บทที่ 103 : สร้างโลกใบใหม่กับริน!

บทที่ 103 : สร้างโลกใบใหม่กับริน!

“โอบิโตะตายไปแล้ว” กายเหลือบมองคาคาชิข้างๆ เขาด้วยความกังวล

“โอบิโตะเหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน!” ใบหน้าของคาคาชิเริ่มเปลี่ยนไป เขาจ้องมองไปที่โอบิโตะอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ชายสวมหน้ากากของแสงอุษาแท้จริงคืออุจิวะ โอบิโตะงั้นเหรอ?

แต่โอบิโตะตายไปแล้ว

จะเป็นไปได้ยังไง!

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าโอบิโตะจะยังมีชีวิตอยู่ เขาจะมาเข้าร่วมองค์กรแสงอุษาได้ยังไง?!

โอบิโตะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “โดนจับได้เหรอ? ช่างน่าเบื่อจริงๆ”

เขาไม่สนใจว่าจะถูกรู้เลย เพราะซาโตรุได้เปิดเผยความลับของเขาไปแล้วเมื่อครั้งก่อน

ซาสึเกะเริ่มถูกอารมณ์เข้าครอบงำ ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเนตรวงแหวน ก่อนจะถามอย่างเย็นชาว่า "อิทาจิอยู่ที่ไหน!"

โอบิโตะตอบอย่างไม่สบอารมณ์ "ใครจะไปรู้กันล่ะ"

“ถ้าอย่างงั้นฉันจะใช้ความแข็งแกร่งของฉัน บังคับให้แกบอกที่อยู่ของมันมาซะ” ซาสึเกะถือกระสุนวงจักรไว้ในมือและกำลังจะพุ่งเข้าไปโจมตี

“ซาสึเกะ ซาโตรุเพิ่งสอนเธอไปนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็ต้องมีจิตใจที่สงบ ลืมไปแล้วเหรอ?” กายคว้ามือของซาสึเกะแล้วกดเขาลงกับพื้น

เขารู้ดีว่าชายสวมหน้ากากที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นแข็งแกร่งมาก ถ้าซาสึเกะหุนหันพลันแล่นวิ่งเขาไป เขาอาจจะพ่ายแพ้ได้ในกระบวนท่าเดียว

ซาสึเกะถอยกลับมาและกระสุนวงจักรในมือก็หายไปทันที จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พอแล้ว ปล่อยผมไปได้แล้ว”

คาคาชิถามออกมาด้วยความสับสน “น...นายคือโอบิโตะจริงๆ เหรอ?”

มันยากสำหรับเขามากที่จะเชื่อความจริงข้อนี้

“ไม่สำคัญหรอกว่าฉันเป็นใคร ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นใครทั้งนั้น ในโลกนี้ที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง คุณค่าของการมีชีวิตอยู่จะยังสำคัญอีกเหรอ?” เนตรวงแหวนของโอบิโตะปิดลงเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธได้แผ่ออกมา

“ยิ่งความเป็นจริงร้ายแรงมากเท่าไร หลุมลึกในใจก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเท่านั้น”

เขาไม่สามารถลืมการตายของรินได้ เขาคิดถึงรินทุกวันจนแทบตายเพราะความสิ้นหวัง

เขาเกลียดคาคาชิที่ทอดทิ้งริน และเขาเกลียดโลกนินจาที่ทำให้รินตาย

โลกนินจาที่ฆ่ารินนั้นเป็นโลกที่โหดร้ายที่สุด

โลกที่ไม่มีรินเป็นความจริงที่ว่างเปล่าที่สุด

เขาต้องการสร้างโลกร่วมกับรินขึ้นมา

ดังนั้นในความเป็นจริงที่โหดร้ายนี้ ความหมายของการมีตัวตนอยู่คืออะไรกัน?

“โอบิโตะ...” ใบหน้าของคาคาชิเปลี่ยนไปเป็นมืดมน เขาปิดตาขวาอันเจ็บปวดของเขาไว้ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าโง่โอบิโตะที่เป็นคนแสนดีจะกลับกลายมาเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรแสงอุษา

เขารู้ว่าโอบิโตะหมายถึงอะไร เขาคงกำลังพูดถึงการตายของริน

“ผู้ชายสองคน ผู้หญิงคนหนึ่ง คนหนึ่งแบกรับบาปเอาไว้ ส่วนอีกคนคิดจะทำลายโลก นี่มันรักสามเศร้านองเลือดชัดๆ” ซาโตรุปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ และเอามือวางไว้บนศีรษะของนารูโตะ

เวลาเหมือนหยุดเดินชั่วคราว

จักระสีแดงเข้มปกคลุมไปทั่วร่างของนารูโตะ

“อาจารย์ซาโตรุ!”

ทุกคนในทีมที่เจ็ดต่างก็มีความสุขกันมากหลังจากที่เห็นว่าซาโตรุสบายดี พวกเขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ซาโตรุ ในเมื่อนายปรากฏตัวออกมา งั้นฉันจะปล่อยเก้าหางไปก่อน” พื้นที่รอบตัวโอบิโตะบิดเบี้ยวเป็นเกลียว และเขาก็ค่อยๆหายไปพร้อมกับพื้นที่บิดเบี้ยวนั้น

ตอนนี้ซาโตรุปรากฏตัวออกมา เขาจึงทำได้เพียงปล่อยตัวเจ้าเด็กเก้าหางไปชั่วคราวก่อน

ยังเร็วเกินไปที่จะเป็นศัตรูของซาโตรุ

“ถ้ากลัวก็บอกฉันมาตรงๆ สิ” ซาโตรุมองไปที่โอบิโตะที่ค่อยๆ หายไปพร้อมกับสีหน้ารังเกียจ

คามุยนั้นสามารถบิดเบี้ยวอวกาศและเพิกเฉยต่อพลังของสภาวะไร้ขีดจำกัดของซาโตรุได้

“โอบิโตะ...” คาคาชิขยับปาก เขาอยากจะพูดกับโอบิโตะมากมาย แต่เขากลับพูดไม่ออกสักคำ

“ที่รินตายไป..ฉันขอโทษ” ในที่สุดคาคาชิก็พูดคำขอโทษออกมา

“โลกนี้ไม่มีความหวัง ไม่มีความแตกต่างระหว่างความหวังกับการยอมแพ้ มันเป็นเพียงข้อแก้ตัวลวกๆ เท่านั้น” โอบิโตะมองคาคาชิอย่างเฉยเมย

“ฉันจะสร้างโลกร่วมกับริน แล้วนายล่ะ…เพียงมองเข้าไปในความมืดมิดงั้นเหรอ?”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาก็ได้ละทิ้งทุกสิ่งทุอย่าง

ไม่ว่าจะเป็นโลกนินจาหรือสหาย

เขาแค่อยากเห็นรอยยิ้มของรินอีกครั้ง

รินเป็นผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเป็นศัตรูของคนทั้งโลก แต่เขาก็จะร่วมสร้างโลกใบใหม่ร่วมกับริน

"ความรักคือคำสาปที่บิดเบี้ยวที่สุด นายน่ะถูกสาปเข้าให้แล้ว" ซาโตรุชี้อมยิ้มไปที่โอบิโตะที่ค่อยๆ หายไป

ความรักเป็นคำสาปที่บิดเบี้ยวที่สุด เพราะความรักก่อให้เกิดความเกลียดชัง และการสูญเสียความรักย่อมนำไปสู่ความสิ้นหวัง

โอบิโตะน่ะถูกสาปอย่างร้ายแรงเลย

"อืม"

“ความทะเยอทะยานอันแน่วแน่ของนายช่างงดงามซะเหลือเกิน” ซาโตรุหัวเราะเบาๆ เขาชื่นชมคนที่มีเจตนารมย์ที่มั่นคง แม้ว่าคนนั้นจะมีความทะเยอทะยานในทางที่ผิดก็ตาม

โอบิโตะไม่ได้พูดอะไรและหายไปในอากาศพร้อมกับพื้นที่ที่บิดเบี้ยว

“โอบิโตะ...” คาคาชิล้มลงกับพื้นและปิดเนตรวงแหวนด้วยผาดคาดหัว เขานึกถึงภาพในอดีต แต่ด้วยสายตาที่คล้ายกับปลาตาย จึงไม่มีใครสามารถรับรู้อารมณ์ในยามนี้ของเขาได้เลย

"ฟู้ว" ทุกคนในทีมที่เจ็ดถอนหายใจด้วยความโล่งอก หากศัตรูถอยไปแล้ว ก็หมายความว่าเรื่องยุ่งๆ ได้สิ้นสุดลงเสียที

แต่ว่า..กาอาระ

“คาคาชิ เมื่อเรากลับไปที่หมู่บ้าน มาปลุกพลังวันรุ่ยของเราด้วยกันและพยายามเอาชนะซาโตรุให้เร็วที่สุดเถอะ!” กายยกนิ้วโป้งขึ้นเผยรอยยิ้มที่สดใส จนมีแสงแวววาวส่องผ่านฟันสีขาวของเขา

เขาก็ยังคงนิสัยของตนไว้เช่นเดิมไม่เปลี่ยนเลย

นารูโตะคว้าชายเสื้อของซาโตรุ กัดฟันด้วยสีหน้าเศร้าหมองแล้วพูดว่า "อาจารย์ซาโตรุ กาอาระ เขา..."

“ฉันสอนเธอมาก่อนหน้านี้แล้วว่าการมีชีวิตรอดเป็นพื้นฐานที่สุดของการใช้ชีวิต ดังนั้นเธอเองก็ต้องฝึกให้หนักขึ้นกว่าเดิมเพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น” ซาโตรุลูบศีรษะเล็กๆ ของนารูโตะแล้วพูดด้วยรอยยิ้มราบเรียบ “ถ้าเธอตาย ฉันก็ไม่มีเงินซื้อโลงศพให้หรอกนะ”

“…….” ทุกคนในทีมที่เจ็ดต่างถึงกับพูดไม่ออก อาจารย์ซาโตรุใส่ใจพวกเขาหรือว่ากำลังแช่งพวกเขาให้ตายเนี่ย?

ไม่มีเงินซื้อโลงศพให้งั้นเหรอ?

อาจารย์ซาโตรุ...นี่มันจะมากเกินไปแล้ว

"เส็รจงานแล้วค่อยมาเรียกฉันนะ" ซาโตรุยืดเอวของเขา จากนั้นมองไปที่ทุกคนในทีมที่เจ็ดแล้วพูดว่า "ดูแลเด็กผมแดงคนนั้นด้วย เขามีมูลค่า 10 ล้านเรียวเลยนะ"

“จริงสิ ฉันต้องนำซาโซริคนนี้ไปด้วย เขาน่าจะขายให้กับหมู่บ้านซึนะ และแลกเป็นเงินได้มากมายเลยใช่ไหม?” ซาโตรุแกล้งทำเป็นคิด

หมู่บ้านซึนะเชื่อว่าซาโซริได้ตายไปแล้ว ดังนั้นย่อมไม่มีรางวัลให้อยู่แล้วหากนำตัวไป

แต่ถ้าถ้ามอบให้กับแคว้นแห่งลม ก็อาจจะสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินมาได้

ส่วนเดอิดาระที่คิดว่าจะขายในราคา 100 ล้านเรียว...ตอนนี้ก็ได้กลายเป็นขี้เถ้าเลือนหายไปหมดแล้ว

ทุกคนเริ่มยุ่งอยู่กับการจัดการร่างของกาอาระและซาโซริ

“ซาโตรุ เมื่อครู่นายไปไหนมา?” ดวงตาสีแดงสดของคุเรไนมองไปที่ซาโตรุอย่างถี่ถ้วน หลังจากเห็นว่าไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆ เธอก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ไป...”ซาโตรุยังพูดไม่จบ

"หา?" คุเรไนรู้สึกสงสัย เธอออกมาคว้ามือของซาโตรุไปดมทันที

มีกลิ่นหอมอ่อนๆ อยู่

ก่อนที่ซาโตรุจะจากไป เขาไม่มีกลิ่นนี้ติดตัวเลย

อีกทั้งท่านซึนาเดะก็ไม่เคยฉีดน้ำหอมกลิ่นนี้เลยเหมือนกัน

อีดอย่างหนึ่ง..ซาโตรุพาเดอิดาระไปด้วยในช่วงเวลาสั้นๆ หรือระหว่างที่เขาหายไป เขาจะไปมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่น!

ดูเหมือนจะใกล้ชิดกันมากด้วย

เหมือนกับ..ไปกอดกันมา

“ซาโตรุ นายไปเล่นสนุกกับใครมา? เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยสินะ นายถึงได้อยู่ใกล้กับเธอขนาดนี้” คุเรไนยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยอันตราย ทันใดนั้นมันก็คล้ายกับมีมวลอากาศสีดำลอยขึ้นมา