หญิงชราเดินนำเนลสันออกไป คาดว่าพวกเขาคงไปหาโรอาที่กำลังพยายามสร้างความสัมพันธ์อันดีกับมังกรขาวเอสคาร์ลอส พ่อมดเฒ่ากลับมาสนใจหน้าต่างระบบอีกครั้ง เขายังเหลือวงล้อนำโชคระดับตำนานอยู่ใช่ไหม?
