“ฉันเนี่ยนะจะคิดถึงนาย ไอ้อันธพาลตัวเหม็นน่ารำคาญ ไปตายซะไป” หน้าเทรุมิเริ่มไม่พอใจ แต่เธอก็ยังยิ้ม "แต่ถึงยังไงก็เถอะ ได้โปรดคืนนินจาถอนตัวให้เราด้วย หมู่บ้านคิริจะรู้สึกขอบคุณนายมากที่ช่วยเราในการจับกุมอุทาคาตะ"

แสงอุษาจะจัดการกับสัตว์หาง แล้วซาโตรุก็ขวางมันไว้เหรอ?

หลังจากนี้ ร่างสถิตย์ของหกหางก็จะตกเป็นของซาโตรุใช่ไหม?

ตลกแล้ว!

"ไม่เป็นไร ยินดีๆ" ซาโตรุยกนิ้วขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ “ถ้าอยากขอบคุณฉัน ก็ให้เงินฉันหนึ่งล้านเรียวสิ”

มุมปากของเทรุมิกระตุกเล็กน้อย

ซาโตรุหน้าด้านมาก

ไม่ได้วางแผนที่จะจับร่างสถิตย์ของหกหาง แต่เรียกเงินหนึ่งล้านเรียวจากหมู่บ้านคิริงั้นเหรอ?

ไร้ยางอาย!

หมู่บ้านนินจาคิริเคยมีชื่อเสียงเพราะผู้ที่มีขีดจำกัดทางสายเลือด แต่ตอนนี้หมู่บ้านสูญเสียนินจาเหล่านั้นไปแล้ว ทั้งนินจาที่มีขีดจำกัดทางสายเลือดและสามหาง

หากหกหางหายไปอีก หมู่บ้านคิริก็มีแนวโน้มที่จะสูญเสียความยิ่งใหญ่ในฐานะ 5 แคว้นมหาอำนาจน่ะสิ

“ฉันแย่งมันมาจากองค์กรแสงอุษา แต่ถ้าเธออยากได้มันมากขนาดนั้น” เขาพูดเว้นไปเล็กน้อย และซาโตรุก็แสร้งทำเป็นจริงจังและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันจะคืนมันให้กับองค์กรแสงอุษา แล้วหมู่บ้านคิริก็หาทางแย่งกลับมาเอง" ”

"ไร้ยางอาย" มุมปากของเทรุมิขยับและคลื่นแห่งความโกรธก็ทะปุภายในใจของเธอ แม้เธอจะพยายามเป็นมิตรแล้ว แต่เธอก็ยังโกรธซาโตรุอยู่

แต่เธอรู้ดีว่าถ้าเธอยืนกรานที่จะเอาหกหางกลับมา ซาโตรุก็จะส่งหกหางให้กับแสงอุษาจริงๆ

“หลังจากที่ฉันจัดการองค์กรแสงอุษาได้ ฉันก็ช่วยเจ้าหกหางนี้ออกมา แต่หมู่บ้านคิริก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง แค่มาทำเป็นพูดดีด้วยและจะเอาสัตว์หางกลับไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ?”

ซาโตรุมองดูเทรุมิที่โกรธกำลังจัดด้วยสีหน้ารังเกียจ และพูดเยาะเย้ยว่า “ใครกันแน่ที่เป็นคนหน้าด้าน?”

“นาย...” ใบหน้าของเหล่าอันบุทั้งหมดโกรธเคือง หกหางเป็นอาวุธที่พวกเขาให้ความสำคัญมาก

แล้วถ้าพวกเขาต้องการมันคืน จะมีปัญหาอะไรไหม?

อันบุยังพูดไม่ทันจบประโยค

เทรุมิ ยกมือขึ้นเพื่อหยุดไม่ให้พวกเขาพูดอะไรต่อ

เพราะถ้าทำให้ซาโตรุโกรธ สิ่งต่างๆ ที่ตามจะกลายเป็นเรื่องลำบากมาก

“สัตว์หางสามารถปล่อยไปก่อนได้ แต่...นายต้องคืนดาบนินจาให้พวกเรา มันไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บดาบนินจาไว้เลย” เทรุมิพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “มันเป็นของเรา เป็นสัญลักษณ์ของหมู่บ้านคิริ”

ดาบสะบั้นเศียรและดาบยักษ์หนังฉลาม เป็นตัวแทนของสัญลักษณ์สูงสุดของหมู่บ้านนินจาคิริ

ด้วยความแข็งแกร่งของซาโตรุ ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บดาบนินจาไว้ใช่ไหม?

“ดาบนินจาเหรอ?” ซาโตรุรู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างสดใส ดาบยักษ์หนังฉลามขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมาในมือของเขา

“กำลังพูดถึงเจ้านี้เหรอ?” ซาโตรุยกมันขึ้น แล้วใช้ฉลามเป็นลูกบอลหมุนมันด้วยปลายนิ้ว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันเคยโยนมันลงในตู้ปลาเหมือนสัตว์เลี้ยง ถ้าเธอไม่พูดถึงมัน ฉันก็เกือบลืมไปแล้ว”

เขาเคยโยนเจ้าฉลามซาเมะฮาดะลงในตู้ปลามาก่อน เพื่อเป็นสัตว์เลี้ยงไม่จำเป็นต้องให้อาหารและไม่จำเป็นต้องเก็บอึด้วย

ในฐานะสัตว์เลี้ยง ซาเมะฮาดะนั้นสมบูรณ์แบบจริงๆ

“สัตว์เลี้ยง..สัตว์เลี้ยงงั้นเหรอ?” ดวงตาของเทรุมิแสดงถึงความโกรธ และเธอก็ค่อยๆ กำหมัดไว้แน่น

สมบัติของหมู่บ้านคิริ ถูกซาโตรุเลี้ยงไว้เป็นสัตว์เลี้ยงเหรอ?

ซาโตรุนี้มันน่ารำคาญจริงๆ เขาเป็นนินจาที่ปั่นหัวเก่งที่สุดเลย

เทรุมิระงับความโกรธในใจ ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า "ดาบยักษ์หนังฉลามหรือซาเมะฮาดะนั้นเป็นดาบนินจาเล่มแรกจากทั้งหมดเจ็ดเล่ม เพราะฉะนั้น ได้โปรดส่งคืนให้กับหมู่บ้านคิริด้วย"

ซาโตรุถามว่า "ใครเป็นคนนำดาบออกจากหมู่บ้านคิริมา?"

“โฮชิงากิ คิซาเมะ” เทรุมิเมรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย ซาโตรุก็จัดการกับคิซาเมะมาก่อน แล้วทำไมซาโตรุถึงยังถามคำถามนี้อยู่?

“นั่นเป็นคำตอบที่ดี ในเมื่อก็รู้ว่าคิซาเมะเอาดาบนี้ออกมา ก็ไปขอคืนที่เขาสิ” ซาโตรุพูดง่ายดาย

"นายกำลังล้อเล่นฉันเหรอ?" ใบหน้าของเทรุมิดำมืดลง จักระขนาดใหญ่ระเบิดขึ้นพื้นที่โดยรอบก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เธอไม่สามารถระงับความโกรธในใจเธอได้อีกต่อไป

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว

ซาโตรุไม่มีความตั้งใจที่จะคืนสิ่งใดให้เธอเลย

เขาแค่เล่นกับเธอ เหมือนว่าเธอเป็นคนโง่...

เทรุมิพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “หมู่บ้านคิริจะจ่ายค่าดาบสะบั้นเศียรและดาบยักษ์หนังฉลามให้”

“ไม่จำเป็น ตอนนี้ฉันมีเงินเยอะแล้ว ไว้ค่อยมาคุยกันตอนที่ฉันไม่มีเงินดีกว่า” ซาโตรุหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกนิ้วขึ้นแล้วยิ้ม “แต่ถ้าเธอต้องการดาบนั้นมากจริงๆ เธอก็เอาหน้าอกของเธอมานวดให้ฉันก็ได้นะ ถ้าฉันรู้สึกดีขึ้น ฉันก็อาจจะตกลง”

“ซา โต รุ นายตายแน่!” เทรุมิกัดฟันแน่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ และมือของเธอก็ประสานอินอย่างรวดเร็ว

เธอโกรธมาก

ถ้าเป็นคนปกติคงจะโกรธไปแล้ว ถ้าถูกแกล้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้

“ขีดจำกัดทางสายเลือดฉันคือจุดอ่อนของนาย ฉันจะใช้ความแข็งแกร่งนี้จัดการนายซะ!”

"คาถาเดือดพล่าน ·หมอกจำลอง" เทรุมิพ่นหมอกกรดที่มีฤทธิ์กัดกร่อนออกมา และหมอกก็ปลิวไปตามสายลม กัดกร่อนทุกสิ่งที่มันปลิวผ่านไป

มันใช้เวลาเพียงวินาทีเดียวในการกัดกร่อนหินก้อนใหญ่

หมอกกรดหนาทึบล้อมรอบซาโตรุ ถ้าเขาหายใจ เขาก็ต้องสูดไอหมอกกรดจำนวนมากนี้เข้าไป

เทรุมิและซาโตรุเคยเผชิญหน้ากันหลายครั้ง ดังนั้นพวกเธอจึงรู้จุดอ่อนของซาโตรุมากมาย

แม้ว่าซาโตรุจะสามารถปัดป้องกระบวนท่าต่างๆ ได้ แต่เขายังคงเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ และต้องหายใจ

ซึ่งเทรุมิมีขีดจำกัดทางสายเลือดในรูปแบบจักระที่สามารถใช้จักระได้ทั้งธาตุน้ำ ธาตุไฟและธาตุดิน ในคนๆ เดียว ซึ่งหนึ่งในนั้นคือขีดจำกัดทางสายเลือดคาถาเดือดพล่าน ที่เป็นการผสมผสานของธาตุไฟและธาตุน้ำ

นี่คือจุดอ่อนของซาโตรุ!

“จะคายลาวาหรือพ่นหมอกกรดกันแน่?” ซาโตรุกระโดดออกจากบริเวณที่ปกคลุมไปด้วยหมอกกรด ลูบคาง มองเทรุมิและพูดด้วยความไม่พอใจว่า "ถ้าจูบกับเธอ คงต้องกลัวลิ้นเน่าแหง"

“อย่าฝันไปหน่อยเลย ไม่มีใครเขาจูบกับนายหรอก ไอ้คนไร้ยางอาย!” ดวงตาของเทรุมิขยับเล็กน้อย และเธอก็จ้องมองที่ซาโตรุด้วยความโกรธ

จูบเธอแล้วลิ้นจะเน่างั้นเหรอ?

พูดแบบนี้มันก็มากเกินไปแล้ว

อุนบุต่างก็ตกตะลึง พวกเขามองหน้ากันและมองเห็นความสับสนในสายตาของกันและกัน

ในตอนแรกพวกเขาเชื่อว่าซาโตรุเป็นศัตรูของหมู่บ้านคิริของพวกเขา

แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็เริ่มพบว่าระหว่างเทรุมิและซาโตรุมันเหมือนกับการจีบกันมากกว่า

แล้ว….พวกเขาจะได้ต่อสู้ไหม?

แต่พวกเขายังไม่ได้รับคำสั่งจากท่านเทรุมินะ

ตอนนี้พวกเขาควรทำยังไงดี?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด