บทที่ 86 : ความชั่วร้าย (2)

บทที่ 86 : ความชั่วร้าย (2)

ดวงตาของไอชาเป็นประกาย

"งั้น เขาจับข้อมือเธออย่างงั้นเหรอ?"

"ใช่"

"แล้ว แล้วเธอพูดว่าไง?"

ไอชาดวงตาเบิกกว้าง ตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล

"เขาแค่จับมันไว้แน่นๆ เธอพูดอะไรบางอย่าง แต่ซิลฟี่ฟังไม่ออก อา ทำไมเธอดูขี้อายจัง?"

"อะไร?"

"ฉันทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว พอแล้ว ซิลฟี่ก็ต้องการการพักผ่อนเช่นกัน"

วู่บบบ-

เซียนาพูดด้วยเสียงดุๆ และลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอ

"เธอจะไปไหน?"

"ทำไมต้องถามอะไรที่รู้อยู่แล้ว? ฉันจะไปที่ที่ธีโอกับผู้หญิงคนนั้นอยู่"

เซียน่าเดินไปที่ประตู

“ไม่ เธอไปไม่ได้”

ไอช่าลุกขึ้นจากที่นั่งเช่นกัน ขวางเส้นทางของเซียน่าไว้

"ทำไม? ถอยไป ไอช่า ฉันทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันจะไม่ดูอย่างเดียวอีกต่อไป"

“ไม่ เธอไปไม่ได้...!”

"แล้วทำไมฉันจะไปไม่ได้?"

"ธีโอ... ธีโอเกลียดเรื่องแบบนั้น!"

ไอช่าพูดออกมาอย่างเร่งรีบ

อันที่จริง เธอไม่แน่ใจว่าเขาเกลียดหรือชอบมัน

เธอแค่พูดเพื่อหยุดเซียน่า

'ฉันต้องรีบแก้ไขเรื่องนี้ ก่อนที่เอลฟ์บ้านั่นจะทำอะไรบางอย่าง... !'

ธีโอเป็นคนที่คิดอย่างรวดเร็ว

ถ้าพายุเซียน่าเข้ามาตอนนี้ เขาจะรู้เรื่องที่พวกเธออยู่แถวนี้อย่างแน่นอน

เขาจะตรงมาที่ห้องนี้

ถ้าเธออยู่คนเดียว เธออาจจะขอตัวแบบ 'อา~ฉันก็กำลังทานอาหารอยู่ที่นี่เหมือนกัน เป็นเรื่องบังเอิญที่บังเอิญเจอกับนาย~' แต่การกินข้าวกับเซียน่าที่ไม่เป็นมิตรกับเธอ...มันแปลกมาก

ทุกคนสามารถเชื่อมต่อจุดต่างๆได้

เธอไม่สามารถทำให้เขาโกรธได้อีก

ถ้าเขากลายเป็นคนเย็นชาเหมือนเมื่อก่อน...

'ฉันนึกภาพไม่ออกเลย'

ด้วยความคิดนี้ ไอช่าก็ดึงสมองของเธอมาใช้อย่างรวดเร็ว

และในไม่ช้า เธอก็คิดแผนการที่ดี

"ก่อนอื่น เราส่งจางวูฮีไปก่อน เธอต้องการไปด้วยตัวเองเพื่อที่เธอจะได้เห็นมันเป็นการส่วนตัว ใช่ไหม? ดังนั้น เรามาส่งจางวูฮีไปก่อน ถ้าเป็นจางวูฮี เธอสามารถดูได้ใกล้เคียงกับพวกวิญญาณเลยนะ!"

หลังจากพูดจบไอชาก็มองไปที่จางวูฮี

ดวงตาของเธอวิงวอนขอความช่วยเหลือ

"โอเค"

จางวูฮีพยักหน้าอย่างใจเย็น

เธอก็อยากรู้เหมือนกัน

'ผู้พยากรณ์... ฉันไม่รู้ว่าธีโอเป็นแบบนี้'

เธอพบว่ามันยากที่จะเชื่อ

"งั้นฉันจะไปทันที"

จางวูฮี ลุกขึ้นจากที่นั่งสบกับสายตาของไอช่าและเซียน่า

"ใช่ ใช่แล้ว! เซียน่า เธอโอเคกับเรื่องนี้ไหม? ตอนนี้ใจเย็นๆก่อน เราต้องการแผน การบุกเข้าไปในห้องของพวกเขาโดยไม่มีใคร มันจะทำอะไรไม่ได้เลย"

"อืม ก็ได้ ฉันจะรอแป๊ปเดียวนะ แต่อย่าใช้เวลานานเกินไป ฉันไม่ได้ชอบคนที่มีกลิ่นเหมือนเธอมากนัก"

เซียน่าพยักหน้าและดึงที่นั่งของเธอกลับมา

"โอเค"

แคร๊ก─

จางวูฮีออกจากห้องไป

เหลือเพียงอาหารมื้อหลักและของหวานเท่านั้น

สำหรับมื้ออาหาร มีตัวเลือกคือจาจังมยอน (ก๋วยเตี๋ยวในซอสถั่วดำ) จัมปง(ก๋วยเตี๋ยวอาหารทะเลรสเผ็ด) และข้าวผัด

"อันไหนที่จะ...ดีเหรอ ธีโอ? ฉันคุ้นเคยกับข้าวผัด... แต่ฉันไม่รู้ว่าจาจังมยอนและจัมปงคืออะไร"

ไอรีนมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่มีความหวัง

อืม เมนูไหนที่จะดีนะ?

จาจังมยอนน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเนื่องจากไอรีนมักจะกินพาสต้า

จัมปงมีรสเผ็ด และมีโอกาสที่ซุปจะกระเด็นใส่เสื้อผ้าสีขาวของเธอ

"ฉันเชื่อว่าจาจังมยอนจะเหมาะกับลิ้นของเธอ ไอรีน เราทั้งคู่จะรับจาจังมยอน"

ฉันหันไปหาบริกรที่ยืนอยู่ใกล้ๆอย่างสุภาพ มือของเขาประสานกันอยู่ข้างหน้า

"รับทราบครับ ท่าน เราจะจัดเตรียมให้ทันที"

บริกรโค้งคำนับและออกจากห้องไป

"ว้าว..."

"อะไรเหรอ ไอรีน?"

"มันน่าประทับใจมาก ฉันคิดว่านายเป็นเหมือนฉัน แต่...แต่นายรู้เรื่องต่างๆมากทีเดียว นายตรวจสอบอาหารแบบนี้ด้วยตัวนายเองเหรอ?"

"ใช่"

แน่นอน ฉันไม่ได้ค้นคว้ามันด้วยตัวเอง

ฉันรู้เรื่องนี้มาตลอดชีวิต

ตัวตนภายในของฉันมีอายุมากกว่านักเรียนเหล่านี้อย่างน้อย 10 ปี

"บอกตามตรง ฉันไม่คิดว่าจะมีคืนแบบนี้ อาหารอร่อย บรรยากาศก็ดีมาก... ฉันมีความสุขมาก"

ไอรีนยิ้มแก้มปริ

"แต่นั่นทำให้ฉัน... เศร้ายิ่งกว่าเดิม เพราะฉันไม่แน่ใจในความสุขนี้"

รอยยิ้มของไอรีนบิดเบี้ยวชั่วขณะ

"เกิดอะไรขึ้น?"

"...นาย เรื่องในตอนนั้น สิ่งที่นายทำก่อนเข้าสถาบันการศึกษา นายยังไม่ได้...ขอโทษเลย"

ฉันจ้องไปที่ไอรีนอย่างเฉยเมย

เธอดูราวกับว่าเธออาจจะน้ำตาไหลได้ทุกเมื่อ

รอยยิ้มโศกเศร้าปรากฏบนริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเธอ

“เธอหมายถึง...ตอนนั้นเหรอ”

"ใช่... ในป่าริมคฤหาสน์วัลเดอร์ก ตอนนี้นายเปลี่ยนไปอย่างน่าอัศจรรย์... บอกตามตรง ฉันเกลียดตัวเองที่คิดว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น ฉันควรเชื่อใจนาย..."

เสียงของไอรีนแตกขณะที่เธอพูด

"ฉันพยายามอดทน... แต่มันยากเกินไป ฉันอยากฟังแม้เพียงเล็กน้อย ฉันไม่ได้บอกว่านายควรขอการให้อภัยหรือสารภาพความผิดทั้งหมดของนายที่นี่...

แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้มันง่ายขึ้นเล็กน้อย ถ้าฉันรู้สึกว่าความสุขในวันนี้เป็นขอจริง...ก็คงไม่เป็นไรหรอก"

ด้วยเหตุนี้ ไอรีนจึงก้มศีรษะลง

"..."

นี่เป็นเรื่องยาก

ยากมาก

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างธีโอกับไอรีนในอดีต

ท้ายที่สุด ธีโอเป็นเพียงตัวร้ายระดับสามที่ควรจะจากไปในช่วงก่อนหน้าของเกม

มันกะทันหันมาก

กระทันหันจริงๆ

เมื่อพิจารณาจากนิสัยของไอรีน นี่มันคงเป็นการชั่งใจในใจของเธอมาระยะหนึ่งแล้ว

และดูจากทัศนคติของเธอแล้ว น่าจะเป็นไปได้ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นนั้นค่อนข้างบอบช้ำ

ฉันนึกไม่ออกเลยว่ามันจะรู้สึกยังไง

เธอต้องสับสนเป็นอย่างมาก

"...เฮ้ออ"

เพื่อรักษาความสงบภายนอกฉันเสริมพลัง [ศักดิ์ศรีของขุนนางผู้บิดเบี้ยว] ด้วย [ออร์บเสริมพลัง]

จากนั้นฉันก็คิดอย่างรวดเร็ว

ฉันต้องค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีต

ฉันจะต้องอาศัยอยู่ในร่างกายนี้เป็นเวลามากกว่าสามปีเป็นอย่างต่ำ

ฉันไม่รู้ว่าจะมีภัยคุกคามอะไรบ้าง

มันจะดีกว่าที่จะลดความเสี่ยง เพื่อลดโอกาสในการเสียชีวิต

มันเป็นภัยคุกคามจากอดีตที่ฉันเองก็ไม่รู้

มันช่วยไม่ได้ มันไม่ยุติธรรม... แต่มันก็ช่วยไม่ได้

'ฉันถามไอรีนไม่ได้'

วิธีที่ง่ายที่สุดในการค้นหาคือถามไอรีนโดยตรง แต่ฉันทำไม่ได้

ถ้าฉันทำ เธอจะต้องผิดหวังอย่างมาก

แต่ในที่สุดฉันก็หาทางออกได้

'ก่อนเข้าสถาบันการศึกษา ในป่าริมคฤหาสน์วอลเดิร์ก '

คฤหาสน์วัลเดอร์ก

ในเกมดั้งเดิม มันเป็นบ้านของตระกูลขุนนางที่ยิ่งใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยพลังลี้ลับมากมายและเชื้อสายของนักรบที่มีชื่อเสียง

'ฉันจะไปที่นั่น'

เกิดอะไรขึ้นระหว่างธีโอกับไอรีน

บาปที่ธีโอเคยทำไว้ในอดีต

คฤหาสน์วัลเดอร์กควรให้คำตอบได้

หลังจากจัดระเบียบความคิดของฉันและในขณะที่ฉันกำลังเปิด

"..."

ฉันรู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนกำลังเฝ้าดูเราอยู่ หรือพูดให้ถูกต้องก็คือฉัน

คล้ายกับเวทมนตร์วิญญาณของเซียน่า หรือสัญชาตญาณของเอมี่

ไม่ว่าจะเป็นความสามารถพิเศษหรือลักษณะโดยธรรมชาติ สัมผัสของธีโอค่อนข้างยอดเยี่ยม

ต้องขอบคุณ [ดวงตาของผู้สังเกตการณ์] และประสาทสัมผัสเหล่านี้ที่ทำให้ฉันสามารถตรวจจับจางวูฮีได้ในครั้งที่แล้ว

'ใครกันนะ'

ไม่มีวี่แวว

พวกเขาถูกซ่อนไว้เป็นอย่างดี

ฉันรู้สึกเพียงความรู้สึกของการถูกจับตามอง

ถ้ามันอยู่ในระดับนี้ของการซ่อนตัว...

หากเป็นบุคคลที่มีความสามารถในการเคลื่อนย้ายสิ่งนี้อย่างลับๆภายในสถาบันการศึกษา...

'จางวูฮี'

มันต้องเป็นเธอแน่ๆ

เธอตามฉันมาจนถึงที่นี่เหรอ?

'ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม'

แต่ความจริงที่ว่าเธอกำลังเฝ้าดูอยู่นั้นชัดเจน

ฉันต้องหาคำตอบให้ได้ว่าทำไม

ถ้าฉันมองผ่านหน้าต่างตอนนี้ เธอจะหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้

'จากนั้น...'

ฉันควรทำให้เธอทิ้งร่องรอยไว้

ฉันรู้จุดอ่อนของจางวูฮีเป็นอย่างดี

เธอยังเด็ก

ไม่มีประสบการณ์

ความผันผวนทางอารมณ์ของเธอมันเห็นได้ชัด

ฉันมองไปที่ไอรีน

"ไอรีน"

"หือ?"

ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินไปหาเธอ

จากนั้น—

"โอ้ เอ๊ะ...อะไร?"

ฉันโอบกอดไอรีนอย่างกะทันหัน