ตอนที่ 495 เซอร์แวนของเพโรน่า
ได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน เพโรน่าก็พยักหน้าลงเล็กน้อย
เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ และหันหน้าไปยังที่โล่งตรงหน้าเธอ
“ข้าขอประกาศ!” เพโรน่าคิดที่จะเรียกวิญญาณวีรชนในใจ และพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม
*ชิ้ง!!
ขณะที่เสียงของเพโรน่าลดลง ด้านหน้าเธอ วงเวทย์อัญเชิญที่ส่องแสงสีฟ้าก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น
[ผมแดง แชงค์: เฮ้! นี่คือวงเวทย์อัญเชิญวิญญาณวีรชนอย่างงั้นหรอ? มันดูลึกลับและทรงพลังมากจริงๆ ]
[หนวดขาว นิวเกต: ไม่รู้ว่าสาวน้อยคนนี้ จะอัญเชิญวิญญาณวีรชนโบราณคนไหนออกมา? ]
[อาโอคิยิ คุซัน: ฉันดีใจจริงๆ ที่กำลังจะได้เห็นพลังของวีรชนในสมัยโบราณ ]
เนื่องจากมาสเตอร์ทั้ง 14 คน ถูกเคลื่อนย้ายไปยังสถานที่ต่างๆ ของสนามรบ
ตอนนี้ทุกคนจึงพากันมองหาสถานที่ปลอดภัย และพยายามติดต่อผู้ที่อยู่ฝ่ายเดียวกันคนอื่นๆ อยู่
ดังนั้น จึงมีเพียงเพโรน่าเท่านั้นที่กำลังทำการอัญเชิญวิญญาณวีรชน
ในเวลานี้ สายตาเกือบทุกคนทั่วโลก จึงพากันจดจ้องไปที่หน้าจอถ่ายทอดสดของเพโรน่า
“นี่มัน… วงเวทย์อัญเชิญวิญญาณวีรชนมันปรากฏขึ้นจริงๆ?”
ดวงตาของเพโรน่าเป็นประกาย และมองอย่างตื่นเต้นไปยังวงเวทย์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ
ไม่ว่ายังไงก็ตาม เพโรน่าก็ยังเด็กอยู่ และวงเวทย์อัญเชิญก็เป็นสิ่งใหม่สำหรับเธอและโลก ดังนั้นถ้าเธอจะไม่อยากรู้ก็คงจะเป็นไปไม่ได้
“อาจารย์หลี่ฟาน ตอนนี้ฉันควรทำยังไงต่อไปดี?” เพโรน่าหันศีรษะมองไปที่หลี่ฟาน
“เมื่อกี้รายการทองคำบอกฉันว่า ฉันสามารถเตรียมวัตถุศักดิ์สิทธิ์ได้”
“ด้วยวิธีนี้ มันจะมีความเป็นไปได้สูง ที่วิญญาณวีรชนที่เกี่ยวข้องกับวัตถุศักดิ์สิทธิ์ จะถูกอัญเชิญออกมา”
“เพียงแต่ว่า… ฉันไม่มีวัตถุศักดิ์สิทธิ์?”
หลี่ฟานยิ้มและตอบเธอ
“มันไม่สำคัญหรอกว่าจะมีหรือไม่มีวัตถุศักดิ์สิทธิ์ แต่ในกรณีนี้ เธอสามารถปฏิบัติต่อตัวเองเสมือนเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ได้”
“ปฏิบัติต่อตัวเองเสมือนเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์?” เพโรน่าดูงุนงง
“ใช่!” หลี่ฟานพยักหน้าของเขาเล็กน้อย
“ด้วยการใช้ตัวเธอในฐานะวัตถุศักดิ์สิทธิ์ มันก็จะมีโอกาสมากขึ้นที่จะอัญเชิญวิญญาณวีรชน ที่มีความเกี่ยวข้องกับเธอออกมา”
“นอกจากนี้ ถ้าเธอเรียกตัวเองว่าเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ ความเป็นไปได้ในการเรียกวิญญาณวีรชน ที่มีบุคลิกสอดคล้องกับเธอก็จะเพิ่มขึ้น”
“แม้ว่ามันอาจจะไม่มีหลักประกันถึงพลังหรืออะไรบางอย่าง แต่มันก็ยังดีกว่าการเรียกวิญญาณวีรชนที่เธอควบคุมไม่ได้ออกมา”
หลี่ฟานรู้ดีว่าในโลกโจรสลัดแห่งนี้ ไม่มี ‘วิญญาณวีรชน’ อยู่
ถึงแม้ว่าโลกนี้จะมีโลกใต้พิภพ แต่วิญญาณวีรชนก็เป็นสิ่งที่มีอยู่ในโลกอื่น
ดังนั้นในหัวใจของหลี่ฟาน เขาจึงต้องการจะดูว่าเพโรน่า จะสามารถเรียกตัวเองว่าเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ได้หรือไม่
และวิญญาณวีรชนแบบไหน ที่จะถูกเธออัญเชิญออกมา?
“ในเมื่ออาจารย์หลี่ฟานพูดแบบนั้น…”
“ฉันก็จะเรียกตัวเองว่าเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์!”
เพโรน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ และก้าวเข้าไปยังใจกลางวงเวทย์อัญเชิญ จากนั้นคาถาอันลึกลับก็ค่อยๆ ร่ายมนตร์ออกมาจากปากของเธอ
วงเวทย์อัญเชิญเริ่มหมุน และจุดแสงสีฟ้าก็ค่อยๆ ลอยอยู่รอบๆ ตัวของเธอ ประกอบกับใบหน้าอันบอบบางของเพโรน่า เธอจึงดูลึกลับและสวยงามมาก
‘ได้โปรด ช่วยอัญเชิญวิญญาณวีรชนที่แข่งแกร่งออกมาด้วยเถอะ!’
เพโรนาสวดอ้อนวอนในใจ และกล่าวมนต์บทสุดท้ายออกมาจากปากของเธอ
“เจ้า ผู้บัญชาวาจาศักดิ์สิทธิ์ทั้งสาม จงข้ามผ่านบ่วงพันธนาการ และลงมาจากวัฏจักรแห่งการยับยั้ง ผู้ปกปักษ์สมดุลเอย!”
*ชิ้ง!!
พริบตานั้น มันก็มีแสงจ้าสีนำเงินส่องออกมา และค่อยๆ ห่างออกไปหนึ่งเมตรตรงหน้าของเพโรน่า ก่อนที่จะเริ่มมาบรรจบกัน
[ตาเหยี่ยว มิฮอว์ค: หือ? ผู้ชายคนนั้น?! ]
[จักรพรรดินีโบอา แฮนค็อก: เป็นไปไม่ได้! เป็นผู้ชายคนนั้นไปได้ยังไง! ]
[ชายชาตรีแห่งท้องทะเล จินเบ: ผู้ชายคนนั้น เขากลายเป็นวิญญาณวีรชนงั้นหรอ! ]
[คิซารุ โบซาริโน่: เฮ้! เฮ้! มันจะมีเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน นี่มันเรื่องโกหกรึเปล่า? ]
ในขณะนี้ แสงสว่างได้หายไป และวิญญาณวีรชนที่เพโรน่าอัญเชิญออกมา ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว!
อย่างไรก็ตาม เมื่อได้เห็นบุคคลนี้ ไม่ว่าจะเป็นเพโรน่าหรือผู้คนที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง ต่างก็ค่อนข้างแปลกใจมาก!
และไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น แต่แม้แต่หลี่ฟานก็ยังค่อนข้างประหลาดใจเช่นกัน
‘นี่คือผลลัพธ์ของการอัญเชิญวิญญาณวีรชน จากจอกศักดิ์สิทธิ์ในโลกนี้อย่างงั้นหรอ?’
‘การอัญเชิญวิญญาณวีรชน แม้แต่วิญญาณที่ตายไปแล้วในโลกนี้ก็ยังสามารถอัญเชิญออกมาได้’
‘ดังนั้นด้วยสิ่งนี้ สมบัติวีรชนหรือโฮกุของชายคนนี้ ก็ควรจะเป็นผลคาเงะ คาเงะ (เงา)?’
ขณะที่หลี่ฟานกำลังคิดสิ่งนี้ในใจ เซอร์แวนท์ (วิญญาณวีรชน) ที่ถูกเพโรน่าอัญเชิญออกมาก็ลืมตาตื่นขึ้น
“…นี่คือ”
“ฉันถูกชิกิฆ่าตายไปแล้วไม่ใช่หรอ?”
“เดี๋ยวก่อน! สงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ เซอร์แวนท์?”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ทำไมมันถึงมีข้อมูลพวกนี้อยู่ในหัวของฉันได้!”
เซอร์แวนท์ของเพโรน่าดูงุนงง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเขาตอนนี้
“กัปตันโมเรีย?”
“นั่นคุณหรอ?”
เพโรน่าอ้าปากกว้าง และมองไปที่คนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ
เพราะมันน่าตกใจเกินไป เธอถึงกับขยี้ตาของตัวเองอย่างรุนแรง
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอมองดูอีกครั้ง เซอร์แวนท์ที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ยังคงเป็น ‘เก็กโค โมเรีย’
“นั่นมัน… เสียงของเพโรน่าไม่ใช่หรอ?”
ดวงตาของโมเรียเริ่มมั่นคง จากนั้นเขาก็เหลือบมองตามเสียงนั้นไป
“เป็นเธอจริงด้วยๆ เพโรน่า! อย่าบอกนะว่าเธอเองก้ตายไปแล้วเหมือนกัน?”
“เดี๋ยวก่อน! นายคือหลี่ฟาน? ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้?!”
…
