ตอนที่ 1435 ไอเวอร์สัน และสเตฟาน..

ไอเวอร์สัน และสเตฟาน เป็นสมาชิกของแก๊งบาร์เทอร์ริค วันนั้นสองคนนี้ได้ทำตามคําสั่งของ ริค บอสของพวกเขาให้ไปลักพาตัว หลี่ จื่อเสีย มา

เดิมทีพวกเขาประสบความสําเร็จแล้ว โดยพวกเขาได้พา หลี่ จื่อเสีย ออกมาจากอพาร์ทเมนต์ได้สำเร็จ แต่เนื่องจาก หลี่ จื่อเสีย ดิ้นรนต่อสู้มาตลอดทาง และก่อนหน้านี้ยังได้เอา แล็ปท็อป มาทุบ ไอเวอร์สัน และเพื่อป้องกันไม่ให้ หลี่ จื่อเสีย หลุดพ้นมือพวกเขา พวกเขาจึงจำเป็นที่จะต้องทำให้เธอหมดสติ

จากนั้นพวกเขาได้วาง หลี่ จื่อเสีย ไว้ที่เบาะหลังของรถ แล้วขับรถออกไป

ตามแผนเดิม พวกเขาจะพา หลี่ จื่อเสีย กลับไปที่เขตตะวันออก

ทั้งสองได้ขับรถ และพูดคุยกันไป

“เชี่ย.. วันนี้โชคร้ายจริงๆ และนี่ไม่ควรเป็นสิ่งที่เราต้องมาทํา!” ไอเวอร์สัน บ่นออกมา

สเตฟาน ชายผิวขาวคนนั้น พูดว่า : “บอส สั่งให้เราไปทําอะไรเราก็แค่ทํา หรือแก.. เลือกได้เหรอไง?”

ไอเวอร์สัน กล่าวว่า : “แต่เราไม่เคยทําเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนนะ เมื่อกี้นายก็เห็นแล้ว ฉันถูกอีนังนี่ทุบตี แล้วนี่มันเจ็บมากเลยนะโว้ย!”

สเตฟาน ทำเพียงแสดงสีหน้าเห็นใจ..

ไอเวอร์สัน พูดว่า : “แล้ว.. บอสเราเกิดคิดบ้าอะไรขึ้นมา หรือคิดจะให้เราเปิดธุรกิจใหม่?”

สเตฟาน ส่ายศีรษะ แล้วพูดว่า : “ไม่รู้สิ.. แต่บอสสั่งให้เราทำ เราก็แค่ต้องทำ”

ไอเวอร์สัน : “......”

เขาพูดไม่ออก และดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย

ผ่านไปสักพัก…

“ชั่งแม่ง ..ตอนนี้ฉันต้องการจะเข้าห้องน้ำ” ไอเวอร์สัน กล่าว

สเตฟาน พูดว่า : “อดทนหน่อย กลับไปแล้วค่อยไปปล่อยก็ได้”

ไอเวอร์สัน พูดด้วยอารมณ์ไปว่า : “เพื่อน.. ให้ตายสิวะ! นายแมร่งไม่รู้เหรอว่าฉันอดกลั้นมันมานานแค่ไหนแล้ว ฉันทนรอไม่ไหวแล้วโว้ย หรือแมร่งจะให้ฉันควักมันออกมาปล่อยตรงนี่!”

ไอเวอร์สัน ก็ไม่สนใจ สเตฟาน แล้ว พอหาตรอกได้แล้วก็จอดรถไว้ที่บริเวณปากทางเข้า

จะเห็นได้ว่าเขาทนเก็บมันมานานแล้วจริงๆ และจริงอย่างที่ว่าคนเราจะรู้สึกเครียดเมื่ออยากที่จะเข้าห้องน้ำ ทั้งตอนนี้.. มันก็เหมือนว่าเขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

ไอเวอร์สัน วิ่งตัวปลิวเข้าไปในตรอกเพื่อฉี่ทันที

สเตฟาน หัวศีรษะไปมอง หลี่ จื่อเสีย ที่อยู่เบาะหลัง และเห็นว่า หลี่ จื่อเสีย ยังหมดสติอยู่ เขาจึงรู้สึกโล่งใจ และหยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมกับโทรออกไป

“บอส.. พวกเราจับคนมาได้แล้ว” สเตฟาน กล่าว

ในเวลานี้ หลี่ จื่อเสีย ที่อยู่เบาะหลังก็ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอได้เปิดประตูรถอย่างเงียบเชียบ แล้วรีบคลานออกไปจากรถทันที

ในขณะที่ สเตฟาน กําลังคุยโทรศัพท์อยู่เขาก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแปลกๆ เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นว่า หลี่ จื่อเสีย ลงจากรถไปแล้ว

“แมร่ง.. เชี่ยไรวะเนี่ย!”

สเตฟาน ตกใจมาก จนไม่สนใจคนที่อยู่ในสาย เขาได้วางโทรศัพท์ไว้หน้ารถทันที และรีบเปิดประตูรถ ตามออกไป

“เกิดอะไรขึ้น?” มีเสียงหนึ่งดังออกมาจากโทรศัพท์ของเขา ซึ่งก็คือ ริค บอสของพวกเขา

ตอนนี้ สเตฟาน ยังจะไปมีเวลามาสนใจที่ไหน

ทันทีที่เขาลงจากรถก็เห็น หลี่ จื่อเสีย กำลังรีบวิ่งหลบหนีออกไป แล้วเมื่อหันมองกลับไปอีกด้านหนึ่งเขาก็เห็น ไอเวอร์สัน ที่กําลังยืนฉี่ไม่จบอยู่ในตรอก

สเตฟาน ไม่มีเวลาตัดสินใจมากแล้ว จึงตัดสินใจตะโกนเรียก ไอเวอร์สัน ให้มาช่วยไล่ตาม หลี่ จื่อเสีย ด้วยกัน

“ไอเวอร์สัน? ชู่! เฮ้ ไอเวอร์สัน?!”

สเตฟาน ตะโกนเรียก ไอเวอร์สัน แต่ไม่กล้าให้ดังมากเกินไป เพราะกลัวว่าจะมีคนพบเข้า เพราะตอนนี้พวกเขากําลังทําเรื่องที่ไม่สมควรถูกคนพบเห็นที่สุด อีกทั้งเขายังไม่อยากกระตุ้นความสนใจของ ตํารวจ

จริงๆ สเตฟาน ก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับ ไอเวอร์สัน เขาเองก็เพิ่งจะทำเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก ในใจตอนนี้เขาเองก็เครียดมากเหมือนกัน

เขาตะโกนเรียกอยู่สองสามครั้ง แต่ ไอเวอร์สัน กลับกําลังยุ่งอยู่กับการฉี่ และไม่ได้ยินเสียงที่เขาเรียก

ดูท่าในระหว่างที่พวกเขาล่าช้าอยู่นี้ หลี่ จื่อเสีย คงได้วิ่งไปไกลแล้ว ยิ่งพอเมื่อเห็นว่าเธอวิ่งเข้าไปในจุดที่ผู้คนเดินหนาตา

สเตฟาน ก็ไม่สนใจแล้วที่จะเรียก ไอเวอร์สัน ให้มาช่วย

“เชี่ยเอ้ย!”

สเตฟาน กระทืบเท้าอย่างหงุดหงิด แล้วรีบออกวิ่งไล่ตาม หลี่ จื่อเสีย

ตรงนั่น.. ในที่สุด ไอเวอร์สัน ก็ฉี่เสร็จแล้ว หลังจากปลดปล่อยออกไปหมดแล้ว ความเครียดในใจเขามันก็ดูผ่อนคลายขึ้นมาก จากนั้นเขาก็ได้ผิวปากเดินกลับไปที่รถ

“หืม?” เขาพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบเร่งฝีเท้า และวิ่งกลับไปที่รถทันที

ทันใดนั้น เขาเห็นว่า สเตฟาน และหลี่ จื่อเสีย หายไป!

“ให้ตาย.. มันเกิดบ้าอะไรขึ้นอีกวะ!”

ไอเวอร์สัน กังวลขึ้นมา และรีบมองไปรอบๆ เขาเองไม่รู้ว่าพวกเขาหายกันไปไหน

เขาเปิดประตูรถพร้อมกับหยิบโทรศัพท์โทรออกไปหา สเตฟาน แต่กลับพบว่าโทรศัพท์ของ สเตฟาน ถูกทิ้งเอาไว้ในรถ

“บ้าชิบ!?” ไอเวอร์สัน เริ่มที่จะกังวลมากขึ้นจนมีเหงื่อเย็นๆ ไหลออกมา

ทันใดนั้นเขาก็เห็น สเตฟาน วิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว และตะโกนอย่างเป็นกังวลในขณะที่วิ่ง

แต่ ไอเวอร์สัน รู้แค่ว่าเขากำลังเรียกเขา แต่ไม่รู้ว่า สเตฟาน เรียกเขาเพื่ออะไร?

“อะไร?” ไอเวอร์สัน กางมือออก ทำสีหน้าสับสน

เมื่อ สเตฟาน วิ่งมาถึง ในที่สุด ไอเวอร์สัน ก็เข้าใจในสิ่งที่ สเตฟาน เรียกเขา

“ขึ้นรถ!” สเตฟาน ตะโกนขึ้น

เมื่อเห็นท่าทางกังวลของเขา ไอเวอร์สันจึงไม่กล้าถาม จึงรีบวิ่งขึ้นรถ สตาร์ทรถ ขับออกไปทันที

สเตฟาน ที่วิ่งกลับมานั่งในตำแหน่งข้างคนขับ เขาก็ได้หายใจอย่างเหนื่อยหอบ : “เร็วเข้า! รีบขับไล่ตามไป!”

ไอเวอร์สัน รีบขับรถออกไปพลางถามอย่างกังวลไปว่า : “เกิดอะไรขึ้น? แล้วผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ว?”

สเตฟาน สูดลมหายใจเข้า-ออกอึกใหญ่ แล้วพูดว่า : “เธอวิ่งหนีไปแล้ว!”

ไอเวอร์สัน ตกใจจนหน้าซีด : “เธอวิ่งหนีไปแล้ว? หมายความว่ายังไง เธอ.. หนีไปได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้น? แกปล่อยให้นังนี่หนีไปได้ยังไง?”

สเตฟาน ที่ได้ยินคําพูดนี้ เขาก็ได้โกรธมาก : “แกจะมาโทษฉันไม่ได้! และทั้งหมดนี้ไม่ใช่ว่ามันเป็นเพราะแกหรือยังไง!”

ไอเวอร์สัน รีบพูดขัดจังหวะเขา : “เธอหนีไปทางไหน?”

สเตฟาน เอื้อมมือชี้ออกไปในทิศทางหนึ่ง : “นังนั่นมันหนีไปทางนั้น นั่นไอ้รถคันเล็กๆ ที่แมร่งขวางหน้าฉัน ตรงไปนั่น!”

ไอเวอร์สัน รู้สึกพูดไม่ออก : “......”

เขาทนไม่ไหวจริงๆ จึงถามไปว่า : “มันเป็นไปได้ยังไง?”

เขาจินตนาการไม่ออกจริงๆ และไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไม สเตฟาน ถึงปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งหลุดมือไปได้…

สเตฟาน กล่าวว่า : “ตอนนั้นฉันกําลังคุยกับ บอส อยู่…”

ไอเวอร์สัน ที่ได้ยินเขาก็ตกใจมาก : “อะไร? แล้วนี่ บอส รู้แล้วหรือยัง?”

“ไม่ บอส ยังไม่รู้ ฉันเองก็ไม่รู้.. แต่คิดว่าน่าจะยังไม่รู้ อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นฉันกำลังคุยกับบอสอยู่ จู่ๆ นังนี่ ก็เปิดประตูรถแล้ววิ่งหนีออกไป!”

สเตฟาน เมื่อคิดถึงหน้า ริค.. บอสของเขา เสียงของเขาก็ดูจะสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

ไอเวอร์สัน ถามว่า : “แล้วไงต่อ?”

สเตฟาน กล่าวว่า : “ฉันไล่ตามไปทันที แต่นังนั่นมันดันวิ่งไวกว่ากระต่ายเสียอีก และฉันเห็นว่าเธอหยุดรถคันหนึ่ง แล้วขึ้นไป!”

ไอเวอร์สัน พูดว่า : “พอก่อน ตอนนี้เราต้องไล่ตามเธอกลับมาให้ได้ก่อน ไม่งั้นเราเองคงได้เดือดร้อนแน่! แมร่งเอ้ย.. ให้ตาย ฉันอยากจะเข้าห้องน้ำอีกแล้ว!”

เวลาต่อมา ทั้งสองขับรถ และพยายามไล่ตาม หลี่ จื่อเสีย ไป แต่ในเวลานี้ หลี่ จื่อเสีย ก็หายตัวไปแล้ว

สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้เลือกยอมแพ้ไปอย่างหมดหนทาง

มาตอนนี้ทั้งคู่มีความกังวลเหมือนกับมดบนกระทะร้อน(1)

พวกเขารู้ดีว่าการเสีย หลี่ จื่อเสีย ไป มันหมายถึงอะไร บอส จะไม่มีทางปล่อยพวกเขาไป อย่าง ..แน่นอน

และนั่นทำให้คนทั้งคู่คิดที่จะโยนความผิดเกือบจะพร้อมๆ กัน

“ทั้งหมดมันก็ต้องโทษแกที่ไม่ยอมเฝ้าดูนังนั่นให้ดี!” ไอเวอร์สัน กล่าวหา สเตฟาน

แน่นอนว่า สเตฟาน ไม่ยอมแบกรับความผิดนี้เอาไว้แน่ๆ เขาพูดไปว่า : “นี่จะมาโทษฉันได้ยังไง! แกเป็นคนต่อยนังนั่นจนสลบ และจู่ๆ นังนี่มันก็ตื่นขึ้นมากะทันหัน ในเรื่องนี้ดูยังไงมันก็ต้องแก! อีกอย่างถ้าไม่ใช่เพราะแกลงไปฉี่ เธอมันจะไปมีโอกาสหนีได้ที่ไหนกันวะ สุดท้ายเรื่องทั้งหมดนี้มันก็เป็นความผิดของแก!”

ไอเวอร์สัน ที่ฟังก็รู้ว่าเขาผิดจริงๆ และความผิดที่ใหญ่ที่สุดก็คือการที่เขาลงจากรถไปกลางทาง…

“มาทะเลาะกันมันจะได้อะไรวะ!” ไอเวอร์สัน เสนอว่า : “เอาเป็นว่า.. เรากลับไปบอก บอส ว่าเราหาเธอไม่พบจะดีกว่า!”

สเตฟาน พูดอย่างหงุดหงิดออกไปว่า : “ฉันบอกบอสไปแล้วว่าเราได้ตัวเธอมาแล้ว”

“อะไรนะ?” ไอเวอร์สัน แทบอยากจะร้องไห้ออกมา : “แล้วเราจะทําไงดี? บอส คงจะฆ่าพวกเราอย่างแน่นอน!”

สเตฟาน กล่าวว่า : “ไม่รู้โว้ย และครั้งนี้เราตายแน่! บอส พูดมาแล้วก่อนหน้านี้ว่าผู้หญิงคนนี้เราต้องจับมาให้ได้..”

กริ๊ง กริ้งๆ กริ๊งๆ...

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของ สเตฟาน ได้ดังขึ้น ริค บอสของพวกเขาได้โทรเข้ามา…

(1)[มดบนกระทะร้อน (热锅上的蚂蚁)] - เป็นสำนวนที่เปรียบเปรย ความรู้สึกหงุดหงิด วิตกกังวล และกระสับกระส่าย