ตอนที่ 15 ข้อสงสัย
พ่อมดอัจฉริยะแห่งโลกเวทมนตร์
ตอนที่ 15 ข้อสงสัย
—-------------------------------------------
“เอ่อ… ใยแมงมุมเหรอ?”
เมื่อพูดจบ โอลิเวอร์ก็เข้าไปหาผู้โจมตีที่ถูกผูกใยแมงมุม
ผู้โจมตีที่ถูกผูกไว้กับใยแมงมุมสีดำแข็งตัวราวกับก้อนหินในท่ากางม้วนกระดาษราวกับว่าเวลาดูเหมือนจะหยุดลงและเขาพูดไม่ออกด้วยซ้ำ
ร่างกายของเขาอยู่ในสภาพเยือกแข็งยกเว้นตาข้างเดียว
“…เอ่อ….”
ผู้โจมตีมองดูโอลิเวอร์ด้วยดวงตาที่แทบจะน้ำตาไหล โอลิเวอร์ตรวจสอบสภาพของเขาและไม่ได้สนใจต่อ
“ตอนนี้… เราควรทำอย่างไรดี?” โอลิเวอร์มองกลับไปหาปีเตอร์แล้วถาม
ปีเตอร์ยังคงมีสีหน้าว่างเปล่า มีทั้งความกลัว ตกใจ และความสับสนผสมปนเป
จากนั้นเขาก็เปิดปากด้วยความยากลำบากราวกับว่าเขาแทบจะฟื้นสติไม่ได้
“เราจะพาเขาไปหาอาจารย์ มันอาจจะดีถ้าทำให้มันสลบ…”
ขณะที่ปีเตอร์มองไปรอบๆ โอลิเวอร์หยิบอิฐก้อนหนึ่งที่กระจัดกระจายไปตามถนนมากระแทกที่ศีรษะของผู้โจมตี
ใยแมงมุมที่มัดผู้โจมตีหายไปเนื่องจากแรงกระแทก แต่โชคดีที่ผู้โจมตีเป็นลม ดังนั้นจึงไม่มีปัญหา
โอลิเวอร์กล่าวเมื่อมองลงไปที่ผู้โจมตีที่ล้มลง
“ข้าทำให้เขาสลบแล้ว”
"อา……."
“ทีนี้…เราจะพาเขาไปหาอาจารย์ได้อย่างไร”
มันเป็นคำถามที่ไร้สาระ แต่ก็ไม่ใช่คำถามที่แปลกเช่นกัน
ผู้โจมตีเป็นชายที่โตเต็มวัย รูปร่างดี ขณะที่โอลิเวอร์ผอมแห้ง
“อืม เราจะแบกเขาไปด้วยกัน”
ปีเตอร์ยกและเซเล็กน้อยพร้อมกล่าว
ปีเตอร์ซึ่งมีรูปร่างค่อนข้างดียกร่างกายส่วนบนของผู้โจมตีขึ้นมา ขณะที่โอลิเวอร์ก็ยกร่างกายส่วนล่างของเขาขึ้น แต่ไม่นาน ทั้งสองก็หมดแรงและทิ้งผู้โจมตีลงไปกับพื้น
“มันยากกว่าที่ข้าคิด”
“…ยังไงก็เถอะ ท่านช่วยตอบข้าหน่อยได้ไหม?”
"ฮะ? อะไร?"
“คำถามก่อนหน้านี้ ข้าตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า?”
ปีเตอร์เงียบอีกครั้ง
แม้ว่าเขากำลังจะตาย แต่เขาก็ยังกังวลเกี่ยวกับแอนดรูว์และฝ่ายที่อยู่ด้านล่างของแอนดรูว์
ปีเตอร์คิดว่าสถานการณ์ของเขาตลกขนาดไหน
ประมาณห้าวินาทีต่อมา โอลิเวอร์ก็เปิดปากของเขาอีกครั้ง
“ท่านไม่จำเป็นต้องตอบถ้าท่านไม่ต้องการ ข้าขอโทษที่ข้าถามคำถามท่าน”
“… ทำไมเจ้าถึงช่วยข้าก่อนหน้านี้? ตอนที่เราถูกโจมตี”
คราวนี้เป็นโอลิเวอร์ที่เงียบ
ปีเตอร์ถามอีกครั้งขณะสงสัยว่าเหตุใดโอลิเวอร์จึงช่วยเขา
โลกของพ่อมดเป็นสถานที่ที่ผู้อ่อนแอกลายเป็นเหยื่อ ในขณะที่ผู้แข็งแกร่งจะเป็นผู้ล่า ยิ่งพ่อมดที่อ่อนแอเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกทิ้งเร็วขึ้นเท่านั้น นั่นคือเหตุผลที่ศิษย์รุ่นน้องสองคนเสียชีวิตระหว่างการโจมตีครั้งสุดท้าย
โอลิเวอร์ตอบ
“….ทำไมท่านถึงเล่าชีวิตของท่านในฐานะศิษย์รุ่นน้องให้ข้าฟัง และทำไมท่านถึงตอบเมื่อข้าถามเรื่องนี้และเรื่องนั้น ข้าช่วยท่านเพราะท่านมีอะไรบางอย่าง ไม่ใช่เหรอ?”
ปีเตอร์สงสัยในคำตอบที่มาพร้อมกับเครื่องหมายคำถาม
อย่างไรก็ตาม คำตอบก็รู้สึกจริงใจ
“……..เจ้าถามว่าเจ้ากำลังตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม?”
"ใช่"
“ใช่ เจ้ากำลังตกอยู่ในอันตราย” ปีเตอร์ตอบโดยไม่ต้องคิด
“อย่างที่เจ้ารู้ สำหรับพ่อมดความแข็งแกร่งคืออันดับและความยุติธรรม กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากจู่ๆ พ่อมดที่แข็งแกร่งปรากฏขึ้น ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร ทุกคนจะต้องถือว่าเขาเป็นผู้เหนือกว่า ด้วยเหตุนี้ ผู้คนที่อยู่ในระดับสูงอยู่แล้วจึงคอยตรวจสอบ พ่อมดที่มีความสามารถ เนื่องจากวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นภัยคุกคามต่อเขา”
โอลิเวอร์ฟังอย่างเงียบ ๆ
ไม่มีการแสดงออกหรือการเคลื่อนไหวในดวงตา
“ในแง่นั้นเจ้าดีกว่าใครๆ ดังนั้นเจ้าจึงต้องระวังตัว ภายในสิบวันหลังจากเข้ามา เจ้าฆ่าศิษย์รุ่นน้องและเข้ารับตำแหน่งของเขา คนที่เป็นคนของแอนดรูว์”
“คนของแอนดรูว์เหรอ?”
"อืม ข้าหมายถึงเขาสนิทกับแอนดรูว์”
โอลิเวอร์เอียงหัวราวกับว่าเขาไม่เข้าใจ
ปีเตอร์ลงรายละเอียดเพิ่มเติม
“การได้อยู่ใกล้กันก็เป็นประโยชน์ แอนดรูว์มีตำแหน่งที่สูง และมีคนที่อยู่ด้านล่างคอยสนับสนุน เป็นเวลานานแล้วทำให้โครงสร้างแบบนี้แข็งแกร่งขึ้น”
“ถ้าอย่างนั้น… ไม่มีพ่อมดที่มีความสามารถคนอื่นเลยเหรอ?”
“ไม่ เจ้าไม่ฟังที่ข้าพูดเหรอ? พ่อมดที่เก่งกาจไม่ใช่สิ่งที่น่ายินดีในครอบครัวเวทมนตร์”
“แต่อาจารย์...”
"อาจารย์? อะไร?"
โอลิเวอร์พยายามตอบ แต่ส่ายหัวและไม่พูดอะไรเลยเพราะมันรู้สึกแปลกๆ
เหตุผลที่ชัดเจนคือตอนที่เขาพบกับโจเซฟครั้งแรก เขากล่าวว่าเป้าหมายของเขาคือการยกระดับเวทมนตร์ให้แข็งแกร่ง แต่มีช่องว่างแปลกๆ ระหว่างความเป็นจริงกับสิ่งที่เขาพูด
ปีเตอร์พูดอีกครั้ง
“ระวังด้วย… ไม่มีใครรู้ว่าศิษย์รุ่นน้องที่เจ้ามาแทนเสียชีวิตด้วยอาหารเป็นพิษตั้งแต่แรกจริงๆ หรือไม่ นั่นคือทั้งหมดที่ข้าสามารถบอกเจ้าได้” ปีเตอร์หยุดพูด
"ขอบคุณ" โอลิเวอร์ตอบโดยมองไปที่ปีเตอร์
"ฮะ?"
“ขอบคุณสำหรับการตอบคำถาม มันช่วยข้าได้”
“เอ่อ…เอาล่ะ ค่อยโล่งใจหน่อย”
“ตอนนี้เราจะกลับไปทำงานกันหรือยัง?”
ปีเตอร์และโอลิเวอร์ยกผู้โจมตีอีกครั้งและเริ่มเดิน
ผู้โจมตียังคงหนักอึ้ง แต่หัวใจของปีเตอร์รู้สึกเบาเมื่อเขานึกถึงโอลิเวอร์ที่ขอบคุณเขา
*** ***
"ผ่านมาสักพักหนึ่งแล้วนะ เจ้าคงไม่มาเพียงเพื่อดูหน้าข้าหรอกใช่ไหม เป็นยังไงบ้าง”
“ข้ามาที่นี่เพื่อคุยกับท่าน”
ที่ชั้นใต้ดินของโรงงานไส้กรอกโจเซฟ มีห้องหลายห้องเหมือนถ้ำมด และมีชายสองคนคุยกันในห้องรับแขกที่ดูดีที่สุด
คนหนึ่งคือโจเซฟ เจ้าของที่นี่ และอีกคนคือเภสัชกรซึ่งเป็นพ่อค้าของเขา
ไม่ ไม่ใช่เพียงพ่อค้า แต่เป็นพ่อค้ารายใหญ่ที่สุดของโจเซฟ
เขามีสินค้าทั้งหมดของโจเซฟและจัดหาวัตถุดิบในเวลาเดียวกัน
ดังนั้นแม้แต่โจเซฟ หนึ่งในพ่อมดที่เก่งที่สุดในเมืองก็ยังเกรงใจเขาด้วย
“อะไร ท่านอยากดื่มไหม”
"ไม่เป็นไรขอบคุณ พวกเรายุ่งมาก ดังนั้นข้าอยากจะตรงประเด็น”
"ดีเลย เกิดอะไรขึ้น?"
เภสัชกรงอร่างกายส่วนบนไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วเปิดปากอย่างระมัดระวัง
ดวงตาที่อยู่เหนือแว่นตาขอบทองส่องประกายอย่างรวดเร็ว
“ท่านถูกโจมตีเมื่อเร็ว ๆ นี้หรือไม่? ระหว่างการรวบรวมส่วนผสม”
"…… ท่านรู้ได้อย่างไร?"
เภสัชกรตอบพร้อมยืดตัวตรง
“มันเป็นข้อสันนิษฐานมากกว่า ครอบครัวแอนโทนี่ และครอบครัวโดมินิก ถูกโจมตีทั้งหมด อ้อ ข้าก็รวมอยู่ด้วย รถบรรทุกที่จะไปลันดาพร้อมสินค้าถูกโจมตีและถูกปล้น”
โจเซฟเลิกคิ้วขึ้น
เภสัชกรเป็นคนที่ดูภายนอกดูเหมือนคนธรรมดา แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาเป็นคนน่ากลัวที่ไม่ยอมแพ้โจเซฟหรือพ่อมดคนอื่นๆ ในเมือง
ชายร่างใหญ่ของเมืองที่แสร้งทำเป็นเปิดร้านขายยา ขณะเดียวกันก็ควบคุมธุรกิจทั้งหมดโดยมีพ่อมดอยู่เบื้องหลัง
พูดได้อย่างปลอดภัยว่าอย่างน้อยก็ไม่มีใครในเมืองนี้ที่จะต่อต้านเขา
แต่รถบรรทุกของเขาถูกปล้น?
จากนั้นก็มีข้อสรุปเพียงข้อเดียว
“พวกเขามาจากที่อื่นหรือเปล่า?”
"อาจจะ ลันดากำลังพัฒนาอย่างรวดเร็วและผู้แพ้ในการแข่งขันเอาชีวิตรอดก็แพร่กระจายไปทั่ว มีโอกาสสูงที่มันจะเป็นแบบนั้น”
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ!"
โจเซฟหัวเราะ
"คืออะไร? แก๊งค์ธรรมดา? หรือพ่อมด?”
“ข้าไม่รู้เรื่องนั้น ข้าแค่มาที่นี่เพื่อค้นหาสิ่งต่าง ๆ และอธิบายสถานการณ์เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดระหว่างครอบครัว”
โจเซฟพยักหน้า
ในอดีตเภสัชกรคือผู้ไกล่เกลี่ยระหว่างตระกูลเวทมนตร์ที่ต่อสู้กันเพื่อแย่งเมืองเล็กๆ แห่งนี้ และจวนจะล่มสลาย
และตั้งแต่นั้นมา พวกเขาก็เริ่มฟังคำพูดของเภสัชกรอย่างประหลาด
“อย่างไรก็ตาม ขอบคุณที่บอกข้า เราจะค้นหาโดยเร็วที่สุดเพื่อค้นหาว่าใครคือผู้กระทำผิด ข้าขอถามท่านได้ไหมว่า ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่”
“ใช่ แน่นอน… มันเป็นศัตรูของเราอยู่แล้ว หากเราพบร่องรอยใด ๆ เราจะติดต่อท่าน”
เมื่อการสนทนาสิ้นสุดลง พวกเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
ต๊อก ต๊อก ต๊อก
"อะไร? ตอนนี้ข้ากำลังคุยกับลูกค้าอยู่ ถ้าไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนค่อยคุยกับข้าทีหลัง”
ได้ยินเสียงตื่นตระหนกผ่านประตู
“โอ้ ข้าขอโทษอาจารย์ แต่มีบางอย่างที่ข้าต้องแจ้งให้ท่านทราบ”
โจเซฟพูดเมื่อเภสัชกรขยิบตาให้เขาราวกับว่าเขาโอเค
"อะไร?"
“นั่น… โอลิเวอร์มา”
"…อะไร?"
“โอลิเวอร์มาพร้อมกับคนที่โจมตีพวกเขา”
“……”
โจเซฟและเภสัชกรมองตากันโดยไม่พูดอะไรสักคำ
*** ***
โอลิเวอร์ร่วมมือกับปีเตอร์ เพื่อลากผู้โจมตีที่งุนงง
พวกเขาอุ้มเขาไว้ไม่ได้เป็นเวลานาน ดังนั้นแต่ละคนจึงคว้าขาข้างหนึ่งแล้วลากเขา และด้วยเหตุนี้
โอลิเวอร์และปีเตอร์ซึ่งหายใจแรงและเช็ดเหงื่ออยู่ครู่หนึ่งใกล้ประตูหลัก และก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว ศิษย์นอกระบบ ศิษย์รุ่นน้อง และแม้แต่ศิษย์ระดับกลางและรุ่นพี่ก็เริ่มรวมตัวกัน
“ว้าว… มันเป็นไปได้เหรอเนี่ย?”
“พวกเขาจับคนร้ายได้จริงเหรอ?”
“พวกเขาพูดอย่างนั้นเหรอ?”
แต่ทันทีที่โจเซฟออกมาพร้อมกับเภสัชกร เหล่าลูกศิษย์ที่เกาะอยู่เหมือนแมลงวันรอบๆ โอลิเวอร์และปีเตอร์ก็กระจัดกระจายไปทั่ว
“เจ้าจับคนที่โจมตีพวกเราได้เหรอ”
“อา…ครับอาจารย์”
ปีเตอร์ซึ่งเหนื่อยล้าจากการเดินตอบ
จากนั้นเภสัชกรที่ตามมาก็กล่าวด้วยความชื่นชม
“โอ้พระเจ้า เจ้าจับคนร้ายได้จริงๆ ข้าคิดว่าเจ้าต้องทำพลาด แต่เจ้าจับได้จริงๆ… ช่างเป็นลูกศิษย์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ใครจับเขาไว้?”
ปีเตอร์มองไปด้านข้างที่โอลิเวอร์เมื่อเภสัชกรถาม
เภสัชกรที่เข้าใจความหมายก็หัวเราะเสียงดังอีกครั้ง
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า… เป็นเขาอีกแล้วเหรอ? ข้าคิดว่าข้าเคยเห็นใบหน้านั้น ศิษย์คนล่าสุดของท่านใช่ไหม?”
“ใช่” โจเซฟตอบ
“ท่านพาเด็กที่น่าทึ่งมาด้วย ข้ารู้ว่าเขายอดเยี่ยมมากเมื่อเขาดึงพลังชีวิตออกมา แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่ามันจะมากขนาดนี้ ตอนนี้เขาอายุเท่าไหร่? สิบสามหรือสิบสี่ใช่ไหม? แต่ถึงกระนั้นเขาก็เก่ง ทุกคนจากครอบครัวอื่นจะต้องอิจฉาถ้าพวกเขาได้ยิน”
"ขอบคุณสำหรับคำชม"
ตรงกันข้ามกับคำตอบ สีหน้าของโจเซฟไม่ค่อยดีนัก
แต่เภสัชกรกลับไม่สนใจและพูดต่อไป
“นี่คือผู้โจมตีใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว เราจับเขาได้ในขณะที่เขาพยายามจะวิ่งหนีพร้อมกับม้วนกระดาษ”
"หืม?"
ทุกคนรวมทั้งโจเซฟต่างประหลาดใจกับคำว่าม้วนกระดาษ
ม้วนกระดาษหรือม้วนเทเลพอร์ตเป็นสิ่งของราคาแพงที่พ่อมดสร้างขึ้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งม้วนคัมภีร์ที่สามารถใช้เวทมนตร์ที่ยุ่งยาก เช่น เทเลพอร์ตนั้นมีราคาแพงมาก
สินค้าที่เหมาะสมมีราคาหลายแสนล้านขึ้นอยู่กับความปลอดภัยและระยะทาง แม้ว่าสินค้าหลายสิบหลายร้อยชิ้นจะถูกผลิตและจำหน่ายอย่างผิดกฎหมายในตลาดมืดก็ตาม
เภสัชกรที่กำลังฟังอยู่เงียบ ๆ เข้ามาแทรกแซง
“ม้วนกระดาษ ฮะ… โจเซฟ ถ้าท่านไม่รังเกียจ ข้าขอจับผู้โจมตีคนนี้ได้ไหม”
"ทำไม?"
“มันไม่น่าสงสัยเลยเหรอที่เห็นเขาวิ่งหนีไปโดยใช้ม้วนกระดาษราคาแพง? ข้าต้องการค้นหาผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังการโจมตีครั้งนี้ในฐานะบุคคลที่รับผิดชอบต่อความสงบสุขของชุมชนนี้ โปรดอนุญาตข้าด้วย ข้าจะแจ้งให้ท่านทราบทุกอย่างภายในหนึ่งสัปดาห์และข้าจะให้สิ่งตอบแทนแก่ท่าน”
โจเซฟพยักหน้าหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง
เภสัชกรไม่เคยโกหกมาก่อน และนอกจากนี้ การผลิตสินค้ายังล่าช้าเนื่องจากการทะเลาะวิวาทกับผู้โจมตี
เมื่อได้รับอนุญาตแล้ว เภสัชกรก็ยิ้มอย่างมีความสุขและสั่งให้บอดี้การ์ดพาผู้ร้ายที่เป็นลมไปที่รถ
จากนั้นเขาขอบคุณโจเซฟอีกครั้งและออกจากโรงงาน แต่ก่อนจะออกไป เขาทักทายโอลิเวอร์เบาๆ
“ท่านทำได้ดีมากเพื่อนตัวน้อย”
เมื่อเภสัชกรไปแล้ว โรงงานก็เงียบลง และโจเซฟก็เปิดปากพูดทำลายความเงียบ
“โอลิเวอร์”
"ครับ อาจารย์"
“เจ้าจับมันได้อย่างไร? รุ่นพี่ของเจ้ายังจับไม่ได้เลย… ก็เข้าใจได้ถ้าพวกเขากำลังวิ่งหนีโดยใช้ม้วนกระดาษ”
"ปีเตอร์ช่วยข้าจับเขาอาจารย์”
โจเซฟขมวดคิ้ว
โจเซฟรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างมาก แต่ไม่มีคำถามอีกต่อไป
“โอเค ดี… ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม มันไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเจ้ามีส่วนร่วมอย่างมาก”
ไม่มีใครปฏิเสธมัน
“ถ้าลูกศิษย์ทำผลงานได้ดีให้กับครอบครัว ข้าก็ต้องให้รางวัลลูกศิษย์คนนั้น ขอบคุณเจ้า ข้าเลยได้คลายเครียดบ้าง เอาล่ะ มาดูกัน… มันอาจจะแปลก แต่เจ้าอยากเป็นศิษย์ระดับกลางไหม”
ทุกคนประหลาดใจ รวมทั้งศิษย์ระดับกลางและศิษย์อาวุโส
จำนวนศิษย์ถูกกำหนดไว้เสมอ แต่จู่ๆ โจเซฟก็พยายามจะทำลายมันเพียงเพราะเขาคนเดียว
แต่ไม่มีใครต่อต้านมัน
ในตอนแรก แม้แต่กฎก็ยังถูกกำหนดโดยโจเซฟ เจ้าของครอบครัว
หากพวกเขาคัดค้านก็อาจถือเป็นการทรยศต่อครอบครัว
ดังนั้นทุกคนจึงคิดว่าโอลิเวอร์จะกลายเป็นศิษย์ระดับกลาง แต่โอลิเวอร์กลับแสดงท่าทีปฏิเสธ
“ข้ารู้สึกดีที่เป็นศิษย์รุ่นน้อง อาจารย์”
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่โอลิเวอร์
"ทำไม?"
โอลิเวอร์พูดด้วยท่าทางว่างเปล่าแปลกๆ
“เอ่อ… ข้าแค่อยากจะเรียนรู้มนตร์ดำได้ ขอบคุณที่ทำให้ข้าเป็นศิษย์รุ่นน้อง ข้าแค่อยากให้ท่านสอนข้าบ่อยขึ้น และ…!”
“มีอะไร?”
“มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากถามอาจารย์จริงๆ ข้าอยากรู้ว่าท่านสร้างสินค้าอย่างไร ท่านช่วยให้ข้าทำงานในสถานที่ที่ท่านสร้างสินค้าหน่อยได้ไหม”
“…เจ้ากำลังขอให้ข้านำศิษย์รุ่นน้องไปอยู่ฝ่ายผลิตเหรอ?”
“โอ้… แน่นอน ข้าทำได้”
โจเซฟระเบิดหัวเราะออกมากับคำตอบของโอลิเวอร์
โจเซฟคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเปิดปากช้าๆ
“เอาล่ะ การเพิ่มจำนวนคนงานก็ไม่เสียหายอะไรเพราะตารางงานเป็นเรื่องเร่งด่วน”
"ฮะ??!?!?!!”
"ฮะ??!?!?!!”
"ฮะ??!?!?!!”
ศิษย์ระดับกลางและอาวุโสที่ยืนอยู่ด้านหลังโจเซฟอุทานด้วยความประหลาดใจ
เมื่อโจเซฟหันกลับมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็ปิดปากสนิท
โจเซฟมองดูโอลิเวอร์อีกครั้ง
“ตามที่เจ้าต้องการ ข้าจะเพิ่มจำนวนเวลาเรียนสำหรับศิษย์รุ่นน้อง เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะ”
โจเซฟกลับไป ขณะที่โอลิเวอร์ก้มศีรษะแล้วกล่าวว่า
“ขอบคุณ….อาจารย์”
