บทที่ 105 : ของขวัญจากฮินาตะ

บทที่ 105 : ของขวัญจากฮินาตะ

มุมปากของซาสึเกะขยับเล็กน้อย ร่องรอยของความโกรธแวบขึ้นมาในดวงตาของ เขาได้แต่พูดอย่างเย็นชาว่า "นายอยากตายหรือไง? ไอ้โง่นี้”

ซากุระทำเสียงดุ “นารูโตะ!”

“อะไรเล่า ฉันก็เห็นนายพูดถึงตระกูลอุจิวะอยู่บ่อยๆ” นารูโตะวางมือบนหน้าอกแล้วพูดด้วยความโกรธ"ฉันคิดว่าคนจากตระกูลอุจิวะจะมีน้ำใจนักกีฬาและยอมรับความพ่ายแพ้เสียอีก"

เขาเรียนรู้วิธีที่จะใช้ยั่วยุซาสึเกะไว้แล้ว

“อยากตายจริงๆ ใช่ไหม!” ซาสึเกะคว้าคอเสื้อของนารูโตะ ดวงตาเปลี่ยนเป็นเนตรวงแหวนสีแดงเข้ม แต่ในท้ายที่สุด เขาก็สามารถระงับความโกรธในใจเอาไว้ได้

“ไอ้เด็กหลังห้อง ถ้าครั้งหน้านายแพ้ฉัน ฉันจะทำให้นายต้องสำนึกอย่างแน่นอน!” ซาสึเกะปล่อยนารูโตะแล้วรีบประสานอินทันที

"แปลงร่าง"

ด้วยความที่เขาเป็นสมาชิกของตระกูลอุจิวะ เป็นสายเลือดที่ยึดมั่นในทิฐิของเขา

แพ้ก็คือแพ้ ต้องอดทนไว้

ณ เวลาเดียวกัน ในสำนักงานโฮคาเงะ

“โอโรจิมารุยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?” ซึนาเดะถือข้อมูลไว้ในมือ ใบหน้าที่สวยงามของเธอเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ดวงตาคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ตามข้อมูลที่มี โอโรจิมารุเสียชีวิตมาแล้วสองครั้งก่อนหน้านี้

แต่สุดท้ายก็ฟื้นคืนชีพได้โดยไม่ได้รับความเสียหายใดๆ

เป็นไปได้ไหมว่าโอโรจิมารุได้ทำการทดลองนั้นเสร็จแล้ว?

“ก็อกๆ” มีเสียงเคาะประตูของห้องทำงานดังขึ้นมา

“เข้ามา” ซึนาเดะพูด

“ท่านซึนาเดะ นี่คือเอกสารของหมู่บ้านคิริค่ะ” ชิซึเนะเดินเข้าไปในห้องทำงานและวางม้วนกระดาษไว้ข้างหน้าซึนาเดะ

ชิซึเนะยืนอยู่ข้างเธอด้วยความเคารพ มองซึนาเดะอย่างสงสัยและคิดในใจ

ท่านซึนาเดะกำลังทำงานหนักจริงเหรอเนี่ย?

พระเจ้า!

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นมัน

“หมู่บ้านคิริเหรอ?” ซึนาเดะขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เธอเคยมีเรื่องกับหมู่บ้านคิริเพราะซาโตรุไปลวนลามเทรุมิ เมย์เข้าในระหว่างภารกิจ

ซาโตรุถึงกับใช้คาถาจิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษกับเทรุมิอีกด้วย

เทรุมิไม่ได้รู้จักซาโตรุมาก่อน ดังนั้นเธอจึงไปตามหาซึนาเดะเพื่อมาฟ้อง

แน่นอน

เพราะซึนาเดะเข้าข้างซาโตรุมาก จึงทำให้เกิดข้อพิพาทกับเทรุมิ

“เกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านคิริกัน?” ซึนาเดะถามอย่างเย็นชา เปิดคัมภีร์และมองดูสิ่งที่อยู่ภายใน เธอถึงกับผงะเล็กน้อยกับสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอ

เนื้อหาในนี้มัน..

ฉันอยากให้ซาโตรุคืนของฉันมา ดาบนินจาทั้งสองเล่มแห่งหมู่บ้านคิริ

ดาบสะบั้นเศียรและดาบหนังฉลาม

ดูเหมือนหมู่บ้านคิริจาจะกล่าวโทษหมู่บ้านโคโนฮะที่ยึดดาบสองเล่มนั้นไว้

อาวุธอีกชิ้นก็เพิ่งได้มาจากคิซาเมะผู้เป็นนินจาถอนตัวระดับ S ของหมู่บ้านคิริ ทั้งยังรู้ข้อมูลที่เป็นความลับมากมายเกี่ยวกับหมู่บ้านคิริ

“ให้คืนอาวุธนินจาเหรอ? จริงสิ ในอ่างอาบน้ำที่บ้านของซาโรตุก็มีสัตว์ประหลาดที่ดูเหมือนฉลามอยู่” ซึนาเดะบีบคางสีขาวของเธอ ดวงตาฉายแววครุ่นคิดและก็จมดิ่งลงสู่ห้วงความคิด

“ถ้าฉันจำไม่ผิด สิ่งที่ซาโตรุใช้ตากเสื้อผ้าน่าจะเป็นดาบสะบั้นเศียรสินะ”

ส่วนดาบหนังฉลาม ซาโตรุเก็บไว้ดูเล่นในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่

ดาบสะบั้นเศียรก็ถูกใช้เป็นแท่งเหล็กสำหรับตากเสื้อผ้า

ซึนาเดะก็เคยบ่นมาก่อนหน้านี้เช่นกันว่าให้ซาโตรุคืนดาบหนังฉลามไป

“ท่านซึนาเดะ ท่านสามารถเป็นคนไปพูดคุยกับซาโตรุให้คืนอาวุธนินจาของหมู่บ้านคิริได้นะคะ”

ชิซึเนะกอดหมูสีชมพูพร้อมกับเสนอแนะ "มันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเราเลยที่จะเก็บอาวุธนั้นไว้ อีกทั้งเรายังจะได้ผูกมิตรกับหมู่บ้านคิริด้วย"

เธอถึงกับพูดไม่ออก

เจ็ดดาบนินจาเป็นตัวแทนของความยิ่งใหญ่ของหมู่บ้านคิริ

ทว่าซาโตรุกลับเก็บดาบหนังฉลามไว้และเลี้ยงเหมือนฉลามจริงๆ  เนี่ยนะ ทั้งยังใช้ดาบสะบั้นเศียรเป็นไม้สำหรับตากเสื้อผ้างั้นเหรอ?

หากข่าวนี้แพร่กระจายไปยังหมู่บ้านคิริ เทรุมิคงจะโกรธจนตายให้ได้

ซึนาเดะโบกมือแล้วพูดว่า "มันก็คงต่างกันอยู่หรอกถ้าอยู่ในมือของคนอื่น แต่ในมือของซาโตรุ...ช่างเถอะ"

เธอรู้ดีถึงตัวนิสัยของซาโตรุ หากหมู่บ้านคิริต้องการเอาอาวุธนินจากลับคืนไป ก็คงจะต้องแสดงความจริงใจที่สามารถสร้างความประทับใจให้ซาโตรุให้ได้เสียก่อน

มิฉะนั้นการจะโน้มน้าวเขาก็คงไม่มีทางทำได้เลย

ยิ่งพยายามโน้มน้าวใจมากเท่าไร ซาโตรุก็ชอบเล่นสงครามประสาทมากขึ้นเท่านั้น

“จะว่าไปแล้ว หมู่บ้านนินจาคิริก็ปฏิบัติต่อเราเหมือนถูกกลั่นแกล้งด้วย ทำไมเราจึงต้องคืนอาวุธให้ง่ายๆ ด้วยล่ะ?”

ซึนาเดะแค่นเสียงอย่างเย็นชา และพูดด้วยท่าทีภาคภูมิใจมาก “หมู่บ้านนินจาคิริเสียหน้าที่ถูกซาโตรุยึดดาบจากศัตรูมาได้ แต่กลับจะมาขออาวุธง่ายๆ แบบนี้งั้นเหรอ?”

"ตลกสิ้นดี"

หมู่บ้านคิริไม่เคยมีวิธีจัดการกับนินจาถอนตัวอย่างคิซาเมะมาก่อน แต่หลังจากที่ซาโตรุแก้ปัญหาได้แล้ว หมู่บ้านคิริก็เลยเสียหน้าและอยากได้ดาบกลับคืนไปงั้นเหรอ?

หน้าด้านมาก!

อย่างน้อยก็ช่วยแสดงความจริงใจหน่อยได้ไหม?

“เอี้ยด” ประตูห้องทำงานถูกผลักให้เปิดออก

ฮินาตะและคนอื่นๆ เดินเข้าไปในห้องทำงาน

“รายงานท่านโฮคาเงะ โจรทั้งห้าที่อยู่รอบหมู่บ้านถูกขับไล่ออกไปแล้ว” ชิโนะล้วงมือในกระเป๋าเสื้อ ด้วยท่าทีที่เรียบเฉย แต่น้ำเสียงของเขามีความเคารพแฝงอยู่

พวกเขาจะออกไปทำภารกิจที่ยากๆ ได้เพราะมีคุเรไนอยู่ ดังนั้นในตอนนี้พวกเขาจึงได้แต่ทำเพียงภารกิจง่ายๆ เท่านั้น

“อืม รอลูกค้าตอบกลับมานะ” ซึนาเดะพยักหน้าเล็กน้อย

ฮินาตะประสานสองนิ้วของเธอด้วยท่าทีที่เขินอาย ก่อนจะกล่าวเสียงเบาออกมาว่า “ท่านซึ….ท่านโฮคาเงะ คุณซาโตรุ เขา...เขา”

และเสียงก็เบาลงไปเรื่อยๆ

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกใจเล็กน้อย เพราะไม่มีใครได้ยินสิ่งที่ฮินาตะพูดเลย

ซึนาเดะขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม “พูดในสิ่งที่ต้องการจะพูดออกมาสิ อย่าเขินไปเลย”

เด็กคนนี้คือลูกสาวคนโตของตระกูลฮิวงะใช่ไหม?

จุดแข็งคือเป็นเกะนินที่อยู่ในระดับหัวกะทิ แต่จุดอ่อนนั้นเยอะมาก

“ของ...”ฮินาตะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ของ?"

ทุกคนต่างตื่นเต้นมากที่ได้ยินสิ่งที่ฮินาตะพูด!

“ดูจะลำบากเหลือเกินนะ งั้นเดี๋ยวผมจะอธิบายแทนเธอเอง” คิบะเกาศีรษะ ไม่รู้เลยว่าจะต้องพูดยังไงดี “ท่านซึนาเดะ ฮินาตะอยากให้ของขวัญอาจารย์ซาโตรุครับ”

“หลังจากที่อาจารย์ซาโตรุกลับมาที่หมู่บ้านแล้ว ได้โปรดส่งต่อมันให้เขาด้วย”

อินุซึกะถาม "ของขวัญจากฮินาตะเหรอ?"

“บ๊อก?” อากามารุหมุดออกจากเสื้อผ้าของคิบะแล้วมองฮินาตะ

ฮินาตะหยิบช็อกโกแลตห่อสวยงามออกมาอย่างเขินอาย เธอหลับตาลงและหน้าแดงแปร๊ด ก่อนจะพูดอย่างติดอ้างว่า "ด...ด...ได้โปรด มอบให้...อาจารย์ซาโตรุด้วย"

“ของขวัญให้ซาโตรุเหรอ? หลังจากที่เขาทำภารกิจเสร็จแล้วและกลับมายังหมู่บ้าน เธอก็ไว้ไปมอบให้เขาเองก็ได้นิ” ซึนาเดะพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เธออารมณ์เสียอยู่ แต่เธอกลัวว่าจะทำให้ฮินาตะกลัว

เพราะเธอมีอารมณ์ที่รุนแรงมาก

แค่ฟังฮินาตะพูดก็ทำให้โมโหได้แล้วนะเอาจริงๆ

"ฉะ ฉัน….ฉัน" ใบหน้าของฮินาตะแดงก่ำและเธอลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้

"เฮ้อ" คิบะ และชิโนะถอนหายใจเงียบๆ

ฮินาตะมีความกล้าหาญมากในตอนที่ทำภารกิจและต่อสู้กับศัตรู

แต่ทำไมเธอถึงเริ่มติดอ่างเมื่อเอ่ยถึงอาจารย์ซาโตรุกัน?

“เฮ้อ” เครื่องหมาย [单] ปรากฏบนหน้าผากของซึนาเดะ เธอได้แต่ถอนหายใจออกยาวๆ เพื่อจัดการความโกรธในใจออกไป

ตอนนี้เธออยากจะระเบิดตึกโฮคาเงะที่เพิ่งสร้างขึ้นจริงๆ

“โย่ว” ซาโตรุปรากฏตัวออกมาจากอากาศ โดยยังคงอุ้มคุเรไนไว้ในมือ

“อาจารย์ซาโตรุ!”

"ซาโตรุ"

ทุกคนหันมองไปที่ซาโตรุเป็นสายตาเดียวกัน