บทที่ 1 ตอน “The Fool”
โซนพัฒนาเมือง K หน้าร้าน Troll Pet Shop
มู่โหยวยัดกรงสุนัขขนาดใหญ่ในมือเข้าไปในท้ายรถตู้
“นี่เป็นกรงสุดท้ายแล้ว ผมจะโทรหาคุณอีกที”
“ไม่มีปัญหา ผู้จัดการมู่ ถ้ามีหมาแมวมาเพิ่มใหม่ในร้าน บอกผมด้วยนะ!”
“ได้”
…
เมืองมองดูท้ายรถที่ขับออกไป มู่โหยวก็หันหน้าไปมองร้านขายสัตว์เลี้ยงที่ว่างเปล่าด้านหลังของเขา และจุดบุหรี่อย่างเงียบๆ
เมื่อสองปีที่แล้ว พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์และทิ้งร้านขายสัตว์เลี้ยงไว้ให้เขา
เพื่อที่จะทำตามความปรารถนาของพ่อแม่ เขาจึงลาออกจากงานและกลับมาที่บ้านเกิดเพื่อรับช่วงต่อด้วยความเต็มใจ โดยหวังว่าจะเปิดร้านขายสัตว์เลี้ยงตามรอยพ่อกับแม่
น่าเสียดายที่เวลาเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป ภายใต้ผลกระทบของโรคระบาด ทำให้การทำธุรกิจค้าขายกลายเป็นเรื่องยาก
เมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา การดำเนินงานของร้านขายสัตว์เลี้ยงไม่ค่อยเสถียรนัก และรายได้รายวันก็ไม่สามารถชดเชยค่าอาหารได้ด้วยซ้ำ ด้วยความสิ้นหวัง เขาต้องขายสัตว์เลี้ยงทั้งหมดในร้าน เพื่อเตรียมที่จะเปลี่ยนไปทำธุรกิจร้านดอกไม้และนกสวยงามที่มีต้นทุนต่ำกว่า
“หวังว่ามันจะดีขึ้นนะ”
เมื่ออัดควันบุหรี่เข้าปอดจนพอใจ มู่โหยวหันหลังกลับเข้าร้าน
ทันทีที่เดินเข้าประตูมา เขาเห็นหญิงสาวที่มัดผมหางม้าและสวมผ้ากันเปื้อนยืนอยู่ที่แผนกต้อนรับ จ้องมองกรงที่ว่างเปล่าเป็นแถวในร้านด้วยความงุนงง
“มีอะไรหรือเปล่า เสี่ยวหยา?”
หญิงสาวคนนี้ชื่อเสิ่นหยา และเธอเป็นพนักงานคนเดียวของร้านขายสัตว์เลี้ยงแห่งนี้
“หัวหน้า...” เสิ่นหยามองไปที่มู่โหยว และดูลังเลที่จะพูด “ร้านของเรากำลังจะปิดตัวลงแบบนี้…”
“เธอพูดว่าอะไรนะ?”
มู่โหยวใช้นิ้วแตะหัวของเธอ และพูดอย่างขบขันว่า “มันแค่ลดขอบเขตธุรกิจลง”
เมื่อเห็นหญิงสาวลูบหน้าผากด้วยความคับข้องใจ มู่โหย่วก็ถอนหายใจ
เสิ่นหยาได้ถูกรับเข้ามาทำงานตอนที่พ่อแม่ของเขาเริ่มเปิดร้าน และเธอทำงานในร้านมาเป็นเวลาสี่ปีเต็มแล้ว
พนักงานคนอื่นๆ ต่างก็ลาออกไปทีละคนในช่วงหกเดือนที่ผ่านมาแต่เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ยังคงยืนหยัดอยู่ต่อ
ในแง่ของความผูกพันที่มีต่อร้านขายสัตว์เลี้ยงแห่งนี้ เสิ่นหยาก็มีไม่น้อยไปกว่าเขา
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ขายร้าน เว้นแต่ฉันจะหมดหวังแล้วจริงๆ”
ร้านนี้เป็นเหมือนความฝันที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ และเป็นสถานที่ที่เขาเติบโตมา แน่นอนว่ามู่โหยวจะไม่ปล่อยให้มันถูกปิดลงง่ายๆ
ยิ่งไปก่อนนั้นเขาไม่ได้มีเพียงงานออฟไลน์อย่างเดียวเท่านั้น
เขามีบัญชีบนเว็บไซต์วิดีโอ และมีการโพสต์วิดีโอสัตว์เลี้ยงเป็นประจำ เขายังสามารถทำเงินจำนวนมากทุกเดือน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะอยู่รอด
“โอ้ ดีเลย”
ในที่สุดเสิ่นหยาก็ยิ้มออก “ฉันจะไปล้างหลังเต่า!”
เมื่อเห็นพนักงานที่น่ารักคนนี้วิ่งเข้าไปในห้องน้ำของสัตว์เลี้ยง มู่โหย่วจึงเดินเข้าไปในร้าน เหลือบมองที่แผนกต้อนรับ และทันใดนั้นก็ผงะไป
“เสี่ยวหยา แฟลชไดรฟ์ที่แผนกต้อนรับเป็นของเธอหรือเปล่า”
“แฟลชไดรฟ์? ไม่นะ!” เสียงของหญิงสาวดังมาจากห้องน้ำ
“เป็นไปได้ไหมว่าลูกค้าจะลืมไว้ที่นี่?”
มู่โหยวไม่ได้คิดอะไรมากและกำลังจะเก็บแฟลชไดรฟ์ ไว้ในกล่อง
แต่หลังจากหยิบแฟลชไดรฟ์ขึ้นมาเขาก็พบข้อความติดอยู่ข้างๆ
“เปิดมันแล้วคุณจะได้พบกับโลกใบใหม่”
เมื่อเห็นข้อความ มู่โหย่วก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
มันคืออะไร แฟลชไดรฟ์นี้ถูกทิ้งไว้ให้เขาโดยเฉพาะหรือไม่
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาจึงกลับมานั่งที่แผนกต้อนรับและเสียบมันเข้ากับพอร์ตคอมพิวเตอร์
หลังจากเปิดขึ้นมาจะมีเพียงสองไฟล์ในแฟลชไดรฟ์ขนาดไฟล์ 16G
ไฟล์ APP ชื่อ 'The Fool (Internal Beta เวอร์ชัน 2.41)' และ 'รหัสเชิญเกม' ในรูปแบบ TXT
“เกมออนไลน์ใช่ไหม?”
มู่โหยวมองมันด้วยความสงสัย
ค่ายเกมสมัยนี้ใช้วิธีประชาสัมพันธ์หนักหน่วงจริงๆ ให้เกมมาพร้อมกับแฟลช์ไดรฟ์เลยเหรอ?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาจึงเปิดซอฟต์แวร์ป้องกันไวรัสและตรวจสอบมัน หลังจากยืนยันว่าไม่มีไวรัส เขาก็นำเข้า APP ลงในโทรศัพท์
ลงทะเบียน l เข้าสู่ระบบ
จากนั้นกรอกรหัสเปิดใช้งานเพื่อเริ่มเกม
เพลงพื้นหลังที่น่าตื่นเต้นและภาพ CG ของเกมที่สวยงามไม่ปรากฏให้เห็นอย่างที่เกมทั่วๆ ไปควรจะมี
แต่มีอินเทอร์เฟซที่เรียบง่ายปรากฏขึ้นมาแทน
ไม่มีภาพ ไม่มีเสียง มีเพียงคำพูดบนพื้นหลังสีดำและพื้นผิวสีขาวทีละคำ ราวกับว่ามีคนเคาะคีย์บอร์ดจากฝั่งตรงข้ามอย่างงุ่มง่ามทีละคำโผล่ขึ้นมาบนหน้าจอ
【คืนที่เต็มไปด้วยหิมะ คุณตื่นขึ้นมาในป่าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ 】
ลมหนาวส่งเสียงโหยหวนในป่า นกฮูกส่งเสียงร้อง แสงจันทร์อันหนาวเหน็บตกลงมาที่เท้า และต้นไม้ที่ตายแล้วทุกต้นรอบๆ ดูเหมือนจะมีใบหน้าบิดเบี้ยวและกำลังคร่ำครวญ 】
ในฉากเกล็ดหิมะที่ตกลงมา คุณจะค่อยๆ นึกถึงอดีตที่ลืมเลือนไป 】
[นี่คือโลกมหัศจรรย์ที่เรียกว่า 'โลกดวงดาว' ที่ซึ่งมนุษย์หมาป่า แวมไพร์ เอลฟ์ แม่มด พ่อมดขี่ไม้กวาด คนตัดไม้ถือขวานดีบุกผู้ไร้หัวใจ กระจกพูดได้ ผีในปราสาท... สิ่งมีชีวิต และเวทมนตร์ในตำนานเหล่านี้รวมกันเป็นโลกนี้ที่มีแต่ภาพลวงตาและมืดมน 】
【เมื่อนานมาแล้ว คุณยังเป็นผู้อาศัยอยู่ในทวีปแห่งนี้ แต่เนื่องจากบรรพบุรุษของคุณไม่มีความสามารถในการปลดปล่อยเวทมนตร์ พวกเขาจึงถูกเหล่าผู้วิเศษเรียกว่า "คนโง่" 】
【สมาคมผู้วิเศษผู้ภาคภูมิใจ ปฏิเสธที่จะอยู่ในโลกเดียวกับคนโง่ พวกเขาจึงทำสงคราม รวบรวมพลังเวทย์มนตร์ และสร้าง 'กำแพงสูง' เพื่อแยกเป็นโลกแห่งผู้วิเศษและคนธรรมดาออกจากกัน แม่น้ำแห่งกาลเวลาได้ชะล้างความทรงจำของคุณและบรรพบุรุษของคุณได้ถูกกักขังอยู่ในสถานที่ที่ถูกลืมโดยไร้ซึ่งพลังมานาตลอดกาล 】
【ตอนนี้ คุณโชคดีพอที่จะผ่านรอยแยกใน 'กำแพง' และกลับมายังบ้านเกิดแห่งนี้ 】
【ที่นี่ คุณเป็นคนที่ถูกเกลียดชัง และโลกนี้จะไม่ยอมรับคุณ ทุกย่างก้าวจะต้องระมัดระวัง และทุกสิ่งที่คุณเลือกจะส่งผลกระทบต่อโชคชะตาของคุณ...]
【หากคุณแน่ใจว่าคุณพร้อมที่จะเผชิญทั้งหมดนี้แล้ว ให้คลิกเริ่มต้น และเริ่มต้นการเดินทางครั้งนี้อย่างเป็นทางการ! 】
【คลิก 'เริ่ม' เพื่อเข้าสู่เกม 】
“แล้วคำว่า 'คนโง่' แปลว่า...”
มู่โหยวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เขาคิดว่า 'คนโง่' ในชื่อเกมหมายถึงบางสิ่งในเกม แต่หลังจากอ่านบทนำเบื้องหลังแล้ว เขาก็ตระหนักว่าจริงๆ แล้วคนโง่หมายถึงผู้เล่น
แม้ว่าการออกแบบภายนอกของเกมจะเรียบง่ายมาก แต่มุมมองโลกของเรื่องราวก็ค่อนข้างยิ่งใหญ่ มีเพียงคำไม่กี่คำ แต่มันแสดงให้เขาเห็นโลกเวทย์มนตร์ที่แปลกประหลาดและมืดมน
ผู้เล่นบุกเข้ามาในโลกนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นพวกเขาจะออกสำรวจ ตามล่าหาสมบัติ และแก้แค้นสมาคมผู้วิเศษที่ขับไล่พวกเขา!
"เริ่ม!"
มู่โหยวคลิกที่ปุ่ม
【ภายใต้ลมและหิมะที่ปกคลุม คุณได้ก้าวเข้าสู่ดินแดนบ้านเกิดของคุณอย่างเป็นทางการ 】
【แต่คุณเปล่งออร่า 'ผู้ถูกเนรเทศ' ที่แข็งแกร่งออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกค้นพบโดยชาวพื้นเมืองที่นี่ คุณต้องปลอมตัวเป็นผู้อาศัยอยู่ในโลกนี้โดยเร็วที่สุด 】
【กล่องของขวัญลอยน้ำปรากฏขึ้นตรงหน้าคุณ 】
【นี่คือบรรพบุรุษของคนโง่ ของขวัญที่เตรียมไว้สำหรับผู้กลับมาทุกคน หลังจากเปิดแล้ว คุณจะได้รับของที่ระลึกแบบสุ่มจากบรรพบุรุษ ของที่ระลึกของบรรพบุรุษสามารถช่วยให้คุณปกปิดรัศมีของผู้ถูกเนรเทศเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้วิเศษค้นพบการมีอยู่ของคุณ คุณต้องการเปิดของขวัญตอนนี้หรือไม่? 】
ใช่ l ไม่ใช่
“นี่ควรถือเป็นแพ็คเกจของขวัญสำหรับปผู้เล่นใหม่?”
มู่โหยวคิดอยู่ครู่หนึ่ง และคลิก [ใช่] อย่างเงียบ ๆ
【สมบัติของบรรพบุรุษกำลังถูกเปิด...】
【การเปิดเสร็จสมบูรณ์! 】
【คุณได้รับ 'นาฬิกาพก(ซ่อน)เวลา ': กดนาฬิกาพกเพื่อย้อนเวลากลับไปและช่วยคุณหลีกเลี่ยงอันตรายที่ซ่อนอยู่ในความมืด 】
【หมายเหตุ: เมื่อภาพวาดโบราณปรากฏมีโอกาสหนึ่งในพันที่ภาพวาดโบราณนั้นจะมีไอเทมอันทรงพลังซ่อนอยู่ 】
“ไอเทมที่ซ่อนอยู่?”
เมื่อดูข้อความแจ้งเตือน มู่โหยวก็อดไม่ได้ที่จะผงะ
มีโอกาสเพียงหนึ่งในพันเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วเขาได้มันมาในรอบเดียว... ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันดี!
...แน่นอนว่า อาจเป็นไปได้ว่าการเปิดของขวัญชิ้นแรกของทุกคนจะเป็นไอเทมระดับต่ำซึ่งเป็นเรื่องปกติในเกมออนไลน์
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม้ว่านี่จะเป็น "เกมที่น่าผิดหวังนิดหน่อย" แต่โลกทัศน์ที่กว้างใหญ่ของมันและโหมดเกมพิเศษในการสำรวจและการล่าสมบัติผ่านคำศัพท์ ทำให้มู่โหยวมีแรงจูงใจในการเล่นต่อไป
เมื่อคลิกบนหน้าจอ มู่โหย่วกำลังจะดำเนินการต่อ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นที่มือขวาเมื่อมองลงไป นาฬิกาพกทรงกลมเรือนเล็กวางอยู่บนฝ่ามืออย่างเงียบๆ
ตัวเรือนทำจากทองแดง หน้าปัดสีขาว มีปุ่มที่ยื่นออกมาด้านบน และสายโซ่สีทองติดอยู่ที่ปุ่ม
มู่โหยวมองดูนาฬิกาพกในมือของเขาอย่างประหลาดใจ
นี่มันมาจากไหน?
เขาจำไม่ได้ว่าเคยมีนาฬิกาพกแบบเก่าๆ ที่บ้าน แล้วทำไมจู่ๆ นาฬิกาถึงมาอยู่ในมือของเขาได้?
“หัวหน้ากำลังศึกษาศาสตร์การดูลายมืออยู่หรือเปล่า?
จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหู
เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เสี่ยวหยาก็มาอยู่หน้าแผนกต้อนรับท้าวคางมองดูฝ่ามือที่เหยียดออกของเขาอย่างสงสัย
“อ่านลายมือ?”
เมื่อมู่โหยวได้ยินคำถามของเธอ ความคิดแปลก ๆ ก็ผุดขึ้นมาในใจของเขา
“เสี่ยวหยา เธอไม่เห็นนาฬิกาเรือนนี้เหรอ?”
“นาฬิกาอะไร?”
“นาฬิกาพกในมือของฉัน!”
มู่โหยวก็จงใจหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาแล้วแกว่งให้เธอดู
“หัวหน้า อย่าทำให้ฉันกลัวสิ... เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีอะไรเลย…”
เสิ่นหยามองเขาราวกับผี และก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่แขนของเธอไปสัมผัสกับแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจ
แก้วน้ำหล่นลงมา เสิ่นหยาพยายามจะรับมันไว้ แต่ก็สายเกินไป
“เพล้ง”
น้ำในแก้วแตกกระจาย เศษแก้วและชากระเด็นไปทั่วพื้น
“อ่า ฉันขอโทษ…” เสิ่นหยารู้สึกละอายใจและตั้งใจหยิบเศษแก้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“มันก็แค่ถ้วย...”
มู่โหยวกำลังจะโบกมือแล้วบอกว่าไม่เป็นไร แต่นิ้วของเขากดไปโดนปุ่มนาฬิกาพกโดยไม่ตั้งใจ
ช่วงเวลาต่อมา เขารู้สึกว่ามีแสงแวบผ่านตาไป และทุกสิ่งรอบตัวเขาก็เริ่มย้อนกลับด้วยความเร็วสูง
น้ำชาในแก้วลอยขึ้นมาและแก้วที่แตกกระจายไปแล้วก็รวมตัวกันใหม่คืนสู่สภาพเดิม
เขารอจนกว่าทุกอย่างจะสงบลงแล้วลืมตาขึ้นมามองอีกครั้ง
เศษซากและคราบน้ำบนพื้นดินหายไปอย่างไร้ร่องรอย
แก้วน้ำที่แตกกระจายกลับมาที่โต๊ะเหมือนเดิม
มือขวาของเขาบีบนาฬิกาพกไว้แน่น
และเสิ่นหยาที่อยู่ตรงหน้าเขาก็กลับยืนอยู่ที่แผนกต้อนรับอีกครั้ง และจ้องหน้าเขาด้วยสีหน้าไม่ต่างจากก่อนหน้านี้
“หัวหน้า อย่าทำให้ฉันกลัวสิ... เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีอะไรเลย…”
บทสนทนาที่คุ้นเคยดังขึ้น และมู่โหยวก็ตกตะลึงทันที นี่มันอะไรกัน? ฉันกำลังฝันอยู่หรือเปล่า?
เป็นผลให้ในวินาทีถัดมา ข้อศอกของเสิ่นหยาก็แตะกับแก้วน้ำอีกครั้ง และแก้วน้ำก็ตกลงลงมาอีกครั้ง
ม่านตาของมู่โหยวหดตัว และมือขวาของเขาเหยียดออกราวกับสายฟ้า จับแก้วน้ำที่ลอยอยู่กลางอากาศอย่างหวุดหวิด
“อา!”
เสิ่นหยาอุทาน มองดูแก้วที่มู่โหย่วรับไว้ และตบหน้าอกของเธอด้วยความกลัว “โชคดีที่หัวหน้าตอบสนองได้ไว”
"..."
มู่โหยวไม่ตอบ แต่มองแก้วในมือด้วยความตกใจ
เขาประสบกับเหตุการณ์เดิมซ้ำสองครั้งและผลลัพธ์ในครั้งที่สองก็เปลี่ยนไป
เขามองหน้าจอโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง
จุดนี้ในอินเทอร์เฟซเกม ข้อความใหม่จะปรากฏขึ้น
【นาฬิกาพก : นาฬิกาพกที่ได้รับพรจากเทพธิดาแห่งกาลเวลา กดปุ่มเพื่อย้อนเวลาและย้อนกลับไปเมื่อห้าวินาทีที่แล้ว ต้องรอเวลาคูลดาวน์ห้าวินาทีหลังการใช้งานแต่ละครั้ง 】
