บทที่ 88: มีเพียงเสียงเดียวใน เมืองเจียง และนั่นคือฉัน

บทที่ 88: มีเพียงเสียงเดียวใน เมืองเจียง และนั่นคือฉัน

อีกด้านหนึ่ง

“หัวหน้าฉินเฟิง ในที่สุดเราก็พบคุณแล้ว!” มู่จุนหอบเล็กน้อย

สีหน้าตึงเครียดของ หนิงเฉียง, ลู่หง และคนอื่น ๆ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“พวกคุณดูน่าสงสารมากเลยใช่ไหม?”

“นี่มันอะไร สมาชิกสองคนตายไปแล้วเหรอ?” ฉินเฟิงเยาะเย้ยขณะที่เขามองไปที่คนอีกห้าคนที่เหลือในอีกด้านหนึ่ง เมื่อก่อนพวกเขาค่อนข้างหยิ่ง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาอยู่ในจุดที่ยากลำบาก

"ฮึฮึ!" ฉินเฟิงหัวเราะเบา ๆ

เมื่อเห็นการเยาะเย้ยของ ฉินเฟิง มู่จุนและคนอื่นๆ ก็รู้สึกเขินอาย ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าแม้ว่าพวกเขาจะแก้ไขปัญหาไม่ได้ แต่พวกเขาก็ยังออกไปได้อย่างปลอดภัย แต่ตอนนี้...

เฮ้อ! เมื่อเผชิญกับคำเยาะเย้ยของ ฉินเฟิง พวกเขาไม่สามารถรวบรวมการต่อต้านใดๆ ได้ ท้ายที่สุดแล้ว ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่เพียงพออย่างชัดเจน และพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอความช่วยเหลือจาก ฉินเฟิง ตราบใดที่พวกเขาสามารถประกันชีวิตของพวกเขาได้ การยอมจำนนสักหน่อยก็ไม่เสียหาย

“เฮ้อ! หัวหน้า ฉินเฟิง ขออภัยสำหรับความเย่อหยิ่งของเรา ระดับความสยองขวัญจากผีในหมู่บ้านนี้สูงเกินไป เราไม่สามารถจัดการได้ ดังนั้นเราจึงต้องขอความช่วยเหลือจากคุณ”

หนิงเฉียงฝืนยิ้ม และใช้ทัศนคติที่ถ่อมตัวมาก

“โอ้? เมื่อก่อนพวกคุณไม่มั่นใจเลยเหรอ? คุณไม่ได้จริงจังกับฉันด้วยซ้ำ จะเสียใจทำไมตอนนี้?”

“นอกจากนี้ ทำไมฉันถึงต้องช่วยคุณด้วยล่ะ”

น้ำเสียงของ ฉินเฟิง ดูเหมือนจะมีรอยยิ้ม ถ้าเขาเลือกที่จะไม่ช่วย พวกเขาอาจจะตายที่นี่ทั้งหมด ในเขตแดนผี มันสามารถจำลองตัวเองและวิญญาณที่กระสับกระส่ายที่มันควบคุมอยู่ได้อย่างไม่สิ้นสุด ดังนั้นในที่สุดพวกเขาก็จะพบกับจุดจบ

“หัวหน้าฉินเฟิง ตราบใดที่เราทำงานร่วมกัน เราก็สามารถแก้ไขเหตุการณ์เหนือธรรมชาตินี้ได้อย่างแน่นอน จะดีกว่าไหม?”

มู่จุนเสนอแนะ โดยยังคงไม่เต็มใจที่จะโค้งคำนับต่อหน้าฉินเฟิง

“แน่นอนว่าเมื่อเราเข้าร่วม เราสามารถช่วยคุณแก้ไขเหตุการณ์เหนือธรรมชาตินี้ได้อย่างแน่นอน” หวงไค กล่าวเสริม

"ฮึฮึ!" ทันใดนั้น ฉินเฟิง ก็เยาะเย้ย แสดงความดูถูกเหยียดหยาม “คุณไม่จำเป็นต้องช่วย ฉันสามารถแก้ไขเหตุการณ์เหนือธรรมชาตินี้ด้วยตัวเอง”

แท้จริงแล้ว เขาได้พบผีต้นเหตุ แล้ว และการกักขังมันจะใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร พวกเขาไม่กี่คนสบตากัน โดยไม่คาดคิดว่า ฉินเฟิง จะมั่นใจขนาดนี้และไม่ยอมรับข้อเสนอของพวกเขา ดูเหมือนว่าเขาจะดูถูกพวกเขาด้วยซ้ำ พวกเขาพบว่ามันยากที่จะขอความช่วยเหลือ

ในฐานะเพื่อน มือปราบผี พวกเขามีความภาคภูมิใจในตัวเอง และในขณะนี้ พวกเขาไม่สามารถก้มตัวลงเพื่อขอความช่วยเหลือจาก ฉินเฟิง ได้ อย่างไรก็ตาม ปัจจุบัน หวังเฟยหง ตกอยู่ในอันตราย และชีวิตของพวกเขาแขวนอยู่บนความสมดุล ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถเพิกเฉยต่อสิ่งนี้ได้ ลู่หงเป็นคนแรกที่พูดขึ้น

“หัวหน้าฉินเฟิง หนึ่งในสมาชิกในทีมของเราตกเป็นเป้าของผี ตราบใดที่คุณช่วยเขาและพาเราออกไปจากที่นี่ ฉันก็ยินดีที่จะค้างคืนกับคุณ”

เธอพูดด้วยสายตาเย้ายวน พยายามใช้เสน่ห์ของผู้หญิงสวยมาโน้มน้าวเขา ฉินเฟิงมองเธออย่างจริงจัง โดยสังเกตเห็นใบหน้ารูปไข่ของเธอ ดวงตาที่มีน้ำมีนวล ผิวเรียบเนียน และรูปร่างที่สูงและโค้งมน เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ แต่เมื่อเทียบกับ หลิวชิงโหรว และ ถังรั่วปิง ดูเหมือนเธอจะขาดอะไรบางอย่าง

“จุ๊จุ๊... กลุ่มผู้ชายที่พึ่งพาผู้หญิงเพื่อก้าวไปข้างหน้า เหมาะสมอย่างยิ่งกับสมาคมเหนือธรรมชาติที่มีชื่อเสียง” ฉินเฟิงเยาะเย้ย น้ำเสียงของเขาแหบแห้งด้วยการเสียดสี ใบหน้าของคนอื่นเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่พวกเขาไม่กล้าเถียง นี่เป็นเรื่องของความเป็นและความตาย

เมื่อเห็นว่าความภาคภูมิใจของพวกเขาแตกสลายไปหมดแล้วและพวกเขาไม่มีความภาคภูมิใจอีกต่อไปแล้ว ฉินเฟิง จึงเสนอ

“ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วยคุณออกไป แค่สัญญากับฉันว่าต่อจากนี้ไปในเมืองเจียง อนุญาตให้มีเสียงเดียวเท่านั้น และนั่นคือเสียงของฉัน ว่าไง?”

เมืองเจียงอนุญาตเพียงเสียงเดียวเท่านั้น และนั่นคือเสียงของเขา

“อะไรนะ? คุณอยากให้เราเป็นลูกน้องของคุณไหม?” ทั้งกลุ่มสบตากัน และพวกเขาทั้งหมดสามารถเห็นการต่อต้านและความโกรธในสายตาของกันและกัน

และในขณะนี้ จู่ๆ "ลู่หง" อีกคนก็โผล่ออกมาจากตรอกและเข้ามาหาพวกเขา นอกจากนี้ จากอีกซอยหนึ่งทางซ้าย หวังเฟยหงอีกคนก็ปรากฏตัวขึ้น

ทันทีที่ผีทั้งสองปรากฏตัว พวกเขาก็เปิดใช้งานความสามารถของพวกเขาทันที และน้ำผีที่มีกลิ่นเหม็นและขุ่นก็พุ่งขึ้นมาใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาและเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น เสียงหัวเราะอันแหลมคมและน่าขนลุกทั้งชายและหญิงก็ดังขึ้นในอากาศ

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

"ไม่นะ!"

ทันใดนั้น หวงไค, ลู่หง, หนิงเฉียง และ เหอเจียเชารู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาจมอยู่ในน้ำที่น่ากลัว ราวกับว่าพวกเขาถูกตะกั่วชั่งน้ำหนักจนไม่สามารถขยับได้ ยิ่งไปกว่านั้น การแสดงออกของพวกเขาเริ่มสะท้อนเสียงหัวเราะที่น่าขนลุก และใบหน้าของพวกเขาก็ซีดลง

คนเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบจากสิ่งนี้คือ ฉินเฟิง และ มู่จุน ฉินเฟิง ได้รับการยกเว้นจากเงินผีที่เขาครอบครอง และ มู่จุน ก็ปลอดภัยเช่นกัน ต้องขอบคุณหมวกฟางของเขา

ในกรณีฉุกเฉิน ลู่หง และ หวงไค เปิดใช้งานความสามารถของพวกเขาทันที น้ำที่น่ากลัวพุ่งสูงขึ้นครู่หนึ่งแต่ก็หยุดเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ความสามารถในการเป็นอัมพาตของ หวงไค ระงับ หวังเฟยหง และเสียงหัวเราะที่น่าขนลุกก็ลดลงบ้าง แต่รอยยิ้มของพวกเขายังคงแพร่กระจายอย่างช้าๆ

ความสามารถของ ลู่หง และ หวงไค ทำได้เพียงชะลอการเสียชีวิตของพวกเขาเท่านั้น

“หัวหน้าฉินเฟิง หากเราทุกคนตายที่นี่ วิญญาณที่ไม่สงบในร่างกายของเราจะฟื้นคืนชีพ เมื่อถึงตอนนั้น มันจะไม่ใช่แค่เหตุการณ์เหนือธรรมชาติระดับ A เท่านั้น” มู่จุนพูดอย่างรวดเร็ว และคนอื่นๆ ก็มองมาที่เขาทันที

“ถ้าคุณต้องการให้ฉันดำเนินการ คุณต้องยอมรับเงื่อนไขของฉัน” ฉินเฟิงยืนยันอย่างแน่วแน่

“ท่านประธาน คุณควรเห็นด้วย ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” ลู่หงกล่าว

“ใช่แล้ว หัวหน้าฉินเฟิงอยู่ในความดูแลของเมืองเจียง และการติดตามเขาก็เท่ากับการติดตามประเทศ” หวงไคและเหอเจียเชากล่าวเสริม

สถานการณ์เริ่มวิกฤต โดยมีน้ำท่วมพื้นที่ และวิญญาณกระสับกระส่ายที่บวมและน่าสะพรึงกลัวสองตัวกำลังปราบปรามกันใต้น้ำ อย่างไรก็ตาม หนึ่งในนั้นได้รับความได้เปรียบอย่างชัดเจน ในขณะที่อีกคนหนึ่งค่อยๆ ถูกผลักลงใต้น้ำ

เมื่อได้ยินเสียงกังวลของทั้งสอง สีหน้าของมู่จุนก็ผันผวน เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ ในฐานะผู้นำสมาคมเคยชินกับการดำรงตำแหน่งอันสูงส่ง ตอนนี้เขาต้องกลายเป็นลูกน้องของ ฉินเฟิง ซึ่งเขาพบว่ายากที่จะยอมรับ อย่างไรก็ตาม เขายังตระหนักด้วยว่าถ้าเขาไม่เห็นด้วย ไม่เพียงแต่สมาชิกของสมาคมจะตกอยู่ในอันตราย แต่เขาอาจตายที่นี่ด้วย ในที่สุดเขาก็ไม่มีทางเลือก

ก็ได้ ก็ได้! ตราบใดที่เขาสามารถช่วยชีวิตเขาได้ มันจะสำคัญอะไรถ้าเขาถูกคนอื่นสั่ง?

“ตกลง หัวหน้า ฉินเฟิง ฉันเห็นด้วย จากนี้ไปสมาคมเหนือธรรมชาติจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณ” มู่จุนกล่าว จิตวิญญาณของเขาหมดแรง

“ดี ถือว่ายังฉลาดบ้าง!” ฉินเฟิง พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ โดยไม่ต้องกังวลว่าพวกเขาจะเปลี่ยนใจ เขามีหนทางที่จะทำให้ผู้คนเต็มใจติดตามเขา

ต่อไป เขาเล็งตาขวาไปที่ "ลู่หง" และ "หวางเฟยหง" ที่อยู่ตรงหน้าเขา และถ่ายภาพด้วยแสงแฟลชสีขาว ผีทั้งสองกลายเป็นภาพถ่าย โดยมีพื้นหลังเป็นเปลวไฟสีน้ำเงินเข้ม ร่างภายในค่อยๆหายไป น้ำที่น่ากลัวและเสียงหัวเราะอันน่าขนลุกหายไป

พวกเขารอดแล้ว!

หนิงเฉียง และ เหอเจียเชาหายใจหอบอย่างหนัก แต่รู้สึกโล่งใจในใจ ในทางตรงกันข้าม ใบหน้าของ ลู่หง และ หวงไค กลายเป็นขี้เถ้าไม่มีสีใดๆ ออร่าที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของพวกเขาเย็นลง บ่งบอกว่าวิญญาณที่กระสับกระส่ายบนพวกเขาอาจฟื้นคืนชีพได้ทุกเมื่อ

“เอาพวกนี้ไปแบ่งกัน!” ฉินเฟิงหยิบเงินผีจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วโยนให้มู่จุน ทำท่าเหมือนเป็นคนใช้จ่ายก้อนโต