บทที่ 99 บทลงโทษของเงาจันทร์  

ในห้องทำงานของคฤหาสน์เจ้าชายชิงผิง บรรยากาศน่าหดหู่และหนาวเย็นมาก และแรงกดดันที่รุนแรงทำให้ผู้คนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้เลย และพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

เยว่หยิงคุกเข่าลงบนพื้น กล้าดีอย่างไรที่จะแสดงอารมณ์และหยิ่งผยองในอดีต ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ชายผู้นั้นมองมาที่นางเป็นเวลานาน ดวงตาของเขาดูเหมือนจะผสมกับมีดนับไม่ถ้วน ค่อย ๆ หั่นร่างของนางเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วน

เยว่หยิงรู้แล้วว่านางคิดผิด ตั้งแต่เยว่ฉีพี่ชายของนางบอกนางเกี่ยวกับการเดิมพัน นางก็เริ่มกลัวแล้ว แต่ไม่มียาแก้เสียใจในโลกนี้ ถ้าผิดก็คือผิด ในที่สุดนางก็ทนการกดขี่อันทรงพลังนี้ไม่ไหวและเริ่มสารภาพผิด

“ท่านชาย ข้ารู้ว่าข้าทำผิด โปรดลงโทษข้าเถอะ ท่านชาย”

เขาคือตัวตนที่นางเฝ้ามองหามาโดยตลอด ผู้ชายที่นางรักอย่างสุดซึ้ง ตั้งแต่ครั้งแรกที่นางเห็นเขา สายตาของนางจับจ้องมาที่เขาและนางไม่สามารถละสายตาไปได้

นางสาบานว่าจะอยู่เคียงข้างเขา ด้วยเหตุนี้นางจึงมุ่งมั่นที่จะแข็งแกร่งและฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่นางก็ไม่แพ้ผู้ชายพวกนั้นเลย

ในที่สุดด้วยความพยายามของนางก็สำเร็จทีละก้าว นางและพี่ชายของนางได้กลายเป็นองครักษ์ลับที่อยู่เคียงข้างเขา ตราบใดที่นางสามารถอยู่เคียงข้างเขาและมองดูเขา หัวใจของนางก็สั่นไหวด้วยความตื่นเต้น

การได้เป็นผู้หญิงของเขาคือสิ่งที่นางใฝ่ฝัน แต่ไม่กล้าแสดงออก และกำลังปลอบใจตัวเองอยู่ในใจ แม้ว่านางจะไม่สามารถอยู่กับเขาได้ตามกฎหมาย แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา ผู้หญิงคนอื่นเขาจะเป็นของนางไม่ช้าก็เร็ว

แต่ตอนนี้ เฟิ่งหยินซวงคนนี้ทำให้นางรู้สึกถึงวิกฤตที่ทรงพลังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทำให้นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย และแม้แต่การไม่เชื่อฟังคำสั่งก็จะทำให้นางจบลงอย่างเลวร้าย

แต่นางเป็นผู้หญิง และนางก็เป็นลูกหลานของศัตรูด้วย เป็นไปได้ไหมว่านางอยู่เคียงข้างท่านชายมาหลายปี แต่นางไม่สามารถเทียบได้กับเฟิ่งหยินซวง

ชายคนนั้นมองนางด้วยสายตาเฉียบคม ทันใดนั้นเขาก็ตบฝ่ามือขึ้นไปในอากาศ จากนั้นเห็นร่างของเยว่หยิงลอยออกมาเหมือนลูกปัดแตก และลอยตรงออกจากประตู

ฝ่ามือนี้ไม่เบาจริง ๆ

ร่างของเยว่หยิงตกลงบนพื้นอย่างแรง อาเจียนเป็นเลือดแล้วเป็นลมทันที กลัวว่ากล้ามเนื้อและเส้นเลือดของนางหายไปครึ่งหนึ่ง

เมื่อเห็นจุนโมเชนลุกขึ้นและดูเหมือนจะต้องการชดเชยอีกครั้ง เยว่ฉีก็ตกใจและคุกเข่าลงบนพื้นทันทีเพื่อขอโทษ

“เจ้านายของข้า ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องไม่ดีสำหรับผู้ใต้บังคับบัญชา ผู้ใต้บังคับบัญชาควรติดตามนางเพื่อปกป้องความปลอดภัยของแม่นางเฟิ่ง หากท่านต้องการลงโทษ โปรดลงโทษผู้ใต้บังคับบัญชา”

หลังจากหน้ากากหมาป่าสีบรอนซ์ ดวงตาที่เย็นชาเหล่านั้นก็จ้องมองไปที่ เยว่ฉี

“เจ้าคิดว่าพระราชาองค์นี้ลืมเจ้าไปแล้วหรือ? แม้แต่เรื่องเล็กน้อยนี้ก็ยังไม่สามารถทำได้ดี ราชาองค์นี้จะมีประโยชน์อะไร? ราชาองค์นี้ผิดหวังในตัวเจ้าจริง ๆ”

เขาเดินอย่างเร่งรีบ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเยว่หยิงเป็นศัตรูต่อ เฟิ่งหยินซวง แต่คิดว่าอย่างน้อยเยว่ฉีก็อยู่ข้าง ๆ เขา เขายังคงตื่นอยู่ ไม่น่าจะมีอะไรผิดปกติ แต่ตอนนี้... พวกเขากล้าท้าทายเขาอย่างเปิดเผย

เขาไม่ต้องการกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของ เฟิ่งหยินซวง แต่สำหรับผู้ใต้บังคับบัญชาที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขา ไม่จำเป็นต้องเอาไว้

เมื่อได้ยินสิ่งที่เยว่ฉีพูด เขาก็ก้มหน้าลงทันทีด้วยความรู้สึกผิด ผิดก็คือผิด และเขาไม่มีเจ้าสมบัติที่จะปกป้องตัวเองได้เลย

แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขาจำความไว้วางใจของเจ้าชายได้ แต่ถ้าเขาคำนึงถึงเรื่องนี้จริงท ๆ เขาจะไม่รู้ว่า เยว่หยิงเป็นศัตรูกับเฟิ่งหยินซวงและเขาสามารถจากไปด้วยความมั่นใจ เขาเกรงว่าในใจของเขา ไม่เคยเห็นเฟิ่งหยินซวงเลย

“ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าถูกตัดสิน และข้าขอให้เจ้าชายลงโทษข้า แต่ข้าขอให้ท่านชายไว้ชีวิต เยว่หยิงและผู้ใต้บังคับบัญชาก็เต็มใจที่จะรับโทษทั้งหมด” เยว่ฉี คุกเข่าลงบนพื้นและหมอบลงอย่างหนัก

น้องสาวของเขาทำผิดแล้ว เขาพี่ชายควรแบกรับไว้เพื่อนาง

“จะเอาเต็มกำลังเลยเหรอ หึ...” จุนโมเชนเย้ยหยันแล้วมองเขาแล้วพูดว่า “บางอย่าง เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็แก้ไขไม่ได้ ต้องมีเจ้าสมบัติอะไรบ้าง?”

เยว่ฉีพูดไม่ออก ความผิดของเขามากเกินไปหน่อย เขาเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชา ดังนั้นเขาจึงมีเจ้าสมบัติอะไรที่จะหารือกับท่านชายของเขา?

“เจ้าคิดว่าพระราชาองค์นี้ไม่รู้หรือว่าเจ้าสองคนพี่น้องทำอะไรกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา? นางสร้างปัญหามากี่หนแล้ว และเจ้าเช็ดล้างให้นางกี่ครั้งแล้ว เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่า สำหรับนางดีไหม” ในที่สุดท่านชายคนนั้นก็พบว่าเจ้าตามใจมากเกินไปตลอดเวลา

เยว่หยิง กลายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาในฐานะพี่ใหญ่ ไม่ว่านางจะเจอปัญหาอะไรหรือทำอะไรผิด เยว่ฉีก็จะปกป้องนางเสมอ เมื่อเวลาผ่านไป นางกล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ และตอนนี้นางก็ยังกล้าที่จะฝ่าฝืนคำสั่งของเขา

“ผู้ใต้บังคับบัญชามีความผิด”

แม้ว่าเยว่หยิงจะทำสิ่งผิดมากมาย แต่คนละประเด็น แยกออกจากท่านชายไม่ได้ เยว่หยิงไม่ใช่คนไร้ความสามารถ มิฉะนั้น ท่านชายคงไม่สามารถเลือกนางอยู่เคียงข้างได้ เป็นเพราะนางสามารถทำทุกงานที่เขาส่งออกไปได้เป็นอย่างดี ดังนั้นท่านชายจึงใช้พี่น้องของพวกเขาซ้ำและถือว่าพวกเขาเป็นคนสนิท

แต่ทุกครั้งที่นางรู้ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งใกล้ชิดกับท่านชาย ดูเหมือนนางจะเปลี่ยนไป สูญเสียเหตุผลไปโดยสิ้นเชิง และไม่สามารถเกลี้ยกล่อมได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม และสิ่งที่นางทำ ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าไร้ความปรานี และวิธีการก็อุกอาจ

ส่วนใหญ่ก็เพื่อแก้แค้นบรรดาผู้หญิงที่อยากเข้าใกล้ท่านชาย นางไม่ยอมให้ผู้หญิงคนใดเข้าใกล้ท่านชายโดยเด็ดขาด เมื่อพบแล้วนางจะแอบไปกำจัดโดยตรง

ในตอนแรก เยว่ฉีรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าชายไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้ เขารู้สึกโชคดีขึ้นเล็กน้อยในใจ แต่วันนี้ เขารู้ว่าความคิดก่อนหน้านี้ไร้สาระแค่ไหน

ท่านชายพูดคำเหล่านี้ในวันนี้ ผิดหวังกับพวกเขาจริง ๆ

“สี่คำนี้ของเจ้าพูดง่ายจริง ๆ ใครเล่าความคับข้องใจของสตรีทั้งเจ็ดในวัง เล่าความคับข้องใจให้พวกเขาฟัง เจ็ดชีวิตนี้บริสุทธิ์อย่างไร”

ใบหน้าของเยว่ฉีเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ดังนั้น... ท่านชายรู้เรื่องเแล้วเหรอ?

ใช่!! เจ้าหญิงทั้งเจ็ดที่อภิเษกสมรสกับพระราชวังชิงผิง จะสิ้นพระชนม์อย่างกระทันหันหลังจากเข้ามาในบ้านได้ไม่กี่วัน

เป็นผลให้ชื่อของการพิชิตภรรยาของ กษัตริย์ชิงผิง แพร่กระจายไปทั่ว ราชวงศ์ชิงตอนใต้ผู้หญิงทุกคนจะเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยินชื่อของกษัตริย์ชิงผิง และเหตุผลนี้จากเยว่หยิง น้องสาวของเขาเอง

ผลลัพธ์นี้เกิดจากนางจงใจ เพราะนางไม่สามารถทนต่อผู้หญิงคนใดที่ปรากฏตัวเคียงข้างท่านชายได้ และชีวิตของพวกนางทั้งหมดถูกฝังอยู่ในมือของเยว่หยิง