RMLP ตอนที่ 2: ฮวัง ยงมิน (Part 1)
RMLP ตอนที่ 2: ฮวัง ยงมิน (Part 1)
ในตรอกซอกซอยอันมืดมิดที่ถูกเงากลืนกิน
แกร๊ก!
วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังเปิดกระป๋องเบียร์แล้วกลืนลงไป
“ตอนนี้เราสามารถดื่มเบียร์ได้อย่างถูกกฎหมายแล้ว!”
“ยังเลย เรายังมีเวลาอีกสามสิบนาทีก่อนปีใหม่!”
"เอาจริงดิ? เมื่อไหร่เราจะเลิกซ่อนตัวในตรอกเหมือนหนูเพื่อกินเบียร์ซะทีวะ”
“นายเป็นหนู แล้วลากเราเข้ามาเอี่ยวด้วยทำไม”
“เพราะมันน่าหงุดหงิดไง พวกแกไม่รู้สึกหงุดหงิดเหมือนกันเหรอ?”
ฮวัง ยงมินที่ดื่มเบียร์ในครั้งเดียว โยนกระป๋องออกไปอย่างประหม่า
“มีไฟแช็คไหม?”
“นี่ ยงมิน”
เขาหายใจออกกพ่นลุ่มควันหนาทึบ และในที่สุดก็ผ่อนคลายหน้าผากที่มียับย่นของเขา
“ทำไมคนแก่ต้องทำลายทุกสิ่งที่ดีๆด้วยวะ”
“เพราะพวกเขาแก่แล้วไง”
“ฮ่าๆๆๆ”
ฮวัง ยงมินและเพื่อนๆ ของเขาหัวเราะด้วยกัน
หากใครเดินผ่านตรอกของพวกเขาพวกเขาจะหยุดหัวเราะและจ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชาราวกับบอกให้พวกเขาแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลย และคนส่วนใหญ่ก็จะวิ่งหนีอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับมามอง
และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้
“เฮ้ แกเห็นนั่นไหม? เธอหนีไปเพราะสายตาอันเจิดจรัญของฉัน”
“จิดจรัญอะไร? ตาของแกมองเห็นตอนกลางคืนหรือป่าว? มันมืดเกินกว่าจะมองเห็นอะไรยกเว้นบุหรี่”
“แต่ผู้หญิงคนนั้นที่เพิ่งเดินผ่านไปเธอไม่สวยเหรอ? เธอมีบรรยากาศที่อ่อนหวานและไร้เดียงสา”
“อ่อนหวานและไร้เดียงสาเหรอ? จริงดิ?”
“อา ฉันอยากจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉันและจะไม่ปล่อยมือเลย”
“ฮ่าฮ่า แกมันบ้าไปแล้ว”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ฮวัง ยงมินทำหน้าไร้สาระ และเพื่อนๆ ของเขาก็หัวเราะออกมา
“เฮ้ถ้าคุณชอบเธอก็ไปเอาหมายเลขของเธอมา”
“แต่ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ เธอจะให้เบอร์ฉันได้ไหม”
“ทำไมต้องกลัว? อีกไม่นานเราทุกคนก็จะเป็นผู้ใหญ่ที่ถูกกฎหมาย”
เมื่อนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน สถานะของพวกเขาในฐานะนักเรียนมัธยมปลายก็จะสิ้นสุดลง
“เมื่อปิดเทอมฤดูร้อน ในที่สุดเราก็จะจบจากชีวิตที่น่าเบื่อของโรงเรียนในที่สุด”
“แกจะทำอะไรหลังจากเรียนจบ”
“ฉันจะขอให้พ่อซื้อมอเตอร์ไซค์ให้ฉันและอาจจะลองพิจารณาเป็นคนขับรถส่งของด้วย ฉันได้ยินมาว่ามันให้ผลตอบแทนดีในช่วงนี้”
"จริงหรือ? แล้วแทซิกล่ะ?”
“ฉันจะไปทำงานในโรงงานที่มีหอพักจนดว่าจะเกณฑ์ทหาร พ่อแม่บ่นเรื่องฉันอยู่ที่บ้าน ฉันต้องออกไปจากพวกเขา”
ฮวัง ยงมินหัวเราะเบาๆ ในขณะที่เขาดูเพื่อนของเขาสูดควันบุหรี่พร้อมกับถอนหายใจ
“ยงมิน แล้วนายล่ะ?”
"ฉันเหรอ? ฉันไม่ได้บอกพวกแกแล้วหรือไงว่าฉันจะเป็นอันธพาล?”
“อ้าว นายจริงจังกับเรื่องนั้นเหรอ?”
“มันไม่ใช่แค่เรื่องตลกเหรอ?”
ฮวัง ยงมินเยาะเย้ยปฏิกิริยาประหลาดใจของเพื่อนๆ
“ฉันตอบไปค่อนข้างจริงจังแล้วพวกนายคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกเหรอ”
"แน่นอน. ใครในยุคนี้อยากจะเป็นนักเลง?”
“พวกอันธพาล… นายไม่กลัวเหรอ? นายอาจจะถูกแทงที่ท้องแล้วตายก็ได้นะ”
แม้ว่าเพื่อนของเขาจะกังวล แต่ฮวังยงมินก็แค่หัวเราะเบา ๆ
“ให้ตายเถอะ แกมีชีวิตอยู่ได้เพียงครั้งเดียว ทำไมไม่ลองมีชีวิตอยู่ดูล่ะ”
“ผู้ชายคนนี้มันบ้าจริงๆ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
เพื่อนของเขาหัวเราะและล้อเล่น แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาต่างก็มีความคิดแบบเดียวกัน
“ผู้ชายคนนี้มันบ้า”
แม้ว่าพวกเขาจะถูกมองว่าเป็นผู้ก่อปัญหาที่โรงเรียน แต่พวกเขาก็ซีดเซียวเมื่อเปรียบเทียบกับฮวัง ยงมิน
“เอาล่ะ ทำทุกอย่างที่คุณต้องการ…”
“เมื่อฉันเรียนจบ ฉันจะตัดสัมพันธ์กับพวกนาย”
“บ้าชิบเป๋ง...”
แม้แต่เพื่อนของเขาที่รู้จักเขาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นก็ทนไม่ได้ที่จะอยู่ใกล้ๆฮวัง ยงมิน
“ยังไงก็ตาม จะเกิดอะไรขึ้นกับเบ๊ที่นายรังแกถ้านายเรียนจบ ยงมิน?”
“เบ๊อะไร”
“เด็กประหลาดคนนั้นในชั้นเรียนของเราไง”
“อ่อ เด็กกำพร้านั่นเหรอ”
ปากด้านหนึ่งของฮวังยงมินยกขึ้นด้วยความพึงพอใจ
“แม้ว่าฉันจะเรียนจบฉันก็จะไม่ปล่อยมันไปหรอก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายจะยังรังแกเขาแม้หลังจากเรียนจบแล้ว?”
"แน่นอน มันเป็นเบ๊ส่วนตัวของฉัน”
“ว้าว… ฉันรู้สึกเสียใจกับไอ้สารเลวที่น่าสงสารนี้จัง เขาคงคิดว่าหน้าที่เบ๊จะสิ้นสุดลงหลังจากสำเร็จการศึกษา”
“ใครบอกว่ามันจะจบลงเพียงเพราะมันต้องการให้มันจบลง? เราควรจะใช้มันให้เกิดประโยชน์สูงสุด”
“นายนี่มันชั่วร้ายจริงๆเลยนะ แม้แต่ซาตานก็ยังกราบไหว้นาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ขณะที่พวกเขาหัวเราะและล้อเล่น พวกเขาก็ดื่มเบียร์จนหมดกระป๋อง
ทันใดนั้นมีคนตรวจสอบโทรศัพท์ของตนและเห็นว่าเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว
“เฮ้ ใกล้จะปีใหม่แล้ว”
"โอ้จริงเหรอ?"
“เราควรไปดูพิธีตีระฆังไหม? มันกำลังเริ่มตรงหน้าเรา”
“โอเค ไปกันเถอะ”
ฮวาง ยงมินและเพื่อนๆ มุ่งหน้าไปยังศาลาระฆังโบซินกักเพื่อฟังเสียงระฆังดัง
“ว้าว ที่นี่คนเยอะมาก”
“มันเหมือนกับฝูงมด”
“หาผู้หญิงสวยๆ ให้ฉันหน่อยสิ”
ขณะที่เขามองไปรอบๆ ท่ามกลางภาพและเสียงของฝูงชนที่พลุกพล่าน เพื่อนคนหนึ่งก็แตะเขาที่แขน
“เฮ้ ยงมิน” ดูนั่นสิ”
เพื่อนของเขาชี้ไปที่จุดที่อยู่ด้านข้าง
“นั่นไม่ใช่คนที่แกรังแกให้เป็นเบ๊ใช่ไหม?”
ยงมินจ้องมองตามนิ้วของเพื่อนไปที่รยูมิน
"โอ้ใช่ เพื่อเบ๊ของฉัน”
การได้เห็นเขานอกโรงเรียนทำให้ยงมินรู้สึกมีความสุขอย่างคาดไม่ถึง
“พวกแกมาดูเรารังแกเพื่อนเพี้ยวของนายเหรอ?”
“ฉันมาขอร้องนายว่าอย่ารังแกรยูมินในปีใหม่นะ” เพื่อนของรยูมินพูดแทรก
“ฮ่าฮ่า นั่นเป็นความปรารถนาที่เป็นไปไม่ได้”
“แกพูดแบบนั้นเองนะ” ยงมินหัวเราะ
แต่ในขณะที่เขาขยับเข้าไปหารยูมิน ก็มีบางอย่างดึงดูดความสนใจของเขา
“อืม เจ้านั่น...”
รยูมินแค่ยืนอยู่ที่นั่น จมอยู่กับความคิดอย่างเงียบๆ
แม้จะดูเหมือนเพื่อนเบ๊คนเดิม แต่กลับมีบางอย่างที่แตกต่างออกไปเกี่ยวกับเขาในวันนี้
“เกิดอะไรกับมันนะ? มันรู้สึก…แตกต่างไปจากเมื่อก่อน”
ในขณะนั้น เสียงของพิธีกรก็ดังก้องไปทั่วฝูงชน
“ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้ว มานับถอยหลังด้วยกันครับ!”
ผู้คนรอบตัวพวกเขาต่างส่งเสียงไชโยโห่ร้องขณะที่พวกเขาเริ่มนับถอยหลัง
ยงมินและแก๊งของเขาเข้าร่วมด้วยหวังว่าจะเป็นปีใหม่ที่สดใส
“แต่วันนี้ฉันจะไว้ชีวิตแกนะไอ้โง่” เขาคิดกับตัวเอง ไม่อยากเริ่มต้นปีใหม่ด้วยการรังแก
“สาม สอง หนึ่ง! สวัสดีปีใหม่ 2022!”
