บทที่ 95 : คนเจ้าชู้ (3)

บทที่ 95 : คนเจ้าชู้ (3)

ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันสั่นในขณะที่ฉันหมุนไปรอบๆอย่างรวดเร็ว

"ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?"

อย่างที่ฉันคิด ปิเอลอยู่ข้างหลังฉัน

เธอเอื้อมมือไปจับต้นคอของฉัน

"นาย...ไอ้งั่งเอ๊ย! นี่นายกำลังทำอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย!? ออกมาเร็วๆ...แค่ก แค่ก!"

อย่างไรก็ตาม ปิเอลคุกเข่าลงก่อนจะพูดจบประโยค เช่นเดียวกับฉัน

แย่แล้ว

ฉันได้เข้าไปในดันเจี้ยนด้วยความตั้งใจที่จะเขียนรายงานที่ฉันค้นพบ 'กับดักแบบนั้นและแบบนี้ ~'

ฉันรีบควักกระเป๋าและดื่ม [ยาแก้ดีบัฟ] เพื่อปลอบประโลมจิตใจที่ปั่นป่วนของฉัน

ในไม่ช้า สายตาที่พร่ามัวของฉันก็ชัดเจนขึ้น และอาการปวดหัวที่รุนแรงก็บรรเทาลง

ทว่า ทันใดนั้นเอง

[คุณใช้ไอเท็มเพื่อตอบโต้ดีบัฟเป็นครั้งแรก คุณได้รับ 1 เหรียญร้านค้าเป็นรางวัล]

[รางวัลทั้งหมด: 1 เหรียญร้านค้า]

หน้าต่างประกาศความสำเร็จของภารกิจปรากฏขึ้น แต่ไม่มีเวลาที่จะชื่นชมยินดีแล้ว

"มาร์คเวิร์น"

ปิเอลเกาะแขนฉันแน่น

เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด ฉันก็สังเกตเห็นน้ำตาไหลออกมาในดวงตาของปิเอล

'โอ เยี่ยมไปเลย'

มาร์คเวิร์น พี่ชายคนที่สี่ของปิเอล เป็นลูกพี่ลูกน้อง

ในเกมดั้งเดิม เมื่อใดก็ตามที่ปิเอลพบว่าตัวเองอยู่ในจุดที่ยากลำบาก เธอมักจะเรียกหามาร์คเวิร์นอย่างเงียบๆ

มาร์คเวิร์นเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อปิเอลยังเด็ก

ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับลักษณะของอุบัติเหตุ เนื่องจากมันไม่มีการเปิดเผยในเกมต้นฉบับ

แม้แต่ตอนที่นีกี้ ตัวเอกของเกมดั้งเดิมถามถึงมาร์คเวิร์น เธอก็ยังคงนิ่งเงียบอยู่เสมอ

'อั่ก'

ฉันต้องปลอบเธออย่างรวดเร็ว

เธอจับฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ในอัตรานี้ แขนของฉันอาจจะหัก

และแขนของฉันก็ติด ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถยื่น [ยาแก้ดีบัฟ] ให้เธอได้

"ไม่ต้องกังวลไปนะ ปิเอล"

ฉันขยับแขนที่ติดอยู่และตบหลังเธอ

ฉันพยายามตบเบาๆ แต่การเคลื่อนไหวที่จำกัดของแขนทำให้มันเป็นจังหวะที่นุ่มนวล

"ทำไมพี่ถึง...ทอดทิ้งฉัน...ทำไม...!"

โดยไม่คำนึงถึงการตอบสนองของฉัน ปิเอลสะอื้นเสียงดังขึ้นบีบแขนฉันแรงขึ้น

ฉันรู้สึกเหมือนจะล้มลง

ถ้าฉันสามารถตะโกนได้ บางทีความเจ็บปวดอาจจะลดลง

แต่ [ศักดิ์ศรีของขุนนางผู้บิดเบี้ยว] ที่เสริมพลังมานั้นไม่อนุญาตให้ฉันแสดงความไม่พอใจเช่นนั้น

ฉันไม่มีทางเลือกอื่น

ฉันตัดสินใจที่จะต่อสู้กับไฟด้วยไฟ

ฉันกอดปีลแน่นพอๆกับที่เธอกอดฉัน

จากนั้นฉันก็กระซิบข้างหูเธอ

"ปิเอล ตอนนี้ฉันอยู่กับเธอนะ ฉันจะไม่ไปไหน แม้ว่าเธอจะปล่อยมือก็ตาม"

"จริงๆนะ?"

ตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกได้ว่าแขนของปิเอลลดลง

เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสม

ตอนนี้คือโอกาส

ฉันคว้าโอกาสที่จะคลายการยึดเพื่อพยายามดึงตัวออกจากเธอ

แต่--

"อย่าทิ้งฉันนะ"

นี่คือปัญหา

ตามที่คาดไว้ ปฏิกิริยาตอบสนองของปิเอลนั้นเร็วเกินไปสำหรับตัวละครชั้นสามอย่างฉัน

ทันทีที่ฉันพยายามหลุดออกมา เธอก็ดึงผมกลับเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างงุนงงทั้งน้ำตาเพื่อสบตากับฉัน

"ได้โปรด...ตอบกลับด้วย"

'ฉันควรจะพูดอะไรดี?'

เห็นได้ชัดว่าปิเอลกำลังปะปนกับมาร์คเวิร์นและฉันในความคิดของเธอ

ฉันไม่รู้เลยว่ามาร์คเวิร์นเป็นคนแบบไหน

แต่ถ้า เขาสามารถสนับสนุนเด็กสาวที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งอย่างปิเอล เขาต้องเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนและตรงไปตรงมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ฉันนึกภาพมาร์คเวิร์นอยู่ในใจและสบกับสายตาของปิเอลด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

"แน่นอน ปิเอล ฉันจะไปไหนได้ ทิ้งเธอไว้ข้างหลังเหรอ?"

ด้วยคำพูดเหล่านี้ ฉันดึงเธอเข้ามากอดแน่น

"จริงๆนะ?"

"ใช่ จริงๆสิ"

หลังจากแสดงอะไรบางอย่างที่ไร้ความจริงใจเช่น 'ใช่ จริงๆสิ' ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตาม ฉันซ่อนมันไว้ และพูดคุยกันต่อ

"ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอทุกเวลาที่เธอต้องการ เธอไม่จำเป็นต้องยึดติดกับเรื่องต่างๆมากนัก"

"หืมมม"

ปิเอลจับมืออย่างผ่อนคลาย

'ถ้าฉันขยับกะทันหัน เธอจะคว้าตัวฉันอีกครั้ง'

เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้ ฉันจึงหยิบ [ยาแก้ดีบัฟ] ออกมาจากกระเป๋าอย่างระมัดระวังและแกะมันออกมา

"นี่คือยาล้ำค่าที่ฉันได้มาก่อนหน้านี้ มันเป็นเหตุผลที่ฉันสามารถยืนอยู่ที่นี่กับเธอได้ในตอนนี้ ปิเอล อยากลองหน่อยไหม?"

ฉันยื่นโพชั่นไปทางปิเอล

ปิเอลพยักหน้าช้าๆ รับยาไป และเริ่มจิบ

เธอหรี่ตามองฉัน

"ฉันยังกลัวอยู่เลย ให้ฉันกอดนายต่อได้ไหม?"

"ได้สิ แต่..."

ก่อนที่ฉันจะตอบกลับเสร็จ แขนของปิเอลก็ปาดรอบตัวฉันอีกครั้ง

อย่างน้อยแขนของฉันก็ไม่ได้ใกล้จะหักเหมือนเมื่อก่อน

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เธอก็ดื่มยาแล้ว

และนั่นคือเป้าหมายหลัก

สีหน้ามึนงงของปิเอลก็ถูกเคลียร์ในที่สุด

“หือ?”

หลังจากกระพริบตาและมองไปรอบๆ ปิเอลก็หันมามองฉัน

ฉันบ่นพึมพำเล็กน้อย

"เธอกลับมาแล้ว"

"!"

ปิเอลรีบปล่อยฉันและถอยออกมา

"เกิดอะไร...เกิดอะไรขึ้น? อะไรกันนี่…?"

"ก็นะ ให้ฉันอธิบายก่อน"

ฉันอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็น

ใบหน้าของปิเอลค่อยๆแดงขึ้น

นี่เป็นครั้งแรก ฉันไม่เคยเห็นเธอมีปฏิกิริยาแบบนี้มาก่อน

นี่เป็นเรื่องใหม่สำหรับฉัน

และเมื่อฉันอธิบายเสร็จแล้ว

"ฉันทำ ฉันทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ?

ปิเอลมองไปที่ทราวิส โมนิก้า และแอนดรูว์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและสั่นเทา

พวกเขาพยักหน้าตอบรับ

ดวงตาของปิเอลสั่นไหวราวกับสั่นสะเทือนจากแผ่นดินไหว

"ฉันทำอะไร ฉันทำอะไร...?"

"ฉันเตือนเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้อยู่เฉยๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ปิเอล?"

ฉันสบกับสายตาของเธอด้วยดวงตาที่เงียบสงบ

หลังจากสั่นสะท้านอยู่ครู่หนึ่ง ปิเอลก็จ้องมาที่ฉันและพูดว่า

"แต่นายรู้ได้ไง?"

"เธอหมายถึงอะไร?"

"นายรู้ว่าฉันจะตกอยู่ภายใต้เวทย์มนต์ดีบัฟนี้"

เธอเฉียบคม ใช่ไหมล่ะ?

แต่ฉันมีข้ออ้างสำเร็จรูปอยู่แล้ว

"ฉันอ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ในเอกสารโบราณของตระกูลวัลเดอร์ก พวกมันให้รายละเอียดเกี่ยวกับลักษณะต่างๆของดันเจี้ยน"

ข้ออ้างที่มีประโยชน์ที่หลอกแม้กระทั่งไอชา ตัวละครที่มีไอคิวสูงที่สุดในนวนิยาย

ทุกคนรู้ว่าตระกูลวัลเดอร์ก เป็นตระกูลฮีโร่ที่มีชื่อเสียงและน่าเกรงขามในทวีปนี้

ณจุดนี้ในสถาบันศึกษาเอลิเนีย ฉันคือธีโอ ลิน วัลเดอร์ก เป็นเพียงคนเดียวที่ล่วงรู้ในความลับของเชื้อสายวัลเดอร์ก

ในตอนแรกปิเอลมีสีหน้าสงสัย แต่ในไม่ช้าเธอก็พยักหน้า

“ฉันเข้าใจแล้ว”

"จากนี้ไป จงฟังคำแนะนำของฉัน มันมีเหตุผลอยู่เบื้องหลังทุกการตัดสินใจ"

"เข้าใจแล้ว อย่างไรก็ตาม..."

คำพูดของปิเอลลดลง

"อย่างไรก็ตามอะไร?"

"ฉันจะปล่อยให้นายอยู่คนเดียวในขณะที่นายทุกข์ทรมานมากได้ยังไง?"

ขณะที่เธอเปล่งเสียงออกมา ปิเอลก็ลดสายตาลง

อืมม...ฉันควรตอบอย่างไงดีเนี่ย?

เธอไม่รู้ว่าฉันรู้จักดันเจี้ยนนี้ดีแค่ไหน

"ฉันคิดว่า ฉันคงต้องพึ่งพาความช่วยเหลือจากเธอแล้วล่ะ ปิเอล"

"โอเค" งั้น มันก็เป็นสัญญาเหรอ?

ปิเอลก้มศีรษะลงและเหลือบมองผ่านขนตาของเธอ

เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?

"มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องพูดซ้ำ ลูกหลานของตระกูลวัลเดอร์กจะไม่พูดเรื่องไร้สาระออกมา"

"จริงด้วยเนอะ"

ปิเอลหัวเราะเบาๆและก้าวเข้ามาหาฉัน

จากนั้น--

"หยุดพยายามอวดเก่งได้แล้ว"

เธอแตะหลังฉันอย่างสนุกสนานด้วยรอยยิ้มกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

มันไม่เจ็บ ไม่เหมือนเมื่อก่อน

"ทำให้ดีที่สุดนะ"

ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะเพียงพอหรือไม่

พีลกล่าวเสริม

"อ่า และหลังจากเรื่องนี้จบลง... ฉันมีบางอย่างจะพูดด้วย ฉันหวังว่านายจะมีเวลาว่างนะ"

"แน่นอนสิ"

ฉันยิ้มให้เธอ

ก็นะ เราเอาชนะอุปสรรคนั้นได้

มันเป็นความคืบหน้าที่ดี

จากนี้ไป เธอจะเชื่อใจคำสั่งของฉันโดยไม่มีคำถามใดๆ

ฉันละสายตาจากปิเอลซึ่งแก้มของเธอเต็มไปด้วยสีชมพู

ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกของธีโอที่มีต่อเธอ

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดกับทีม

"ไปกันต่อเถอะ"

ทีมของเราก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

ดันเจี้ยนมีแสงเพียงพอ ดังนั้นความเร็วของเราจึงไม่ช้าลง

เราเดินมาประมาณ 30 นาที

กำแพงสูงชันขึ้น และพื้นดินใต้ฝ่าเท้าแข็งขึ้นอย่างมาก

มันเป็นจุดแยกที่สองที่กล่าวถึงในเกมต้นฉบับ

แม้ว่ากราฟิกและความเป็นจริงของเกมจะแตกต่างกันไป แต่ความรู้สึกใต้ฝ่าเท้าของฉันตอนนี้ส่งสัญญาณว่านี่คือจุดที่โดดเด่นในเกม

ฉันหมุนตัวไปรอบๆและสั่งการ

"รอสักครู่"

จากจุดนี้ไป ความระมัดระวังเป็นสิ่งสำคัญ

ลักษณะที่แปลกประหลาดของจุดที่สอง

ที่นี่ ตามเวทย์มนต์ดีบัฟ มอนสเตอร์ซอมบี้จะกลายเป็นจริง

แน่นอนว่า แม้ว่าซอมบี้ดังกล่าวสามตัวจะโจมตีพร้อมกันแ ต่ก็น่ากลัวน้อยกว่าค็อกคาไทรซ์ที่โดดเดี่ยว

อย่างไรก็ตาม ภายใต้อิทธิพลของเวทย์มนต์ดีบัฟ แม้แต่สิ่งมีชีวิตที่น่าสมเพชเช่นนี้ก็เป็นภัยคุกคามอย่างมาก

"ฉันจะขอบคุณมากถ้านายสามารถไปสำรวจล่วงหน้าได้ ทราวิส"

"วางใจได้เลย!"

ทราวิสพุ่งจากด้านหลังไปข้างหน้าราวกับลูกธนู

ประมาณ 10 นาทีต่อมา ทราวิสที่กลับมาก็รายงาน

"ห้องโถงเปิดโล่งอยู่ข้างหน้าและมีหนังสือเก่าวางอยู่ตรงกลาง"

"เก่งมาก ทราวิส"

ฉันพยักหน้าให้ทราวิสก่อนที่จะพูดกับทีม

"มันเป็นไปได้ว่า มอนสเตอร์จะปรากฏตัวในไม่ช้า ทุกคน เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการต่อสู้"

"เข้าใจแล้ว!"

"ค่า~!"

ทราวิสและโมนิก้าตอบกลับอย่างกระฉับกระเฉง

ปิเอลแก้มของเธอยังคงมีสีชมพูจางๆพยักหน้า ขณะที่แอนดรูว์จ้องมองฉันอย่างว่างเปล่า

'เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน?'

เขาอาจจะเป็นไบโพลาร์หรือเปล่า?

แอนดรูว์เป็นคนที่บอบบาง แม้จะเป็นกระทั่งโรคย้ำคิดย้ำทำก็ไม่น่าแปลกใจ

ดังนั้น เราจึงเดินหน้าต่อไปจนกระทั่งถึงทางแยกที่สอง