บทที่ 7 ตัดการเชื่อมต่อ

จางหยุนซีล้มลงกับพื้นกอดโจวโจวไว้แน่น ภายใต้อ้อมแขนของเขาความเจ็บปวดที่รุนแรงลามไปทั่วร่างกาย จนทำให้เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะ ความเจ็บที่แผ่ซ่านไปยังขาและหลังของเขานั้นบ่งบอกถึงความรุนแรงของอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับ

ในใจกลางสนามบาสเก็ตบอล ชายชุดดำเหลือบไปมองอุปกรณ์ที่ข้อมือของเขา สังเกตเห็นจุดสีแดงจำนวนมากกำลังใกล้เขามา เขาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยความโกรธ "ให้ตายเถอะ!"

ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วินาที ชายชุดดำก็พร้อมที่จะกำจัดโจวโจว ซึ่งเป็นพยานเพียงคนเดียว จากนั้นจึงลักพาตัวจางหยุนซีไป อย่างไรก็ตาม เขาไม่คาดคิดว่าเด็กหนุ่มจะพุ่งออกมาจากกล่องเก็บของและปกป้องเด็กหญิงตัวเล็กๆ ด้วยร่างกายของเขา

การกระทำของจางหยุนซีทำให้ชายชุดดำขยับปืนไปด้านข้างเล็กน้อย เขาไม่ต้องการฆ่าจางหยุนซี เพราะต้องการจับเขาทั้งเป็น

หลังจากที่มีเสียงยิงปืนดังขึ้น สัญญาณเตือนก็แจ้งให้ทราบว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของวิทยาลัยกำลังอยู่ที่ทางเดินด้านนอกของประตูสนามบาสเก็ตบอลแล้ว

ในสถานการณ์เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีเหตุผลที่เขาจะหลบหนีพร้อมกับแบกภาระทั้งหมดไปด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่เหลืออยู่นี้เขาอาจจะไปไม่ถึงประตูด้วยซ้ำ

ชายในชุดดำจ้องมองอย่างดุเดือดไปที่จูฉีเจิ้นที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นหันกลับมาและเหนี่ยวไกปืนลำแสงอนุภาคอีกครั้ง

"บูม!!"

แรงระเบิดสร้างเสียงดังก้องไปทั่วสนามบาสเก็ตบอล แรงระเบิดนั้นทำให้เกิดรูขนาดใหญ่ที่ผนังด้านขวา และฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ

ชายชุดดำรีบวิ่งออกไปราวกับสายลม มือขวาถือปืนเล็งไปที่ด้านหลัง และยิงอีกนัดใส่แกนพลังงานของจูฉีเจิ้นที่วางอยู่บนพื้นอย่างเย็นชา

แสงสว่างจ้าส่องประกายภายในห้อง ด้วยเสียงปังดัง แกนพลังงานของจูฉีเจิ้นก็ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ กระจายชิ้นส่วนจำนวนนับไม่ถ้วนไปทั่วพื้น

ช็อตนี้เกิดจากความเคียดแค้นล้วนๆ หากไม่ใช่เพราะการแทรกแซงของจูฉีเจิ้น ชายชุดดำคงจะประสบความสำเร็จภารกิจในคืนนี้

หลังจากสิ้นเสียงปืน ชายชุดดำก็หายเข้าไปในทางเดิน

ประมาณสิบวินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงระเบิดอีกหลายครั้งนอกหอพัก สันนิษฐานว่าชายชุดดำกำลังเผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

ในห้องโถงที่วุ่นวายหลังจากเกิดเหตุการณ์ต่อสู้ จางหยุนซีใช้เวลาสักครู่ในการฟื้นคืนสตินำตัวเองกลับขึ้นยืน มือของเขาสั่นเล็กน้อยขณะที่ปัดฝุ่นและเศษซากที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าและผิวหนังของเขา จากนั้น เขาก็ก้มศีรษะลงโดยสัญชาตญาณและมองดูโจวโจวที่อยู่ด้านล่าง

"......ขอบคุณ!" อาจเป็นเพราะชีวิตของเธอก่อนหน้านี้ โจวโจวจึงแข็งแกร่งกว่าที่คาดไว้มาก เธอไม่ได้หลั่งน้ำตา ได้แต่มองดูจางหยุนซีด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตกใจ

ขณะที่จางหยุนซีกำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีอาการบาดเจ็บสาหัส เขาก็นึกถึงอาจารย์จูผู้ที่ช่วยชีวิตพวกเขาไว้

โจวโจวก็รู้สึกตัวและหันศีรษะไปทางห่วงบาสเก็ตบอลและร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก "อาจารย์จู อาจารย์จู...!"

โจวโจวในวัยเยาว์พยายามดิ้นรนเพื่อลุกขึ้น เสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิง และรีบวิ่งไปอยู่ข้างๆ จูฉีเจิ้น เธอมองดูหลุมขนาดใหญ่ที่ระเบิดอยู่ในอกอย่างช่วยไม่ได้ และชิ้นส่วนเครื่องจักรก็กระจัดกระจายไปทั่ว เธอน้ำตาไหลออกมา “อย่าตายนะ... อาจารย์จู... ฉัน... ฉันจะไปเรียกคนมาช่วย!”

อารมณ์ของเด็กนับเป็นอารมณ์ที่แท้จริงและบริสุทธิ์ที่สุด ด้วยความที่พวกเขายังไม่ได้เรียนรู้ที่จะซ่อนหรือควบคุมอารมณ์ของตนเองได้เหมือนผู้ใหญ่ อารมณ์เหล่านี้จึงเป็นการแสดงออกที่ตรงไปตรงมาและไม่ปรุงแต่ง นี่คือเหตุผลที่เด็กๆ มักจะแสดงความรู้สึกของพวกเขาอย่างไม่มีข้อกังขา ไม่ว่าจะเป็นความสุข, ความโกรธ, ความเศร้า, หรือสนุกสนาน

จางหยุนซีรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของจูฉีเจิ้น และมองลงไปที่บาดแผลด้วยท่าทางตกตะลึง

โจวโจวอาจไม่เข้าใจว่าการสูญเสียแกนพลังงานหมายถึงอะไร แต่จางหยุนซีที่เป็นผู้ใหญ่ก็ตระหนักได้ว่า มันเหมือนกับคนที่หัวใจล้มเหลว

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาแล้ว แต่จางหยุนซีแทบไม่สังเกตเห็นพวกเขาเลย เขามองจูฉีเจิ้นอย่างงุนงง ความรู้สึกผิดอันแรงกล้าที่หลั่งไหลอยู่ภายในตัวเขา จิตใจของเขากำลังนึกถึงฉากที่จูฉีเจิ้นก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเลและต่อยอย่างเด็ดขาด!

อาจเป็นเพราะกรณีของหลี่หยุน ความรู้สึกของจางหยุนซีที่มีต่อ หุ่นยนต์ AI จึงค่อนข้างแตกต่างออกไป ในใจของเขา พวกมันไม่ใช่แค่เครื่องจักรเย็นๆ แต่เป็นชุดของข้อมูลที่ตั้งโปรแกรมไว้

“น้องใหม่จางหยุนซี! คุณโอเคไหม?”

"เกิดอะไรขึ้นที่นี่?"

"......!"

เสียงตะโกนดังมาจากทุกทิศทุกทาง จางหยุนซีรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในสมองของเขาอีกครั้ง การมองเห็นของเขาพร่ามัว และร่างกายของเขาก็โน้มตัวไปข้างหลังและล้มลง

......

วันรุ่งขึ้น ประมาณสิบโมงเช้า

ในห้องที่เงียบสงบแสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างกระทบใบหน้าของจางหยุนซีที่นอนแน่นิ่งอยู่ เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น ปรับตัวเข้ากับแสงสว่างที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น คอของเขาแข็งตึงเล็กน้อย ทำให้เขารู้สึกเจ็บเมื่อพยายามหันมองไปรอบๆ

สิ่งแรกที่เขาเห็นคือกาก้านั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ เขา

“...ฉันอยู่ที่ไหน?” จางหยุนซีถามด้วยริมฝีปากแตก

“ตื่นแล้วเหรอ?” กาก้าหันกลับมา ใบหน้าอวบอ้วนของเขาใกล้กับจางหยุนซีขณะที่เขาตอบว่า "นี่คือห้องพยาบาลของวิทยาลัย"

"โอ้!"

จางหยุนซีพยักหน้าด้วยความพยายาม

"ฉันได้ตรวจชีพจรของคุณแล้ว จากมุมมองของการแพทย์แผนจีน อาการที่คุณเป็นลมนั้นเกิดจากอาการเมื่อยล้า..." กาก้าค่อนข้างละเอียดแต่เป็นมืออาชีพมาก อธิบายต่อว่า "แต่ไม่ได้มีอะไรร้ายแรง แค่ต้องพักผ่อน แล้วคุณจะหายดี"

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” จางหยุนซีดูสับสน

“พูดง่ายๆ ก็คือ คุณเป็นลมเพราะตกใจมากเกินไป” กาก้าปรับแว่นตากรอบสีดำของเขา “เพื่อน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ห้องบาสเก็ตบอลดูเหมือนผ่านสงครามโลกมาเลย”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จางหยุนซีก็โต้ตอบและหันไปถามทันทีว่า "ฝ่ายรักษาความปลอดภัยยังไม่ได้สืบสวนเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอ? แล้วอาจารย์จูเป็นยังไงบ้าง?"

“โอ้ ฉันเกือบลืมเรื่องนั้นไปเลย” กาก้าพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน “ฉันต้องไปแจ้งพวกเขาว่าคุณฟื้นแล้ว”

หลังจากพูดอย่างนี้ กาก้าก็วิ่งออกจากวอร์ดราวกับสายฟ้า

จางหยุนซีหันหน้าไปมองไปรอบๆ การจัดวางของห้องนั้นเรียบง่ายมาก ข้างเตียงมีเครื่องบำบัดแบบมัลติฟังก์ชั่นขนาดใหญ่ที่ออกแบบมาเพื่อฉีดยาให้กับผู้ป่วยโดยอัตโนมัติ ตรวจสอบสัญญาณชีพแบบเรียลไทม์ และให้การสนับสนุนลำตัวของผู้ป่วย ช่วยในการเคลื่อนไหว และอื่นๆ

ที่ปลายเตียงมีจอฉายภาพโฮโลแกรมครึ่งผนังแสดงค่าสุขภาพของอวัยวะภายในที่สำคัญของผู้ป่วยแบบเรียลไทม์ เห็นได้ชัดว่าแม้แต่กราฟไดนามิกของการเต้นของหัวใจก็ยังมองเห็นได้อย่างชัดเจน

อุปกรณ์ทางการแพทย์เหล่านี้พบเห็นได้ทั่วไปในโรงพยาบาลใหญ่ๆ แต่การมีอยู่ของระบบการแพทย์ที่มีอุปกรณ์ครบครันภายในแผนกการแพทย์ของวิทยาลัยศาสนชิงซานนั้นค่อนข้างน่าประหลาดใจ

หลังจากนอนบนเตียงประมาณสิบห้านาที จางหยุนซีก็เห็นเจ็ดหรือแปดคนเดินเข้ามา นำโดยชายในวัยสี่สิบในชุดสูท แสดงท่าทางของผู้บังคับบัญชา

“สวัสดี จางหยุนซี ฉันชื่อฮั่นเซียง รองคณบดีของที่นี่” ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในวอร์ดและถามด้วยความห่วงใย “คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

จางหยุนซีมองดูเขาแล้วตอบอย่างแผ่วเบาว่า "ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ไม่มีอะไรผิดปกติ"

“นักเรียนทุกคนที่เข้าเรียนในสถาบันของเราถือเป็นทรัพย์สินอันมีค่าที่สุดของเรา ในนามของสถาบัน ฉันขอโทษอย่างจริงใจสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้” ฮั่นเซียงกล่าวอย่างจริงจัง “เราขอรับรองว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”

“ฉันเข้าใจ” จางหยุนซีตอบกลับ จากนั้นถามอย่างกังวลทันที “ท่านรองฮั่น อาจารย์จูเป็นอย่างไรบ้าง?”

“สถานการณ์ของเขากำลังถูกจัดการโดยแผนกการจัดการ AI ของสถาบัน ฉันไม่ทราบอย่างชัดเจนเกี่ยวกับรายละเอียด หากสุขภาพของคุณดีขึ้นแล้ว ฉันอยากจะถามคำถามคุณสองสามข้อ” ฮั่นเซียงนั่งลงบนเก้าอี้ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย “คำตอบของคุณอาจเป็นประโยชน์มากในการสืบสวนคดีนี้”

“ตกลงครับ” จางหยุนซีพยักหน้าช้าๆ เขายังคงกังวลเกี่ยวกับจูฉีเจิ้น โดยรู้ดีว่าหากไม่มีจูฉีเจิ้น เขาจะต้องตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงอย่างแน่นอนในคืนนั้น

“ฉันอยากถามว่าชีวิตนอกวิทยาลัยคุณเคยมีศัตรูบ้างไหม? หรือพ่อแม่ของคุณเคยทะเลาะกับใครหรือไม่?” ในการตัดสินของฮั่นเซียง เมื่อพิจารณาจากอายุของจางหยุนซีที่ยังเด็กเกินไป ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะสร้างศัตรูส่วนตัวหรือเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งทางผลประโยชน์ที่สำคัญใดๆ สาเหตุของเหตุการณ์นี้อาจเกี่ยวข้องกับพ่อแม่ที่เสียชีวิตของจางหยุนซี

แม้ว่าจางหยุนซีจะยังเป็นวัยรุ่น แต่เขาก็มีความคิดที่รอบคอบและระมัดระวังตัวเองมากไม่ต่างจากผู้ใหญ่ เนื่องจากเขาถูกเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเป็นเด็กให้มีบุคลิกที่อ่อนไหวมากเมื่อต้องติดต่อกับผู้คน ทำให้เขาคิดลึกซึ้งมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ

ทั้งหลี่หยุนและพ่อของเขาได้กระตุ้นให้เขาเข้าเรียนที่สถาบันแห่งนี้ก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิต อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าเหตุการณ์ที่น่าตกใจและแปลกประหลาดดังกล่าวเกิดขึ้นภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวันที่เขามาถึง ดูเหมือนว่ามันจะบังเอิญเกินไป

เห็นได้ชัดว่าสถาบันไม่ปลอดภัยเลย และชายชุดดำจากเมื่อคืนก่อนก็ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับระบบรักษาความปลอดภัยและรู้จักสถานที่ต่างๆ ของสถาบันเป็นอย่างดี จางหยุนซีกังวลว่าการพูดความจริงอาจก่อให้เกิดอันตรายมากขึ้น

จางหยุนซีไม่สามารถเชื่อใจคนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างสมบูรณ์ คนเดียวที่เขาไว้ใจในตอนนี้คือ ศาสตราจารย์เหลียงอัน ซึ่งเขาไม่เคยพบมาก่อน

ก่อนที่พ่อของจางหยุนซีจะเสียชีวิตเขาได้เขียนจดหมายแนะนำตัวส่งให้ศาสตราจารย์เหลียงอัน เห็นได้ชัดว่าศาสตราจารย์เหลียงรู้จักพ่อของจางหยุนซีและมีมิตรภาพบางอย่าง

ในการสนทนาที่ตามมา จางหยุนซีแสร้งทำเป็นไม่รู้ และไม่ได้เปิดเผยเหตุผลที่แท้จริงในการมาที่สถาบัน และเขาไม่ได้พูดถึงคำพูดสุดท้ายของหลี่หยุน เขาแบ่งปันรายละเอียดทั่วไปและลักษณะเฉพาะของเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนที่เกี่ยวข้องกับชายชุดดำเท่านั้น

หลังจากเข้าใจสถานการณ์แล้ว ฮั่นเซียงก็ตบไหล่ของจางหยุนซีเบาๆ “พักผ่อนเถอะ สถาบันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด เราจะสื่อสารกับแผนกตุลาการโดยเร็วที่สุดเพื่อร่วมกันสืบสวนคดีนี้และให้คำตอบแก่คุณในไม่ช้า”

"ขอบคุณครับ"

“คุณต้องการให้ครอบครัวมาเยี่ยมไหม? เราสามารถแจ้งพวกเขาและชดใช้ค่าใช้จ่ายในการเดินทางได้” นโยบายการบริหารจัดการของวิทยาลัยศาสนชิงซานมีมนุษยธรรมและทั่วถึงอย่างแท้จริง

“ไม่ ฉันไม่เหลือครอบครัวแล้ว” จางหยุนซีตอบ

ในขณะนั้น ชายคนหนึ่งกระซิบบางอย่างในหูของฮั่นเซียง ทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้า จากนั้นเขาก็หันไปหาจางหยุนซีและพูดว่า "ฉันขอโทษ แต่ตอนนี้คุณเป็นส่วนหนึ่งของสถาบันแล้ว อาจารย์และเจ้าหน้าที่ทุกคนที่นี่คือครอบครัวของคุณ ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ!"

"ขอบคุณรองคณธิบดีฮั่น!"

"อืม." ฮั่นเซียงพาทุกคนออกไป

หลังจากที่วอร์ดเงียบลง กาก้าก็โน้มตัวเข้ามาและกระซิบว่า "มันแปลกจริงๆ! พวกเราก็โดนยาสลบเหมือนกัน...!"

"อะไรนะ?" จางหยุนซีผงะไป

“พวกเราทั้งหมดถูกวางยานอนหลับ” กาก้าอธิบาย “เช้านี้เราถูกเรียกไปให้ปากคำ และฉันก็เห็นนักเรียนคนอื่นๆ จากหอพักต่างๆ เข้ามาด้วย”

จางหยุนซีตกอยู่ในความคิด

“ใครกันที่พยายามจะกำจัดคุณ? และสามารถทำเรื่องใหญ่ขนาดนั้นได้?” กาก้าพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้ว

ที่ทางเดิน ฮั่นเซียงสั่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า "ตอนนี้ปัญหาเกี่ยวกับหุ่นยนต์ AI เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก! และเนื่องจากมีนักเรียนคนหนึ่งเข้ามาเกี่ยวข้อง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าแผนกประชาสัมพันธ์ปกปิดข่าวอย่างเข้มงวด!"

"รับทราบครับ!" พนักงานที่อยู่ข้างหลังเขาพยักหน้า

...

หนึ่งชั่วโมงต่อมา.

หลังจากกินโจ๊กแล้ว จางหยุนซีก็รู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ในวอร์ด เขาต้องการออกไปตรวจสอบสถานะการซ่อมแซมของจูฉีเจิ้น ท้ายที่สุด จูฉีเจิ้นได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงในขณะที่ช่วยชีวิตเขา และระบบของเขาอาจบันทึกภาพแบบเรียลไทม์ ซึ่งอาจเปิดเผยรายละเอียดบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้

กาก้ารู้สึกเป็นห่วง จึงเดินไปพร้อมกับจางหยุนซีที่ชั้นล่าง เนื่องจากสถาบันยังไม่ได้เปิดเทอมอย่างเป็นทางการ และเขาไม่มีอะไรทำอีกแล้ว

ขณะที่พวกเขาเดินไปตามเส้นทางเล็กๆ ถัดจากแผนกการแพทย์ พวกเขาก็ไปถึงใกล้ทางเข้า และทันใดนั้นก็เห็นโจวโจวร้องไห้อย่างบ้าคลั่งข้างราวบันได "ได้โปรด อย่าทำลายอาจารย์จู... ได้โปรด..."

จางหยุนซีหยุดครู่หนึ่งแล้วรีบเดินเข้าไปถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

โจวโจว้น้ำตาไหลอาบสองแก้ม หันไปมองจางหยุนซีแล้วชี้ไปข้างนอกอย่างกังวลใจและตะโกนว่า "พวกเขา... พวกเขาจะทำลายอาจารย์จู...!"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จางหยุนซีก็มองไปทางราวบันไดและเห็นรถเครนที่มีตะขอขนาดใหญ่สองอันกำลังจับศีรษะและเอวของจูฉีเจิ้นไว้อย่างแน่น เตรียมที่จะนำขึ้นรถบรรทุกเพื่อขนออกไปทำลาย

เมื่อเห็นจูฉีเจิ้น ผู้ที่เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขาเมื่อคืนก่อน ถูกยกขึ้นไปในอากาศราวกับขยะ ความโกรธและความคับข้องใจที่ปะปนกันอย่างอธิบายไม่ได้ก็ปะทุขึ้นในจางหยุนซี เขารีบตะโกนออกไปทันที "เดี๋ยวก่อน!"

...

ในขณะเดียวกันในเมืองหมิงจู

ศาสตราจารย์เหลียงอันนอนอยู่บนเตียงเคลื่อนที่ในโรงพยาบาล และถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน