บทที่ 8: ร้านขายเลือด
*เสียงดังเอี๊ยด*
ขณะที่เขาเปิดประตูโลหะหนาที่มีโลโก้ของร้านอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงดังลั่น ชายคนหนึ่งสวมชุดทักซิโด้สีดำเดินเข้ามาหาเขา เขาดูเหมือนเขาอายุสามสิบ แต่ด้วยแวมไพร์ แต่สำหรับแวมไพร์ อายุอาจหลอกลวงได้ เขาจึงไม่ได้ดูรูปลักษณ์ภายนอกของเขา
" ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร ?" ชายคนนั้นพูดหลังจากโค้งคำนับเล็กน้อย
คีธมองไปรอบๆ ร้าน ที่นั่นมีลูกค้าไม่มากนัก ภายในตกแต่งสไตล์โกธิค มีโต๊ะเตรียมไว้ให้แขกที่มาร่วมงาน ไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับสถานที่เมื่อดูครั้งแรก
“มีป้ายบอกว่าคุณขายเลือดสด จริงไหม?” คีธถามชายคนนั้น
เมื่อได้ยินคีธ ใบหน้าของชายคนนั้นก็สว่างขึ้น
" ครับท่าน. เรามอบความอร่อยที่ดีที่สุดให้กับเหล่าแวมไพร์ในสถานที่แห่งนี้ คุณสามารถรับเลือดประเภทใดก็ได้ที่คุณต้องการ “
“คุณช่วยนำเลือดห้าสิบแก้วจากแหล่งต่างๆ มาให้ฉันได้ไหม”
“ก็สามารถทำได้ แต่คุณต้องรอสักครู่” ชายคนนั้นพูดขณะลูบคาง
" ไม่เป็นไร. ฉันรอได้. “
“ตามฉันมา ฉันจะจัดโต๊ะให้คุณ”
ชายคนนั้นพาคีธไปที่โต๊ะว่างในห้องโถง และหยิบเก้าอี้ออกมาให้เขานั่ง
“ผมจะกลับมาพร้อมออเดอร์.. จะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง” ชายคนนั้นโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วออกจากห้องโถง
คีธมองไปรอบๆ ห้องโถง และโต๊ะหลายตัวก็เต็มไปหมดแล้ว แวมไพร์จำนวนมากกำลังเพลิดเพลินกับแก้วเลือดขณะพูดคุยกันเอง ขณะที่เขามองไปรอบๆ เขาก็เห็นแวมไพร์หนุ่มนั่งอยู่ตามลำพังบนโต๊ะ เขาดูอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนปลาย เมื่อมองดูเครื่องแต่งกาย เขาสวมชุดที่ค่อนข้างหรูหรา โดยมีเครื่องประดับสีทองทั่วชุดสูทของเขา มันไม่ได้ฉูดฉาดเกินไป แต่ความละเอียดอ่อนทำให้มันดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น เมื่อมองดูเขา แวมไพร์หนุ่มก็สังเกตเห็นการจ้องมองของเขา มองดูเขาขณะจิบแก้ว แต่มองออกไปครู่หนึ่ง คีธก็ถอนสายตากลับไปเช่นกัน เพราะมันดูอึดอัดใจ
เขารอเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงในขณะที่หมุนเวียนพลังชี่ในเลือดของเขา เขาไม่ต้องการเสียเวลานั่งนิ่งๆ และไม่ทำอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงฝึกการส่งพลังชี่โลหิตแทน หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ชายคนนั้นก็กลับมาพร้อมกับแวมไพร์อีกห้าตัวที่ถือถาดห้าถาด แต่ละถาดบรรจุเลือดสิบแก้ว พนักงานเสิร์ฟวางแก้วลงบนโต๊ะทีละใบ และเมื่อวางแก้วใบสุดท้าย โต๊ะก็เต็ม
“กินข้าวให้อร่อยนะ” ชายคนนั้นพูดพร้อมยิ้มให้เขา
คีธพบว่ารอยยิ้มนั้นค่อนข้างแปลกประหลาด แต่เขาก็ไม่เสียเวลาคิดถึงเรื่องนั้น เขาหยิบแก้วขึ้นมาแล้วจุ่มนิ้วชี้ลงในเลือด ตามที่เขาคาดไว้ กิ่งก้านสีม่วงเลื้อยลงมาและยื่นออกมาจากปลายนิ้วของเขา ระดับเลือดบนกระจกเริ่มลดลง และในที่สุดกิ่งก้านสีม่วงก็ดูดซับเลือดทั้งหมดในแก้วนั้น
'ยังไม่มีการตอบสนอง'
คีธหยิบแก้วขึ้นมาอีกใบ ทำสิ่งเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก หลังจากดูดไปประมาณครึ่งแก้วก็ยังไม่มีการตอบสนองใดๆ เขาดำเนินกระบวนการต่อไปจนกระทั่งแก้วที่ 45 เสร็จสิ้น เขาได้ยินการแจ้งเตือน
[ ดูดซึมแก่นแท้เลือด: 1 ]
คีธถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เขาคำนวณปริมาณเลือด ซึ่งมาจากประมาณการของเขาประมาณ 11 ลิตร แก้วสามารถจุเลือดได้ข้างละ 250 มิลลิลิตร นั่นหมายความว่าเขาต้องการแอตลาสมนุษย์ที่เป็นผู้ใหญ่สองคนเพื่อดูดซับแก่นเลือด 1 อัน และเขาต้องระบายทุกหยดสุดท้ายออกจากร่างกายทันที เขาไม่สามารถดื่มเลือดเพื่อดูดซับแก่นแท้ของเลือดได้ เนื่องจากมันจะถูกย่อยโดยร่างกายของเขาและกลายเป็นชี่เลือด
เขายังไม่พร้อมที่จะฆ่ามนุษย์เพียงเพื่อให้ได้แก่นเลือดเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เขาจำเรื่องนั้นได้
เมื่อเขาดูดซับเลือดของมาร์วิน เขาก็ได้รับแก่นเลือดหนึ่งอัน แม้ว่ามันจะเพียงหยดเดียวก็ตาม
เขาหันศีรษะและสังเกตเห็นว่าแวมไพร์หนุ่มกำลังมองเขาด้วยวิธีที่แปลกประหลาด
เขาไม่รังเกียจและส่งสัญญาณให้พนักงานเสิร์ฟ พนักงานเสิร์ฟเข้ามาหาเขาแล้วโค้งคำนับ
“คุณต้องการอะไรอีกหรือเปล่าครับนาย” พนักงานเสิร์ฟถาม
“คุณมีเลือดของสายพันธุ์อื่นนอกเหนือจากมนุษย์หรือเปล่า” คีธถามอย่างระมัดระวัง
พนักงานเสิร์ฟใช้เวลาสักครู่เพื่อลงทะเบียนคำถามและตอบกลับอย่างเหมาะสม
“ฉันจะโทรหาผู้จัดการ กรุณารอสักครู่” พนักงานเสิร์ฟออกจากโต๊ะอย่างเร่งรีบ
หลังจากนั้นไม่นาน ชายชุดดำก็มาที่โต๊ะของเขา คีธเดาว่าเขาคือผู้จัดการร้านนี้
ท่านคะ ฉันได้ยินมาว่าคุณต้องการอาหารพิเศษ ฉันยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะให้บริการคุณด้วยเลือดที่แปลกใหม่ แต่ก่อนอื่นคุณต้องจ่ายค่าตอบแทนสำหรับการสั่งซื้อครั้งแรก“ผู้จัดการยิ้มจางๆ
' โอ้ นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่ห้ามฉันแม้ว่าฉันจะสั่งห้าสิบแก้วก็ตาม'
“ทั้งหมดนี้เท่าไหร่ครับ?” คีธถาม
“5 เหรียญทอง” ผู้จัดการตอบกลับ
คีธเลิกคิ้วขึ้น เขาเคยเห็นร้านค้าหลายแห่งที่ขายเลือดเพียงสองสามเหรียญเงินเท่านั้น แต่ไม่มีป้ายหรือเมนูแสดงราคาเลือด
' นี่คือแผนของเขามาตลอด เพื่อให้ฉันกินเลือดมากขึ้นและชาร์จได้มากเท่าที่เขาต้องการ
แม้ว่าเลือดจะสด แต่ก็มีราคาสูงกว่าเหรียญทองสองเหรียญ ดังนั้นการชาร์จสองเท่าจึงเป็นการเพิ่มขนาดของตัวเอง ถึงอย่างนั้น คีธก็ไม่รังเกียจที่จะซื้อแก้วเพิ่ม เพราะเขามีเงินมากพอที่จะซื้อแก้วได้มากเท่าที่ต้องการ
เขาหยิบเหรียญทองคำห้าเหรียญออกมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้ทางด้านซ้ายของโต๊ะ เมื่อมองดูเหรียญทั้งห้านั้น ผู้จัดการก็มีสีหน้าขบขัน เขาหยิบเหรียญห้าเหรียญขึ้นมาแล้วโค้งคำนับ
“เรารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ต้อนรับท่านครับ ฉันอยากจะแนะนำคุณไปที่ห้อง VIP เป็นการส่วนตัว”
ผู้จัดการก้มศีรษะขณะพูด เขาดีดนิ้ว พนักงานเสิร์ฟก็เข้ามาหยิบแก้วเปล่าทั้งหมด
“มาทางนี้ครับนาย” ผู้จัดการจึงพาคีธเดินไปตามทางเดิน ทางเดินที่ตกแต่งอย่างหรูหราเข้ามาในนิมิตของเขา มีประตูสิบสามบานในแต่ละด้านของทางเดินขนาดใหญ่
เขาเดินขณะที่ผู้จัดการพาเขาไปที่ประตู โดยมีหมายเลข 'IX' ผู้จัดการเปิดประตูแล้วปล่อยให้เขาเข้าไปก่อน หลังจากที่คีธเข้าไปในห้องวีไอพี เขาเห็นว่าทั้งห้องตกแต่งด้วยภาพวาดผู้หญิงที่แปลกตา ทิวทัศน์ และสถานที่แปลกใหม่ประเภทต่างๆ ผนังทาด้วยสีน้ำตาลแดง แต่คีธเดาได้ว่ามันทำมาจากเลือดบางชนิด พรมถูกแกะสลักอย่างประณีตพร้อมจารึกมากมาย มีโซฟากว้างสามตัวอยู่รอบโต๊ะขนาดใหญ่ตรงกลาง มีชั้นวางแก้วหลายประเภทและมีดีไซน์ต่างกัน
" เชิญนั่ง." ผู้จัดการถามเขาอย่างสุภาพพร้อมยื่นมือไปทางโซฟาตัวกลาง
คีธเดินขึ้นไปตรงกลางแล้วนั่งบนโซฟาซึ่งทำจากหนังชนิดพิเศษ ความนุ่มนวลนั้นเทียบได้กับความนุ่มนวลที่พวกเขามีในปราสาทจริงๆ ผู้จัดการเดินไปที่ชั้นวางแล้วนำแผ่นพับหนังมายื่นให้คีธ
คีธมองดูเมนูแล้วคิ้วของเขาก็กระตุก มีเลือดหลายประเภทและบางประเภทก็น่าสงสัย เขามองหาเลือดแวมไพร์ ซึ่งมีราคาแพงที่สุดในรายการ ราคาเลือดแวมไพร์หนึ่งแก้วเท่ากับร้อยเหรียญทอง และไม่มีรายละเอียดว่าพวกเขาได้มันมาจากแวมไพร์ประเภทไหน
จากสิ่งที่เขาสามารถอนุมานได้ ยิ่งระดับเลือดแวมไพร์สูงเท่าไร เขาก็ยิ่งได้รับแก่นเลือดมากขึ้นเท่านั้น
แต่หากแก้วเลือดนั้นมาจากแวมไพร์ระดับล่าง เช่น ระดับที่สามของการควบแน่นของเลือด แล้วราคาก็ไม่คุ้ม เขาอยากจะต่อสู้กับมาร์วินอีกครั้งเพื่อรับเลือดของเขามากกว่าที่จะมอบเหรียญทอง 100 เหรียญสำหรับเลือดระดับต่ำ
" ฉันมีคำถาม...แวมไพร์ที่ให้เลือดมีระดับไหน?“คีธ มองไปที่ผู้จัดการ
“ท่านครับ ฉันต้องยอมรับว่าคุณมีรสชาติเลือดที่หาได้ยาก แต่มั่นใจได้ว่าสถานที่แห่งนี้มีความรอบคอบมากและไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ สำหรับเลือดแวมไพร์นั้น มันถูกสกัดมาจากแวมไพร์ในระดับที่ห้าของขั้นตอนการควบแน่นของเลือด ดังนั้นคุณจะพบมันตามที่คุณต้องการ” ผู้จัดการตอบด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ
“เอาล่ะ เอาแก้วมาให้ฉันหน่อย” คีธวางใบปลิวลงแล้วสั่งผู้จัดการ
“รอสักครู่ครับนาย” ผู้จัดการออกจากห้องไป
หลังจากผ่านไปสิบนาที เขาก็กลับมาพร้อมกับพนักงานเสิร์ฟสาวสวยที่สวมชุดที่เปิดเผย พนักงานเสิร์ฟถือถาดที่มีเลือดหนึ่งแก้ว เธอเดินไปที่โต๊ะและวางแก้วลงบนโต๊ะโดยเผยให้เห็นความแตกต่างของเธอ
ใบหน้าของคีธแดงก่ำจากการกระทำของพนักงานเสิร์ฟ เขาเป็นผู้ชาย และการยั่วยุที่โจ่งแจ้งแบบนี้ทำให้เขาจั๊กจี้ ถึงกระนั้นเขาก็เป็นคนเด็ดเดี่ยวแม้กระทั่งก่อนที่เขาจะมาโลกนี้ด้วยซ้ำ เขาไม่เคยถูกครอบงำด้วยความปรารถนาของเขา เนื่องจากเขาเป็นเด็กฉลาดตั้งแต่อายุยังน้อย เขาเป็นเพื่อนกับผู้หญิงแต่ไม่ได้ประจบประแจงพวกเขา
เขาสงบสติอารมณ์และกระแอมในลำคอ เขาไม่มองไปที่พนักงานเสิร์ฟอีกต่อไปแล้วและเพ่งสายตาไปที่แก้ว
'ถึงเวลาค้นหาว่าเลือดนี้จะให้ผลแก่ฉันมากแค่ไหน'
เขาหยิบแก้วขึ้นมาโดยไม่ละสายตา เขารู้สึกว่าพนักงานเสิร์ฟยังคงยืนอยู่หน้าโต๊ะ
“ขอความเป็นส่วนตัวหน่อยได้ไหม?” เขาพูดโดยไม่มองพวกเขา
"ได้สิ...ฉันต้องขอโทษด้วย" พนักงานเสิร์ฟออกจากห้องไปหลังจากก้มศีรษะอีกครั้ง แต่คีธไม่ได้สังเกตเห็น
“ถ้าคุณต้องการอะไร เพียงแค่แตะกริ่งบนโต๊ะ” ผู้จัดการพูดพร้อมชี้มือไปที่มุมโต๊ะ
“แน่นอน..” คีธไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป
ผู้จัดการมองคีธเป็นครั้งสุดท้ายแล้วออกจากห้องไป หลังจากปิดประตูแล้ว เขาก็หยิบแก้วแล้วจุ่มนิ้วลงในเลือด หนวดสีม่วงยืดออกอย่างรวดเร็วและเริ่มดูดซับเลือด
[ ดูดซึมแก่นแท้เลือด: 1 ]
[ ดูดซึมแก่นแท้เลือด: 1]
…
…
