บทที่ 47:หลิงจื้อ

ตกดึก นอกหน้าต่าง ลมกลางคืนพัดผ่านกิ่งก้านของต้นเมเปิล และใบที่คล้ายต้นปาล์มเสียดสีกันทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ ท้องฟ้าไม่มีเมฆและแสงจันทร์สว่างจ้าส่องลงมาบนพื้น ทำให้เงาดูซ้อนทับกันมากขึ้น

หลินซู่ ปีนขึ้นจากเตียงทีละน้อย และทันทีที่เธอลงจากเตียงเธอก็ล้มลงกับพื้นทันที!

"อืม~"

หลินซู่ คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอไม่ประสานกับตัวเธอเอง ราวกับว่าเธอไม่ได้ควบคุมมัน เธอยกขาขึ้นและเหยียดมือออก รู้สึกไม่ประสานกัน

เธอค่อยๆ ยืนขึ้นโดยใช้โต๊ะและผนังข้างเธอช่วย จนกระทั่งเธอลุกขึ้นยืน เธอตระหนักว่าร่างกายของเธอแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

"นี่ฉันเอง? เป็นไปได้อย่างไร? ฉันกลายเป็นคนสูงได้อย่างไร "

หลินซู่ ซึ่งสายตาของเธอสูงขึ้นกว่า 10 เซนติเมตร รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังเดินอยู่บนไม้ค้ำถ่อ แม้ว่าเมื่อก่อนเธอจะเดินด้วยส้นสูง เธอไม่รู้สึกแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอแค่ยืนบนเท้าแบน

เดิมทีเธอสูงประมาณ 1.6 เมตร แต่ตอนนี้เธอควรจะสูงกว่า 1.8 เมตร ซึ่งสูงกว่านางแบบต่างชาติทั่วไปบางคน

เธอพิงผนังและเดินโทงๆ เข้าไปในห้องน้ำของวอร์ดเดี่ยว ในที่สุดเธอก็เห็นตัวเองในกระจก สวมชุดโรงพยาบาลสีขาวหลวมๆ และทั้งตัวถูกพันด้วยผ้าพันแผล

ระหว่างวันเธอไม่กล้าถามหรือพูด ต่อหน้าเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าของเธอ เธอพยายามแสดงด้านบวกราวกับว่าเธอไม่สนใจอาการบาดเจ็บของเธอ เพื่อให้ทุกคนรู้สึกว่าเธอสบายดี

แต่สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อมองดูตัวเองที่พันผ้าพันแผลและนึกถึงเหตุการณ์ระเบิดก่อนที่เธอจะหมดสติ เธอคงรู้ว่ารูปร่างหน้าตาของเธอน่าจะพังไปแล้ว

ไม่มีใครไม่สนใจรูปร่างหน้าตาของพวกเขา นับประสาอะไรกับเด็กผู้หญิงอายุยี่สิบต้นๆ

เธอยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก แสงจันทร์ส่องเข้ามาทางหน้าต่างฉายไปที่ร่างของ หลินซู่ เมื่อมองไปที่ร่างที่ถูกมัดเหมือนซอมบี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"ฉันกลายเป็นอะไร? ปีศาจ? "

เธอหันหลังกลับ ถอดชุดของโรงพยาบาลออกทีละน้อย และค่อยๆ ปลดผ้าพันแผลที่พันรอบร่างกายออก เธอยืนเปลือยกายอยู่ในห้องน้ำ จากนั้นจับท่อนบนของเธอ แล้วค่อยๆ หันกลับมา

จนกระทั่งเธอหยุดนิ่ง เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น และมองดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง

"อา!"

น้ำเสียงนั้นไม่ได้ตื่นตระหนกหรือหวาดกลัว แต่เป็นความประหลาดใจ ตกใจ ไม่เชื่อ และปีติยินดี หลิน ซู่แทบไม่เชื่อร่างในกระจก แสงจันทร์สว่างไสวบนภาพเงาของเธอ ฉายให้เห็นร่างที่สวยงามและสง่างามในกระจก

เธอเห็นเพียงหญิงสาวร่างสูงไร้ที่ติยืนอยู่หน้ากระจก กุมหน้าอกของเธอไว้ ผิวของเธอขาวและบอบบางราวกับไข่ที่เพิ่งลอกออกจากเปลือกไข่ ลักษณะใบหน้าของเธองดงามและสง่างาม และศีรษะที่มีผมสีดำสวยหนานุ่มสลวยทั้งสองข้าง

ต้นขาอันเรียวยาวของเธอปิดแน่น เส้นสายที่นุ่มนวลแผ่กระจายตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นไป เลื่อนไปที่บั้นท้ายที่สวยงามของเธอ และในที่สุดก็ถึงคอที่สง่างามราวกับหงส์

ลักษณะใบหน้าของเธองดงามราวกับได้รับการตกแต่งอย่างพิถีพิถัน และมีเพียงร่องรอยของ หลินซู่ ดั้งเดิมเท่านั้นที่มองเห็นได้อย่างคลุมเครือ

หาก หลินซู่ เดิมสามารถพิจารณาได้ว่าเป็นความงามเท่านั้น ในขณะนี้ เธอดูเหมือนนางฟ้า เอลฟ์ หรือปีศาจในตำนาน ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลก เหมือนตุ๊กตากระเบื้องที่ทำขึ้นอย่างพิถีพิถัน ประณีตและสมบูรณ์แบบจนดูเหมือนว่ามันจะแตกสลายเมื่อสัมผัส

"นี่คือ?"

"ฉัน?"

ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบในกระจกในขณะนี้เปิดริมฝีปากสีชมพูและเซ็กซี่ของเธอและจับใบหน้าของเธอโดยไม่ตั้งใจและมือที่เดิมโอบแน่นที่หน้าอกของเธอก็เปิดออก

วันต่อมา เมื่อเพื่อนร่วมงานชายและหญิงที่มาเยี่ยมผู้ป่วยเดินเข้าไปในวอร์ดและเห็นหลิน ชู พวกเขาตกใจมากจนทิ้งของขวัญปลอบโยนลงบนพื้น

ทุกคนมองไปที่ หลินซู่ ที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลด้วยความไม่เชื่อ และบางคนเดินเข้ามาเป็นเวลานานโดยคิดว่าพวกเขาเดินเข้าห้องผิด

แม้ในขณะที่ หลินหยู น้องสาวของ หลินซู่ เดินเข้ามาในวอร์ด เธอจำเธอไม่ได้เป็นเวลานาน และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนๆ นี้คือน้องสาวของเธอจริงๆ

"น้องสาว! คุณไม่บาดเจ็บเหรอ? ฉันเป็นห่วงแทบตาย! ฉันเคยอยากไปเยี่ยมคนไข้ แต่คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา และสุดท้ายคุณก็มาที่นี่เพื่อทำศัลยกรรมพลาสติก! "หลินหยู ขว้างอาหารที่เขานำมาด้วยความโกรธ และจ้องมองที่ หลินซู่ น้องสาวของเขา

หลินหยู โกรธเป็นเวลานาน และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะสัมผัสใบหน้าของ หลินซู่ "การผ่าตัดครั้งนี้ประสบความสำเร็จเกินไป และผลที่ได้ก็ดีเกินไป! มันราคาเท่าไหร่? ฉันสามารถทำมันได้หรือไม่?

ในสถาบันวิจัยทดลองความปลอดภัยทางชีวภาพที่จัดตั้งขึ้นร่วมกันโดยโรงพยาบาลกองทัพบกและมหาวิทยาลัยแพทย์ทหารแห่งที่สี่แห่งหยูเป่ย มีการใช้เครื่องมือที่ทันสมัยหลายอย่างเพื่อทดสอบและสแกนเม็ดยาที่มีลักษณะคล้ายหยกสีฟ้าอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนต่างสับสนและใช้วิธีต่างๆ ในการสังเกตและทดสอบเป้าหมายการทดลอง และในที่สุดก็ตัดสินว่ามันคือเรซินธรรมชาติธรรมดา

"เราควรจะแยกส่วนเล็กๆ ทำการทดลองกับสัตว์ แล้วค่อยเก็บข้อมูลการทดลอง"

"ฉันคิดว่าเป็นไปได้!"

อย่างไรก็ตาม พวกเขาพบทันทีว่าหลังจากตัดเม็ดยาแล้ว สิ่งทั้งหมดก็ระเหยและหายไปทันที ราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่จริง

นักทดลองทุกคนในห้องปฏิบัติการตกตะลึงไปชั่วขณะ

ในขณะนี้ ลานหน้าบ้านของ ฟางซิ่วเต็มไปด้วยเถาวัลย์สีน้ำตาล พวกเขาไม่เพียงแต่ครอบครองลานบ้านของ ฟางซิ่ว เท่านั้น แต่ยังกระจายไปทั่วอีกด้วย

เถาวัลย์สีน้ำตาลที่หนาแน่นคลานไปทั่วผนังลานบ้าน และในขณะเดียวกันก็ขึ้นไปถึงหลังคาบ้านของฟางซิ่ว บ้านของ ฟางซิ่ว ถูกล้อมรอบทั้งสี่ด้าน และมีใบไม้สีเขียวพิเศษงอกอยู่ทั่วบ้าน ใบมีลักษณะหนาคล้ายอุ้งมือ

บ้านเป็นสีเขียว ใบไม้สีเขียว และเถาวัลย์ประดับโลกทั้งใบ ในขณะนี้ เมื่อมองไปที่บ้านของ ฟางซิ่ว ซึ่งแต่เดิมเต็มไปด้วยสไตล์ตะวันตก เต็มไปด้วยบ้านในเทพนิยาย เหมือนกับปราสาทสีเขียวในเทพนิยายโบราณ

"กลับมา!"

ด้วยคำสั่งของ ฟางซิ่ว เถาวัลย์ทั้งหมดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเหมือนสัตว์ที่มีชีวิต เถาวัลย์นับพันเหมือนหนวดนับพันดึงออกจากสภาพแวดล้อมในทันที

เถาวัลย์แยกออกจากผนังลานบ้าน ถอยออกมาจากหลังคาของอาคาร และยังคงดิ้นและหมุน รวบรวมเป็นลูกบอลสีเขียวขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าของ ฟางซิ่ว