บทที่ 26 ตอน คุณเข้าใจไหมว่าแมวตัวหนึ่งไม่รับใช้เจ้านายสองคน?

“ขอบอกไว้ก่อนเลย!”

   มู่โหยวหายใจออก มันจะสะดวกกว่ามากในการสื่อสารโดยตรง

   “ข้าไม่ใช่ผู้เฝ้าดูคนนั้นก็จริง แต่ข้าได้รับมรดกทุกอย่างต่อจากเขา และข้าได้รู้เรื่องราวของเจ้าจากบันทึกประจำวันของเขา ดังนั้นจึงจึงมาที่นี่เพื่อตามหาเจ้า…”

   หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว มู่โหยวก็อธิบายเหตุผลตามตรง

  แมวตัวนี้สามารถมองออกได้ว่าเขาเป็นคนนอก มันจึงอาจมีความสามารถในการแยกแยะคำโกหกได้บ้าง เขาต้องการแมวตัวนี้ และเชื่อว่าแมวตัวนี้ก็ต้องต้องการความช่วยเหลือจากเขาเช่นกัน

   “อะไรนะ? เจ้าหมายถึง เจ้าเป็นคนโง่ แต่สามารถติดต่อกับโลกดวงดาวได้หรอ?” แมวน้อยมองมู่โหยวด้วยความตกใจ

   “มันก็ประมาณนั้น ฉันมีวิธีที่จะเคลื่อนย้ายไปมาในโลกนั้นได้”

  มู่โหยวไม่รู้ว่าจะอธิบายการมีอยู่ของเกม “The Fool” ได้อย่างไรเพราะพวกเขาไม่มีโทรศัพท์มือถือและเกมมือถือในโลกดวงดาว

“ดีเลย ช่วยข้าติดต่อกับเจ้านายของข้าที และปล่อยข้าได้กลับไปที่โลกดวงดาว ข้าไม่อยากอยู่ในสถานที่ที่น่ากลัวนี้อีกแล้ว!” แมวน้อยมีความสุขมากและหยุดดิ้นรน นอนอยู่บนกรงและมองมู่โหยวอย่างคาดหวัง

   “แน่นอนว่าข้าสามารถช่วยเจ้าตามหาเจ้าของได้ แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าอย่างหนึ่ง” มู่โหยวกล่าว

“อะไร?”

“จนกว่าเจ้าจะพบเจ้านายของเจ้าและนำเจ้ากลับสู่โลกแห่งดวงดาว เจ้าต้องอยู่เคียงข้างข้า ข้าจะจัดหาอาหารและที่อยู่อาศัยที่ปลอดภัยให้ แต่ต้องช่วยข้าด้วยความสามารถของเจ้า” มูโหยวพยายามทำข้อตกลง

   “อยู่บ้านเจ้าเหรอ? จะให้ข้าเป็นแมวเลี้ยงของเจ้าหรือไง”

แมวน้อยมองไปที่มู่โหยวด้วยความไม่เชื่อและพูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าล้อข้าเล่นหรือเปล่า? พวกเราในโลกดาวมีศักดิ์ศรี! เจ้าเข้าใจไหมว่าแมวตัวหนึ่งจะไม่รับใช้เจ้านายสองคน? ข้ามีเจ้านายอยู่แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะรับใช้คนอื่นอีก ดังนั้นหยุดหลงผิดได้แล้ว!”

   มู่โหยวเม้มริมฝีปาก ไม่สามารถบอกได้ว่าแมวตัวนี้ค่อนข้างซื่อสัตย์

“ฉันไม่ได้จะเป็นเจ้านายใหม่ของแกเราจะปฏิบัติต่อกันในฐานะเพื่อนหรือไม่ก็หุ้นส่วนก็ได้ แต่ฉันไม่สนว่าแกจะคิดยังไง ฉันเห็นแกซ่อนตัวอยู่ในโรงงานนี้มานานกว่า 10 วันแล้วและแกก็ต้องเข้าใจไว้ด้วยว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่แกเคยรู้จักโลกแห่งนี้เต็มไปด้วยคนโง่ตอนนี้ แกโชคดีแล้วที่ได้เจอฉันก่อนและฉันก็ไม่ใช่ศัตรูของแกดังนั้นเราสามารถพูดคุยกันอย่างเท่าเทียมเหมือนกันเช่นตอนนี้ แต่ถ้าหากคนอื่นมาพบเข้าแกจะถูกจับขังและทรมานในห้องทดลองเพื่อทำการวิจัยด้วยซ้ำ”

  มู่โหยวยกตัวอย่างเลือกสถานการณ์ที่น่ากลัวแก่มัน

   หลังจากพูดไม่กี่คำ แมวน้อยก็กลัวมาก และเลียขนของมันอย่างกระสับกระส่ายในกรง ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดใจ ทรมานและฆ่าแมวเพื่อวิจัย เจ้าพวกนี้มันเลวทรามจริงๆ!

   “เอาล่ะ จากความจริงใจของเจ้าที่มีต่อข้า ข้าจะยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้าอย่างไม่เต็มใจสักพัก แต่บอกไว้ก่อนนะ ถึงข้าจะไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ แต่ข้าก็สามารถทำอันตรายได้มากกว่าที่เจ้าคิด!”

   “ฮ่าๆ มีสิ่งที่อันตรายกว่าเจ้ามากและเจ้าคงไม่ทำแบบนั้นหรอก”

   เมื่อเห็นแมวสงบลง มู่โหยวก็ยิ้ม เขาต้องการความรู้จากแมวน้อยเป็นหลักและความรู้เกี่ยวกับโลกเวทมนตร์ สำหรับการต่อสู้เท่านั้น เรื่ออื่นเขาไม่ได้สนใจ

   “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยข้าก่อนสิ!”

   “ฉันปล่อยแกก็ได้ แต่ถ้าวิ่งหนีหลังจากที่ฉันปล่อยออกมา ฉันก็จะไม่เชื่อแกอีก” มู่โหยวพูดบางอย่างกับแมวน้อย แล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดกรงให้มัน

  แมวน้อยรีบออกจากกรงและมาที่พื้นที่โล่ง จากนั้นมันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

   จากนั้นมันก็ไม่ได้วิ่งหนี แต่ยืดลำตัว หางของมันยกขึ้นสูง ตัวของมันกดลง และอุ้งเท้าหน้าทั้งสองของมันเหยียดไปข้างหน้าให้ไกลที่สุด (ยืดตัวเหมือนแมว)

  มู่โหยวรู้ว่าแมวจะทำสิ่งนี้ต่อหน้าคนที่ไว้ใจได้เท่านั้น ดูเหมือนว่าหลังจากอธิบายข้อตกลงแล้ว มันก็ได้ละทิ้งความเป็นปรปักษ์ต่อเขาอย่างแน่นอน

หลังมันยืดเส้นยืดสายเสร็จ แมวน้อยก็นั่งยองๆ อยู่กับพื้น เลียอุ้งเท้าหน้า มองมู่โหยวแล้วตะโกนว่า “ว่าแต่เจ้ามีอะไรกินไหม เหมียว เอาให้ข้ากินหน่อยเถอะ ข้าหิวมาหลายวันแล้ว เหมียว!”

   “ฉันไม่ได้เอาอาหารมาด้วยนะสิ ถ้าอย่างนั้นแกกลับบ้านกับฉันก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

   มู่โหยวถอดกระเป๋าเป้ออก คลายซิปแล้วโบกมือให้มันเข้าไปข้างใน

   “เหมียว? เจ้ายังมีอุปกรณ์ช่องว่างมิติอยู่ด้วยเหรอ?”

  แมวน้อยมองดูมู่โหยวด้วยความประหลาดใจ มันกระโดดเข้ามาเบาๆ และมีเสียงมาจากกระเป๋า “ข้าจะไปนอนก่อน อย่าลืมปลุกข้าเมื่อกลับถึงบ้านด้วยนะ เหมียว”

   “แน่นอน …”

  มุมปากของมู่โหยวกระตุก นี่คือแมวตัวเดียวกับที่ตะโกนและข่วนเขาเมื่อกี้ใช่ไหม? มันช่างปรับตัวได้ไวเสียจริง!

  แต่ก็ดีที่อีกฝ่ายไม่เอะอะโวยวายให้ยุ่งยาก

   มู่โหยวสะพายเป้ไว้ทีหลัง เดินไปยังจุดที่เขายิงธนูเมื่อกี้ หยิบเข็มฉีดยาที่ทิ้งไว้บนพื้นแล้วเตรียมที่จะเดินทางกลับ

  ในเวลานี้ หลินไห่และช่างภาพหนุ่มเพิ่งฝ่าด่านที่ชั้นหนึ่งและมาถึงชั้นสาม

   เมื่อเห็นร่างนั้นนอนอยู่บนพื้น ทั้งสองก็รีบไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบ แต่ก็โล่งใจเมื่อพบว่เขาเพียงหมดสติไป

   จากนั้นพวกเขาก็หันไปมองบางอย่าง ทั้งสองเห็นมู่โหยวเดินไปตามทางเดินในระยะไกล

   “ทำไมยังไม่ออกไปอีก?” มู่โหยวมองดูทั้งสองอย่างแปลก ๆ จากนั้นจึงมองไปที่ชายหนุ่มที่หมดสติอยู่บนพื้นแล้วถอนหายใจ “พาเขาออกไปเร็ว ๆ และอย่าออกมาเล่นอะไรตอนกลางคืนแบบนี้อีก”

  หลินไห่เพิกเฉยต่อคำพูดของเขา แต่พูดอย่างตื่นเต้น “อาจารย์ ผีนั่นไปไหนแล้ว? คุณจับมันได้แล้วหรือยัง?”

   “ฉันปราบ ‘ผี’ ไปแล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรให้พวกนายถ่ายแล้ว เพราะงั้นกลับออกไปเถอะ” มู่โหยวพูด

  แต่ทันทีที่คำพูดจบลง เขาก็ได้ยินเสียงไซเรนจากถนนด้านนอก มู่โหยวขมวดคิ้วทันทีและมองไปที่หลินไห่ “นี่คุณโทรหาตำรวจหรือเปล่า?”

  หลินไห่โบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ใช่ฉัน มันคือเพื่อนน้ำในห้องไลฟ์สตรีม ฉันถ่ายทำผ่านกล้องเมื่อกี้ แต่การถ่ายทอดสดก็หยุดกระทันหันพวกเขาอาจคิดว่าฉันตกอยู่ในอันตรายดังนั้นพวกเขาจึงแค่…”

มู่โหยวขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดอยู่พักหนึ่งแล้วตบไหล่หลินไห่แล้วพูดว่า “ฉันยิงกล้องของนายเอง แต่ฉันช่วยชีวิตเพื่อนของนายณไว้ ดังนั้นเราหายกันนะ และอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะเรื่องของฉัน?”

   เดิมทีมู่โหยวคิดที่จะข่มขู่และล่อลวงพวกเขาทั้งสอง โดยบังคับให้พวกเขาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ

ในท้ายที่สุด หลินไห่ไม่คาดคิดว่าหลังจากฟังแล้ว เขาก็แสดงสีหน้าตามที่คาดไว้ และพูดอย่างมั่นใจ “อาจารย์ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร เราเข้าใจ หากคุณไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน ไม่ต้องกังวล แม้ว่าเราจะถูกฆ่าเราจะเก็บความลับของคุณไว้อย่างแน่นอน!”

   มู่โหยวมองไปที่หลินไห่ด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง เด็กๆ พวกนี้เข้าใจอะไรได้ง่ายดี!

   “ก็แค่นั้นแหละ มันจะได้จบ”

  มู่โหยวตบไหล่ทั้งคู่แล้วกระโดดลงจากรั้ว

   “ลาก่อนครับอาจารย์?”

  ในตอนแรกหลินไห่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็กระโดดลงจากราวกั้น จากนั้นหลินไห่บอกเหล่าเถี่ยที่อยู่ข้างๆ เขา “พวกเราลงไปชั้นล่างกันเถอะ!”

  ทั้งสองรีบช่วยเสี่ยวหลินที่เป็นลมลงไปชั้นล่าง แต่มู่โหยวก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยนานแล้ว

   “อาจารย์ไปไหนแล้ว!”

“เร็วมาก!”

   “เสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้...”

  …

  ทั้งสองมารวมตัวกันและถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

   ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของหลินไห่ดังขึ้น และเขาก็หยิบขึ้นมาเพื่อดู ปรากฎว่าเป็นน้องสาวของเขาที่โทรมา!

หลินไห่รับสายเธอ และก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูด เขาก็พูดอย่างมีความสุข “น้องสาวเหรอ ฉันขอบอกเลยว่าฉันเพิ่งได้พบกับท่านเทพเดินดิน ที่สามารถเทเลพอร์ตได้ทันที และสามารถกระโดดสูงถึงสามฟุตในครั้งเดียว”

  ช่างภาพหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เขามองหลินไห่ยังเหยียดหยาม “ตกลงจะเก็บเป็นความลับจริงๆใช่ไหม?”