บทที่ 104 : ซาสึเกะกำลังแปลงร่างเป็นยอดสาวชั้นสูง!

บทที่ 104 : ซาสึเกะกำลังแปลงร่างเป็นยอดสาวชั้นสูง!

ซาโตรุยกนิ้วขึ้นและคิดหาข้อแก้ตัว ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ฉันเพิ่งช่วยหญิงชราข้ามถนนมาน่ะ”

“คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ?” คุเรไนถึงกับพูดไม่ออก เดอิดาระเพิ่งจะระเบิดตัวเอง แต่เขาบอกว่าบังเอิญไปช่วยหญิงชราคนหนึ่งไปงั้นเหรอ?

จะมีใครเชื่อคำแก้ตัวนี้ไหม?

คิดว่ามันจะเป็นไปได้หรือไง?

ด้วยอุปนิสัยของซาโตรุ คิดว่าเขาจะช่วยหญิงชราข้ามถนนไหมล่ะ?

แม้แต่ขอทานก็คงถูกซาโตรุรีดไถเงินด้วยซ้ำ!

“ผู้หญิงที่ฉลาดเกินไปอาจถูกเกลียดเอานะ” ซาโตรุยกมือขึ้น บีบจมูกเล็กๆ ของคุเรไนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า "คุเรไน จมูกของเธอไวมาก นี่เปลี่ยนสายงานแล้วเหรอ?"

คุเรไนถึงกับผงะเล็กน้อย หรือเขากำลังบอกว่าเธอเปลี่ยนอาชีพเป็นสุนัขนินจางั้นเหรอ?

คำพูดนี้จะล้อเลียนเธอมากเกินไป นับว่าซาโตรุยิ่งเอาใหญ่!

ดวงตาสีแดงสดของคุเรไนเผยให้เห็นร่องรอยของความอายและความโกรธ เธอหยิบคุไนออกมาและโยนไปที่ซาโตรุ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม "อุ๊ย ขอโทษที มือของฉันลื่นน่ะ"

คุไนที่แหลมคมได้หยุดนิ่งอยู่ต่อหน้าของซาโตรุ เขาเองก็ยิ้มเบาๆ ตอบ

“ไม่เป็นไร ฉันเองก็ทำมันหลุดมือไปแล้วเหมือนกัน” ซาโตรุกอดคุเรไน โดยยกมือขึ้นตีเข้าไปที่ก้นของเธอราวกับกำลังสั่งสอนเด็กจอมซน

มีเสียง "เพี๊ยะ" ดังขึ้น ความเจ็บปวดที่ก้นของคุเรไนลามไปทั่วร่างกายของเธอ สีหน้าเธอสับสนยิ่ง ดวงตาสีแดงสดกะพริบติดต่อกันหลายครั้ง เพราะเธอตกตะลึงมาก

แม่ของเธอไม่เคยตีเธอแบบนี้เลย ใม่ว่าจะใครหน้าไหนก็ด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาตีก้นของเธอแบบนี้

คุเรไนในวัยยี่สิบ ถูกกอดและตีก้นงั้นเหรอ?

ต้องขอบคุณจริงๆ ที่กายและคนอื่นๆ กำลังยุ่งกันอยู่ หากคนอื่นเห็นฉากนี้ มันจะติดตาทุกคนแน่นอน

“ซาโตรุ นี่มากเกินไปแล้ว!” คุเรไนเตะและต่อยซาโตรุ แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นเพียงใด เธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากความแข็งแกร่งของซาโตรุได้

ซาโตรุปล่อยคุเรไนและทำท่าทีเหมือนสอนเด็กว่า "เธอลื่น ฉันก็ลื่น ถือว่าหายกัน ครั้งหน้าก็ระวังด้วยล่ะ"

เขาพูดอย่างสบายๆ

“นยนี้มันน่ารังเกียจมากเลย ฉันจะฟ้องท่านซึนาเดะ รวมถึงเรื่องที่นายไปถนนโออิรันมาด้วย!” คุเรไนจับก้นที่เจ็บปวดและแล้วจ้องมองซาโตรุด้วยน้ำตาที่คลอในดวงตาของเธอ

ในยามนั้นเอง…!

“นักเรียนที่ฟ้องครูจะถูกเพื่อนร่วมชั้นแยกออกจากกลุ่มเอานะ” ซาโตรุยกมือขึ้นและตีก้นของคุเรไนอีกครั้ง

“เพี๊ยะ” เนื้อของคุเรไนกระเพื่อมอีกครั้ง มันแสดงให้เห็นเลยว่ามันนุ่มมากแค่ไหน

“ไหนเธออยากจะฟ้องใครอีกไหม?” ซาโตรุส่ายฝ่ามือ แกล้งทำเป็นจะตี เขามองดูคุเรไนพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา

“นายคิดว่าฉันกลัวเหรอ? ฉันจะบอกท่านซึนาเดะเมื่อฉันกลับไป!” คุเรไนพูดด้วยความโกรธ

ซาโตรุตีก้นของคุเรไนอีกครั้ง

"เพี๊ยะ"

"นาย..." คุเรไนยังพูดไม่จบ

"เพี๊ยะ"

“เธอชอบทำโทษตัวเองหรือเปล่าเนี่ย? ดูเหมือนเธอจะชอบถูกตีมากเลยนะ” ซาโตรุพูดไปเรื่อยเปื่อยตามนิสัยเขา

“ซา…” คุเรไนยังพูดไม่จบประโยค เธอก็มองดูซาโตรุที่ยกมือขึ้นอีกครั้ง เธอจับบั้นท้ายอันเจ็บปวดของเธอ แล้วสะดุ้งด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ฉันผิดไปแล้ว”

เธอยอมอ่อนข้อแล้ว

ก็มันไม่มีทางเลือกนิ

ไม่งั้นก้นทั้งสองข้างของเธอคงกลายเป็นสีแดง

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่เธอถูกตี มันมีความรู้สึกแปลกๆ ด้วย

“ผิดก็แก้ไข แล้วกลายเป็นนักเรียนที่ดีให้ได้ล่ะ” ซาโตรุยิ้มอย่างพึงพอใจ

“ซาโตรุ เราจัดการเรียบร้อยแล้ว กลับหมู่บ้านกันเถอะ” กายเดินไปหาซาโตรุอย่างรวดเร็ว และสะพายถุงสีดำสองใบไว้บนไหล่ของเขา

"ไปกัน" ซาโตรุกล่าว

ทุกคนในทีมที่เจ็ดมองไปที่ถุงเก็บศพ ในใจพวกเขาต่างรู้สึกหนักอึ้ง

ก่อนหน้านี้กาอาระยังมีชีวิตอยู่ แต่หลังจากนั้นเขาก็ถูกสมาชิกขององค์กรแสงอุษาสังหารจนเสียชีวิต

พวกเขาเคยใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในหมู่บ้าน และหลังจากที่พวกเขาออกจากหมู่บ้านมาเท่านั้น พวกเขาก็จึงตระหนักถึงความโหดร้ายและความอันตรายของโลกนินจา

“องค์กรแสงอุษา...ฉันต้องสอนบทเรียนให้กับพวกมัน และล้างแค้นกาอาระที่ตายแล้ว!” นารูโตะกัดฟันแน่นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาค่อยๆ กำหมัดแน่นและสาบานในใจอย่างเงียบๆ

เขาจะแข็งแกร่งขึ้นแล้วจัดการองค์กรแสงอุษาให้สิ้นซาก!

"โอ๊ย" คุเรไนจับบั้นท้ายของเธอแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้นด้วยความเจ็บปวด หลังจากลุกขึ้นแล้ว เธอก็หายใจแทบไม่ออก

ซาโตรุฉันเกลียดนาย

ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะเอาคืนให้ได้!

ซากุระสังเกตเห็นอาการแปลกประหลาดของคุเรไน เธอจึงเดินเข้าไปถามอย่างกังวลว่า "อาจารย์คุเรไน คุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่าคะ?"

“มันไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอก แค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากไอ้อันธพาลที่น่ารังเกียจน่ะ” คุเรไนจ้องมองที่ซาโตรุด้วยความโกรธ

"หือ?" ซากุระสงสัย

“ใช้จักระมากเกินไปหรือเปล่านะ?” คาคาชิเดินกะเผลก และเขาเกือบจะล้มลงกับพื้น ตอนนี้ร่างกายของเขาเจ็บและอ่อนแอมาก คงใช้เวลาสักสองสามวันในการฟื้นตัว

“คาคาชิ ในฐานะเพื่อนสนิท ฉันจะพานายกลับไปที่หมู่บ้านอย่างดีและปลอดภัยเอง” กายอุ้มคาคาชิขึ้นมาไว้บนหลังของเขา แล้วแบกศพอีกสองศพไว้บนไหล่ของเขา เขามองที่ซาโตรุด้วยสีหน้าเปื้อนเลือดนิดหน่อย

“เฮ้…” คาคาชิยังพูดไม่ทันจบ

“ซาโตรุ เรามาแข่งขันกันว่าใครจะกลับถึงหมู่บ้านได้ก่อน และผู้แพ้จะต้องวิ่งรอบหมู่บ้านเป็นร้อยรอบและแบกอะไรที่หนักๆ ไปด้วย!” หลังจากที่กายพูดจบ เขาก็วิ่งด้วยความเร็วสูงสุด

ทุกคนมองไปที่แผ่นหลังของกายที่ค่อยๆ หายไป ทุกคนรู้สึกกระอักกระอวนใจมาก

ผู้ชายร่างกำยำอุ้มผู้ชายร่างกำยำไว้บนหลังแล้ววิ่งกลับหมู่บ้านอย่างสุดกำลังเหรอ?

เป็นภาพที่...แปลกมาก

ซาสึเกะเอามือล้วงกระเป๋า และพูดอย่างเย็นชาว่า “มีแต่พวกคนบ้าเลือดร้อน”

“ถึงฉันจะไม่สนใจ แต่เพราะมันเป็นการแข่งขัน ฉันก็คงจะต้องชนะให้ได้แล้วสิ” ซาโตรุอุ้มคุเรไนขึ้นมาเหมือนอุ้มลูกแมว

"หา?" คุเรไนกระพริบตาปริบๆ

ซาโตรุมองไปยังทีมที่เจ็ดและคนอื่นๆ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเด็กตัวแสบทั้งหลาย จงวิ่งกลับมาด้วยขาของพวกเธอซะ”

“ส่วนเจ้าเด็กจิ้งจอก เธอสามารถใช้ซาสึเกะแปลงร่างและให้อุ้มเธอไว้ข้างหลังได้นะ เพราะเธองเองก็ยังไม่ได้ลงโทษอะไรเขาเลยไม่ใช่เหรอ?”

เสียงโดยรอบได้เงียบลงไป

ซาโตรุอุ้มคุเรไนและหายไปในอากาศ

เหลือเพียงทีมที่เจ็ดและฮิวงะ เนจิเท่านั้นที่ยังอยู่

หลังจากที่นารูโตะได้ยิน เขาก็ตะโกนด้วยความโกรธว่า "อาจารย์ซาโตรุ ไอ้บ้า นี่มันอยู่ไกลจากหมู่บ้านมากเลยนะ เราต้องวิ่งนานแค่ไหนกันถึงจะกลับไปที่หมู่บ้านได้?"

ด้วยความเร็วที่ทีมเจ็ดมี อาจจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามวันจึงจะวิ่งกลับไปถึงที่หมู่บ้าน

“เกะนินก็วิ่งช้าแบบนี้แหละ” ดวงตาของเนจิเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยเขากระโดดไปอย่างสบายๆ วิ่งไปมาระหว่างช่องต้นไม้

“ไอ้บ้านี้ รอฉันด้วยสิ!” นารูโตะกังวลมาก ทว่าเมื่อเขากำลังจะไล่ตามเนจิไป จู่ๆ เขาก็นึกถึงสิ่งที่ซาโตรุพูดก่อนจะจากไปได้

ให้ซาสึเกะแปลงร่างงั้นเหรอ?

“เฮ้ ซาสึเกะ” นารูโตะมองไปซาสึเกะที่อยู่ด้านข้าง ด้วยสีหน้าร้ายกาจคล้ายดั่งสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย

นารูโตะพูดอย่างเขินอาย “ช่วย...เปลี่ยนร่างอีกครั้งหนึ่งนะ”