ตอนที่ 20 การพักผ่อน
พ่อมดอัจฉริยะแห่งโลกเวทมนตร์
ตอนที่ 20 การพักผ่อน
—------------------------------------------
[ข้าชื่อร็อธเบิร์น ข้ากำลังเขียนไดอารี่นี้เพื่อสะท้อนถึงชีวิตของข้า ข้าเกิดในสลัมเขต ห้าในลันดา แม้ว่าข้าจะออกไปจากที่นั่นแล้ว แต่ข้าก็ยังจำสถานที่นรกนั้นได้ดี….]
ฟึบ
[… ข้าถูกพ่อมดพาตัวไปและทิ้งนรกอันเลวร้ายนั่นไว้ มันอาจเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของข้า…]
ฟึบ
[…เนื่องจากการเลือกปฏิบัติ ชีวิตในหอคอยพ่อมด จึงยากที่จะทนได้ ถึงกระนั้นข้าก็ตัดสินใจที่จะเอาชนะมัน เพราะว่าข้ามีพรสวรรค์ ข้ามีครอบครัวที่เชื่อในตัวข้า….]
ฟึบ
[… ข้าถูกทิ้ง ตอนแรกข้าคิดว่าครอบครัวของข้าส่งข้าไปที่หอคอยพ่อมด เพื่อฝึกฝน ข้าคิดเรื่องนี้หลายสิบครั้งหลังจากออกจากบ้านหรือสถานที่ที่ข้าเคยอยู่ แต่ข้อสรุปก็คือ – ข้าถูกทิ้ง]
ฟึบ
[…….ข้าสาบาน ข้าจะแก้แค้นคนที่ดูถูกข้าแน่นอน เมื่อข้าทำสำเร็จไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม…….]
ฟึบ
[… ในที่สุดข้าก็ได้ยินข่าวดี มีข่าวลือเกี่ยวกับเมืองไวน์แฮมซึ่งอยู่ติดกับลันดา ว่ากันว่าเมืองนี้เป็นเหมือนถ้ำของพ่อมดผู้ผลิตและจำหน่ายยาวิเศษจำนวนมากให้กับลันดา ข้าจะใช้สิ่งนี้เป็นก้าวแรกของข้า]
ฟึบ
ฟึบ ฟึบ !
"…เจ้ากำลังอ่านอะไร?"
แมรี่ซึ่งเข้ามาหาโอลิเวอร์ถามขึ้น
“มันเป็นไดอารี่”
“ไดอารี่?”
“ใช่… ข้าได้รับมันมาจากพ่อมด
"อา……."
แมรี่เงียบไปครู่หนึ่งราวกับว่าเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้วจึงถามอีกครั้ง
“มีอะไรน่าสนใจ…?”
“ก็…ไม่เชิงหรอก”
“แล้วทำไมเจ้าถึงอ่านมันล่ะ”
โอลิเวอร์หันหัวเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมองแมรี่
"ข้าแค่อยากรู้"
"อะไร?"
“พ่อมดที่เป็นเจ้าของไดอารี่เล่มนี้… ก่อนที่เขาจะตาย เขาได้ฉายแสงที่สวยงามซึ่งข้าไม่เคยเห็นมาก่อน… ดังนั้นข้าจึงสงสัยในตัวพ่อมดและอ่านไดอารี่ของเขา”
“โอ้… นั่นคือเหตุผลสินะ เจ้ารู้สาเหตุหรือยัง”
"ไม่ ข้าหามันไม่เจอ ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเขา…..แล้วท่านมาที่นี่ทำไม?”
แมรี่ยิ้มเล็กน้อยกับคำถามของโอลิเวอร์
“มีบางอย่างที่ข้าอยากจะบอกเจ้า…..ในที่สุดข้าก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นศิษย์รุ่นน้อง”
โอลิเวอร์ไม่ได้แสดงปฏิกิริยามากนัก
แมรี่มีสีหน้าขมขื่นบนใบหน้าของเธอต่อปฏิกิริยาของเขา
“ศิษย์ระดับกลางจำนวนมากเสียชีวิตระหว่างการต่อสู้ ดังนั้นศิษย์รุ่นน้องจึงได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นจำนวนมาก และด้วยเหตุนี้ ข้าจึงสามารถขึ้นไปในตำแหน่งที่ว่างได้”
“เอ่อ… ยินดีด้วย”
“ไม่… ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเจ้า โอลิเวอร์”
"ข้า?"
"ใช่! ต้องขอบคุณเจ้า โอลิเวอร์ ข้าพัฒนาทักษะมากเกินพอที่จะเป็นศิษย์รุ่นน้องได้ อาจารย์ก็ประทับใจเช่นกัน”
"อาจารย์?"
“ใช่ ในขณะที่เขาตรวจสอบทักษะของศิษย์นอกระบบก่อนหน้านี้ เขาเห็นว่าทักษะของข้าพัฒนาขึ้นมาก จึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าบอกว่าเป็นเพราะเจ้าที่ช่วยข้า เขาประทับใจมาก”
โจเซฟรู้….
เมื่อดูเผินๆ ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องจริงจัง แต่โอลิเวอร์มีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้
เขาไม่สามารถพูดได้ แต่เขามีความรู้สึกไม่สบายใจมาก
โจเซฟเคยกล่าวไว้ว่าเป้าหมายของเขาคือฝึกฝนเวทมนตร์ที่แข็งแกร่ง แต่เหล่าลูกศิษย์ที่นี่ไม่ได้รับการเรียนอย่างเหมาะสม
โอลิเวอร์รู้สึกอึดอัดเมื่อเห็นเหล่าลูกศิษย์ทะเลาะกันและระแวงกัน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้
ท่ามกลางความปวดร้าวดังกล่าว แมรี่ได้พูดขึ้นอีกครั้ง
“ข้ามีข่าวดีอีกหนึ่งอย่าง ข้ายังไม่ค่อยแน่ใจ แต่ข้าคิดว่าข่าวนี้ค่อนข้างแน่นอน”
"อะไร?"
“ข้าคิดว่าโอลิเวอร์อาจกลายเป็นศิษย์สายตรงของอาจารย์”
มีข่าวเกิดขึ้นอย่างกะทันหันว่าโอลิเวอร์ซึ่งเป็นศิษย์รุ่นน้องอาจกลายเป็นศิษย์สายตรง ซึ่งเป็นตำแหน่งที่แอนดรูว์ถือครองอยู่ในครอบครัว
แต่เมื่อมองย้อนกลับไป มันก็ไม่ได้แปลกขนาดนั้น
เมื่อไม่กี่วันก่อน การต่อสู้กับพ่อมดนั้นดุเดือดมากจนการต่อสู้เกินความคาดหมายของทุกคน ขณะที่เภสัชกร โจเซฟ แอนโทนี่ และครอบครัวโดมินิกต่างก็ได้รับความเสียหายอย่างมาก
มันเตือนใจอีกครั้งถึงความแข็งแกร่งของพ่อมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ใช้เวทมนตร์สายฟ้า ผู้ซึ่งกลับไปกลับมาในขณะที่สร้างความเสียหายให้กับทุกคนอย่างมาก
ตอนนี้ เฉพาะครอบครัวโจเซฟได้สูญเสียศิษย์อาวุโสและศิษย์ระดับกลางไปจำนวนมาก ในขณะที่แอนดรูว์ ผู้บังคับบัญชาคนที่สองของครอบครัวได้รับบาดเจ็บสาหัส
ตามที่ผู้รอดชีวิตกล่าวไว้ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเขาจะถูกทำลายล้าง
อย่างไรก็ตาม มีโอลิเวอร์เพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเอาชนะพ่อมดแม่มดได้อย่างปาฏิหาริย์ ซึ่งทำให้การปรากฏตัวของโอลิเวอร์สร้างความประทับใจให้กับทุกคนนอกเหนือจากครอบครัว
ทุกคนคิดว่าในไม่ช้าโอลิเวอร์อาจจะเข้ามาแทนที่แอนดรูว์ที่ได้รับบาดเจ็บ
เมื่อมองดูโอลิเวอร์ที่จมอยู่กับความคิด แมรี่ถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“เจ้าไม่มีความสุขเหรอ? หากเจ้าอยากเป็นศิษย์สายตรงของอาจารย์ เจ้าสามารถรับการศึกษาโดยตรงจากอาจารย์ได้ตลอดเวลาและได้เรียนอย่างเต็มที่”
"…ไม่ ข้ามีความสุขจริงๆ แต่ข้าคิดว่าศิษย์ระดับกลางและรุ่นพี่คนอื่นๆ จะเริ่มเกลียดข้าเพราะเหตุนี้”
“ฮ่าฮ่า เจ้ากำลังพูดอะไรอยู่…แน่นอนว่าพวกเขาไม่ชอบเวลาที่ถูกมองข้าม แต่เจ้าเป็นข้อยกเว้น เจ้ามีพลังมากในขณะที่ฝ่ายของแอนดรูว์เกือบจะถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว”
ก็จริง ศิษย์ส่วนใหญ่ที่เสียชีวิตระหว่างการต่อสู้กับพ่อมดคือทีมสนับสนุนของแอนดรูว์
แอนดรูว์นำทีมสนับสนุนของเขาเกือบทั้งหมดไปเพื่อกำจัดโอลิเวอร์ แต่น่าเสียดายที่มันกลายเป็นการกระทำที่เป็นพิษและเขาก็สูญเสียทุกสิ่งในทันที
แม้ว่าทีมสนับสนุนบางคนยังคงอยู่ มันก็แทบจะไม่มีความหมายอะไร
แอนดรูว์ สมาชิกหลักของฝ่ายได้สูญเสียแขนไปข้างหนึ่งแล้ว และนอนอยู่บนพื้นโดยมีรอยไหม้ทั่วร่างกาย
เมื่อนึกถึงข้อเท็จจริงนั้น แมรี่กล่าว
“จริงๆ แล้วไม่มีใครในครอบครัวที่เหลือที่สามารถดูแลครอบครัวได้ดีเท่าเจ้าแล้วในตอนนี้ โอลิเวอร์ เจ้าเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์ได้รับตำแหน่งศิษย์โดยตรงที่ว่างเมื่อพิจารณาจากทักษะและคุณธรรมของเจ้า ขอแสดงความยินดีด้วย”
แมรี่ชื่นชมยินดี
ทัศนคติของเธอทำให้โอลิเวอร์ประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่สนใจที่จะถาม
เขาไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเป็นพิเศษ
โอลิเวอร์จึงถามคำถามอื่น
“แมรี่ ข้าขอถามอะไรท่านหน่อยได้ไหม”
"อะไร…? อ๋อ! ถามข้าได้เลย ข้าจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้”
“แมรี่ ท่านบอกว่าท่านมาที่นี่เมื่อหกปีที่แล้ว นั่นถูกต้องใช่ไหม?”
"ใช่"
“ตอนนั้นใครเป็นศิษย์สายตรง?”
“แอนดรูว์ เจ้าถามทำไม?”
“คือข้าแค่อยากรู้ แล้วแอนดรูว์เป็นศิษย์สายตรงตั้งแต่แรกหรือเปล่า?”
"อืม? ข้าไม่รู้…..เพราะข้าไม่เคยสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน”
“แล้วในบรรดาศิษย์คนอื่นๆ มีใครจู่ๆ ก็หายตัวไปหรือเปล่า?”
“เอ่อ… บางทีเจ้าอาจจะเจอมันก็ได้ถ้าเจ้ามองหามัน มีคนที่บางครั้งขโมยของที่ต้องการหรือขโมยเงินแล้ววิ่งหนีไป”
“ท่านเห็นเหรอ?”
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"
“ข้าหมายถึงวิ่งหนี”
“ไม่ พวกเขากำลังวิ่งหนี พวกเขาจะบอกใครไหมล่ะ ว่าพวกเขาจะหนีไป”
“อืม ข้าว่าไม่นะ”
แมรี่ถามด้วยรอยยิ้มเคอะเขินราวกับว่าเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“เหตุใดเจ้าจึงถามเช่นนี้”
“ข้าแค่...ก็แค่อยากรู้”
หลังจากนั้นเวลาผ่านไประยะหนึ่ง
ดังที่แมรี่กล่าว ตำแหน่งที่ว่างถูกเติมเต็มทันทีหลังจากการต่อสู้กับพ่อมด
แมรี่กลายเป็นศิษย์รุ่นน้องได้อย่างง่ายดาย และปีเตอร์ก็เลื่อนขึ้นจากตำแหน่งหัวหน้าห้องมาเป็นศิษย์ระดับกลางด้วย
พวกเขาทุกคนมีความยินดี
อย่างไรก็ตาม โอลิเวอร์ไม่ได้เป็นศิษย์โดยตรงตามที่แมรี่ทำนายไว้
แต่เขาข้ามระดับศิษย์ระดับกลางและตรงไปยังระดับศิษย์อาวุโสแทน
นี่เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน และไม่มีใครคัดค้านหรือไม่พอใจกับการตัดสินใจครั้งนี้
เมื่อพิจารณาถึงความสามารถและความสำเร็จที่โอลิเวอร์แสดงออกมาแล้ว จึงไม่แปลกที่จะทำให้เขาเป็นศิษย์อาวุโส
แต่ผู้ที่เกลียดชังหรืออิจฉาก็หายไป และผู้ที่พยายามทำให้โอลิเวอร์ประทับใจก็เริ่มปรากฏตัวขึ้น แม้แต่คนของแอนดรูว์ก็เข้าร่วมด้วย
แม้ว่าแอนดรูว์ยังมีชีวิตอยู่ แต่เขาสูญเสียแขนไปข้างหนึ่งแล้วและมีแผลไหม้อย่างรุนแรงทั่วร่างกาย
แม้แต่หมอเถื่อนยังบอกว่าเขาทำทุกอย่างที่จำเป็นเพื่อช่วยชีวิตแอนดรูว์ แต่แอนดรูว์ต้องใช้ชีวิตที่เหลือด้วยความเจ็บปวด
ดังนั้น แม้ว่าเหล่าลูกศิษย์จะรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองเล็กน้อย แต่พวกเขาก็เข้าหาโอลิเวอร์ด้วยใจที่สั่นเทาเพื่อยึดติดกับพลังแห่งอนาคต
“ข้าทำเอง”
ชายคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้มหนักๆ กับโอลิเวอร์ ซึ่งปัจจุบันทำงานเกี่ยวกับการสกัดสมุนไพรด้วยไอน้ำ
มันเป็นงานพื้นฐานในการผสมสมุนไพร ตักน้ำ และตรวจสอบอุณหภูมิตามอัตราส่วนที่ตั้งไว้ แต่โอลิเวอร์บอกว่าเขาจะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง
แม้ว่าจะเป็นงานของศิษย์ระดับกลาง แต่โอลิเวอร์ก็ทำเพราะเขารู้ว่าจะไม่มีปัญหาในอนาคตหากเขาได้เรียนรู้พื้นฐาน
โอลิเวอร์ที่เหงื่อออกมากหลังจากออกแรงมาเป็นเวลานานพูด
"ไม่เป็นไร ขอบคุณ"
“ฮ่าฮ่า ว่าแต่…”
"ไม่ ทุกอย่างปกติดี"
เมื่อโอลิเวอร์ปฏิเสธ ชายคนนั้นก็ตัวสั่นขณะที่เขาก้าวถอยหลังด้วยสีหน้างุนงง
เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะแสร้งทำเป็นว่าเขาสบายดี แต่อารมณ์ของเขาก็ยังคงวนเวียนอยู่
“ฮ่าฮ่า หากท่านต้องการความช่วยเหลือ เรียกข้าได้ตลอดเวลา”
"ได้ ขอบคุณมาก" โอลิเวอร์ตอบ
เมื่อเขาหายไป โอลิเวอร์ก็เริ่มทำงานอีกครั้ง
หลังจากการสกัดสมุนไพรแล้ว สมุนไพรชนิดใหม่ก็ถูกวางบนตาข่าย และเมื่อน้ำลดลงถึงระดับหนึ่ง น้ำร้อนที่แยกออกมาก็ถูกเททิ้ง
มีการวัดอุณหภูมิของน้ำตรงกลางด้วย และโอลิเวอร์จะตรวจสอบสภาพทุกๆ สามสิบนาที
มันเป็นขั้นตอนง่ายๆ แต่ต้องใช้ความขยันหมั่นเพียร
“เจ้าต้องทำงานนี้จริงๆ เหรอ?”
ปีเตอร์เข้ามาถามอย่างเงียบๆ
โอลิเวอร์ตอบขณะดูความเข้มข้นของสารสกัดสมุนไพร
“ใช่…… ท่านมีอะไรเหรอ?”
“อา อืม คือ… อาจารย์เรียกหาเจ้าน่ะ”
"ตอนนี้?"
"ใช่"
โอลิเวอร์เอียงหัวของเขา
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอาจารย์เรียกหาคนที่กำลังทำงานอยู่ทั้งๆ ที่รู้ว่าตารางงานของพ่อมดนั้นแน่นแค่ไหน
เป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะไม่ไป ดังนั้นโอลิเวอร์จึงพยักหน้าหนึ่งครั้งแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงาน
“โอ้ เดี๋ยวก่อน”
"หืม?"
“เจ้าควรไปที่ห้องของแอนดรูว์แทนที่จะไปห้องอาจารย์เพราะตอนนี้เขาอยู่ที่นั่น และในขณะที่เจ้าไปข้าจะดูแลที่นี่เอง”
“…อืม ข้าเข้าใจแล้ว”
โอลิเวอร์ตอบโดยไม่ต้องคิดและไปที่ห้องของแอนดรูว์
โอลิเวอร์ไปถึงห้องส่วนตัวของแอนดรูว์ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นห้องพยาบาลไปแล้ว และเมื่อเปิดประตู กลิ่นอับอันเป็นเอกลักษณ์ของผู้ป่วยก็พลุ่งพล่านออกไป
"เจ้ามาแล้วเหรอ?"
ทันทีที่โอลิเวอร์เข้ามา โจเซฟซึ่งดูแลแอนดรูว์ก็พูดขึ้น
“ครับอาจารย์ ข้าได้ยินมาว่าท่านเรียกข้า”
"อืม งานที่เจ้าทำอยู่เป็นอย่างไรบ้าง?”
“อืม มันสนุก”
โอลิเวอร์จริงใจ
เป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับโอลิเวอร์ที่ได้เรียนรู้ขั้นตอนการทำชิ้นส่วนทีละขั้นตอน
“ข้าดีใจที่เจ้าจริงใจ จริงๆ แล้วนั่นเป็นทัศนคติที่ดี แต่ไม่เหมือนเจ้า เด็กบางคนกลับรู้สึกหวาดกลัว ที่จริงแล้วนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นตามปกติเมื่อพ่อมดพบกับพ่อมดด้วยตนเอง”
“..ข้าขอถามอะไรท่านหน่อยได้ไหมครับอาจารย์?”
“ได้สิ ถามได้เลย”
“ก่อนจะถึงบทสนทนาของเรา ข้าคิดว่าท่านบอกว่ามนตร์ดำแข็งแกร่งกว่าเวทมนตร์จริงๆ… ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรต้องกลัวเวทมนตร์จริงใช่ไหม”
โจเซฟยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง
“เจ้าอาจดูโง่เขลา แต่เจ้าก็เฉียบคมในเรื่องแปลกๆ ใช่ ข้าพูดแบบนั้นตอนที่พาเจ้ามาที่นี่ครั้งแรก จริงๆ แล้วพ่อมดแบบนี้มีอยู่จริง อย่างไรก็ตาม มีหลายกรณีที่ไม่เป็นเช่นนั้น เจ้ารู้ไหมว่าทำไม?”
"ข้าไม่รู้"
“เป็นเพราะพ่อมดได้รับการศึกษาอย่างเป็นระบบด้วยทรัพยากรที่ยอดเยี่ยม ในขณะที่พ่อมดจะเติบโตในเงามืด ดังนั้นระดับเฉลี่ยของเวทมนตร์จึงต่ำกว่าของผู้วิเศษ”
"ใช่ ข้าจำได้ นั่นคือเหตุผลที่อาจารย์รับข้าเข้าไป”
“เจ้าจำได้ดี พูดให้ถูกก็คือ ข้าพาเจ้าและเด็กที่มีพรสวรรค์คนอื่นๆ มาด้วย ข้ายังได้ยินจากเด็กคนอื่นๆ พวกเขาบอกว่าเจ้าเอาชนะพ่อมดทั้งหมดด้วยตัวเอง จริงไหม?”
“… ข้าแค่โชคดี”
“ถ้าเจ้าล้มพ่อมดที่ทำให้แอนดรูว์เป็นแบบนี้เพียงเพราะอาศัยโชค โชคนั้นก็เป็นทักษะอย่างแน่นอน”
ชั่วครู่หนึ่ง โอลิเวอร์เห็นแอนดรูว์ที่กำลังทุกข์ทรมานจากการถูกไฟไหม้
“…รักษาไม่ได้เหรอ?”
"อะไร?"
“ท่านสามารถรักษาแอนดรูว์ด้วยพลังชีวิตได้หรือไม่”
“สามารถทำได้ในกรณีปกติ โดยจะใช้ในระดับการฟื้นฟูพลังงานและการรักษาอาการบาดเจ็บเล็กน้อย เป็นการยากที่จะรักษาอาการบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ และนั่นไม่ใช่วิชาเฉพาะของข้า นั่นคือเหตุผลที่ข้าเรียกเจ้า”
“มีอะไรครับอาจารย์”
“ข้าจะพาแอนดรูว์ไปที่ลันดา มีพ่อมดที่เชี่ยวชาญในการรักษาและข้ารู้จักคนหนึ่งที่น่าจะรักษาแอนดรูว์ได้”
"อา…."
แอนดรูว์ พ่อมดแห่งการรักษาที่เก็บข้อมูลไว้ในหัวของเขาอุทานออกมา
“ถ้าข้าไปที่นั่นกับแอนดรูว์ ข้าจะไปสักพักหนึ่ง ในระหว่างนี้เจ้าจะต้องจัดการครอบครัวแทนข้า”
"อะไรน่ะท่าน?"
โอลิเวอร์ถามอีกครั้งด้วยคำพูดที่คาดไม่ถึง
"ทำไม? มันเป็นหนึ่งในบทบาทของศิษย์สายตรง จัดการครอบครัวในขณะที่ข้าไม่อยู่”
“แต่อาจารย์...”
“ข้ารักแอนดรูว์ แต่เพราะข้า เขาจึงไม่ใช่ศิษย์สายตรงอีกต่อไป ในด้านทักษะและผลงาน เจ้าคือศิษย์สายตรงในขณะนี้ เหตุผลที่ข้าไม่เปิดเผยอย่างเป็นทางการก็เพราะเจ้าเป็นคนตรงไปตรงมา”
โอลิเวอร์มีอะไรจะถามมากมาย แต่โอลิเวอร์ไม่กล้าถามเพราะสัญชาตญาณของเขาบอกว่ามันจะไม่ปลอดภัย
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าสอนแมรี่ เท่านี้เจ้าก็สามารถควบคุมพวกเขาได้ดีแล้ว เจ้าต้องการดูแลครอบครัวในขณะที่ข้าไม่อยู่ไหม”
โอลิเวอร์ตอบ
“ถ้าเป็นคำสั่งของอาจารย์ ข้าทำได้”
