บทที่ 91 : กลิ่นอายแห่งวัยเยาว์(4)

บทที่ 91 : กลิ่นอายแห่งวัยเยาว์(4)

ขณะที่เสียงร้องของนักเรียนที่เต็มไปด้วยความทุกข์ระงมไปทั่ว ฉันก็สแกนสภาพแวดล้อมของเรา

'ที่หนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ... มันคือดันเจี้ยนประเภทผี'

มันมีดันเจี้ยนจำนวนหนึ่งในทางผ่านฟอสสปาติล

แต่ ฉันแน่ใจว่าคนที่เรากำลังเผชิญอยู่คือดันเจี้ยนประเภทผี

นอกจากนี้ ไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกเขาจะส่งเราไปไกลจากทางเข้าดันเจี้ยน

ไม่ว่าสถาบันจะรุนแรงกับนักเรียนแค่ไหน เราก็ยังเป็นนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งอยู่ดี

ฉันรีบจดตำแหน่งทางเข้าดันเจี้ยนและลักษณะของมันลงบนกระดาษ

ในขณะเดียวกัน ทราวิสก็กำลังตรวจสอบพื้นที่ด้วย

"อืม ฉันคิดว่าเราควรจุดไฟก่อน... มีใครมีไม้ขีดไฟบ้าง? ฉันจะไปเก็บฟืนมาให้!"

เสียงของเขาดังขึ้น แต่มีความกังวลแทรกเข้ามา

"...ไม่ เราไม่ได้เอามาเลย"

หัวสั่นกันไปทั่ว

จากนั้นแอนดรูว์ก็พูดด้วยเสียงต่ำ

"ฉันสามารถจุดไฟโดยใช้เวทย์มนตร์ได้ เราแค่ต้องหาฟืน เราอาจพบบางอย่างถ้าเราไปไกลกว่านี้..."

ขณะที่เขาพูดก็มีรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของเขา

'อ่า น่ารักจัง'

ฉันมองไปที่แอนดรูว์อย่างไม่ประทับใจ

เขาจะต้องรู้สึกภาคภูมิใจที่ทำตัวเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่ม

มันเป็นช่วงเวลาที่วัยรุ่นทุกคนต้องผ่าน

ตอนนี้แอนดรูว์กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ

เราทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

'แต่มันจะไม่มีฟืน ไม่ว่าเราจะไปไกลแค่ไหน'

แต่ฉันไม่ได้พูดแบบนี้

ฉันไม่ต้องการเป็นผู้นำตั้งแต่เริ่มต้น

ซึ่งสิ่งนี้จะให้ความน่าจะเป็นสูงสุดที่จะได้อันดับหนึ่งในการประเมินเชิงปฏิบัตินี้

อันดับของฉันคืออันดับที่ 181 ระดับล่าง

ในทางกลับกัน เรามีอันดับที่ 2 ปิเอลและอันดับที่ 9 แอนดรูว์ที่อยู่ในทีมของเรา

นักเรียนระดับท็อปสองคน

ไม่มีใครฟังฉันอย่างที่ฉันเป็นอยู่หรอก

วิธีที่ดีที่สุดในการได้รับอำนาจบางอย่างคือการให้ทางออกเมื่อแอนดรูว์และปิเอลทำมันพัง

เหนือสิ่งอื่นใด แอนดรูว์จะทำผิดพลาดและตื่นตระหนกไม่ช้าก็เร็ว

ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ทราวิส จ้องมองแอนดรูว์ พูดขึ้นมา พยายามให้กำลังใจ

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะรีบไปและกลับมา! เหนือสิ่งอื่นใด ฉันเร็วมาก อ่า พวกนายห้ามไปไหนถ้าไม่มีฉันนะ โอเคไหม?"

"แน่นอน รีบกลับมานะ"

แอนดรูว์ตอบด้วยสีหน้าพอใจ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ทราวิสก็กลับมามือเปล่า

"ฉันไม่พบต้นไม้แถวนี้ที่เราสามารถใช้เป็นฟืนได้เลย... ฉันไปค่อนข้างไกลแล้วนะ แต่มันไม่มีอะไรเลย ดูเหมือนว่าทีมอื่นๆจะอยู่ในเรือลำเดียวกันด้วย"

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เรามองไปรอบๆ

อันที่จริง ทีมอื่นๆทั้งหมดดูเหมือนจะอยู่ในจุดเดียวกันอาจจะไม่พบฟืนด้วยเช่นกัน

แน่นอนว่า มันจะไม่มีอะไรเลย

ทางผ่านฟอสสปาติลได้รับการอธิบายได้ดีที่สุดว่าเป็น 'ดินแดนที่แห้งแล้ง'

มันไม่มีโอกาสที่ต้นไม้จะหยั่งรากและเติบโตในสถานที่ที่แห้งแล้งเช่นนี้

"ละ แล้วตอนนี้ทำอะไรดี...?

โมนิกา กังวล ใบหน้าของเธอหันไปหาแอนดรูว์

"อืม..."

ทันใดนั้น แอนดรูว์ก็พูดอะไรไม่ออก

แม้แต่จอมเวทอัจฉริยะอย่างแอนดรูว์ก็ไม่สามารถสร้างกองไฟโดยไม่มีอะไรให้เผาไหม้ได้

เสียงพูดคุยที่กังวลของทีมอื่นๆก็มาถึงหูของเราเช่นกัน

"เอ่อ...มันหนาวจัง เราจะทำอะไรกันต่อดี?"

"เฮ้ เลิกคลุมผ้าห่มซะที! มันแทบจะไม่ครอบคลุมแม้แค่ครึ่งตัวเลย"

"มีความคิดอะไรดีๆไหม...?"

ไม่มีทีมไหนทำได้ดีไปกว่าเรา

'ฮิฮิ'

ฉันเสริมพลัง [ศักดิ์ศรีของขุนนางผู้บิดเบี้ยว] ในทันทีโดยใช้ [ออร์บเสริมพลัง]

เพียงเพื่อรักษารอยยิ้มของฉันไว้

แอนดรูว์หันไปมองปิเอล สีหน้าของเธอเคร่งเครียด

"...ปิเอล เกิดความคิดอะไรดีๆบ้างหรือยัง?"

"...ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย"

ปิเอลก็ส่ายหัวของเธอเช่นกัน

จากนั้น สายตาของเธอก็จ้องมาที่ฉัน

แม้ว่าสีหน้าของเธอจะเฉยเมย แต่ก็มีความเศร้าอยู่ในนั้น

'ยอดเยี่ยม'

ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสม

ฉันยักไหล่จากกระเป๋าหนักที่ถืออยู่

"ถ้าเราไม่มีฟืน เราจะต้องใช้สิ่งที่ฉันนำมาด้วย"

ฉันเปิดกระเป๋าและดึงชุดสีดำออกมา

ทันทีที่ฉันคลี่มันออก ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ฉัน

"นี่คือ...มันดูเหมือนกองของผ้า? มันคืออะไรเหรอ ธีโอ?"

"อ่า...! นี่มัน... ฉันไม่รู้ชื่อของมัน แต่ฉันคิดว่าฉันเห็นมันที่ร้านเล่นแร่แปรธาตุ!"

ทราวิสและโมนิก้าจ้องมาที่ฉัน ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้าง

ฉันตอบกลับอย่างใจเย็น

"มันคือถุงร้อน"

ขณะที่ฉันพูดสิ่งนี้ ฉันก็กางชุดสีดำออกเพื่อเผยให้เห็นถุงร้อนหลายสิบชุด

ฉันมั่นใจว่าจะเก็บของได้เยอะ

เอมี่ได้รับไอเท็มที่คล้ายกันจากร้านเล่นแร่แปรธาตุทั้งหมดในสถาบันการศึกษา

"เอาไปคนละอันนะ"

ฉันส่งต่อถุงร้อนไปให้ทีมของฉัน

ไอเท็มนี้สามารถใช้งานได้หลายครั้งโดยการผสมกับเวทมนตร์ ซึ่งมันแตกต่างจากชุดความร้อนแบบใช้แล้วทิ้งในยุคปัจจุบัน

มันไม่จำกัดการใช้ แต่สามารถอุ่นได้ประมาณ 2 -3 วัน

"อ่า นี่มันอุ่นจัง"

ธีโอ นายรู้ได้ไงว่าต้องนำสิ่งเหล่านี้มาด้วย? ฉันเก็บมาแค่เสื้อผ้าและเครื่องใช้ในห้องน้ำเท่านั้น..."

ทราวิสและโมนิก้ามองมาที่ฉันด้วยดวงตาเป็นประกาย

"เอิ่อ... ขอบคุณนะ ธีโอ"

"...ฉันจะใช้มันอย่างดีเลย"

แอนดรูว์และปิเอลก็อบอุ่นร่างกายของพวกเขาด้วยถุงร้อน

'ก็นะ นั่นช่วยแก้ปัญหาของเราได้ทันที'

ฉันกวาดตามองรอบ ๆ

บางทีมันอาจเป็นปฏิกิริยาของทีมของฉัน แต่นักเรียนจากทีมอื่นๆกำลังจ้องมองฉันอย่างสิ้นหวัง

'เวลาเหมาะมาก'

ความช่วยเหลือจะมีประสิทธิภาพมากที่สุดเมื่อมันจำเป็น

นั่นคือ หากคุณใช้ทรัพยากรเท่ากัน ควรทำมันในเวลาที่เหมาะสมที่สุด

การให้อาหารคนที่หิวโหยมีประสิทธิภาพมากกว่าการให้อาหารคนที่อิ่มแล้ว

'ฉันมีชุดความร้อนเหลืออยู่ประมาณยี่สิบห้าชุด'

ที่นี่มีทั้งหมด 200 คน

ฉันไม่ใช่องค์กรการกุศล และฉันไม่สามารถมอบให้กับทุกคนได้

'ถุงร้อนชุดเดียวจะไม่เพียงพอที่จะทำให้คนอบอุ่น'

หากพวกเขาใส่เวทมนตร์ลงไปมากเกินไปเพราะพวกเขาหนาว ถุงร้อนอาจระเบิดและกลายเป็นของไร้ประโยชน์

แต่ละคนจะต้องใช้ถุงร้อนอย่างน้อยสองชุด

ฉันคิดเลขในหัวอย่างรวดเร็ว

'ฉันสามารถรองรับได้อีกประมาณ 10 คน'

นั่นเท่ากับสองทีมถ้าพูดให้ถูก

โดยธรรมชาติแล้ว ถ้าฉันมีเพียงพอสำหรับ 10 คน...

[ทีม 5: จางวูฮี/น็อคตาร์/ปีเตอร์/ซาเมียร์/เกอร์เบียร์]

[ทีมที่ 9 ไอช่า/เซียน่า/แอรอน/เจกัล ฮยอก/ไมค์]

ฉันควรดูแลพวกเขา

ผู้ที่สามารถให้ประโยชน์กับฉันต่อไปได้

"เดี๋ยวฉันกลับมา"

ฉันเดินไปหาหนึ่งในทีมที่จ้องมองมาทางฉันด้วยการวางถุงสีดำไว้

"เซียน่า เธอเรียกวิญญาณเพลิงของเธอไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ ฉันทำไม่ได้ แซลลี่บอกว่าที่นี่มันหนาวและมืดมนเกินไป เขาไม่ยอมออกมา แม้ว่าฉันจะสามารถเรียกเขาออกมาได้ แต่เขาก็ไม่สามารถอยู่ได้นานกว่า 30 นาที"

"อ่า"

ไอชาประคองศีรษะที่ปวดร้าวของเธอ

เธอไม่รู้จักบทบาทหัวหน้าทีมเลย

'ฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้น'

คนอื่นๆในทีมจ้องมองมาที่เธอเท่านั้น

พวกเขามีไม้ขีดไฟแต่ไม่มีฟืนให้จุด

ความหวังสุดท้ายของพวกเขาคือวิญญาณของเซียน่า แต่มันไม่สามารถเรียกออกมาได้

สมาชิกในทีมนอนกอดกันตัวสั่นภายใต้ผ้าห่มผืนเล็กๆ

มันเป็นสถานการณ์ที่น่าสิ้นหวัง

ไม่ต้องพูดถึงการหาทางเข้าดันเจี้ยน คำถามคือจะเอาชีวิตรอดในยามค่ำคืนได้อย่างไร

ตามสัญชาตญาณแล้ว สายตาของไอชามองหาธีโอที่อยู่ห่างออกไป

แม้จะมีคน 200 คนในทางผ่านฟอสสปาติลในขณะนี้ แต่มันก็ไม่ยากที่จะสังเกตเห็นเขา

เธอจับตาดูที่อยู่ของเขาตั้งแต่พวกเขาลงจากรถม้า

'เขาต้องมีทางออกแน่ๆ... เดี๋ยวก่อน อะไรนะ?'

ดวงตาของไอชาเบิกกว้าง

ธีโอกำลังแจกถุงร้อนให้กับทีมของเขา

ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเขาเอง แต่เพื่อสมาชิกทุกคน

"ว้าว"

ไอชาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา

เธอรู้ว่าเขาแตกต่างออกไป แต่การเตรียมตัวระดับนี้...

แท้จริงแล้ว...เป็นชายคนหนึ่งที่รู้วิธีเป็นผู้นำกลุ่ม

เขายังรอช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด

'ธีโอ นายมีชีวิตอยู่กับชื่อวัลเดอร์กที่ยิ่งใหญ่จริงๆ'

แต่ความชื่นชมของเธอมีอายุสั้นมาก

'อา มันหนาวมาก'

ความหนาวเหน็บไม่อาจทนได้

เธอต้องหาทางเอาชีวิตรอดก่อน

แต่อย่างไรล่ะ?

ขณะที่คิดถึงเรื่องนั้น ไอชาก็เห็นมัน

ตุบ ตุบ

ธีโอซึ่งตอนนี้เป็นศูนย์กลางของความสนใจกำลังเดินด้วยความสง่างาม

และเขากำลังมุ่งหน้าไปหาเธอ

ในที่สุด ธีโอก็ยืนอยู่ต่อหน้าไอชา

"เอานี่ไปสิ ไอช่า"

จากถุงสีดำ ธีโอดึงถุงร้อนออกมา 10 ชุดและเสนอให้ไอชา

เธอแทบจะไม่เชื่อเลย

"นะ นายให้ฉันได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?"

"หนึ่งอันมันจะไม่เพียงพอที่จะอยู่รอดในคืนที่หนาวเหน็บในการผ่านครั้งนี้ แจกจ่ายให้สมาชิกในทีมของเธอคนละสองถุง และอ่านบันทึกนี้ในเช้าวันพรุ่งนี้"

ธีโอส่งโน้ตที่พับอย่างเรียบร้อยให้ไอชาจากกระเป๋าของเขา

ไอชาได้รับข้อความอย่างประหม่า

ธีโอพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมแล้วหันหลังกลับ

“ฉันจะไปแล้วนะ”

“อืม อืม... ธีโอ!”

"มันคืออะไร?"

ธีโอหันศีรษะเพียงเล็กน้อย

"ทำไม ทำไมนายถึงช่วยฉันแบบนี้? ฉันไม่ได้อยู่ในทีมของนายด้วยซ้ำ ตอนนี้เราอยู่คนละทีมกันนะ..."

"...ใช่"

ธีโอหยุดไตร่ตรองสักครู่ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง

"ฉันต้องการเหตุผลที่จะช่วยเธอด้วยเหรอ?"