บทที่ 116 ผู้มีเกียรติ (อ่านฟรี)

บทที่ 116 ผู้มีเกียรติ

ภายในห้องมืดที่สว่างไสวด้วยแสงเทียนที่ริบหรี่ ชายสองคนคือ ปาเดรก หัวหน้าโจรของ ซิมสัน ฟาง และ เซอร์แบ็กเดมากัส อัศวินแห่งทั่งตีเหล็ก กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะตรงข้ามกัน

อาชญากรที่ไม่มีแขน ดูเหมือนจะสะดุ้งเล็กน้อยทุกครั้งที่อัศวินเฒ่าขยับ แม้ว่าอัศวินจะทำทั้งหมดคือปรับเก้าอี้ของเขาพร้อมกับคำรามและถอนหายใจในเวลาเดียวกัน

เมื่ออัศวินเฒ่าวางมือบนโต๊ะ ชายอีกคนก็ส่ายและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ปาเดรก คุณรู้ไหมว่าคุณผิดพลาดอะไร ใช่ไหม"

“ใช่แล้ว ท่านอัศวิน! III ได้ทำร้ายผู้คนในอาณาจักรอย่างใหญ่หลวง ฉันสาบานด้วยชีวิตของฉัน จะไม่ทำแบบนั้นอีก” ปาเดรก พูดติดอ่าง ตัวสั่นอยู่บนเก้าอี้ของเขา

ขณะที่ เอเมรี่ เฝ้าดู ผู้นำจอมโจรที่หยิ่งผยองก็กลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“ใช่… ใช่… อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการได้ยิน…” แบ็กเดมากัสตอบ

“ถ้า-ถ้าเป็นเช่นนั้น แล้วฉันทำอะไรผิด?”  ปาเดรกถาม โดยจ้องมองไปที่นิ้วมือของอัศวินชราบนโต๊ะ

“เห็นไหม ปาเดรก… คุณกลายเป็นคนโลภเกินไปแล้ว” อัศวินเฒ่าพูดพร้อมดึงมือกลับ

“ท่านหมายความว่าอย่างไร ท่านอัศวิน” คนร้ายพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและสั่นเทา

“คุณคิดยังไงกับการรับสมัครคนจำนวนมากขนาดนั้น? คุณกล้าโจมตีขุนนางคนอื่นด้วยซ้ำ! คุณวางแผนจะทำอะไรหือ? จะเป็นราชาแห่งโจร?”

“ไม่ ท่านอัศวิน ไม่! ฉันทำภายใต้คำสั่งของลอร์ดแฟนทูมาร์! เขารับรองกับฉันว่ามันจะไม่เป็นปัญหา ทรัพย์สินของขุนนางทั้งหมดเป็นเป้าหมายของเขา!”

ยิ่ง เอเมรี่ ฟังการแลกเปลี่ยนคำพูดระหว่าง ปาเดรก และ

เซอร์แบ็กเดมากัส มากเท่าใด ความรู้สึกขัดแย้งก็เพิ่มมากขึ้นในตัวเขา

ในทางหนึ่ง เขาค่อนข้างมั่นใจที่จะได้รับการยืนยันว่าครอบครัวของหมูเจ้ากรรมอย่าง แฟนทูมาร์ เป็นผู้บงการเบื้องหลังการโจมตีครอบครัวของเขาอย่างแท้จริง! แต่ในทางกลับกัน เขาไม่สบายใจกับวิธีที่ที่ปรึกษาของพ่อผู้ล่วงลับพูดคุยกับปาเดรก รู้สึกเหมือนว่าเขารู้จักจอมโจรดีเกินไป

เอเมรี่โน้มตัวเข้ามาใกล้เพื่อให้ได้ยินดีขึ้น เมื่อจู่ๆ แบ็กเดมากัสก็ตะโกนว่า “แกมันโง่ที่ฟังเขา!”

“ใช่ ท่านอัศวิน! ฉันเป็นคนโง่! โปรดเถิด ท่านอัศวิน โปรดยกโทษให้ฉันด้วย! ฉันจะทำตามคำสั่งของคุณด้วยมือของฉันเอง—” ปาเดรก หยุดอยู่ระหว่างประโยคของเขา เมื่อจ้องมองไปที่แขนของเขาแล้ว เขาเปล่งเสียงและพูดว่า

"อ๊ะ! แขนของฉัน… แขนของฉัน! ฉันกลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้ว! เด็กคนนั้น ฉันจะฆ่าเด็กเวรนั่น!"

แบม!

เซอร์แบ็กเดมากัส กระแทกโต๊ะด้วยหมัดของเขาที่สวมถุงมือโลหะ ทำให้ ปาเดรก หยุดเสียงร้องอย่างรวดเร็ว

“ยับยั้งชั่งใจเถอะ ปาเดรก!” อัศวินเฒ่าสั่งและโบกมือ

ปาเดรกกระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วพูดว่า "ใช่แล้ว ท่านอัศวิน ฉัน-ฉันขอโทษ… แค่แขนของฉัน… แขนของฉัน…"

เซอร์แบ็กเดมากัส กวักมือเรียก

ปาเดรกไปที่ประตูด้านหลัง และ คีน อัศวินตาเดียวก็ปรากฏตัวขึ้น

เซอร์คีนทำความเคารพอัศวินแห่งทั่งตีเหล็ก ออกจากห้องไป และครู่ต่อมาก็กลับมาและวางชามอาหารต่อหน้าปาเดรกที่กำลังพึมพำ

ดูเหมือนว่าปาเดรกจะยังวิตกกังวล แต่ก็กลับมาชัดเจนอีกครั้งเมื่ออัศวินเฒ่าคว้าช้อนเงิน ตักสิ่งที่อยู่ในนั้นยื่นมาจ่อไว้ตรงปากของปาเดรก

“ไม่ ท่านอัศวิน ฉัน…” เขาต่อต้าน แต่แบ็กเดมากัสก็ไม่วางแขนลง จนกระทั่งในที่สุดปาเดรกก็ยอมจำนนและกินมันด้วยสายตาที่หวาดกลัว

อัศวินเฒ่าตักอาหารในชามด้านในอีกครั้งก่อนจะสนทนาต่ออย่างตั้งใจ

“คุณต้องเข้าใจเรื่องนี้ ปาเดรก เราทุกคนเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนที่ใหญ่กว่า แผนการที่จะทำให้อาณาจักรของเรามีสันติสุขอย่างที่สมควรได้รับ”

ปาเดรกพยักหน้าเห็นด้วย เขาตอบไม่ได้เพราะอาหารเต็มปากของเขาและบางส่วนก็ไหลลงมาที่คาง

ในตอนแรก เอเมรี่ คิดว่า ปาเดรก เห็นด้วยเพียงเพราะกลัวอัศวินผู้เฒ่าเท่านั้น แต่ทุกสิ่งที่เซอร์แบ็กเดมากัสทำและพูดจนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเข้าใจกันแม้จะไม่ได้ตรงไปตรงมาก็ตาม

ถึงกระนั้น การกระทำของชายชราคนนี้ไม่ใช่การกระทำของชายที่เขารู้จัก ดังนั้นความสงสัยจึงเริ่มเติมเต็มจิตใจของเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อ

เอเมรี่ได้ยินคำพูดต่อไปนี้จากปากของชายชรา เขาก็ตกใจมาก

“คุณมีแผนจะทำอะไรกับฉัน ท่านอัศวิน หากคุณนำฉันเข้าเฝ้ากษัตริย์

ริชาร์ด ฉันจะช่วยคุณบอกความจริงเกี่ยวกับแผนของลอร์ดแฟนทูมาร์ ฉันยินดีที่จะสารภาพทุกอย่างต่อหน้าศาล! ฉันขอร้องคุณ ท่านอัศวิน ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย!”  ปาเดรกขอร้อง เขาคุกเข่าลงต่อหน้าอัศวินเฒ่า

อัศวินเฒ่าวางช้อนบนชามอาหารและหลับตาลง หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เขาก็มองดูเพดานแล้วพูดว่า "ฉันขอโทษ แต่ฉันปล่อยให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้ นั่นจะทำลายทุกสิ่งที่เราทำมาจนถึงตอนนี้เพื่อดำเนินการตามแผนของเราเท่านั้น แฟนทูมาร์ ยังคงอยู่ เขาจำเป็นต่อความสงบสุขของอาณาจักร ดังเช่นที่ข้าได้บอกไว้ก่อนหน้านี้ ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นไปเพื่อประโยชน์อันดียิ่งขึ้น เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหม”

“แล้วข้าควรทำอย่างไร ท่านอัศวิน ข้าจะทำทุกอย่าง ข้าจะต้องพูดอะไร!” ปาเดรกพูดแล้วสะดุดเท้าชายชรา

แบ็กเดมากัสนั่งตัวตรงแล้วพูดว่า

"สิ่งที่ดีที่สุดที่คุณทำได้เพื่อเราคือการเงียบไว้ ฉันเสียใจที่ต้องบอกว่าคำสั่งที่ฉันได้รับคือค้นหาสิ่งที่คุณรู้แล้วฆ่าคุณ"

ก่อนที่ ปาเดรก จะทันได้โต้ตอบ อัศวินตาเดียวก็ดึงมีดออกมาและเชือดคอของหัวหน้าโจร

ดวงตาของ ปาเดรก ตกตะลึงเมื่อเขาใช้แขนตอไม้เอื้อมมือไปที่คอของเขา เขามองไปที่อัศวินเฒ่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะล้มลงไปที่ชามอาหาร เลือดสีแดงเข้มคืบคลานไปที่ขอบโต๊ะแล้วหยดลงบนพื้นไม้

“ฉันหวังว่าคุณจะยอมรับมื้ออาหารนี้เป็นการขอโทษอย่างจริงใจที่สุดของฉัน” อัศวินเฒ่าพูดก่อนจะเป่าเทียนและเดินออกจากห้องอย่างสบายๆ โดยมีเซอร์คีนตามหลังมา

ทุกสิ่งที่ เอเมรี่ เพิ่งเห็นทำให้ตัวของเขาสั่นสะเทือน อัศวิน 'ผู้มีเกียรติ' ในห้องนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังและรู้จัก!

เอเมรี่เริ่มโทษตัวเองอีกครั้งที่โดนคนอื่นหลอก คนแรกคือคุณย่าสองหน้า และต่อจากอัศวินเฒ่าที่เขามองด้วยความชื่นชมอย่างยิ่ง...

ดูเหมือนโลกจะโน้มน้าวใจที่จะมอบคนที่เขาคิดว่าเชื่อถือได้ แต่กลับถูกเปิดเผยในภายหลังว่าพวกเขาเป็นเหมือนงูพิษ!

เอเมรี่เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้อีกครั้ง แต่ในขณะที่เขากดหลังพิงกำแพงไม้ เขาก็บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ ล้างความคิดเหล่านั้นออกไป และให้เหตุผลกับตัวเองว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะเซื่องซึม

เขาหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง และพยายามมองสิ่งต่างๆ อย่างเป็น

กลาง ประการแรก เขานึกถึงแผนการที่เซอร์แบ็กเดมากัสกำลังพูดถึง ซึ่งใหญ่กว่าขุนนางหมูคนนั้นกำลังวางแผนอยู่ แล้วผู้พิทักษ์ ลีโอเนสได้รับคำสั่งจากใคร?

ไม่ใช่กษัตริย์เหรอ? ถ้าเป็นเช่นนั้น กษัตริย์ริชาร์ดเองเกี่ยวข้องกับการปล่อยให้แฟนทูมาร์โจมตีพวกเขาตั้งแต่แรกหรือไม่?

สำหรับทุกหนึ่งคำถามที่เขาคิดว่าเขาได้ตอบไปแล้ว ก็มีคำถามอีกสองข้อผุดขึ้นมา

เอเมรีเดินกลับเข้าไปในป่าก่อนแล้วพบมอร์กานา

เธอเดินเข้ามาหาเขาเพื่อถามว่าทำไมเขาถึงมีหน้ามืดมนขนาดนี้ เห็นอะไรมาบ้าง เกิดอะไรขึ้น แต่เขาปฏิเสธที่จะตอบ เขาไม่มีอารมณ์จะพูด

ในตอนนี้ เอเมรี่ ยังคงถูกปฏิเสธแม้จะพยายามตีตัวออกห่างจากปัญหานี้ก็ตาม เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการกระทำดังกล่าวเป็นการกระทำของอัศวิน 'ผู้มีเกียรติ' และนั่นก็คืออัศวินแห่งทั่งตีเหล็ก ที่ปรึกษาของบิดาผู้ล่วงลับของเขาไม่น้อยไปกว่ากัน

เอเมรี่จำการแจ้งเตือนที่ระบุว่าเขามีเวลาไม่ถึงหนึ่งวันก่อนที่เขาจะถูกเรียกกลับเข้าสถาบันเมกัส ตอนนี้ความสนใจของเขาหมดไปอย่างสิ้นเชิงเพราะต้องการทราบคำตอบสำหรับคำถามของเขาจากการกลับไปที่สถาบันและกลับมาในไม่กี่เดือนต่อมา เขาไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองถูกขังอยู่ในความมืดได้นานขนาดนั้นได้

เขาจึงตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง เขาหันไปหามอร์กาน่าแล้วพูดว่า

"มีบางอย่างที่สำคัญจริงๆ ที่ฉันต้องทำ คุณควรกลับไปที่ป่าต้องห้ามโดยไม่มีฉัน แล้วฉันจะตามไปทีหลัง"

หลังจากพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นนั้น มอร์กานาก็ฟังและพยักหน้า

เอเมรี่ รู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมากนักเพื่อโน้มน้าวเธอหรือคิดหาทางที่จะส่งเธอออกไป เขาไม่จำเป็นต้องปวดหัวขนาดนั้นในขณะนี้

จากนั้นเขาก็เดินกลับไปยังจุดที่อัศวินตั้งค่ายพักแรมโดยมีความคิดที่จะหาคำตอบที่ชัดเจน ไม่ใช่แบบลับๆ ล่อๆ แต่เป็นเพียงการเดินเข้าไปหาพวกเขา เพื่อที่พวกเขาจะได้เห็นว่าเขากำลังมา