บทที่ 118 : มิซึคาเงะรุ่นที่ 5  เทรุมิ เม ปรากฏตัว

บทที่ 118 : มิซึคาเงะรุ่นที่ 5  เทรุมิ เม ปรากฏตัว

“ตู้ม” เมฆที่มี่รูปร่างคล้ายเห็ด ค่อยๆ ลอยขึ้นมาอย่างช้าๆ เกิดเป็นระเบิดหลุมขนาดใหญ่บนพื้น และหัวใจทั้งห้าของคาคุซึก็ถูกทำลายลง

ก่อนที่คาคุซึจะตาย เขามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น

ซาโตรุ..แข็งแกร่งเป็นบ้า!

“ว้าว นี้มันทรงพลังมาก” ซาโตรุลอยอยู่บนท้องฟ้าและมองลงไปที่หลุมขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านล่าง และเขายังถือร่างสถิตย์ที่กำลังจะตายอยู่ในมือของเขาไว้อีกด้วย

ห้วงสุญญตา-สีม่วง

มันเป็นกระบวนท่าที่เขาคิดขึ้นมาเมื่อครู่และคิดว่าผลลัพธ์ที่ได้มันคงจะสนุกน่าดู

เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากเอาจักระหลอมรวมเข้ากับห้วงสุญญตา-สีม่วง มันจะมีพลังที่ทำลายล้างหมู่บ้านทั้งหมดได้ในคราวเดียว

เมื่อพิจารณาจากระดับของความเสียหาย พลังนั้นเทียบได้กับกระสุนสัตว์หางของเก้าหางสองตัวรวมกัน

“แล้วจะหาเจอไหมเนี่ย? ป่านนี้เจ้านั้นคงกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว ถ้าจะหาก็คงลำบากน่าดู” ซาโตรุลงมาบนพื้น และตรวจดูหลุมขนาดใหญ่ด้วยตาทิพย์ของเขา

เขากำลังมองหาร่างของคาคุซึ ที่เป็นนินจาถอนตัวระดับ S อันดับต้นๆ ค่าหัวเจ้านี้ที่หมู่บ้านใหญ่ตั้งไว้คือ 200 ล้านเรียว

เขาต้องหาศพของคาคุซึเพื่อไปรับเงินจากไดเมียว

"นายอยู่ที่นี่ไหม?" ซาโตรุเคลื่อนตัวและเหยียบลงไปบนพื้นเบาๆ และพื้นดินที่อ่อนนุ่มก็แยกออกเป็นสองส่วน เผยให้เห็นคาคุซึที่เหลือเพียงหัวอยู่ที่ด้านล่าง

"ปิดผนึก" ซาโตรุหยิบม้วนคัมภีร์ออกมาและปิดผนึกหัวของคาคุซึ และเก็บไว้ในม้วนคัมภีร์

“เสร็จล่ะ งั้นไว้เจอกันใหม่ ฉันไปพักสักหน่อยดีกว่า” ซาโตรุยืดเอวของเขา บิดตัวไปมาราวกับว่าเหนื่อยล้าหลังจากทำงาน แต่จริงๆ แล้ว เขาไม่ได้งานหนักอะไรเลย

ตั้งแต่เริ่มจนจบไม่เกินสามกระบวนท่าด้วยซ้ำ

ถ้ามีเด็กเหลือขอจากทีมที่เจ็ดตามมาด้วย เขาก็อาจจะต่อสู้กับศัตรูหลายรอบเพื่อสอนเจ้าพวกนั้น

แต่เมื่อเขาต่อสู้ตามลำพัง ส่วนใหญ่จะลงมือแบบจริงจังและจัดการศัตรูได้ในระยะเวลาอันสั้น

เพราะแทนที่จะเสียเวลากับศัตรู เอาเงินที่ได้มาไปเที่ยวเล่นกับพี่สาวคนสวยดีกว่า

“ท่านจาชินปกป้องฉันอยู่ การโจมตีของแกมันไร้ประโยชน์ ไอ้สารเลว!” ฮิดันคลานออกมาจากโคลน ถือเคียวขนาดใหญ่อยู่ในมือ พร้อมกับยิ้มบ้าคลั่งบนใบหน้าของเขา เขาฟันเคียวในมือไปที่คอของซาโตรุ

ทันใดนั้น

ซาโตรุหายตัวไปและปรากฏตัวบนพื้นขึ้นมาในที่ไกลๆ

“แกล้งทำเป็นตายจะดีกว่านะ  เมื่อรู้ถึงความแตกต่างของความแข็งแกร่งนี้แล้ว แต่นายเนี่ยก็ดันทุรังโจมตีโดยไม่ใช้สมองเลย” ซาโตรุเอามือปิดแก้มที่มีเลือดออก มองฮิดันเบาๆ และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “มันกี่วินาทีแล้วล่ะ นายอยากจะตามคู่หูไปเลยหรือเปล่า?”

"ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันบาดเจ็บนับครั้งไม่ถ้วนได้ไม่เป็นไร แต่ของนาย ฉันขอเพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็พอ" ฮิดันเงยหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาเลียเลือดที่ติดอยู่ที่เคียวด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้น

เขาสามารถบาดเจ็บได้อีกหลายครั้ง แต่กับซาโตรุขอแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

ถ้าแกได้รับบาดเจ็บแม้แต่แผลเดียว แกตายแน่นอน!

ซึ่งตอนนี้เขาครอบครองเลือดของซาโตรุแล้ว

แน่นอนว่าเขาชนะไปแล้ว!

“แกเตรียมตัวถูกฉันสาปแช่งได้เลย ฉันเริ่มพิธีกรรมเดี๋ยวนี้!”

ฮิดันใช้เลือดวาดบนพื้นเป็นรูปดาวหกแฉกสีแดง ผิวหนังเขาเปลี่ยนเป็นสีดำเข้ม แต่ยังคงมีเส้นสีขาวมากมายบนผิวหนัง

พิธีสาปแช่ง เสร็จสิ้นแล้ว!

“โอ้ไม่นะ ให้ตายเถอะ นายทำสำเร็จแล้วเหรอเนี่ย?” ซาโตรุแสร้งทำเป็นกลัว

“ฮิฮิ... มาสัมผัสความตายอันมหัศจรรย์นี้ไปด้วยกันเถอะ” ฮิดันหยิบท่อนเหล็กอันแหลมคมขึ้นมาแล้วแทงเข้าไปที่หัวใจของเขา

“ชึ้ก” แท่งเหล็กถูกแทงทะลุหัวใจ และเลือดสีแดงสดก็ไหลออกมา

"แค่นี้สบายมาก ไอ้สารเลว!" หลังจากที่ฮิดันถูกแทงหัวใจ เขาก็ล้มลงกับพื้นแต่ไม่ตาย เขาแค่รู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส

"ไอ้สารเลว ไปลงนรกซะ"

“แกจะถูกฉันสาปทั้งในชีวิตนี้และในชีวิตหน้า!”

ฮิดันมีสีหน้าเยาะเย้ย และเขาก็หัวเราออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เขาคิดว่าได้รับชัยชนะแล้ว

ไม่มีใครสามารถหนีคำสาปของเขาได้

“นี่คือความรู้สึกของความตายงั้นเหรอ?” ซาโตรุยกมือขึ้นมากุมที่หัวใจ ค่อยๆ คุกเข่าลงกับพื้นช้าๆ และพูดด้วยเสียงที่อ่อนแอมาก “เพราะฉันประมาทเกินไป..”

“ฮิดันชนะใช่ไหม?”

เซ็ตสึขาวและเซ็ตสึดำโผล่ออกมาจากพื้นดินด้วยสีหน้างุนงง ก่อนจะจ้องมองไปที่ซาโตรุที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นและกุมหัวใจของเขาไว้

ชนะ?

แค่นี้ก็ชนะได้แล้วเหรอ?

มุมปากของเซ็ตซึสีดำยกขึ้นเล็กน้อยและเขาพูดเสียงแหบแห้งว่า "ความสามารถของฮิดันแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง หลังจากที่ซาโตรุถูกกำจัดไปแล้วแสงอุษาของเราก็จะไม่มีภัยคุกคามอีกต่อไป"

ดูเหมือนว่าฮิดันจะแข็งแกร่งขึ้นมาก หลังจากได้รับเลือดของศัตรูแล้ว เขาก็สามารถฆ่าศัตรูได้ทันที

ความสามารถนี้...มันขี้โกงจริงๆ

ทันใดนั้น

"อุ้บ" ฮิดันพ่นเลือดจำนวนมากออกจากปาก แขนของเขากุมหัวใจไว้แน่น จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นด้วยสีหน้าสับสน

"เกิดอะไรขึ้น?"เซ็ตสึดำผงะเล็กน้อย

ฮิดันยิ้มค้าง

ซาโตรุลุกขึ้นช้าๆ ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอโทษ เมื่อกี้แค่ล้อเล่น”

“แก...แกถูกฉันสาปแช่ง แต่ทำไมแกยังมีชีวิตอยู่?!” ใบหน้าของฮิดันมีสีเข้มขึ้น เขามองไปที่เซ็ตสึขาวและเซ็ตสึดำจากนั้นจึงมองไปที่ซาโตรุ

เป็นไปได้ไหมว่า...เมื่อครู่นั่นเป็นเลือดของเขาเอง?

ซาโตรุยิ้มเล็กน้อย “ก็เห็นว่านายมั่นใจมาก ฉันก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งนายสักหน่อย”

“แกอย่ามาล้อเล่นกับฉันนะไอ้สารเลว โอ้ย เจ็บ!” ดวงตาของฮิดันเต็มไปด้วยความโกรธ และเขาก็ฟันเข้าไปซาโตรุด้วยเคียวในมือ

“ชึ้บ” เคียวอันแหลมคมหยุดอยู่ตรงหน้าซาโตรุนิ่ง

“ยังมีเซ็ตสึขาวอยู่ ไม่สำคัญหรอกว่าาจะมีสักกี่คนที่ตายไป” ซาโตรุหยิบอมยิ้มออกมาแกะมันแล้วโยนมันเข้าไปในปาก เขาเหลือบมองเซ็ตสึดำเบาๆ แล้วพูดว่า "นายคิดอย่างนั้นใช่ไหม?"

“เป็นแค่ไอ้เด็กเหลือขอที่ในหัวเต็มไปด้วยความคิดถึงวิธีการที่จะช่วยแม่ของตัวเอง”

“นายรู้ความลับของฉันเหรอ?” เซ็ตสึดำไม่มีใบหน้า ดังนั้นเขาจึงแสดงออกถึงความรู้สึกผ่านมันสีหน้าไปไม่ได้ แต่มีร่องรอยของจิตสังหารที่เย็นชาและไม่แยแสในน้ำเสียงของเขา

เซ็ตสึขาว?

ช่วยแม่?

ซาโตรุรู้ถึงการมีอยู่ของคางูยะงั้นเหรอ?

เป็นไปได้ยังไง!

เซ็ตสึดำน่าจะเป็นคนเดียวในโลกที่รู้เกี่ยวกับคางูงะ กระทั่งมาดาระเองก็ยังไม่รู้

แล้วซาโตรุรู้เรื่องของคางุยะได้ยังไง?

"ฉันรู้ทั้งหมดเลย" ซาโตรุเมินฮิดันที่กำลังโจมตีเขาอย่างบ้าคลั่ง มองดูเซ็ตสึดำก่อนจะยกนิ้วขึ้นแล้วยิ้มเบาๆ "ตัวอย่างเช่น...เป็นบรรพบุรุษของจักระ”

"ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์" ซาโตรุยกนิ้วขึ้นอีกนิ้วหนึ่ง

“สิบหาง” ซาโตรุชูนิ้วที่สามขึ้นมา

“อ่านจันทรานิรันทร์” ซาโตรุชูนิ้วที่สี่ขึ้นมา

“และนายคือความหวังของคางุยะ” ซาโตรุกางมือออกเขาก็ส่ายฝ่ามือแล้วยิ้มเบาๆ “มีคำถามอะไรอีกไหม?”

“นายรู้มากเกินไป ยิ่งรู้มากเท่าไร นายก็จะยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นเท่านั้น” เซ็ตสึดำพูดอย่างเย็นชา เขาไม่เคยคิดเลยว่าซาโตรุจะรู้ทุกอย่าง

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงรู้ความลับมากมายขนาดนี้?

แปลก!

แปลกมาก!

ซาโตรุโบกมือแล้วพูดอย่างสบายๆ “ไม่เป็นไรๆไม่ต้องกังวล ฉันน่ะไร้เทียมทาน”

"ฮึ่ม" เซ็ตซึสีดำแอบแทรกตัวลงไปที่พื้น และเขาก็ไปคิดเกี่ยวกับแผนต่อไป

“อยากหนีก็หนีไปเถอะ” ซาโตรุมองกลับไป เขาไม่สนใจว่าเซ็ตสึดำจะหนีไปหรอก

ฮิดันตะโกน “ไอ้สารเลว ฉันจะสาปแช่งแกให้ตกนรก!”

“อย่าเสียงดังสิ” ซาโตรุหายไปและปรากฏตัวด้านหลังฮิดัน คว้าหัวของเขาไว้ก่อนจะแสดงรอยยิ้มโหดร้าย แล้วพูดว่า "นายบอกว่า นายไม่มีวันตายใช่ไหม?"

"แคร็ก" ซาโตรุดึงศีรษะของฮิดันอย่างแรง และร่างที่ไม่มีหัวของฮิดันก็พ่นเลือดสีแดงฉานออกมา

ฮิดันที่เหลือเพียงหัวและเขาก็ยังไม่ตาย ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างบ้าคลั่งว่า "ไม่มีประโยชน์หนอก ท่านจาชินอวยพรให้ฉันเสมอ!"

"ว้าว" ซาโตรุแสร้งทำเป็นสงสัย จากนั้นจึงวางหัวของฮิดันข้างๆ ร่างที่ไม่มีหัวของเขา

“ถ้ากลายเป็นเถ้าถ่านแล้ว นายจะยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?”

"งั้นเรามาสนุกกันเถอะ มาทดลองกันหน่อย" ซาโตรุยิ้มเยาะเย้ยและมีร่องรอยของความโหดร้าย จากนั้นเขาก็พ่นเปลวไฟอุณหภูมิสูงออกจากปากของเขา

"คาถาไฟ·ลูกบอลเพลิงยักษ์"

“บู้ม” หลังจากที่เปลวไฟอุณหภูมิร่วงลงมาที่พื้นดิน มันก็กลายเป็นคลื่นเพลิงขนาดมหึมา ที่กลืนกินศีรษะและร่างของฮิดัน

ฮิดันตะโกนด้วยความโกรธ “แกเป็นปีศาจเหรอ? ฉันจะไม่ยอมรับการลงโทษของคนนอกรีตแบบแก!”

เผาเขาให้เป็นเถ้าถ่านเหรอ?

ซาโตรุคนนี้…โหดร้ายมาก!

“โอ้ย มันเจ็บ มันเจ็บ ไอ้สารเลว เอาฉันออกไปที ไม่งั้นท่านจาชินจะลงโทษแก!” ฮิดันส่งเสียงกรีดร้องราวกับหมูที่ถูกเชือด และเสียงนั้นก็ดังก้องไปทั่ว

ซาโตรุไม่สนใจและกินอมยิ้มมองไปที่ฮิดันที่ถูกไฟเผา

หนึ่งนาทีผ่านไป

ฮิดันถูกไฟเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน

“ตายหรือไม่ตาย?” ซาโตรุถืออมยิ้มไว้ในมือ และมองดูหลุมเล็กๆที่ถูกไฟเผาอย่างสงสัย

ช่างเถอะ

ไม่สำคัญว่าจะตายไหม

เขาสามารถมองเห็นของจักระฮิดันได้จากเถ้าถ่านบนพื้นด้วยตาทิพย์แล้ว

"กลับกันเถอะ" ซาโตรุอุ้มร่างสถิตย์และกำลังจะหายตัวและกลับไปยังห้องทำงานของโฮคาเงะ

ซาโตรุก็มองเห็นนินจาหลายสิบคนที่สวมชุดป้องกันหน้าผากของหมู่บ้านคิริจากที่ไกลๆ ผ่านตาทิพย์ และพวกนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วเต็มพิกัด

ผู้นำคือ….เทรุมิ เม

"นายเป็นใคร?!"

นินจาหลายสิบคนปรากฏตัวออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ที่นำโดยผู้หญิงร่างสูงโปร่ง

เธอมีผมสีน้ำตาลหยิกเล็กน้อยซึ่งปลิวไสวคล้ายกับน้ำตก เธอสวมชุดกี่เพ้าสีน้ำเงิน ขาเรียวยาว

ผิวขาวละเอียด

เธอแต่งตัวเต็มยศมาก แต่ท่าทางของเธอช่างเย่อหยิ่งและเย็นชา

เธอคือมิซึคาเงะรุ่นที่ 5  เทรุมิ เม

“ท่านมิซึคาเงะ ระวังด้วยจักระของชายคนนี้...มันแปลกๆ” นินจาหลายสิบคนล้อมรอบซาโตรุไว้ ทุกคนมีท่าทีระมัดระวัง

พวกเขาเป็นอันบุระดับสูง และพวกเขาสามารถรับรู้จักระของซาโตรุที่ยิ่งใหญ่มากจนไม่อาจจะจินตนาการได้

พลังระดับนี้มันคืออะไรกัน!

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่ นายเป็นนินจาหมู่บ้านไหน?” เทรุมิ เมย์มองชายตรงหน้าอย่างสงสัย

แต่ชายตรงหน้ากลับล้วงมือลงในกระเป๋าและมีท่าทีสบายๆ "รอมองเธอให้ทะลุปรุโปร่งก่อน"

หัวใจของเทรุมิสั่นไหว ดวงตาของเธอมีร่องรอยของความโกรธปรากฏขึ้นมา

เทรุมิ กัดฟันแน่นและพูดอย่างเย็นชา “นายคือซาโตรุสินะ!”

เขาคือซาโตรุตัวร้าย!

แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน