Ch58: เสมือนจริงและเป็นจริง 2
หลี่เฉิงอี้เพิ่งจัดการกับคนประหลาดสวมหน้ากาก และได้ยินเสียงนกหวีดแหลมอีกอันเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
เสียงมาจากทุกทิศทาง
ที่ทางเข้าและทางออกของร้านค้าทั้งหมด มีเงาดำบินมาหาเขาทีละคน
โครม!
โครม!
โครม!
โครม!!
การกระแทกอันดุเดือดต่อเนื่องพุ่งมาที่หลี่เฉิงอี้อย่างแรง
แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร
ดอกวิสทีเรียมีการป้องกันที่แข็งแกร่งกว่าดอกกลาดิโอลี และด้วยความแข็งแกร่งของภาษาดอกไม้ ไม่เพียงแต่หลี่เฉิงอี้ไม่รู้สึกอะไรเลยในเวลานี้ เขายังมีมือที่ว่างเพื่อมุ่งความสนใจไปที่ดาบดาบ และฟันแบบสุ่มไปรอบๆ หลังจากนั้นอีก
ในขณะที่เสียงแตกดังอย่างต่อเนื่อง ทีละตัว สัตว์ประหลาดสวมหน้ากากดำก็ถูกเขาสับเป็นกองเสื้อผ้า
หลังจากกรีดร้องติดต่อกันมากกว่า 30 ครั้ง ในที่สุดเสียงกรีดร้องก็หยุดลง
ในร้านขายของชำอู่จี้ด้านหลังสล็อตแมชชีน ชายสวมหน้ากากสีดำและเสื้อคลุม สูงมากกว่า 2 เมตร เดินช้าๆ ออกมาจากเงามืด เสื้อคลุมแต่งตัวเหมือนกับคนแปลกหน้าคนอื่นๆ ยกเว้นว่าเขาสูงกว่าพวกเขามาก ตัวประหลาดอื่นๆ สูงประมาณ 1.71 เมตร แต่เขาสูงถึง 2.5 เมตร หรือมากกว่านั้นด้วยซ้ำ มีดสั้นรูปงูแหลมคมสองตัวห้อยออกมาจากแขนเสื้อกว้างทั้งสองข้างของร่างสูงและผอมของเขา
ปลายกริชมีประกายไฟเล็กๆ แวบวับ
"อ้อ นี่เป็นชนชั้นสูงใช่มะ?" หลี่เฉิงอี้หายใจออก ประสานมือของเขาเข้าด้วยกัน และรวมดาบทั้งสองเล่มเข้าด้วยกันเป็นดาบสีทองที่กว้าง ยาว และหนาขึ้น แล้วเดินอย่างรวดเร็วไปหาชายร่างสูงที่สวมเสื้อคลุม
ไม่ต้องมีทักษะ
มันเป็นเรื่องของความแข็งแกร่ง
ฉับ-------?!
เสียงอู้อี้
หลี่เฉิงอี้ฟันคู่ต่อสู้อย่างดุเดือดด้วยดาบของเขา
ดาบมีความยาวเกือบสองเมตร ซึ่งหมายความว่ามีข้อได้เปรียบเหนือกริชขนาดเล็กที่มีความยาวเพียงสิบเซนติเมตรเท่านั้น ดาบเฉือนในแนวทแยงและกระแทกกริชทั้งสองที่ชายสวมเสื้อคลุมแทงออกมา การสั่นสะเทือนที่เกิดจากการกระแทกทำให้ร่างกายของหลี่เฉิงอี้สั่นเล็กน้อย จากนั้นกริชก็ถูกตัดออกและดาบยักษ์ก็ถูกตัดออก
มอนสเตอร์ที่สวมเสื้อคลุมทั้งตัวถูกสับเป็นสองส่วนตั้งแต่ไหล่จนถึงเอวด้วยดาบ
โครมมมมมม
มันบิดเบี้ยวและคดเคี้ยว มีควันดำจำนวนมากออกมาจากร่างกาย และตกลงสู่พื้นในทันที กลายเป็นกองเสื้อผ้า
'พลังไม่ดีเท่ามนุษย์ดัดแปลงหัวโล้นคนก่อนด้วยซ้ำ' หลี่เฉิงอี้เก็บดาบของเขาและแสดงความคิดเห็น
สัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่เร็วและพลังของมันก็อ่อนแอกว่าหัวล้าน จริงๆ แล้วมันไม่ได้เป็นภัยคุกคามมากนัก
แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่า ถ้านี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเข้าไปในจุดบอดและพบกับผู้ชายคนนี้ มันคงจะเป็นการเริ่มต้นความตาย เพราะเมื่อเทียบกับสัตว์ประหลาดหน้าใหญ่ที่เคยเจอแล้ว ชายที่สวมเสื้อคลุมคนนี้ก็แข็งแกร่งพอๆ กับสัตว์ประหลาดหน้าใหญ่ที่เขาเข้ามาเป็นครั้งที่สามเป็นอย่างน้อย
แม้แต่ความแข็งแกร่งก็เหนือกว่ามาก
เขาคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เก่งมากนัก เพียงเพราะเขาแข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว และเสื้อเกราะเกล็ดดอกไม้ได้เพิ่มความเร็ว ความแข็งแกร่ง และการป้องกันของเขาอย่างมาก
นั่นคือเหตุผลที่ฉันมีคุณสมบัติที่จะให้การประเมินนี้
ควับบบบบบ-----
ในขณะที่ควันดำจำนวนมากปล่อยออกมาจากร่างของชายที่สวมเสื้อคลุม ทุกสิ่งรอบตัวเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว
หลี่เฉิงอี้เข้าใจอย่างรวดเร็วว่าเขากำลังจะออกจากแฟลชหน่วยความจำ
เขาถอดเสื้อผ้าเกล็ดดอกไม้ออกทันทีและยืนนิ่งรออย่างเงียบๆ
แสงแฟลชวูบ
ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนจะอยู่บนหน้าจอทีวีอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็กระโดดจากฉากหนึ่งไปอีกฉากหนึ่ง ความเร็วนั้นเร็วมากจนแม้แต่หลี่เฉิงอี้ก็ลืมตาและไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น
เขากลับมามีความรู้สึกของคุณ
เขายังคงยืนอยู่ที่ทางเดินหน้าร้านทางด้านขวาของถนนสายเก่า
ด้านขวาเป็นหน้าร้านที่ปิดเป็นแถว และด้านซ้ายมีรถสีแดงแล่นผ่านไปช้าๆ
แมลงวันสีดำบินเข้ามาหาเขา วนเวียนรอบๆ ใบหน้าของเขา แล้วบินออกไปในระยะไกล
ลมพัดกลิ่นเหม็นจากถังขยะมาแต่ไกล
"ผู้คนอยู่ที่ไหน!?" หลี่เฉิงอี้ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วและเงยหน้าขึ้นมอง
เจ้าอ้วนอยู่ไหน!?
เวรเอ้ย เขายังต้องพึ่งพาเขาเพื่อค้นหาต้นแบบของถนนสายหมอกในความเป็นจริง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีร่องรอยของเจ้าอ้วนอยู่ข้างหน้าเขาซะแล้ว หลี่เฉิงอี้วิ่งไปข้างหน้าเป็นระยะทางหนึ่งและมาถึงมุมหนึ่ง เขามองไปทางซ้ายและขวา แต่ไม่มีร่องรอยของเจ้าอ้วนเลยบนถนน
'ฉันอยู่ที่นั่นมานานเท่าไหร่แล้ว?' หลี่เฉิงอี้กดแว่นตา AR เพื่อยืนยันเวลาในการบันทึก แต่ AR หยุดทำงานโดยสิ้นเชิง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ใดๆ จะประสบกับความล้มเหลวหรือการทำงานผิดพลาดที่วุ่นวายต่างๆ หลังจากเข้าสู่โซนอันตราย ด้วยเหตุนี้ มนุษย์ดัดแปลงและผู้เชี่ยวชาญด้านการบินจำนวนไม่น้อยจึงประสบปัญหาทุกรูปแบบเมื่อพวกเขาเข้าสู่มุมอับ
ตัวอย่างที่พบบ่อยที่สุดคือรีอันลูกชายของบอสซินดรา
หลังจากค้นหาไปรอบๆ หลี่เฉิงอี้ก็ไม่พบสิ่งใดเป็นพิเศษ เขาคิดเกี่ยวกับมันและกลับมาตามถนนสายเดิม เขาเห็นชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าร้านแชมพูริมถนนเพื่อเพลิดเพลินกับอากาศเย็นๆ
"ลุงครับ เห็นเด็กอ้วนวิ่งเข้ามาเมื่อกี้นี้หรือเปล่า" หลี่เฉิงอี้หยิบแบงค์ร้อยดอลลาร์ออกมาจากกระเป๋าเงินของเขาโดยธรรมชาติแล้ววางไว้ในมือของลุง
"เจ้าอ้วนตัวน้อย?" ลุงสวมหมวกแก๊ปสีเขียวทหารและเสื้อผ้าเก่ายับยู่ยี่ ดวงตาของเขาง่วงนอน ติดกระดุม และยังหมดสติอยู่เล็กน้อย
"ใช่ ชายอ้วนที่มีตาและปากห่างกันสามบรรทัด" หลี่เฉิงอี้พยักหน้า
"ไม่นี่พ่อหนุ่ม ผมไม่เคยเห็นมาก่อนนะ แค่เห็นคุณวิ่งตะโกนลั่น ไม่เห็นมีใครเดินผ่านเลย" ลุงพูดอย่างเกียจคร้านแล้วเก็บเงินไป
"ไม่เคยเห็นเลยเหรอ?" หลี่เฉิงอี้ไม่พอใจเล็กน้อย เขารับเงินและปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ
คนคนนี้ไม่มีน้ำใจเลยว่ะ
"จริงๆ แล้ว เมื่อกี้คุณกำลังคุยกับต้นเสาอยู่คนเดียว และคุณก็สาปแช่งและขยับตัว ผมคิดว่าคุณกำลังบันทึกวิดีโออยู่ ทุกวันนี้ คนดังทางอินเทอร์เน็ตมีวิดีโอทุกอย่าง" ชายชราหัวเราะ
"หาาาาา?" หลี่เฉิงอี้ขมวดคิ้ว เขาเพิ่งไล่ตามเด็กสมบูรณ์นั่นไปตลอดทางจากร้านเค้ก
แล้วเขาจะอยู่คนเดียวได้ยังไง?
"คุณครับ คุณได้ยินชัดมั้ยเนี่ย ผมเพิ่งเห็นคนอ้วนขโมยของจากร้านเค้กผมจึงไล่ตามเขาไปตลอดทาง"
"คุณกำลังพูดถึงอะไร ร้านเค้ก ผมจะหาร้านเค้กได้ที่ไหนในรัศมีห้ากิโลเมตรจากที่นี่" ลุงกระพริบตาและถามอย่างลึกลับ
"ไม่มีร้านเค้กเหรอ ที่นั่นหรือเปล่า" หลี่เฉิงอี้ยืดตัวขึ้นและเดินไปอย่างรวดเร็วไปที่มุมห้อง ชี้ไปที่ขนมของโจวที่เขาเห็นเมื่อกี้
"เฮ้ยยยย!!??"
ตอนนี้ไม่มีอะไรให้ชี้แล้วมีแต่ทำให้เขาตกตะลึง ก่อนหน้านี่มันยังเป็นหน้าร้านของร้านขนมอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงกำแพง แถมเป็นกำแพงสีเทาที่ถูกผนึกมาโดยไม่ทราบระยะเวลา นอกจากนี้ ยังมีคำขวัญยุ่งๆ มากมายที่ฉาบด้วยตัวอักษรสีแดงบนผนัง
'จงทำให้ชาติบ้านเมืองดีมากๆ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข'
'กองทุนสิ่งจูงใจการคลอดบุตรแห่งชาติจะเพิ่มเป็นสามเท่า และรับการรักษาพยาบาลฟรี 80%'
'ชีวิตเป็นสิ่งที่ดี แต่การป้องกันอัคคีภัยเป็นสิ่งสำคัญที่สุด'
'อย่ากลัวภาวะมีบุตรยาก ยีน Ansheng สามารถปกป้องครอบครัวของคุณได้'
บรรทัดแล้วบรรทัดเล่าของสโลแกนที่ดูย้อนเวลากลับไปมากและหลายคำก็พร่ามัวเล็กน้อย
ยังมีโคมไฟพลังงานแสงอาทิตย์หักอยู่ที่ด้านบนของผนัง ริบบิ้นสีแดงเส้นเล็กห้อยลงมาจากโคมไฟ
ริบบิ้นสีแดงถูกลมและแสงแดดจางหายไปเล็กน้อยจนกลายเป็นสีแดงอ่อน
"ที่นี่... ก่อนหน้านี้เคยมีร้านเค้กโจวจี้" หลี่เฉิงอี้ยืนยืนอยู่หน้ากำแพงอย่างมึนงง
"ดูสิเนี่ย... ไปดูบันทึกประจำวันของโจวจี้มาจากไหน?" ชายชราเดินตามช้าๆ จากด้านหลัง โดยเอามือไปด้านหลัง
เมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็ส่ายหัวด้วยความสงสาร และการจ้องมองไปที่หลี่เฉิงอี้ก็ดูเหมือนจะสงสารเล็กน้อยเช่นกัน
"ผมเปล่านะ" หลี่เฉิงอี้เอื้อมมือออกแล้วกดแว่นตา AR โดยปกติแล้ว AR จะเปิดใช้งานการเล่นวิดีโออัตโนมัติ
แต่แม่งไม่มีประโยชน์เหี้ยอะไรแล้ว
ในเวลานี้ AR ได้สูญเสียบันทึกไปโดยสิ้นเชิง และแม้แต่บันทึกก่อนหน้านี้ทั้งหมดก็กลายเป็นเกล็ดหิมะ
ลุงตบไหล่หลี่เฉิงอี้แล้วเดินกลับไปช้าๆ แถมเขายังคงได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆ ของลงดังมา
"โรคนี้ร้ายแรงมากนะ"
หลี่เฉิงอี้ไม่พูดอะไร และนึกถึงสถานการณ์ตอนที่เขาพบกับชายอ้วนตัวน้อยก่อนหน้านี้อย่างระมัดระวังแล้วกดปุ่มคำสั่ง AR อย่างรวดเร็ว
"ติดต่อเจ้านาย"
"โอเค โปรดรอสักครู่" AR ให้ข้อเสนอแนะ
แต่ผ่านไปนานกว่าสิบวินาทีแล้วและการเชื่อมต่อยังคงใช้ไม่ได้ มีเพียงจุดแสงสีขาวที่หมุนอย่างต่อเนื่องในขอบเขตการมองเห็นเท่านั้นที่กระพริบ ซึ่งหมายถึงรอการติดต่อ
"ดูเหมือนมันจะพัง" หลี่เฉิงอี้ถอดแว่นตาออก [จะร้องไห้อยู่แล้ว] เขาเพิ่งต่อสู้กับพวกประหลาดสวมหน้ากากดำบนถนนที่มีหมอกหนา และแว่นตา AR อาจได้รับความเสียหาย
เขาเพียงเดินเท้าไปยังสถานที่ซึ่งคนไม่กี่คนแยกทางกันก่อนหน้านี้ ขณะหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง โชคดีที่โทรศัพท์มือถือสามารถใช้งานได้
กดหมายเลข ในไม่ช้า ซินดราก็รับสาย
"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า เสี่ยวอี้?"
"หัวหน้า ผมมีปัญหาที่นี่" หลี่เฉิงอี้เล่าถึงสถานการณ์ที่เขาเคยเผชิญมาก่อนอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่า ส่วนที่เกี่ยวกับการที่เขาเข้าไปในถนนที่เต็มไปด้วยหมอกและการต่อสู้นั้นละเว้นไป
หลังจากได้ยินทุกอย่างแล้ว ซินดราก็คิดอย่างใจเย็น
"ฉันยังจำชื่อเฉพาะ ลักษณะเฉพาะ และผังร้านได้ สิ่งเหล่านี้สามารถจัดทำโปรไฟล์ได้ ฉันจะค้นหาข้อมูลแถวๆ นี้ โปรดรอสักครู่"
"โอเคฮะ!" หลี่เฉิงอี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเพิ่งเห็นเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ
ควรให้ซินดราช่วยพิจารณาเรื่องนั้นจะดีกว่า
เขายืนรออยู่ครู่หนึ่ง ในไม่ช้า รถออฟโรดสุดหรูสีดำคันหนึ่งก็ค่อยๆ เดินเข้ามา และหยุดอยู่ข้างๆ เขา ประตูรถเลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นซินดราและจงหยิงนั่งอยู่ข้างใน
"เข้าไปในรถ" ซินดราดูเคร่งขรึม "ฉันพบอะไรบางอย่าง เรามาดูในรถกันดีกว่า"
หลี่เฉิงอี้รีบขึ้นรถบัสและนั่งแถวหลังกับทั้งสองคน แถวหลังของรถ Wuqi กว้างขวางมาก เพียงพอสำหรับสี่คนนั่งหันหน้าเข้าหากัน หลังจากที่หลี่เฉิงอี้ขึ้นรถ เขาเห็นว่าหน้าต่างด้านข้างมืดลงอย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็มีฉากแสงใสปรากฏขึ้นตรงกลาง หน้าต่างรถคันนี้กลายเป็นจอใหญ่ทันที
"สำหรับรายละเอียดที่คุณเพิ่งอธิบายไป ฉันได้ระดม AI ของบริษัทเพื่อสืบค้นอย่างรวดเร็วและได้รับสถานการณ์ที่น่าสนใจมาก" ซินดรากล่าวอย่างเคร่งขรึม
"เกิดอะไรขึ้นฮะ?" หลี่เฉิงอี้คิดเล็กน้อย เขาต้องการทราบว่าเขาเพิ่งเผชิญอะไรมาอย่างเร่งด่วน มันเป็นเพียงความทรงจำชั่วพริบตาหรืออย่างอื่น?
"ไม่มีข้อมูลมากนักเกี่ยวกับชายอ้วนตัวน้อยที่คุณกำลังพูดถึง มีคนมากเกินไป ฉันยังหาคู่ที่ตรงกันไม่ได้ แต่ที่ตำแหน่งนั้นและที่ตั้งของกำแพงนั้น มีร้านขนมโจวจี้เปิดอยู่จริงๆ กว่าร้อยปีที่แล้ว การตกแต่งเฉพาะเจาะจง ล้วนเป็นอย่างที่คุณอธิบายไว้เลย" ซินดรากล่าวอย่างเคร่งขรึม
"เมื่อกว่าร้อยปีที่แล้วอีกแล้วเหรอฮะ??!" หลี่เฉิงอี้ตกใจ "แล้วทำไมจู่ๆ ผมถึงเห็นร้านขนมเมื่อกว่าร้อยปีที่แล้วล่ะ? มันเกี่ยวอะไรกับมุมอับ?"
"ฉันไม่รู้ แต่ยังไงก็ตาม มีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะเข้าสู่จุดบอดในแฟลชหน่วยความจำ ฉันสงสัยว่ามีมุมอับอีกจุดใกล้ๆ ที่นี่ซึ่งแตกต่างจากถนนสายหมอก นั่นคือเหตุผลที่เธอบุกเข้าไปผิดที่" ซินดรากล่าว
"มุมอับอีกจุดหนึ่งเหรอฮะ?" หลี่เฉิงอี้หรี่ตาและคิดว่าจริงๆ แล้ว ความเป็นไปได้นี้ไม่สามารถตัดออกไปได้เลย
แต่ทำไม จุดบอดทั้งสองจึงอยู่ใกล้กันมาก? ทำไมเขาถึงเจอคนๆ หนึ่งแล้วพบกับอู่จี้ทันที?
"มุมอับก็มีระดับความลึกเช่นกัน เธอรู้ไหม" ซินดรากล่าว
*****************************
คนแปล: เด็กอ้วนนั้นก็เป็นสิ่งที่อาศัยอยู่ในมุมอับเหรอ (0_0)
