บทที่ 50:ภูเขาลูกที่สองในแดนวิญญาณ  

"ต้นพืชเติบโตความเร็วมีความน่าทึ่งมาก!"

"ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบของดิน!"  ดัชนีคุณภาพอากาศไม่มีการเปลี่ยนแปลงข้อมูลมันปกติเหมือนเดิม ทุกอย่าง แต่ทำไมลักษณะการเปลี่ยนแปลงของพืชถึงเปบึ่ยนได้ขนาดนี้"

“แล้วน้ำล่ะ? ตรวจสอบแหล่งน้ำใกล้เคียงแล้วหรือยัง?”

ศาสตราจารย์ชราคนหนึ่งพาลูกศิษย์และผู้ช่วยของเขาทตัดต้นไม้ที่โค่นพุ่มไว้ และเปิดทางไปสู่ส่วนลึกของภูเขาจุนจือ ทุกครั้งที่พวกเขาเข้าไปใน ภูเขาจุนจือ พวกเขาต้องทำสิ่งนี้ซ้ำ นี่เป็นเพราะเส้นทางที่พวกเขาเปิดไปจะบดบังจากพืชที่เติบโตอย่างรวดเร็วในทุกๆวันของวันรุ่งขึ้น

“หมิงน้อย อย่าลืมตรวจสอบแหล่งน้ำใกล้เคียงในครั้งหน้า!”

"พวกคุณสังเกตไหม ความเร็วที่ต้นไม้เติบโต! ดูเหมือนว่า … จะชะลอตัวลง? " อาจารย์ชราเดินบนเส้นทางภูเขาด้วยความยากลำบาก แต่ เขาสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่ายังมีร่องรอยของเส้นทางที่พวกเขาเปิดไว้เมื่อวันก่อน มันไม่ไดบดยัวด้วยต้นไม้เหมือนเคยเป็นทุกวัน

โจวหยางที่ติดตามกลุ่มนั้น มองไปรอบๆ แล้วพูดว่า "จริงสิ! สิ่งนี้หมายความว่า? "

สีหน้าของศาสตราจารย์ชราเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "นี่อาจหมายความว่าปัจจัยที่ส่งผลต่อการเติบโตอย่างรวดเร็วของพืชกำลังคงที่หรือค่อยๆ หายไป!" มีการเปลี่ยนแปลงนั้นเอง

เมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็รู้สึกกระวนกระวายและกังวลเล็กน้อย “ไม่ได้ เราต้องเร่ง เราต้องสำรวจทุกซอกทุกมุมของ ภูเขาจุนจือ ให้เร็วที่สุด”

การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นบนยอดเขาของ ภูเขาจุนจือ ดังนั้นเป้าหมายหลักของพวกเขาคือการเก็บตัวอย่างพืชต่างๆ และนำกลับมาทดสอบ อีกครั้งที่ทุกคนขึ้นไปบนยอดเขานั่น ด้านหนึ่งเป็นทะเลและอีกด้านหนึ่งเป็นหน้าผา บนหน้าผามีเถาวัลย์เขียวขจีหนาแน่น และบนยอดเขามีกลุ่มต้นไม้ยักษ์สูงหลายสิบเมตร

ทันใดนั้น มีคนสังเกตเห็นเถาวัลย์บนหน้าผา "นี่คือพืชอะไร?!"

ศาสตราจารย์ชายชราเรียกทุกคนรวมตัวกัน "ทุกคนมาดูสิ คุณเคยเห็นพืชชนิดนี้มาก่อนหรือไม่"

ผู้ช่วยในวัยสามสิบต้นๆ สวมแว่นตา ระบุอย่างไตร่ตรองและใช้วิจารญานและพูดว่า "มันควรจะเป็นพืชใบเลี้ยงคู่ไม่ใช่เหรอ หรือน่าจะเป็นพืชเถาวัลย์ ฉันไม่เคยเห็นต้นไม้ชนิดนี้มาก่อน เป็นไปได้ไหมว่านี่คือสายพันธุ์ใหม่ที่ปรากฏในสภาพแวดล้อมพิเศษของ บนถูเขาจุนจือ? "

"สิ่งนี้ควรค่าแก่การวิจัยมาก!"

ผู้ช่วยเริ่มตื่นเต้น เขาสวมถุงมือและต้องการตัดส่วนหนึ่งของเถาองุ่นเพื่อเป็นตัวอย่างเพื่อนำกลับมาวิจัยและทดสอบ

ขณะที่มือของเขาแตะเถาวัลย์ เขาก็ยื่นกรรไกรออกมา เถาวัลย์นั้นแข็งราวกับเหล็กกล้า และกรรไกรให้ความรู้สึกราวกับว่ากำลังตัดสายเคเบิลเหล็ก แม้จะใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาแล้ว เขาก็ไม่สามารถตัดได้   ได้มาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และมันก็น้ำสีเขียวก็ไหลออกมาจากเถาวัลย์นั่น

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนั้นเหนือจินตนาการของทุกคนอย่างสิ้นเชิง

เถาวัลย์ที่แต่เดิมไม่มีชีวิตก็กลับมีชีวิตขึ้นมาเหมือนงู มันสั่นอย่างรุนแรง เถาวัลย์นี้เป็นเหมือนปฏิกิริยาลูกโซ่ กระจายไปยังเถาวัลย์ทั้งหมดบนหน้าผาให้เคลื่อนตัว

"ไม่ดี!" โจวหยาง เป็นคนแรกที่ตอบสนอง เขาคว้าตัวอาจารย์และนักศึกษาปริญญาโทหญิงที่อยู่ใกล้ขอบหน้าผาที่สุดแล้วถอยออกกลับมาทันที

"เลขที่! เลขที่! ฉันล้ม! "

นักวิจัยที่กำลังเก็บตัวอย่างพืชถูกเถาวัลย์บ้าคลั่งรัดไว้ และถูกมันดึงตกลงมาจากหน้าผา

"ช่วยฉัน! ช่วยฉันด้วย!

"นักวิจัยยังคงดึงและคว้าเถาวัลย์ เขากลัวจนปัญญาและกรีดร้องอย่างโหยหวน

หลินซู่ ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังก็พุ่งออกไปและพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายด้วยความเร็วอย่างมาก

เมื่อถึงตอนนั้น อีกฝ่ายก็ไถลลงมาจากหน้าผาแล้ว และหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะตกลงไปในเหวลึก ร่างกายที่แข็งแกร่งของ หลินซู่ ไถลตกลงมา และเธอจับกำแพงหินด้วยมือข้างเดียว ในช่วงเวลาที่สำคัญเธอสามารถคว้าอีกฝ่ายไว้ได้

จากนั้นเธอก็ออกแรงเหวี่ยงนักวิจัยชายซึ่งมีน้ำหนักมากกว่า 100 กิโลกรัมขึ้นไป จากนั้นเธอก็กระโดดขึ้น

การเคลื่อนไหวของเธอราบรื่นมากและดูแข็งแรงมาก มันเต็มไปด้วยความสวยงาม ซึ่งมองดูมันดูเเข็งแกร่ง

ในขณะนี้ ทุกคนไม่ได้ประหลาดใจกับความแข็งแกร่งและความกล้าหาญของ หลินซู่ พวกเขาทั้งหมดจ้องมองไปที่หน้าผาและท้องฟ้าพร้อมกับอ้าปากค้าง ทึ่งในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เถาวัลย์ที่เลื้อยขึ้นไปบนหน้าผาเริ่มเคลื่อนไหว ฉวีดเฉวี่ยงไปมาอย่างดุร้ายเหมือนงู เถาวัลย์ที่ยาวหลายพันเมตรยื่นขึ้นไปบนท้องฟ้าปกคลุมท้องฟ้า

เหตุการณ์นี้เหมือนกับการมาของราชาปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวหรือสัตว์ประหลาดในสันทรายในภาพยนตร์

"บูม!"

ยามที่เชิงเขามองขึ้นไปที่ยอดเขา เขาเห็นเพียงแส้หลายอันที่เหมือนสายเหล็กเฆี่ยนมาจากยอดเขาไปยังเชิงเขา การเคลื่อนไหวที่รุนแรงทำให้เกิดควันและฝุ่นจำนวนมาก ราวกับว่ากลุ่มปีศาจกำลังเต้นรำอย่างบ้าคลั่ง

มองจากระยะไกล ราวกับว่าภูเขาทั้งลูกกลายเป็นบ้าไปแล้ว

"แคร้ง!"

ผู้คุมทิ้งถ้วยในมือลงกับพื้นทันที หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงไซเรนที่เชิงเขาทันที

“นี่มันสัตว์ประหลาดประเภทไหนกันนะ? ขนาดของมันมีมากกว่าพืชที่รู้จักทั้งหมดแล้ว!

“เสียงของศาสตราจารย์พูดพล่อยๆ ขณะที่เขาพูด และเขารู้สึกว่าแขนขาของเขาเริ่มอ่อนลง

“พืชกินเนื้อ? นี่อาจเป็นพืชกินเนื้อกลายพันธุ์ชนิดหนึ่ง! มันอาจจะล่า! เราเตือนแล้ว!”

นักวิจัยที่เพิ่งได้รับการช่วยเหลือตอนนี้มีเหงื่อเพราะตกใจกลัว ดูราวกับว่าเขากลัวจนสติแตกไปแล้ว

"รีบวิ่งเร็ว!"

โจวหยางส่งเสียงคำรามดังทันทีเมื่อเขาเห็นเถาวัลย์ร่ายรำลงมาจากท้องฟ้า พวกเขาพันกันหนาแน่นปิดกั้นการมองเห็นของทุกคน

อาจารย์และนักศึกษาสองสามคนที่ยืนอยู่บนหน้าผากลัวจนหน้าซีด พวกเขาล้มลงนั่งกับพื้นหลังตากนั้นก็ กลิ้งและคลานเข่าถอยกลับมา  พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับไปดู สิ่งเดียวที่โชคดีคือเถาวัลย์องุ่นบนภูเขาไม่ไล่ตามพวกเขามา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกระสับกระส่ายและโบกมืออย่างรุนแรง

หลังจากผ่านไปไม่นาน ในที่สุด เทพเถาวัลย์ภูเขา ที่ตื่นตระหนกก็สงบลงและถอยกลับไปที่พื้นอีกครั้ง ลำตัวส่วนใหญ่ถอยกลับลงสู่พื้นดิน ในขณะที่ส่วนพื้นผิวของลำตัวห้อยลงมาตามหน้าผาและติดกับโขดหิน

แม้แต่ โจวหยาง และ หลินซู่ ก็ยังตกใจกับเหตุการณ์ในตอนนี้ ทุกคนเดินไปตามทางที่พวกเขาเปิดไว้ก่อนหน้านี้และหนีลงมาจากยอดเขานั้นอย่างลนลาน

พวกเขาวิ่งลงอย่างรวดเร็ว เสื้อผ้าของหลายคนขาดวิ่น ด้วยความตื่นตระหนก มีรอยข่วนที่แขนและใบหน้าเป็นร่องรอยจากเถาวัลย์

รถยนต์เคลื่อนตัวลงมาจากเชิงเขา และโดรนกำลังบินวนอยู่บนท้องฟ้า ความโกลาหลเมื่อครู่นี้ทำให้ยามที่เชิงเขาจุนจือตื่นตระหนกแล้วนำทีมที่กำลังเตรียมจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อช่วยเหลือทีมวิจัย เขาได้เตรียมออกเดินทางแล้ว แต่พวกเขาบังเอิญชนและเจอกับพวกนักศึกษาและนักวิจัยที่หนีลงมาจากภูเขานั้นเสียก่อน

"นั่นมันอะไรบนโลก" เสียงไซเรนตำรวจดังขึ้นที่เชิงเขา อาจารย์และนักศึกษาผู้ช่วยของเขาห่มผ้าห่อยู่ ตัวสั่นเทาขณะที่เขาดื่มน้ำ พวกเขายังคงดูเหมือนยังไม่หายจากอาการช็อก

โจวหยาง และ หลินซู่ ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนและมองไปที่ยอดเขา ฉากเมื่อกี้ทำให้พวกเขานึกถึงต้นหมอกศักดิ์สิทธิ์บนภูเขาหวงหยาง

“อย่างแรก มีสัตว์ประหลาดและดาบอมตะ จากนั้นมีกลียุคของภูเขาหวงหยาง คราวนี้มาเป็นภูเขาจุนจือ!”

"เป็นไปได้ไหมว่าโลกนี้กำลังมีการเปลี่ยนแปลงโดยที่เราไม่รู้จริงๆ"

ในอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ ฟางซิ่ว ยืนอยู่บนยอดพระราชวังชิงฮวาซึ่ง พระราชวังสว่างไสวและบนทางเดินชั้นบนสุดของพระราชวังมีศาลาไจ่ซิงซึ่ง มีโคมไฟไม้และกระดาษโบราณแขวนอยู่ มีลูกบอลไฟประหลาดลอยอยู่ในตะเกียง เปล่งแสงสีแดงเข้มออกมาแต่มันไม่มีเทียนในตะเกียงนั่น

เขายืนอยู่บนทางเดินและมองไปที่พื้นผิวทะเลลึกที่ห่างไกลจากอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ ซึ่งอยู่ห่างจากพระราชวังชิงหัวหลายพันไมล์

ที่นั่น จู่ๆก็มี กระแสน้ำวนขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนพื้นผิวทะเลที่เงียบสงบแต่เดิมเป็นภาพลวงตา ดูเหมือนว่ามีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้นในส่วนลึกของทะเล

วังวนหมุนอย่างรุนแรงและขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ร้อยเมตร พันเมตร หมื่นเมตร ดูเหมือนว่าจะลึกไปถึงทะเลลึก มองลึกและมืดมิด

จากนั้น จากส่วนลึกของทะเล ภูเขาค่อยๆ โค้งออกมาจากน้ำวน

มันค่อย ๆ โผล่ออกมาจากยอดเขาโผล่ออกมาจากน้ำวน ทีละนิด มันโผล่ขึ้นมาจากทะเล อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุด มันก็โผล่ออกมาจากครึ่งบนของภูเขาก่อนที่จะหยุดลง

"ในที่สุดภูเขาลูกที่สองในอาณาจักรวิญญาณก็ปรากฏขึ้น!" ฟางซิ่ว ยืนอยู่ใต้โคมไฟของ พระราชวังชิงฮวา และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

“ในอนาคต จะมีครั้งที่สามและสี่!”

"จากนั้น ภูเขาจะเชื่อมต่อกันเป็นทวีป ทะเลจะเปลี่ยนเป็นทะเลวิญญาณ และโลกนี้จะกลายเป็นโลกที่กว้างใหญ่อย่างแท้จริงซึ่งเป็นของอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ!"

ฟางซิ่ว ก้าวออกจากพระราชวังชิงฮวา ทะเลที่ทอดยาวหลายพันไมล์เป็นภาพลวงตาและไม่มีอยู่จริง  ฟางซิ่ว ไม่มีความสามารถในการเปลี่ยนทะเลแห่งนี้ให้เป็นทะเลวิญญาณ

แม้ว่า ฟางซิ่ว จะดูเหมือนว่าเขาข้ามมาหลายพันไมล์แล้ว แต่ในความเป็นจริง เขาก้าวไปเพียงก้าวเดียวก็มาถึงครึ่งหนึ่งของภูเขาที่โผล่ขึ้นมาจากก้นทะเล

ภูเขาลูกนี้ก่อตัวขึ้นทีละน้อยเพราะเถาวัลย์เทพแห่งขุนเขาได้รับวิญญาณที่อยู่ใกล้เคียง ขณะที่เถาวัลย์เทพแห่งขุนเขายังคงรับวิญญาณที่ตายแล้ว ภูเขานี้จะค่อยๆ ผุดขึ้นจากก้นทะเล แล้วค่อยๆ เปลี่ยนเป็นภูเขากลุ่มหนึ่งนั้นเอง

ภูเขาทั้งลูกก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ฟางซิ่วมองไปที่ท้องฟ้าของอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ และเขาสามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นบนภูเขาจุนจือได้เช่นกัน

"คุณสังเกตเห็นหรือไม่"

“เถาวัลย์องุ่นเทพแห่งขุนเขาเติบโตเต็มที่แล้ว และผลของวิชาเทพแห่งฤดูใบไม้ผลิก็จบลงแล้ว หลังจากนี้ ผลวิญญาณชุดแรกน่าจะเกิดขึ้นในไม่ช้า!”