บทที่ 114: การคืนชีพของเหล่านางฟ้า
หลังจากที่ความภาคภูมิใจพูดคำเหล่านั้น ซูจินก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง แสงสีขาวสว่างรอบๆ ไพรด์กะพริบและกลืนกินทุกสิ่งที่อยู่รอบๆ ซูจิน
ไม่กี่วินาทีต่อมาทุกอย่างก็หายไป สภาพแวดล้อมของซูจินกลายเป็นสีขาวสนิท ราวกับว่าเขาอาศัยอยู่บนแผ่นกระดาษ มีคนอื่นเพียงคนเดียวบนกระดาษแผ่นนี้ และนั่นคือความภาคภูมิใจ
ความภาคภูมิใจมีปีกสีขาวคู่หนึ่งซึ่งเป็นจุดเด่นของทูตสวรรค์ มันมีหัวที่เปลี่ยนหน้าอยู่เสมอ และนั่นเป็นส่วนหนึ่งของร่างดั้งเดิมของมัน
“บาปมหันต์เจ็ดประการ ได้แก่ ความหยิ่งยโส ความโลภ ความโกรธ ความตะกละ ตัณหา ความริษยา และเกียจคร้าน สิ่งเหล่านี้เชื่อมโยงกับปรัชญาคาทอลิกและเป็นตัวแทนของบาปดั้งเดิมเจ็ดประการที่ไม่อาจให้อภัยได้ แต่นอกเหนือจากบาปมหันต์เจ็ดประการนี้แล้ว ยังมีชื่อที่มีชื่อเสียงอีกเจ็ดชื่อ: อัครเทวทูตทั้งเจ็ด”
ความภาคภูมิใจมองดูซูจินด้วยความสงสัยเล็กน้อยและไม่ได้ทำอะไร ราวกับว่าเขากำลังรอฟังซูจินพูดถึงเทวทูตให้จบ
“มิคาเอล, ราฟาเอล, กาเบรียล, อูริเอล,ราเกล, ซารีเอล และเรมีเอล” เหล่านี้คือผู้นำทูตสวรรค์ทั้งเจ็ดและเป็นตัวแทนของความศักดิ์สิทธิ์ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าบาปดั้งเดิมทั้งเจ็ดจะเชื่อมโยงกับอัครเทวดาทั้งเจ็ดเช่นนี้ แล้วคุณเป็นเทวทูตคนไหนล่ะ?“ ซูจิน มีแววตาที่สั่นคลอน ความท้าทายนี้เป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ตั้งแต่แรกและไม่มีอะไรอยู่ในการควบคุมของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจอีกต่อไป
ความภาคภูมิใจพยักหน้าแล้วพูดว่า “ไม่เลว ไม่เลว” มีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังรู้เกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว แม้แต่คนที่อ้างว่าเชื่อในความเชื่อนี้ก็ตาม สิ่งที่พวกเขาทำคืออธิษฐานและขอให้ได้รับการปกป้อง แต่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครคือผู้ที่ปกป้องพวกเขา ซึ่งเป็นเรื่องตลกในตัวเอง แต่เรื่องตลกที่ใหญ่กว่าคือพวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถรักษาทัศนคตินี้ไว้และยังคงได้รับการปกป้อง“
“ความหยิ่งยโส ความโลภ ความโกรธ ความตะกละ ตัณหา ความอิจฉาริษยา และความเฉื่อยชาเป็นสิ่งที่พระเจ้าของคุณเรียกว่าบาปเริ่มแรกใช่ไหม? ในฐานะที่เป็นสิ่งทรงสร้างของพระเจ้า เป็นเรื่องปกติที่มนุษย์จะมีบาปเหล่านี้ ในฐานะที่พระเจ้าทรงสร้าง มนุษย์ย่อมมีบาปเหล่านี้ ในเมื่อพระเจ้าของเจ้าทรงลิขิตทั้งหมดนี้แล้ว เจ้าจึงควรรู้ทุกอย่างล่วงหน้า ทําไมเจ้าถึงบ่นตอนนี้ล่ะ” ซูจินกล่าวกับความภูมิใจ
ความภูมิใจหัวเราะและพยักหน้า "คุณพูดถูก. ฉันไม่ใช่พระเจ้าและฉันไม่สามารถเข้าใจวิถีทางของพระองค์ได้ สิ่งที่ฉันทำได้คือทำตามสิ่งที่เขาบอกให้ฉันทำ“
“คุณยังไม่ได้บอกฉันว่าคุณเป็นเทวทูตคนไหน” ซูจินต้องการทราบตัวตนอื่นของความภาคภูมิใจ การรู้ข้อมูลไม่เพียงพอทำให้เขาไม่สบายใจมาก เพราะเขารู้สึกว่าหากมีข้อมูลเพิ่มเติม เขาอาจมีโอกาสที่จะชนะการต่อสู้ครั้งนี้
“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเป็นเทวทูต เช่นเดียวกับพระเจ้า เหล่าเทวทูตคือจุดสูงสุดของแสงสว่าง และฉันก็ทำได้แค่มองไปทางพวกเขาเท่านั้น!” ความภาคภูมิใจถอนหายใจ จากนั้นมองไปที่ซูจินแล้วหัวเราะ “ฉันรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันต้องบอกว่าคุณแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ คุณปฏิเสธที่จะยอมรับการมีอยู่ของบาปดั้งเดิมทั้งหมด และนำสหายของคุณทั้งหมดมาที่นี่ ฉันต้องชมเชยคุณในเรื่องนั้น”
“คุณกำลังล้อเลียนฉันเหรอ? จริงๆแล้ว…รอ ตั้งแต่เริ่มต้น พวกคุณทุกคนวางแผนไว้แล้วสำหรับเจ็ดคนเพื่อมาถึงจุดนี้ใช่ไหม?” การแสดงออกของซูจินลดลง เขาได้รับมันแล้ว เจ้าของทั้ง 14 คนเสียสละจริงๆ การเสียสละหมายถึงบาปดั้งเดิมทั้งเจ็ดที่จะพัฒนาขึ้น
“ถ้าฉันเดาถูก คุณเริ่มต้นด้วยการใช้บาปดั้งเดิมเพื่อฆ่าเจ้าของเจ็ดคน เพื่อที่คุณจะได้ดูดซับพลังจากวิญญาณของพวกเขาที่คุณต้องการ เนื่องจากนั่นคือสิ่งที่คุณต้องการสำหรับพิธีกรรมการฟื้นฟู จากนั้นคุณก็ผลักเราเข้าไปในสถานที่แห่งนี้เพื่อที่เราจะได้ใส่ไอเทมในการแนะนำความท้าทายนี้ลงในช่องที่ถูกต้องและเปิดใช้งานเข็มทิศทองคำ ซึ่งทั้งหมดนี้มีส่วนในการเปลี่ยนแปลงของคุณ” ในที่สุดซูจินก็เข้าใจแล้วว่าทั้งหมดนี้นำไปสู่จุดใด กล่าวโดยสรุป เจ้าของทั้งหมดอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือบาปดั้งเดิมทั้งเจ็ดในการเปลี่ยนแปลงของพวกเขา
"ถูกตัอง. แต่นี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุด“ความภาคภูมิใจกล่าวพร้อมกับพยักหน้า
ซูจินพยักหน้าเช่นกันและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แน่นอนว่านี่ไม่ใช่จุดจบ พวกเราเจ็ดคนที่เหลือก็จะกลายเป็นอาหารของพวกคุณทุกคนเช่นกัน เนื่องจากเห็นได้ชัดว่าการเปลี่ยนแปลงของคุณยังไม่สมบูรณ์ และคุณต้องการแหล่งพลังงานอื่น หากคุณถือว่าเจ็ดคนแรกที่เสียชีวิตเป็นพลังงานด้านลบ พวกเราที่ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้และยังคงหวังว่าจะถึงจุดจบก็เป็นตัวแทนของพลังงานด้านบวก… เราเป็นอาหารของคุณสำหรับการเปลี่ยนแปลงครั้งสุดท้าย!”
ความภาคภูมิใจเงียบไปครู่หนึ่งแล้วระเบิดหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่า! คุณฉลาดจริงๆ ฉลาดจริงๆ หากคุณอยู่ในยุครุ่งโรจน์ที่สุดของพระเจ้าของฉัน คุณคงถูกเลือกให้ละทิ้งความไม่รู้และมาเป็นหนึ่งในพวกเรา”
ริมฝีปากของซูจินกระตุกขณะที่เขาเยาะเย้ย “ฉันไม่สนใจ”
“เอาล่ะ ในเมื่อคุณฉลาดมาก ฉันให้โอกาสคุณเดาว่าเราเป็นใครในโลกนี้จริงๆ” ความภาคภูมิใจกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า มันเหมือนกับว่า ความภาคภูมิใจ กำลังเล่นเกมแมวจับหนูกับซูจิน เหมือนแมวเล่นกับอาหารของมันก่อนที่จะกินมันในที่สุด
ซูจินพยายามนึกถึงทุกสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับศาสนานี้ เขาเคยเรียนหลักสูตรเทววิทยาในมหาวิทยาลัย แต่ในขณะนั้นเขารับมันมาเพียงเพราะเขาอยากรู้อยากเห็นและต้องการเรียนรู้ทุกอย่าง ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาเป็นเด็กที่เติบโตในหมู่บ้านบนภูเขา ดังนั้นแม้ว่าหลักสูตรนี้อาจจะไม่เป็นประโยชน์ในการทำงาน แต่เขาก็สามารถซึมซับข้อมูลทั้งหมดได้ราวกับฟองน้ำ
อย่างไรก็ตาม เขาสำเร็จการศึกษามาหลายปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงลืมหลายสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ไป
ขณะที่ซูจินพยายามนึกถึง พลังจิตของเขาทำงานเหมือนกับบรรณารักษ์ที่แยกแยะข้อมูลทั้งหมดในสมองของเขาออกเป็นหมวดหมู่ และเลือกข้อมูลที่เขาต้องการในขณะนั้น
ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นขณะที่เขาดูเหมือนจะไปชนสิ่งที่มีประโยชน์ มันไม่มาก แต่ก็เพียงพอสำหรับเขาที่จะเดาได้
“ซารีเอล! ตามตำนาน ซารีเอลเป็นทูตสวรรค์ที่ดูแลดวงจันทร์และถือว่าเป็นหนึ่งในทูตสวรรค์ที่ตกสู่บาป แต่ตามหนังสือ War of the Sons of Light Against the Sons of Darkness จาก Dead Sea Scrolls Sariel อยู่ข้างๆ Sons of Light ดังนั้น Sariel จึงถูกมองว่าเป็นทูตสวรรค์ที่มีสองตัวตน: เขาสามารถเป็นได้ ความมืดและเขาก็สามารถเป็นแสงสว่างได้เช่นกัน!” วลีสุดท้ายที่ซูจินพูดนั้นมีความหมายเหมือนกับที่ความภาคภูมิใจพูดตอนที่เดินออกจากประตูแห่งแสงก่อนหน้านี้
ซูจินแค่คาดเดา แต่สุดท้ายเขาก็แน่ใจว่าเขาพูดถูก ซารีเอลเป็นเทวทูต และถึงแม้จะไม่ได้เขียนอะไรเกี่ยวกับเขามากนัก แต่สถานการณ์ของเขาก็คล้ายกับของความภาคภูมิใจมาก
ความภาคภูมิใจโค้งคำนับซูจินเล็กน้อยแล้วพูดว่า “พระเจ้า! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะสามารถคิดอะไรได้มากมายขนาดนี้จากสิ่งที่ฉันพูดไป คุณฉลาดจริงๆ แต่คนฉลาดทุกคนคือ…”
“…มีความภาคภูมิใจ” ซูจินจบประโยคของความภาคภูมิใจก่อนที่จะทำได้ จากนั้นเขาก็พูดว่า "แต่เป็นไปไม่ได้ที่บาปดั้งเดิมทั้งหมดจะเป็นซารีเอล นั่น…ไม่สมเหตุสมผลเลย นอกจากนี้คุณบอกว่าคุณไม่ใช่เทวทูต“
"ถูกตัอง! แต่…เราสามารถเป็นเทวทูตทั้งเจ็ดได้“ความภาคภูมิใจกล่าวขณะที่เขาเริ่มเดินเร็วไปหาซูจิน
“มาเป็นเทวทูตเหรอ!” ในที่สุดซูจินก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น “เทวทูตทั้งเจ็ดได้ล่มสลายลงแล้ว และไม่มีอยู่อีกต่อไป…”
ความภาคภูมิใจหยุดเดินและมองซูจินด้วยความประหลาดใจ ขณะที่ซูจินพูดต่อ “แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง คุณมีวิธีที่จะชุบชีวิตเทวทูตเหล่านี้ได้ และพวกคุณทั้งเจ็ดคนก็เป็นภาชนะสำหรับให้เทวทูตได้เกิดใหม่ สิ่งที่เรียกว่าการเปลี่ยนแปลงนี้จริงๆ แล้วคือการยอมให้เหล่าเทวทูตเข้ามาครอบงำร่างกายของคุณ!”
ในที่สุดซูจินก็พบปลายด้านหนึ่งของเส้นด้ายที่ยุ่งเหยิง ดังนั้นเขาจึงสามารถไขปริศนาทั้งหมดได้ สิ่งทั้งหมดนี้ดูซับซ้อนมากในตอนแรก แต่เมื่อเขาเข้าใจประเด็นสำคัญในเรื่องนี้แล้ว เขาก็จะสามารถปะติดปะต่อส่วนที่เหลือได้
ตอนนี้ความภาคภูมิใจ รู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น เขาชมซูจินว่า “ถูกต้อง! นั่นคือสิ่งที่เรากำลังพยายามทำ คุณควรรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของเจ็ดเทวทูตมั้ย!”
แต่ซูจินไม่ต้องการส่วนใดส่วนหนึ่งของสิ่งนี้ ด้วยเหตุผลเดียวกันนี้ หมูก็อาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของมันได้เช่นกัน แต่เขาไม่เคยคิดว่าหมูควรจะขอบคุณเขาที่กินมัน
“ความภาคภูมิใจ: ความผิดของมันคือความเย่อหยิ่ง การลงโทษนั้นมีน้ำหนักมาก” ซูจินกล่าวซ้ำครึ่งหลังที่ถูกต้องของบทกวีที่หนิงเหมิงท่องให้เขาฟังก่อนหน้านี้ เขารู้สึกว่าครึ่งหลังนี้จะช่วยเขาให้พ้นทางตันนี้
“ฉันต้องจับเขาด้วยของหนักๆ เหรอ?” ซูจินมองเห็นความภาคภูมิใจเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ และเหงื่อเย็นไหลลงมาบนหน้าผากของเขา บางทีเขาอาจจะเดาถูก แต่ตอนนี้เขาไม่มีอะไรในมือที่สามารถทำเช่นนั้นได้
“ด้วยความภาคภูมิ ฉันไม่ยอมรับการมีอยู่ของคุณ! ฉันจะเนรเทศคุณตอนนี้!” ดวงตาของซูจินเป็นประกาย เขามีทฤษฎีอยู่ในใจ และอาจพิสูจน์ได้ว่าเป็นโอกาสของเขาที่จะมีชีวิตรอด
“คุณกล้าทำแบบนั้นได้ยังไง! อ๊าก!” ทันทีหลังจากที่ซูจินพูดคำเหล่านั้น ส่วนหนึ่งของร่างกายของความภาคภูมิใจก็ถูกบังคับให้หลุดออกไป และตอนนี้กลายเป็นลูกบอลแสงสีขาวนวลที่ลอยอยู่
ซูจินหยิบธนูยาวของจอมมารออกมาและเล็งไปที่มัน ลูกบอลแสงสีขาวขุ่นไม่สามารถหลบหนีประกายไฟจากลูกศรได้และระเหยไปทันที
แต่ร่างกายที่เหลือของความภาคภูมิใจยังคงอยู่รอบๆ ตอนนี้มันเป็นร่างของนางฟ้าที่ไม่มีหัวและยังคงเดินไปหาซูจิน
“นั่นจะไม่ได้ผล! ฉันคือแสงสว่างและความมืดที่รวมกัน ดังนั้นหากคุณไม่สามารถทำลายทั้งสององค์ประกอบได้ ฉันจะไม่ตายและในที่สุดฉันก็จะฟื้นคืนชีพขึ้นมา!” ตอนนี้เสียงของมันดังออกมาจากหน้าอกของนางฟ้า ซึ่งทำให้ดูน่าขนลุกมากยิ่งขึ้น
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะฆ่าแสง!” ซูจินส่งเสียงคำรามของจอมมารโจมตีอีกครั้งโดยไม่ลังเล เขาตั้งใจที่จะทำลายร่างของทูตสวรรค์องค์นี้
แต่ด้วยความน่าสะพรึงกลัวของเขา ประกายไฟก็แตกสลายเมื่อเข้าใกล้ร่างของทูตสวรรค์ แสงสีขาวทำให้พลังวิญญาณของจอมมารพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ และไม่สามารถทำร้ายร่างกายของทูตสวรรค์ได้เลย
ซูจินตกตะลึงเกินกว่าจะพูดออกมาได้ สิ่งเดียวที่เขามีที่สามารถฆ่าบางสิ่งที่ทรงพลังพอ ๆ กับสิ่งมีชีวิตนี้ได้คือธนูยาวของจอมมาร ตอนนี้ธนูยาวของจอมมารไม่สามารถเทียบเคียงคู่ต่อสู้ของเขาได้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้
"ฉันทำอะไรตอนนี้?" คิดว่าซูจิน ตอนนี้เขาตื่นตระหนกมากเพราะเขารู้ว่าถ้าเขาไม่สามารถกำจัดร่างของนางฟ้าตัวนี้ได้ เขาจะต้องตาย
นางฟ้าเหวี่ยงหมัดไปที่ซูจิน และส่งแสงสีขาวไปทางซูจิน แต่ซูจินตอบสนองอย่างรวดเร็วเพียงพอและหลบหนีก่อนที่แสงสีขาวจะกลืนกินเขา
“นี่เหรอ? จบแบบนี้เหรอ?” ซูจินกัดฟัน เขาไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอะไรอีก เขาใช้ทุกอย่างที่เขามีแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะศัตรูได้ ความตายเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น
“คุณจะได้เป็นส่วนหนึ่งของเหล่าเทวทูตและมีชีวิตอยู่ตลอดไป!” ทูตสวรรค์ยกแขนขึ้นอีกครั้ง และแสงสีขาวในหมัดก็ดูส่องสว่างยิ่งกว่าเดิม
