บทที่ 124 : คุณค่าและความไร้ค่า (1-2)

บทที่ 124 : คุณค่าและความไร้ค่า (1-2)

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันสอนการต่อสู้ให้กับฮีโร่ที่มารวมตัวกันที่สนามฝึกซ้อม ให้ทำการฝึกด้วยตนเอง

ตอนนี้เราได้ปฏิบัติตามตารางการฝึกแบบกึ่งบังคับ ดังนั้นตอนนี้ถึงเวลาที่จะพักร้อนจากการฝึกหนักแล้ว คงจะพักได้ประมาณสามวัน ฉันคิดว่านายท่านไรก็ได้อาจจะงดส่งพวกเราเข้าสู่การต่อสู้ในช่วงเวลานี้

“เอาจริงเหรอ? ถึงเราจะไม่วิ่ง นายก็จะไม่ได้ให้เรากินแต่มันฝรั่งแล้วจริงๆ ใช่ไหม?”

“ฉันเคยโกหกหรือเปล่า? นับจากวันนี้ไป จะมีแค่การฝึกแบบสมัครใจเท่านั้น”

ออลก้าโห่ร้องด้วยความยินดี ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากสนามฝึกซ้อมทันที

ฉันรู้ว่าเธอกำลังมุ่งหน้าไปไหน ตรงไปที่ห้องของเธอ ที่นั่นเธอคงมีสิ่งล้ำค่ามากมายที่เธอได้รับจากการค้นคว้า

“แล้วพวกเธอล่ะ?”

“เราจะพักสักหน่อยก็พอ เดี๋ยวพักนานมันจะกลายเป็นนิสัย เราวางแผนที่จะฝึกจนถึงเย็นแล้วก็ค่อยกลับไปพัก”

เจนน่าผูกกระสอบทรายไว้ที่ข้อเท้าแต่ละข้างและเริ่มยืดกล้ามเนื้อ

เธอกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการวิ่งลู่ อารอนยังยืดร่างกายของเขาอยู่ข้างเธอด้วย

“พวกเธอนี้มันอะไรเนี่ย แม้ฉันจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องฝึกเนี่ยนะ”

“นายเองก็จะฝึกเหมือนกันนี่”

น่าแปลกที่ฉันมีกระสอบทรายผูกอยู่ที่ข้อเท้าด้วย

มันมีน้ำหนักประมาณ 10 กิโลกรัม มันเหมือนก้อนเหล็กมากกว่ากระสอบทรายด้วยซ้ำ

หากไม่ทำอะไรมากขนาดนี้ มันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะดึงความแข็งแกร่งของฉันออกมา ฉันสามารถวิดพื้นได้หลายร้อยครั้ง วิ่ง 100 เมตรได้ภายในเวลาประมาณ 8 วินาที และแม้แต่ทำลายลำต้นไม้ได้ด้วยมือเปล่า ร่างกายของฉันคงถึงขีดจำกัดศักยภาพของมนุษย์แล้ว

ดังนั้นคงต้องพึ่งพาพลังแห่งการแทรกแซง...

มันเป็นแหล่งกำเนิดที่ให้พลังในการก้าวข้ามมนุษย์ไปสู่ฮีโร่

ไอเซลล์ได้อธิบายไว้แบบนั้น มันเป็นปรากฏการณ์ที่อธิบายไม่ได้จริงๆ หากไม่ใช่เพราะการแทรกแซง ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งปี ฉันคงได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดมากกว่ามนุษย์แน่นอน

ฉันวิ่งไปตามลู่วิ่ง มองไปรอบๆ สนามฝึกซ้อม

ฮีโร่ที่กำลังฝึกฝนมี โรเดอริก อาเชอร์ และดีก้าจากปาร์ตี้ที่ 2 พร้อมด้วยเวคิสและเนเรสซ่า พวกเขาทั้งสองเป็นสมาชิกของกลุ่มที่ 3 ซึ่งทักษะของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจากระดับ 2 ดาว มีโอกาสสูงที่หนึ่งในนั้นจะเข้าร่วมปาร์ตี้ของเรา

ดังนั้น ตอนนี้ในสนามฝึกเรามีสมาชิก 3 คนจากกลุ่มปาร์ตี้ที่ 1 กับ 3 คนจากกลุ่มปาร์ตี้ที่ 2 และ 2 คนจากกลุ่มปาร์ตี้ที่ 3

ตอนนี้มีสมาชิกทั้งหมด 8 คน ที่สนามฝึก

ฉันมองไปที่จัตุรัสที่อยู่เลยประตูที่เปิดอยู่

มีคนจำนวนมากกำลังพักผ่อนอยู่ใกล้น้ำพุ

ประมาณหลายสิบคน พวกเขากำลังคุยกันขณะนั่งบนม้านั่งหรือเดินเล่น ไม่มีความเครียดปรากฏบนใบหน้าของพวกเขาเลย

คนเหล่านี้เป็นฮีโร่ระดับล่างที่ถูกอัญเชิญมาหลังจากที่ฉันมอบหนังสือกลยุทธ์ให้กับนายท่าน

ในตอนแรก พวกเขากระตือรือร้นและตึงเครียดตลอดเวลา แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็เริ่มผ่อนคลายลง พวกเขาแทบไม่อยู่ที่สนามฝึกซ้อมและยังขาดการฝึกฝนด้วย

เหตุผลนั้นง่ายมาก

เพราะนายท่านไรก็ได้ไม่สังเคราะห์ใครเลย

พวกเขาไม่จำเป็นต้องแข่งขันกันเอง และพวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการพักผ่อน

"เฮ้!"

ฉันหันหลังกลับไปมองที่มาของเสียง

ดวงตาข้างหนึ่งของเขามีแผล รอยมันค่อนข้างที่จะบิดเบี้ยว

เขามาจากกลุ่มปาร์ตี้ที่ 3 แม้ว่าจะไม่มีการสังเคราะห์ แต่เขาก็ยังสมัครใจฝึกฝนต่อไป ความเข้มข้นในการฝึกฝนของเขาเทียบได้กับของอารอนและพรสวรรค์ของเขาก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เขาน่าจะมีปัญหาด้านนิสัยเล็กน้อย

หลังจากที่ฉันวิ่งรอบสนามได้สามรอบ เสียงหัวเราะหนึ่งก็ได้ดังก้องก้องมาจากลานกว้าง

คงมีคนกำลังทำอะไรตลกๆ อยู่ละมั้ง

“…ฮ่า ๆๆๆๆ”

เสียงหัวเราะได้ดังขึ้น

จากนั้นเขาก็พึมพำเบาๆ “เมื่อฉันมาถึงห้องรับรองเป็นครั้งแรก ฉันได้ยินเรื่องราวที่ตลกมากด้วย”

ฉันหยุดวิ่ง

สมาชิกคนอื่นๆ เอง ก็หยุดชั่วคราวเช่นกัน

ทุกสายตาจับจ้องมาที่เวคิส จากนั้นเขาจึงพูดต่อไป

“มันไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นใครก่อนที่จะมาที่นี่ ไม่ว่าจะสูงส่งหรือขยะ หากอยากมีชีวิตอยู่จงพิสูจน์ว่าตัวเองมีประโยชน์ ให้แสดงคุณค่าของตัวเองออกมา”

เวคิสมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว

ฉันนึกถึงตอนที่ปราบกลุ่มทหารรับจ้าง นี่มันคำพูดแบบเดียวกับตอนนั้นไม่ใช่เหรอ?

ฉันเคยพูดแบบนี้มาก่อน แต่ผู้ชายคนนี้พูดถึงบางสิ่งที่เกิดขึ้นมานานแล้ว ก่อนที่เขาจะมาถึงยังที่นี่

“พอมีคนบอกแบบนั้นกับฉัน ฉันก็ตื่นเต้นมากว่าที่นี่ ทุกสิ่งมันเป็นไปได้ ขอเพียงตราบใดที่ฉันพิสูจน์คุณค่าของตัวเอง เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว ฉันก็จะได้สนุกไปกับการต่อสู้โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน”

“…”

“ทว่าฉันกลับได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้พวกสารเลวที่มีค่าน้อยกว่าหมูซะอีก”

“หมูเหรอ?”

ทิปทำหน้าบูดบึ้ง

“เลวร้ายยิ่งกว่าพวกหมูแน่นอน เพราะพวกมันรู้แค่วิธีการกินและไม่ทำอะไรเลย ถูกต้องไหมล่ะ?”

เวคิสดึงดาบของเขาออกจากฝักไปครึ่งหนึ่ง

“ฉันได้ยินเกี่ยวกับความยากลำบากที่พวกนายต้องเผชิญ มันคงจะน่าตื่นเต้นมากเลยสินะ น่าเสียดายที่ฉันมาถึงที่นี่ช้าไปหน่อย แต่นี่มันก็ไม่ได้ต่างจากที่ฉันเคยได้ยินมาใช่ไหม?”

ชริ้ง

เวคิสดึงดาบออกจากฝัก

จากนั้นเขาก็เลียดาบด้วยลิ้นของเขา แววตาฉายแววอาฆาต

“ถ้านายอนุญาต ฉันขอไปสั่งสอนพวกนั้นสักหน่อยได้ไหม? ได้หรือเปล่า?”

เวคิสเป็นคนที่มีความสามารถและความกระตือรือร้นที่โดดเด่น แต่มีคนแบบนี้มักจะเกิดปัญหาบ่อยๆ

ฉันขมวดคิ้ว

“อย่าทำตัวแหกคอก”

“ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่ฉันไม่ฆ่าพวกเขาก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ?”

ฉันชักดาบออกมาโดยไม่พูดอะไร

เวคิสหัวเราะอย่างเต็มที่และเก็บดาบของเขาเข้าฝัก

“งั้นนายฉันว่าสิ่งที่นายเคยพูดมาก่อนเป็นเพียงเรื่องโกหกงั้นเหรอ?”

“ไอ้พิสูจน์คุณค่าของตัวเองที่ว่า มันหมายความว่ายังไงกันแน่?”

“จากที่ฉันได้เห็นมา ไม่เห็นว่าจะมีการพิสูจน์ตัวเองอะไรเลยสักอย่าง ฉันเคยได้ยินมาว่ามีระบบที่ดีมากที่เรียกว่าการสังเคราะห์ ใช้กำจัดพวกขยะ แต่น่าแปลกที่นายท่านดูเหมือนจะไม่ใช้มันเลย”

'อย่าใช้การสังเคราะห์โดยประมาท'

นั่นเป็นหนึ่งในหลักการพื้นฐานของนิฟล์เฮม

เมื่อฉันโพสต์กลยุทธ์ลงไปในอินเตอร์เน็ต ก็ดูเหมือนว่านายท่านหลายคนปฏิบัติตามหลักการนี้

แต่พวกเขาทั้งหมดก็ล้มเหลว

ความกลัวเป็นหนึ่งในแรงจูงใจที่ทรงพลังที่สุดในการบังคับให้ฮีโร่กระทำตาม

หากไม่มีความกลัวการสังเคราะห์ ฮีโร่ก็จะไม่ฟังคำพูดของนายท่าน พวกเขาจะทำตัวขี้เกียจและมักจะปฏิเสธคำสั่ง ในสถานการณ์ปัจจุบันตอนนี้ ก็มีจำนวนคนที่ขยันฝึกซ้อมน้อยมาก เมื่อเทียบกับจำนวนฮีโร่ที่มี

“ทำหน้าที่ของนายต่อไป แล้วนายจะเข้าใจความหมายของคำพูดของฉันในไม่ช้า”

"จริงเหรอ?"

"อืม"

“งั้นฉันจะคอยดู รอคอยแบบตั้งหน้าตั้งตารอเลยล่ะ”

เวคิสกลับไปที่มุมหนึ่งของสนามฝึกซ้อม

และเขาก็เริ่มฝึกอีกครั้ง

ฉันเก็บดาบแล้วมองออกไปข้างนอก

ผู้คนในจัตุรัสยังคงหัวเราะและพูดคุยกันสนุกสนาน

'ถ้าเขาได้เห็นเอกสารนั้นแล้ว...'

บันทึกการเล่นของฉันที่ฉันมอบให้กับนายท่าน

มันมีวิธีการแก้สถานการณ์แบบนี้อยู่