บทที่ 119 : ประเภทภารกิจ คุ้มกัน (5-1)
บทที่ 119 : ประเภทภารกิจ คุ้มกัน (5-1)
เฟรียซิสมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่แน่วแน่
ฉันรู้ว่าเธอต้องการพลังและดูเหมือนเธอจะรู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่การเล่าเรื่องแบบนี้ให้ฉันฟังนั้นไร้ประโยชน์ ไม่ว่าเธอจะพยายามกี่ครั้งก็ตาม
ฉันหรี่ตาลงแล้วถามเธอ
“แล้วไง เธอต้องการให้ฉันช่วยงั้นเหรอ?”
"ถูกต้อง"
“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงขอความช่วยเหลือจากคนแบบฉัน เธอเป็นถึงเจ้าหญิงมีอำนาจมากมายไม่ใช่เหรอ? ฉันมั่นใจว่าจะมีอัศวินมากมายจะต่อแถวเพื่อรับใช้เธออยู่แล้วล่ะ”
"ฉัน…"
สายตาของเฟรียซิสเปลี่ยนไป
หญิงสาวหลับตาแน่นแล้วก้มศีรษะลง
“ฉันเป็นเพียงหุ่นเชิด เป็นเจ้าหญิงแค่ในนามเท่านั้น นอกจากนี้ฉันก็ไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีใครฟังคำพูดของฉัน ไม่มีใครเชื่อฟังคำสั่งฉันเลย”
“แต่เธอมีเงิน ก็จ้างทหารรับจ้างสิ”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะจ้างนายเป็นทหารรับจ้างของฉัน ฉันจะจ่ายเงินมากเท่าที่นายต้องการ ฉันอาจจะเป็นเพียงหุ่นเชิด แต่ฉันก็มีเงินมากมายนะ”
เฟรียซิสดึงถุงผ้าไหมออกมา กระเป๋าเต็มไปด้วยเหรียญทองเปล่งประกาย
แต่ฉันก็ปัดมือที่พยายามจะยื่นกระเป๋าให้ฉันออกไป
“ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะทำอะไร”
“แต่ฉันมีหลายอย่างต้องทำนะคะ”
“ไปหาคนอื่นเถอะ”
"ทำไมล่ะ?"
“ฉันต่างหากต้องถามว่าทำไม? ฉันอาจจะไม่เข้าใจเธอนะ แต่ด้วยเงินจำนวนนั้น เธอคงสามารถจ้างคนที่เก่งกว่าฉันได้”
“มันเพราะคุณไม่ได้หัวเราะเยาะเรื่องความฝันของฉันต่างหาก”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เมื่อฉันเล่าเรื่องราวความฝันของฉันขึ้นมา ก็ไม่มีใครเชื่อฉัน ไม่มีใครพยายามฟังด้วยซ้ำ แต่คุณแตกต่างออกไป นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องการจ้างคุณ”
“มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยากเกินไป”
เด็กคนนี้เป็นเพียง NPC
หากสิ่งที่ฉันได้ยินในตอนนั้นถูกต้อง ด่านปัจจุบันคืออดีตของทาวเนีย แม้ว่าฉันอยากจะช่วยมันก็คงไม่ได้ผล เมื่อภารกิจนี้จบลง เราสองคนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวของกันอีก
ฉันส่ายหัว
“…คุณปฏิเสธงั้นเหรอ?”
“ฉันมีเหตุผลของฉัน”
"เหตุผลอะไร?"
ข้างนอกหน้าต่างยังคงมีสีฟ้าอ่อนๆ
มีเวลาเหลือเฟืออีกนานจนถึงค่ำคืนอันมืดมิด
ฉันมองดูหญิงสาวตรงหน้า
เฟรียซิสกำลังจ้องฉันด้วยสายตาที่จริงจัง
ฉันถอนหายใจแล้วพูด
“ฉันมาจากอีกโลกหนึ่ง”
“อีกโลก?”
“เป็นสถานที่ที่วุ่นวาย เราได้รับภารกิจให้มาที่นี่ และหากเราทำภารกิจไม่สำเร็จ เราก็จะตาย การมาที่นี่ของเราก็เป็นส่วนหนึ่งของภารกิจ นั่นคือการปกป้องใครบางคน”
“กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน? ที่บอกว่ามาจากต่างโลกน่ะ”
'ฉันก็ไม่ได้หวังให้เธอเข้าใจหรอก'
หลังจากคิดไตร่ตรองเเล้ว ฉันตัดสินใจอธิบายเพิ่มเติม
ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว คงจะดีไม่น้อยที่จะผูมิตรกับเด็กนี้ไว้เป็นเพื่อน
ฉันอธิบายเป้าหมายของภารกิจนี้ว่ามันเกี่ยวกับการคุ้มกัน และถ้าเราล้มเหลวในการปกป้องเป้าหมาย เราก็จะตาย ขณะที่ฉันพูดจบ เฟรียซิสก็ยื่นมือของเธอออกมาด้วยความสับสน
"เดี๋ยวนะ พวกคุณมาที่นี่จากอีกโลกหนึ่งเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จเหรอ?”
"ใช่ เมื่อภารกิจจบลง เราก็ถูกบังคับให้กลับไปยังโลกเดิมของเรา ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถทำตามคำขอของเธอได้”
“เรื่องไร้สาระแบบนั้น คุณกำลังโกหกหรือเปล่า?”
เฟรียซิสพึมพำด้วยเสียงต่ำ
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอธิบาย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายเช่นกัน
ไม่ว่าฉันจะบอกใคร พวกเขาก็ไม่เชื่อ และถึงแม้มันถูกเปิดเผย ก็คงไม่มีใครเชื่ออยู่แล้ว สุดท้ายเธอแค่ต้องเก็บความลับไว้กบัตัวเธอเท่านั้น
“นี่เป็นการโกหกเพื่อปฏิเสธฉันเหรอ?”
“ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ มันก็ไม่สำคัญอะไรกับฉันอยู่แล้ว”
“ฉันเข้าใจดีค่ะ ฉันเชื่อคุณ ว่าพวกคุณคือนักรบจากโลกอื่น”
ฉันรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย แต่แล้วก็ตั้งสติได้
ก็สมกับที่เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เชื่อในสิ่งที่เธอเห็นในความฝันอย่างจริงจังล่ะนะ
“เช่นเดียวกับที่คุณไม่ได้ล้อเลียนเรื่องราวความฝันของฉัน ฉันก็จะไม่หัวเราะเยาะเรื่องของคุณ ฉันเข้าใจเหตุผลของคุณแล้ว ฉันจะไม่พยายามเปลี่ยนใจคุณอีก ทำหน้าที่ของคุณต่อไปเถอะ และฉันจะทำหน้าที่ของฉัน”
“หน้าที่ของเธอ? อะไรงั้นเหรอ?”
“ก็เห็นๆ อยู่ไม่ใช่เหรอคะ? เพื่อป้องกันไม่ให้ความฝันนั้นกลายเป็นจริง”
ฉันนึกถึงสถานการณ์เมื่อภารกิจเริ่มต้นขึ้น
ประชาชนกำลังรวมตัวกันที่จัตุรัสกลางเมือง
“เธอเป็นคนเรียกคนเหล่านั้นให้มาที่จัตุรัสเหรอ?”
“วิหารงั้นเหรอ? ใช่ค่ะ เป็นฉันเอง ฉันวางแผนที่จะกล่าวอะไรสักอย่าง”
“เพื่ออะไร?”
“เพื่อให้ได้รับอำนาจมากขึ้น เมื่อเทียบกับพี่ชายของฉันในตอนนี้ ฉันก็คงไม่ต่างจากขอทานเลย”
'อำนาจงั้นสินะ'
หากพวกเราไม่เข้ามาช่วย เด็กคนนี้คงตายไปแล้ว
ภารกิจนี้ มันคงมีความหมายอะไรกับ พิกมีอัพ นั่นหมายความว่า NPCคนนี้ต้องสำคัญมากๆ ที่คุ้มค่าต่อการช่วยเหลือ
ฉันหลับตาลง
ในฐานะนายท่าน ฉันจำภารกิจของเกมที่ฉันเล่นได้
เมื่อดูเผินๆ พวกเขาดูเหมือนไม่เกี่ยวข้อง ฉากของฮีโร่และ NPC ที่มีการโต้ตอบเหมือนการสนทนานั้นสามารถมองเห็นได้ แต่เนื้อหาเหล่านั้น ฉันจะไม่ได้ยิน สถานที่และเวลาปะปนกันไปหมด แต่เมื่อตรวจสอบแล้ว ฉันก็ได้ข้อสรุปว่าอาจมีความเชื่อมโยงระหว่างภารกิจต่างๆ
'ฉันสงสัยเหลือเกินว่าที่ฉันลงมือไปมันเปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้าง?'
ฉันหัวเราะเบาๆ
“ฉันชื่อฮาน”
"ฮาน"
เฟรียซิสพึมพำชื่อของฉันซ้ำๆ
"ขอบคุณนะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันคงตายไปแล้ว”
"มันยังไม่จบหรอก"
“งั้นเหรอ?”
"พวกเขาต้องการที่จะฆ่าเธอ เธอรู้ไหมว่าทำไม?”
"… ฉันไม่รู้"
“ถ้าไม่รู้ก็ช่างมัน”
เฟรียซิสก้มศีรษะของเธอลง
ดูเหมือนว่าฉันได้รับข้อมูลคร่าวๆ จากการถามแล้ว
การรอคอยก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
ฉันตัดสินใจสำรวจรอบๆ บ้านอีกครั้ง ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นบ้านของครอบครัวที่เจริญมาหน่อย
ในตู้เสื้อผ้าชั้นสอง ฉันเจอเสื้อผ้าเก่าๆ แต่ค่อนข้างสะอาด
ฉันลงมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างแล้วโยนเสื้อผ้าให้ เฟรียซิสซึ่งกำลังงีบหลับอยู่
“เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”
เฟรียซิสเบิกตากว้างและมองดูเสื้อผ้าพวกนั้น
เป็นเสื้อและกระโปรงที่ใส่แล้วและมีร่องรอยการใช้งานนานหลายปี
“เสื้อผ้าเธอโดดเด่นมากเกินไป เหมือนป้ายโฆษณาเดินได้”
“ป้ายโฆษณา?”
'ฉันคงใช้คำผิดสินะ'
ฉันหัวเราะอย่างเจื่อนๆ
อย่างไรก็ตาม ชุดเครื่องแต่งกายของเฟรียซิสก็ดึงดูดสายตาได้ง่ายดาย แม้ว่ามันจะสกปรก แต่มงกุฎทองคำและชุดสีเงินก็ยังเปล่งประกายแม้จะอยู่ในความมืด มันคงเป็นอุปสรรคต่อการหลบหนีของเราในอนาคต
“ให้ฉันใส่ชุดพวกนี้เหรอ? แล้วชุดที่ฉันใส่ล่ะ…”
“โยนทิ้ง มีถังขยะอยู่ข้างนอก”
"ทิ้งมัน?"
“ไม่อยากเปลี่ยนงั้นเหรอ?”
เฟรียซิสเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเธอดูมืดมนอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่หรอก ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น คงถึงเวลาทิ้งมันแล้ว แต่…”
"แต่?"
“ขอให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักเถอะ”
"ได้สิ"
ฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นทันที
