บทที่129 : คุณค่าและความไร้ค่า (4-1)
บทที่129 : คุณค่าและความไร้ค่า (4-1)
หลายคนยังคงอยู่ในจัตุรัส
พวกเขาสลับมองระหว่างพวกเรากับกลุ่มผู้ประท้วงที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
พวกเขาคงจะสงสัย
ว่าวิธีการของพวกเขาจะได้ผลหรือไม่
ถ้ามันได้ผล พวกเขาคงจะเลือกทำแบบเดียวกัน
“ฮึฮึ แกคิดจะซ่อนมันไว้แค่คนเดียวได้ไหม? เรารู้ทุกอย่างแล้ว เราสามารถปฏิเสธคำสั่งของนายท่านได้!”
“……”
“ยัยนางฟ้าอวดดีนั่นก็แตะต้องเราไม่ได้เหมือนกัน!”
ชายอ้วนหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เพื่อนของเขาก็หัวเราะเยาะอยู่ข้างๆ
สีหน้าแห่งความหวังปรากฏออกมาอย่างเห็นชัดได้บนใบหน้าของพวกเขา
มันไม่ผิดหรอก
ฮีโร่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธคำสั่งของนายท่าน
ไอเซลล์เองก็มีเหตุผลบางอย่าง เธอนั้นไม่สามารถแตะต้องฮีโร่ตามอำเภอใจได้
อีดิสพูดด้วยสีหน้าหนักใจ
"หยุดเถอะ เราเคยทำแบบนั้นมาก่อน เราต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพัน สิ่งที่นายทำตอนนี้มันต่างกันมาก”
“ต่างตรงไหน? เราเองก็เสี่ยงชีวิตของเราเช่นกันด้วย!”
“พวกนายไม่เข้าใจความหมายของคำนั้นด้วยซ้ำ…”
ฉันก้าวไปข้างหน้าและห้ามอีดิสไว้
อีดิสขมวดคิ้ว เธอกุมหน้าผากของตนแล้วถอยหลังออกไป
พวกเขาคิดว่าพวกเขาชนะแล้ว จึงหัวเราะดังขึ้น ฉันเลยพูดขึ้นว่า
"ถูกแล้ว พวกนั้นก็เสี่ยงชีวิตเหมือนกัน”
"หมายความว่าไง…?"
[ฉันรอมาตั้งนานล่ะที่จะทำแบบนี้! เวคิส อลัน เลสลี่!]
ไอเซลล์หมุนตัวไปรอบๆ และชี้ไปที่ประตูด้านซ้ายของจัตุรัส
ภายในห้องสังเคราะห์ วงกลมเวทมนตร์สีม่วงเปล่งแสงอันน่าขนลุก
[สามคนนี้….เดินเข้าไปในประตูนั้น ไปเร็วเข้า!]
“การสังเคราะห์เหรอ?”
[ใช่]
เวคิสยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำและเดินเข้าไปในห้องสังเคราะห์
ไอเซลล์ มองไปที่ทั้งสองคนที่เหลือด้วยสายตาที่หงุดหงิด
[ทำไมพวกแกไม่รีบเข้าไปล่ะ? ฉันไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะ]
“ไม่ นี่มันอะไรกัน…”
ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก
รู้เรื่องการประท้วง แต่ไม่รู้เรื่องการสังเคราะห์เนี่ยนะ
เขาคงเคยได้ยินเรื่องนี้ แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาฟังมาเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
[เอาล่ะ ถ้าไม่เดินเข้าด้วยตัวเอง ฉันจะลากพวกแกเข้าไปให้!]
ไอเซลล์คว้าขอบเสื้อของพวกเขาแล้วโยนเข้าไปทันที
การเคลื่อนไหวนั้นดูบอบบางแต่พลังที่อยู่เบื้องหลังมันไม่ใช่ ชายทั้งสองลอยเข้าไปที่ห้องสังเคราะห์เหมือนกระสุนปืนและชนกับผนังด้านใน หนึ่งในนั้นหัวชนผนังจนเลือดหยดลงมาจากหน้าผาก
"รอก่อน! เดี๋ยว…"
ปัง!
ประตูห้องสังเคราะห์ปิดลงพร้อมกับเสียงดังสนั่น
[คุณจะทำการสังเคราะห์หรือไม่?]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
แสงวาบจากการสังเคราะห์พุ่งทะลุรอยแตกที่ประตูปิด
[การสังเคราะห์เสร็จสมบูรณ์!]
['อลัน (★)' กลายเป็นแสงสว่างและหายไป]
['เลสลี่ (★)' กลายเป็นแสงสว่างและหายไป]
['เวคิส (★★)' เลเวลเพิ่มขึ้น! ได้รับทักษะใหม่!]
ชายร่างอ้วนซิตันจ้องมองที่ประตูห้องสังเคราะห์ด้วยท่าทางงุนงง
หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก และเวคิสก็ปรากฏตัวออกมา
“รู้สึกดีจริงๆ!”
เวคิสยิ้มจนริมฝีปากของเขาแทบจะแตะหูได้
เขี้ยวมองเห็นได้ระหว่างริมฝีปากของเขา เวคิสที่ตอนนี้เลเวล 8 แล้ว มองไปยังกลุ่มผู้ประท้วงที่เหลือและพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
"ยังไม่พอ ไม่มีเครื่องสังเวยอีกแล้วเหรอ? ดูเหมือนจะยังมีเครื่องสังเวยอยู่อีกตั้งมากมาย”
“สำหรับนาย พอแล้วล่ะ หมดเวลาของนายแล้ว”
“น่าเสียดายจริงๆ”
เวคิสหัวเราะคิกคักแล้วนั่งลงข้างห้องสังเคราะห์ โดยหันหลังพิงไว้
“เอาเถอะ มันก็เป็นประสบการณ์ที่ดี ผมหวังว่าเราจะทำแบบนี้บ่อยขึ้นนะ”
ไม่มีร่องรอยของความลังเลในสีหน้าของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะพอใจมาก เขาไม่ได้กังวลเลยว่าตัวเขาจะตกเป็นเป้าหมายของการสังเคราะห์ได้ด้วยเหมือนกัน
[เนเรสซ่า โอลิเวอร์ วอลเตอร์!]
ไอเซลล์เรียกสามคนถัดไป
เนเรสซ่าเข้าไปในห้องสังเคราะห์ด้วยท่าทีที่สงบ ชายที่ถูกเรียกก็กรีดร้องและคว้าคอเสื้อของซิตันไว้
“ให้ตายเถอะ นี่มันไม่เหมือนกับที่แกบอกไว้นี่! ไหนแกบอกว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นไง!”
"มันควรจะเป็นแบบนั้นสิ จากสิ่งที่ฉันได้ยินมา มันก็ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น!”
“แล้วทำไมสองคนที่เข้าไปก่อนหน้านี้ไม่ออกมาล่ะ?”
ขณะที่ไอเซลล์เข้ามาหา ชายคนนั้นก็นั่งลงบนพื้นและยกมือ
"ฉันถูกผู้ชายคนนี้หลอก! ฉันไม่รู้ว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้จริงๆนะ!"
[แล้วไง?]
ไอเซลล์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและโยนชายคนนั้นเข้าไป
ชายคนนั้นต่อต้านและดิ้นไปมาแต่มันก็ไร้ประโยนช์ ในไม่ช้าชายอีกคนหนึ่งที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดก็ถูกไอเซลล์จับได้และโยนเข้าไปในห้องสังเคราะห์
ประตูปิดตามหลังพวกเขา
[คุณจะทำการสังเคราะห์หรือไม่?]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
แสงวาบจากการสังเคราะห์พุ่งออกมาทางรอยแตกที่ประตูปิด
[การสังเคราะห์เสร็จสมบูรณ์!]
['วอลเตอร์ (★)' กลายเป็นแสงสว่างและหายไป]
['โอลิเวอร์ (★)' กลายเป็นแสงสว่างและหายไป]
การเสียสละสี่ครั้ง แต่ผู้ประท้วงอีกหกคนยังคงอยู่
ซิตันรีบพูด
“ฉันจะยกเลิกการประท้วงทั้งหมด!”
['4 ปาร์ตี้' ใช้งานได้แล้ว]
ไม่มีข้อความบ่งบอกถึงการเข้าร่วมของ 5 ปาร์ตี้
เพราะถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว
[เจนน่า ลอว์เรนซ์!]
“สุดท้ายมันก็กลายเป็นแบบนี้จนได้”
เจนน่าเข้าไปในห้องสังเคราะห์ด้วยสีหน้าหงุดหงิด
แม้ว่าการประท้วงจะถูกยกเลิก แต่การสังเคราะห์ก็ไม่ได้หยุดลง ลอเรนซ์คุกเข่าลงและขอร้อง
"ช่วยฉันด้วย โปรดช่วยฉันด้วย! เขาเป็นคนต้นคิดนะ! ฆ่าเขาสิ!”
[ลาก่อนจ้า]
ไอเซลล์คว้ามือของลอว์เรนซ์แล้วโยนเขาเข้าไปในห้องสังเคราะห์
“เฮ้ การประท้วงยกเลิกแล้ว ทำไมมันไม่หยุดล่ะ?”
ซิตันตะโกนและเหงื่อของเขาก็ไหลออกมาเยอะมาก
'แหงล่ะ'
พวกเขาเป็นตัวอย่าง นายท่านจึงเลยคิดจะเชือดไก่ให้ลิงดูไง
แม้ว่าวิธีการในตอนนี้จะเป็นกลางมากที่สุดแล้ว แต่ก็ยังต้องอาศัยความกลัวจากการสังเคราะห์เข้ามาช่วยด้วย
ผู้คนรวมตัวกันที่จัตุรัส มองดูการสังเคราะห์ด้วยสายตาที่หวาดกลัว
แม้ว่าจะมีการร้องเรียนเรื่องสภาพความเป็นอยู่และอาหารที่ไม่สะดวกสบายเหมือนแต่ก่อน แต่พวกเขาก็โล่งใจที่ไม่ได้ร่วมประท้วง
[อีดิส ริเดล!]
จำนวนคนลดลงทีลดทีละคน
นายท่านใช้ผู้สังเวยจำนวนสองให้เวคิสและเรเนสซ่า เพราะพวกเขามาช้ากว่าพวกเรา
ซึ่งที่จริงสังเคราะห์หนึ่งคนก็เพียงพอแล้วสำหรับฮีโร่ที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง
บางคนพยายามแกว่งหมัด วิ่งหนี หรืออาละวาด แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่เคยฝึกฝนอะไรเลย ทำให้พวกเขาต่อต้านไม่ได้สักนิดเดียว คล้ายกับการประท้วงของพวกอ่อนแอ
“ฮ-เฮ้ อย่างน้อยก็พูดอะไรหน่อยสิ!”
ชายคนหนึ่งเกาะติดกับขาของฉัน
"ต้องการให้ฉันพูดอะไร?"
“ฉันได้ยินมาว่านายสามารถติดต่อกับนายท่านได้ บอกเขาให้หยุดความบ้าคลั่งนี้ที!”
มีแสงส่องออกมาจากประตูห้องสังเคราะห์
ฉันชี้ดาบของฉันไปที่ตรงเท้าของซิตัน ไม่มีใครสนใจดาบที่ฉันผลักไปข้างหน้า
“ตัดแขนข้างหนึ่งของนายออกด้วยดาบนี้ แล้วฉันจะลองคุยกับนายท่านให้”
"อะไรนะ?!"
