บทที่ 78 : S&M (1)
บทที่ 78 : S&M (1)
ทวีป 'ไคเรน ไซน่า' เป็นที่ตั้งของเผ่าพันธุ์ต่างๆมากมาย
ตั้งแต่มนุษย์, ออร์ค, มนุษย์กิ้งก่า, มนุษย์สัตว์, เอลฟ์, แวมไพร์, คนแคระ, แฟรี่, มังกร, ทูตสวรรค์, ปีศาจ ไปจนถึงเผ่าโบราณ มีเผ่าต่างๆมากมาย
อย่างไรก็ตาม เผ่าพันธุ์ที่พบเจอได้ทั่วไปในทวีปในขณะนี้คือ 'มนุษย์'
ในขณะที่มังกร ทูตสวรรค์ ปีศาจ และเผ่าโบราณ พวกเขาเป็นเผ่าที่น่าเกรงขาม แต่พวกเขาก็มีจำนวนที่น้อยมาก
นอกจากนี้ในหมู่มนุษย์ยังมีการเกิดขึ้นเป็นครั้งคราวของ [แชมเปี้ยนของพระเจ้า] บุคคลที่มีพลังอำนาจที่พวกเขาสามารถยืนหยัดต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังเหล่านี้เพียงลำพังได้
นอกจากนี้ มนุษย์ยังมีสติปัญญาที่ยอดเยี่ยม
พวกเขาเก่งในการแสวงหาความรู้
มนุษย์บันทึกความสำเร็จในชีวิตของพวกเขาและถ่ายทอดความรู้นี้ไปยังคนรุ่นหลัง
ด้วยเหตุนี้ มนุษย์จึงแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป
มีช่วงเวลาที่แวมไพร์ตัวเดียวสามารถทำลายล้างทั้งอาณาจักรได้ แต่ตอนนี้อาณาจักรของมนุษย์มีความเชี่ยวชาญในการตอบโต้แวมไพร์อย่างมีประสิทธิภาพ
อย่างไรก็ตาม ปีศาจ ทูตสวรรค์ และมังกรยังถือว่าเป็นภัยพิบัติในทวีป
มนุษย์ประสบปัญหาในการรักษาความสัมพันธ์กับเชื้อชาติอื่นๆ
เหตุผลนั้นตรงไปตรงมา
ค่านิยมและแนวโน้มที่มนุษย์ยึดถือแตกต่างอย่างมากจากเชื้อชาติอื่นๆ
ยกตัวอย่างเช่นพวกออร์ค พวกเขามีสติปัญญาน้อยกว่า
มุมมองของพวกเขาต่อโลกนั้นคับแคบ
พวกเขาเป็นเผ่าที่จะแลก 1,000 ทองในอนาคตสำหรับ 1 ทองในปัจจุบัน
ธรรมชาติของพวกเขาคือไม่เป็นมิตรและดุร้าย
ดังนั้น ในขณะที่พวกเขาแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งอย่างมากในสถานการณ์ที่ความโหดร้ายเป็นกฎเพียงอย่างเดียว พวกเขาก็สั่นคลอนในสถานการณ์ที่ซับซ้อนมากขึ้น
มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่แสวงหาอำนาจสูงสุดอย่างต่อเนื่อง
ในสมัยโบราณมนุษย์ไม่ใช่เผ่าพันธุ์ที่โดดเด่น
ความสามารถทางกายภาพของพวกเขานั้นอ่อนแอและการมาถึงของกลุ่มค็อกคาไทรซ์มักจะนำไปสู่การทำลายล้าง
อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป สติปัญญาที่เหนือกว่าของมนุษย์และความรู้สึกที่ชัดเจนของพวกเขานำไปสู่ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญจากเผ่าพันธุ์อื่นๆ
หลังจากได้รับการรับรู้ในระดับพื้นฐาน มนุษย์ใช้ประโยชน์จากประชากรจำนวนมาก สติปัญญาที่โดดเด่น และการอยู่กันเป็นองค์กรเพื่อกำจัดเผ่าพันธุ์อื่นๆ และเข้าควบคุมส่วนใหญ่ของทวีป
แต่ความทะเยอทะยานของมนุษย์ก็ไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่การยืนยันถึงการมีอำนาจเหนือเผ่าพันธุ์อื่นๆ
หลังจากได้รับการควบคุมส่วนใหญ่ของทวีปความขัดแย้งเกิดขึ้นในหมู่มนุษย์เองเนื่องจากผลประโยชน์ที่แตกต่างกัน
หากมีเพียงบางส่วนของประเทศเท่านั้นที่สามารถรวมตัวกันได้ พวกเขาสามารถปกครองป่าทึบ ทะเลทรายที่แห้งแล้ง และทุ่งหญ้ากว้างๆที่มีเผ่าพันธุ์อื่นอาศัยอยู่
อย่างไรก็ตาม ความเป็นไปได้ของความสามัคคีดังกล่าวมีน้อย
ดินแดนเหล่านี้ไม่ได้ให้ความเย้ายวนใจมากพอที่จะแบ่งผลประโยชน์ของผู้นำมนุษย์ แม้เพียงชั่วครู่ก็ตาม
นอกจากนี้มันยังเป็นเรื่องยากสำหรับมนุษย์ที่จะสร้างพันธมิตรที่ยาวนานกับเผ่าพันธุ์อื่นๆ
แม้ว่าเผ่าพันธุ์ต่างๆเช่น ออร์ค มนุษย์ กิ้งก่ามนุษย์สัตว์ เอลฟ์ และคนแคระจะมีอยู่ที่สถาบันศึกษาเอลิเนีย แต่คนรู้จักระยะยาวส่วนใหญ่ของนีกี้ก็เป็นมนุษย์
ด้วยความเมตตาและความไร้เดียงสาของนีกี้ได้สร้างความสัมพันธ์บางอย่างกับบุคคลจากเผ่าพันธุ์อื่น นักเรียนมนุษย์คนอื่นๆมักจะสร้างทีมเฉพาะกับมนุษย์คนอื่นๆ
ซึ่งรวมถึงริวุค อาจารย์ใหญ่คนแรกของสถาบันศึกษาเอลิเนีย
สมาชิกในทีมของเขาจากวันทำงานของเขาล้วนเป็นมนุษย์
“ถ้าอย่างนั้น ฉันควรจะไปแล้ว เราจะมีการประชุมของชมรมในอีก 2 -3 วันข้างหน้า... เราจะจัดตารางเรียนครั้งต่อไปของเรา ฮิฮิ”
“...ก็ได้”
ซึ่งแตกต่างจากรอยยิ้มที่เปล่งประกายของไอชา สีหน้าของฉันนั้นแข็งกระด้าง
คลื่นแห่งความเป็นจริงที่รุนแรงได้ซัดเข้าใส่ฉัน
'บ้าจริงเกมนี้ เหตุใดฉันจึงต้องกลับชาติมาเกิดเป็นวายร้ายกากๆแบบนี้ด้วยย?'
ฉันบ่นก่อนจะรวบรวมสติอีกครั้ง
ฮ่าาา
นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันควรจะหยุดพยายาม
เหนือสิ่งอื่นใด ถ้าฉันไม่สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ ถ้าฉันไม่จบการศึกษาจากสถาบันการศึกษาโดยมีผลการเรียนสูงสุด ฉันจะตาย
ตัวร้ายก็ต้องการมีชีวิตอยู่เหมือนกันนะ
“เฮ้ สีหน้าหม่นหมองนี่มันอะไรกัน? นายไม่คิดที่จะกลับคำพูดของนาย ใช่ไหม คุณทายาทของตระกูลวัลเดอร์กที่เคารพนับถือ? ยิ้มให้ฉันหน่อยสิ”
"...ใช่"
ฉันยกมุมปากด้วยตนเองเพื่อสร้างรอยยิ้ม
แบบที่เรียกว่ารอยยิ้มของโจ๊กเกอร์
ไอช่าสะดุ้ง
"อั่ก… มันคืออะไรน่ะ? ยังไงก็ตาม เจอกันพรุ่งนี้นะ อย่าลืมเกี่ยวกับการประชุมชมรมนักชิมด้วย ฉันมีบางอย่างที่ต้องจัดการ ดังนั้นฉันจะไปแล้ว โอ้ และอย่าลืมว่านายสัญญาว่าจะสอนวิชาดาบให้ฉันนะ!”
ด้วยคำพูดเหล่านี้ ไอชาจึงออกจากสนามฝึกไป
"..."
เฮ้อ... ชีวิตฉัน
มันคงไม่เลวร้ายสำหรับฉันถ้าไอช่าแข็งแกร่งขึ้น
บางทีฉันน่าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย
ฉันแบ่งมื้ออาหารในโรงอาหารกับน็อคตาร์และพวกออร์ค
น็อคตาร์ดูมีสปิริตสูง ลูบท้องของเขาในขณะที่มองมาที่ฉัน
“อึก ฉันกินอิ่มแล้ว ธีโอ วันนี้เรามาเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆและฝึกซ้อมไปด้วยกันดีกว่า”
"ฟังดูดีนะ อย่างไรก็ตาม ฉันมีบางเรื่องที่ต้องจัดการก่อน ฉันจะเไปข้าร่วมกับนายหลังจากนั้น ”
'ฉันต้องไปพบกับร็อก'
แม้ว่าฉันจะให้ข้อมูลที่จำเป็นทั้งหมดแก่เขา แต่ปัจจัยที่ไม่คาดคิดหลายอย่างสามารถครอบตัดได้
เนื่องจากวันนี้ร็อกไม่อยู่ เขาจึงมีแนวโน้มที่จะวางกลยุทธ์เพื่อแทรกซึมเข้าไปใน 'สู่ความบริสุทธิ์'
เป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องประสิทธิภาพของเขา เขาจะก้าวหน้าในจุดนี้
ฉันขยิบตาให้น็อคตาร์
น็อคตาร์พยักหน้ารับรู้
“เคะเคะ เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะไปที่สนามฝึกซ้อมกับพรรคพวกก่อน ตามมาถ้านายว่างแล้วกัน”
"โอเค"
"ฉันจะนำทางเอง ไปกันเถอะ พี่น้อง”
เมื่อน็อคตาร์ลุกขึ้นจากที่นั่ง พวกออร์คก็ลุกขึ้นเช่นกันและออกจากโรงอาหารไป
ฉันเดินไปที่ห้องทำงานของร็อก
ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ของศาสตราจารย์ร็อก
คณาจารย์ประมาณสิบคนพร้อมอาวุธครบมือกำลังรอคำสั่ง
อาวุธหลากหลายชนิดอยู่ในมือของพวกเขา
'น่าสนใจมาก มาดูกัน'
ฉันเหลือบมองหน้าต่างสถานะของพวกเขา
จากสเตตัสและคุณลักษณะเฉพาะของพวกเขาแต่ละคนดูดีพอๆกับฮีโร่ระดับกลาง-ต่ำ
'เยี่ยมมาก'
ด้วยกองกำลังนี้ มันเพียงพอสำหรับการควบคุมพวกศัตรูพืช
ร็อก ขัดหอกของเขาพลางเหลือบมองมาที่ฉัน
“ธีโอ เธอมาถึงทันเวลาพอดี เรากำลังวางแผนตีเข้าไปในป่าทางตอนเหนือที่เธอจับผู้นำของพวกเขามา ทำไมไม่มาร่วมกับเราล่ะ?”
"เข้าใจแล้วครับ ผมขอพาทีมไปด้วยได้ไหม?”
"แน่นอนอยู่แล้ว จะมีรถม้าส่วนตัวรออยู่ที่ประตูใหญ่ของแผนกฮีโร่”
"เข้าใจแล้วครับ งั้นเราไปเจอกันที่ประตูใหญ่นะครับ"
หลังจากโค้งคำนับให้ร็อกเล็กน้อย
แคร็กกก
ฉันออกจากห้องทำงานของร็อก
'หืมมม'
เมื่อร็อกและทีมของเขาพร้อม มันก็ไม่สุภาพที่จะให้พวกเขารอต่อไป
ไม่มีเวลาไปเรียก เซียน่า เอมี่ และจางวูฮี... ฉันจะต้องไปพาน็อคตาร์มาคนเดียว
หลังจากนำน็อคตาร์ออกจากสนามฝึก เราก็มุ่งหน้าไปที่ประตูหลักของแผนกฮีโร่
ที่นั่นมีรถม้าสีดำหรูหราจอดรออยู่
'ฉันต้องนั่งรถม้าส่วนตัว'
ในเกมดั้งเดิมรถม้าส่วนตัวถือเป็นไอเท็มสุดหรู
พวกเขาไม่ได้จัดสรรให้กับอาจารย์หรือคณาจารย์ทั่วไป
มีเพียงศาสตราจารย์อาวุโสอย่างร็อกเท่านั้นที่จะได้รับมัน
น็อคตาร์กับฉันขึ้นรถม้านั้น
การตกแต่งภายในตกแต่งด้วยเฉดสีน้ำตาลและสีดำ ให้ความหรูหราอ่อนช้อย
ร็อกนั่งอยู่ตรงกลางท่ามกลางทีมงานของเขาด้วยบรรยากาศของผู้มีอำนาจ ประกาศว่า
"ไปกันเถอะ"
"เข้าใจแล้วครับ ศาสตราจารย์"
รถม้าส่วนตัวยังมีอัศวินที่ได้รับมอบหมายด้วย
และมันก็เร็วมาก
เราไปถึงป่าทางเหนือในเวลาอันสั้น
ในไม่ช้า เราก็เห็นเมล่อนที่ยังคงผูกติดอยู่กับที่ที่เราทิ้งเธอไว้
"เอ๋... เอ๋... เอ๋ !"
เมื่อเมล่อนเห็นน็อคตาร์กับฉันก็หดหัวไปด้วยความตกใจ
เธอดูผอมแห้งมากขึ้นเมื่อเทียบกับตอนที่เราทิ้งเธอไปเมื่อวันก่อน
เราทิ้งเธอไว้ในจุดที่รกร้างและเยือกเย็นนี้เพื่อให้การสอบสวนง่ายขึ้น
'ฉันทำเกินไปหรือเปล่านะ?'
ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะดูแย่ขนาดนี้
ฉันสำรวจเมล่อนอย่างไม่พอใจ
ภายใต้เสื้อคลุมที่หนักหน่วงของเธอผิวซีดจางของเธอมองเห็นได้ชัด
ที่นี่และที่นั่น เสื้อบางๆและกางเกงขาสั้นคลุมต้นขาของเธอแทบจะไม่ถึงครึ่ง
ร่างกายของเธอถูกมัดอย่างหยาบๆเหมือนแผ่นเนื้อในร้านขายเนื้อ
รอยสายรัดชัดเจนกับต้นขาแขนและข้อมือสีขาวของเธอซึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงการโดนมัดไว้
ดวงตาที่ถูกขีดเส้นใต้ด้วยวงกลมสีเข้ม ที่เต็มไปด้วยน้ำตา
ริมฝีปากแตกและแก้มยุบลง
เสื้อผ้าฉีกขาดและไม่เป็นระเบียบ
และคราบน้ำลายแห้งก็ติดอยู่ที่มุมปากของเธอ
“ดะ-ได้โปรด ชะ ช่วย ฉะ ฉันด้วย...! มะ ไม่ อย่า ฆะ-ฆ่าฉัน...! ฉันกลัวแล้ว อ-อย่าตีฉันนะ หยุดเถอะ...! เอ่อ เอ่อ... ดวงตาที่ฉีกฉันเป็นชิ้นๆ... ปีศาจตัวนั้น... สั่งออร์คขนาดใหญ่ราวกับว่ามันเป็นเพียงวัตถุ...”
เมล่อนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับฟองขึ้นที่ปากแล้วก็หมดสติไป
"......"
เมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบ
พวกเขาเพียงแค่เปลี่ยนสายตาไปมาระหว่างเมล่อนกับฉันโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ในที่สุด ร็อกก็จ้องมาที่ฉัน
“......เธอทำอะไรลงไปกันแน่?”
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหุนหันพลันแล่น
"......"
เวรเอ๊ย
***
