บทที่ 87 : ความชั่วร้าย (3)

บทที่ 87 : ความชั่วร้าย (3)

จากการกระทำอย่างกระทันหันของฉัน ไอรีนจึงสะดุ้งโหยง

แต่ในไม่ช้าเธอก็นิ่ง

"ธี, ธี... โอ ทำไมกระทันหันแบบนี้-"

"อยู่นิ่งๆ แบบนี้ไปสักครู่นะ"

ฉันขัดจังหวะไอรีน กอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นมาก

“อา เอ่อ… โอเค” เธอตอบอย่างเงียบๆ

ขณะที่กอดไอรีนไว้ ฉันเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง

เสียงทุ้มจางๆดังมาถึงหูของฉัน-รับรู้ได้ง่ายโดยใช้ [เพ่งความสนใจ] ที่เก็บไว้ใน [ตลับเวทมนตร์]

"นายได้ยิน นายได้ยินเสียงนั่นไหม?"

ไอรีนที่ถูกฝังอยู่ในอกของฉัน เงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยใบหน้างงงวย

...มันดูเหมือนว่าไอรีนจะได้ยินเช่นกัน

'ให้ตายเถอะ จางวูฮี'

ความผิดพลาดดังกล่าวมาจากนักฆ่า

ข้างนอกยังคงสงบ ฉันตอบว่า "ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ริน"

"อ่า... โอเค"

'ริน' - ชื่อเล่นที่เพื่อนๆของเธอเรียกเธอในบางครั้ง

เธอดูเหมือนจะยังมีจุดอ่อนสำหรับมัน เพราะเธอปฏิบัติตามได้ง่ายเพียงใด

ฉันกอดไอรีนแน่นขึ้น ทำให้เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นและเพ่งสายตาไปที่หน้าต่าง

ในไม่ช้า ผมสีดำก็มองเห็นได้จากที่ไกลๆ

หลังจากนั้น ใบหน้าของเด็กสาวที่มีดวงตาสีน้ำตาลก็ปรากฏขึ้น

เจ้าของดวงตานั้นคือจางวูฮีนั้นเอง

เมื่อสบสายตากับฉัน เธอก็มีสีหน้าประหลาดใจ

ฉันพยักหน้าอย่างซุกซนไปในทิศทางของเธอ

เธอหายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นประมาณห้านาที ฉันก็ปล่อยไอรีน

"..."

เธอเงยหน้าขึ้นมองฉัน ใบหน้า ลำคอ และหูของเธอเป็นสีของดอกกุหลาบ

"...ธีโอ"

"ว่า?"

"นายคิดว่าการกอดเพียงครั้งเดียวจะทำให้ฉันตกหลุมรักนายจริงหรือ?"

ฉันค่อยๆส่ายหัว

"ไม่อย่างแน่นอน แต่..."

"แต่?"

"ฉันแค่อยากจะกอดเธอเฉยๆ ไอรีน ฉันไม่คิดว่ามันจะล้ำหน้าเกินไปนะ"

"แต่นายควรจะเตือนฉันก่อน...แปลกใจจัง-"

"มันผิดเหรอที่คู่หมั้นจะโอบกอดคู่หมั้นของเขา?"

"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น"

ไอรีนตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

ฉันยังคงจ้องมองเธออย่างมั่นคง

"อดีตเป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญ ฉันไม่เคยวางแผนที่จะนิ่งเฉยเหมือนคนขี้ขลาด"

"ถ้าเป็นอย่างนั้น…!”

ดวงตาของไอรีนเปล่งประกายด้วยความคาดหวัง

"แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลานั้น ริน ฉันสัญญา เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ฉันจะบอกเธอทุกเรื่อง"

"แต่ฉันต้องการเลยนะ มันยากมาก แม้ในขณะที่ถูกกอดอยู่ในอ้อมแขนของนายตอนนี้ ฉันก็กังวลว่าความสุขนี้จะหายไปราวกับภาพลวงตา... ฉันเกลียดตัวเองที่ไม่เชื่อใจนาย... แต่เราไม่สามารถเพิกเฉยต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วได้ นายควรเข้าใจเรื่องนั้นด้วยนะ ฉันต้องการเผชิญหน้ากับมันอย่างเต็มที่"

สายตาของไอรีนแน่วแน่

... นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราจะกลบเกลื่อนได้

แต่ฉันยังไม่รู้ว่า 'เหตุการณ์นั้น' คืออะไร

ฉันตะคอกใส่สมองของตัวเอง

ประการแรก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไขในระหว่างภาคการศึกษา

สถาบันศึกษาเอลิเนียและคฤหาสน์ตระกูลวัลเดอร์กอยู่ห่างกันมาก

และเนื่องจากฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจึงไม่สามารถกะได้ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนในการแก้ไขปัญหานี้

แต่ตอนนี้ฉันควรกำหนดเส้นตายที่แน่นอนเพื่อสร้างความมั่นใจให้เธอ

'ฮ่า ปัญหาอะไรเนี่ย'

ทันใดนั้น วลีจากกรอบในสนามฝึกของแผนกฮีโร่ก็โผล่เข้ามาในหัวของฉัน - [เอาชนะ เหนือกว่า]

... ฉันได้กลายเป็นนักเรียนเต็มรูปแบบของแผนกฮีโร่จริงๆ

นี่เป็นเพราะอิทธิพลของธีโอหรือเปล่า?

ฉันสบกับสายตาของไอรีนและพูดว่า... "เวลานี้ในปีหน้า อย่างช้าที่สุด ฉันจะเปิดเผยทุกอย่าง เธอรอจนกว่าจะถึงตอนนั้นได้ไหม ริน?"

"..."

ความเงียบแผ่ซ่านออกมาระหว่างเรา

แม้ในขณะที่อาหารของเราถูกนำเข้ามา ไอรีนก็ยังคงเงียบ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ในที่สุดเธอก็พูดว่า

"...ก็ได้ จนถึงปีหน้า แม้ว่ามันจะยากลำบาก แม้ว่าฉันจะอารมณ์เสีย แม้ว่าฉันจะรู้สึกอยากร้องไห้ แต่ฉันก็จะทนให้ได้ ธีโอ"

"ขอบคุณมากนะ"

อย่าให้ฉันต้องรอนาน โอเคมั้ย?"

เมื่อเช็ดน้ำตาด้วยนิ้วของเธอ ไอรีนก็ยิ้มออกมา - รอยยิ้มที่อบอุ่นหัวใจที่ฉันรู้จัก

"...เข้าใจแล้ว ริน"

ฉันหันหลังกลับ กลัวว่าฉันจะยิ้มเหมือนเดิม

ในขณะเดียวกันจางวูฮีก็กลับไปที่ห้องที่ไอชาและเซียน่าอยู่

แคร็ก--

"มี มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?"

"เกิดอะไรขึ้น?"

ไอชาที่กังวลและเซียน่าที่ปั่นป่วนยิงคำถามใส่เธอ

จางวูฮีตอบอย่างใจเย็นว่า "...พวกเขากำลังกอดกัน"

"โอ้...

"ฮู่ว ฮู่ว เธอบอกว่าพวกเขากอดกัน ใช่ไหม? ฮิฮิ ไอช่า ฉันบอกเธอว่ายังไง? อ่าา อย่ามาห้ามฉันในตอนนี้"

เซียน่าใบหน้าของเธอเฉยเมยมากและยืนขึ้นอย่างกะทันหัน

"เดี๋ยวก่อน!"

ไอชามีลางสังหรณ์ว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างมหันต์

เธอรู้ว่าตอนนี้เซียน่าอยู่เหนือการควบคุม

เจ้าหญิงเอลฟ์ในสภาพปัจจุบันของเธอเป็นเหมือนม้าป่าที่บังเหียนหัก

ถ้าเซียน่าบุกเข้าไปในห้องของธีโอและไอรีนอย่างที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้...มันจะเกิดอะไรขึ้น

เซียน่าจะทำทุกอย่างพัง และเธอจะต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน

และธีโอจะกลับไปสู่ทัศนคติที่เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตาม เซียน่ายังคงมีความมุ่งมั่น

"เธอหมายถึงอะไร 'รอ'? ฉันพูดถูก ใช่ไหมล่ะ? วันนี้เธอแต่งหน้ามา ซึ่งปกติเธอไม่เคยแต่งหน้าเลย ฉันต้องมองให้ทะลุปรุโปร่ง แม้ว่ามันจะหมายถึงการเรียกนักรบแห่งป่าใหญ่ก็ตาม"

ด้วยเหตุนี้เซียน่าจึงเดินไปที่ประตู

ไอชาโอบกอดเซียน่าจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว

"เซียน่า! รอก่อนนะ! ดังที่เราได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ เราจำเป็นต้องวางแผนกลยุทธ์ของเรา เธอไม่เห็นด้วยเหรอ?"

"ฉันไม่รู้แล้ว ตอนนี้ฉันเบื่อแล้ว ฉันรำคาญมาก อย่างน้อยที่สุด ฉันต้องจับผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นให้ได้"

ไอชาจับเซียน่าไว้แน่นด้วยความสิ้นหวัง

"ไม่ ฟังนะ! ไอรีนเป็นคู่หมั้นของธีโอ! พวกเขาหมั้นกัน การกอดกันไม่ใช่เรื่องแปลก!"

"ไม่ พวกเขากอดกันไม่ได้ เขาไม่เคยโอบกอดฉันเลยสักครั้ง แม้ว่าฉันจะช่วยเหลือทั้งหมดไป ยิ่งฉันคิดมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ฉันก็จะไม่ปล่อยธีโอไปเหมือนกัน แม้ว่ามันจะจุดชนวนความขัดแย้งระหว่างป่าใหญ่กับวัลเดอร์ก

"...เฮ้อออ"

ไอชาถอนหายใจลึกๆและตัดสินใจ

ที่จะยอมแพ้ด้วยความสมัครใจ

หลังจากที่ไอรีนและฉันกินของหวานเสร็จแล้ว เราก็ออกจากห้องโดยมีผู้หญิงกำลังเฝ้าระวังอยู่สามคนเท่านั้นคือไอชา เซียน่า และจางวูฮี

ฉันเข้าใจสถานการณ์ทันที

'ไอชาพาจางวูฮีมาด้วย และเซียน่าก็ติดมาด้วย'

ขณะที่ฉันมองไปที่พวกเขาอย่างใจเย็น เซียน่าก็เดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"ธีโอ นายทำอะไรกับเธอ?"

"เรากำลังทานอาหารกันอยู่"

ฉันเสริมพลัง [ศักดิ์ศรีของขุนนางผู้บิดเบี้ยว] ทันทีโดยใช้ [ออร์บเสริมพลัง]

เพราะอารมณ์ของเซียน่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการเลย

แต่ตอนนี้ฉันถอยไม่ได้แล้ว

ไอรีนเพิ่งสงบลง ฉันไม่อยากทำให้เธอสับสนอีก

เช่นเดียวกับจางวูฮี ไอรีนเป็นเด็กสาวที่มีอารมณ์แปรปรวน - ความรู้สึกของเธอสามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็วเหมือนลม

เซียนาสลับสายตาที่พินิจพิเคราะห์ระหว่างไอรีนกับฉัน

"นายไม่เคยทานอาหารคนเดียวกับฉัน... และถ้านายมาที่นี่เพื่อทานอาหาร ทำไมพวกนายถึงกอดกัน?"

"แม้ในฐานะนักเรียน การกอดคู่หมั้นเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? นอกจากนี้ เราไม่ได้ทำในที่สาธารณะด้วย วิธีคิดของเธอค่อนข้างแปลกนะ เซียน่า"

"นาย....พูดว่าอะไรนะ? พูดอีกทีสิ ฉันคิดว่าฉันฟังนายผิดไป"

"ฉันบอกว่าวิธีคิดของเธอค่อนข้างแปลก เซียน่า อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ และอย่าขึ้นเสียงในที่สาธารณะเช่นนี้ มันน่าอาย"

ฉันจับมือไอรีนและเดินผ่านเซียนา

ฉันรู้สึกได้ว่าเซียน่าตัวสั่นด้วยความโกรธบนไหล่ของฉัน

"ฉันทำเกินไปหรือเปล่า?"

...แต่ฉันไม่มีทางเลือก

เซียน่าต้องได้ยินอะไรแบบนี้ถึงจะเข้าใจ

แน่นอนว่าบุคลิกที่คาดเดาไม่ได้และดูดซับตัวเองของเธอสามารถสะกดปัญหาได้

เธออาจจะลักพาตัวฉัน หรือเริ่มกดดันฉัน

แต่ฉันไม่สามารถถอยกลับไปได้อีกแล้ว

มันเป็นอะไรที่คุ้มกับการเสี่ยงกับความสงบสุขของไอรีนที่เพิ่งได้รับการฟื้นฟู

ยิ่งไปกว่านั้น ฉันสงสัยว่าเซียน่าจะทำร้ายฉัน

ขณะที่ฉันเดินผ่านเซียน่า ไอช่าที่ตัวสั่นอยู่ก็ก้าวไปข้างหน้าเช่นกัน

***