ตอนที่ 1202 สิ่งมีชีวิตสี่มิติ! (ฟรี)

ตอนที่ 1202 สิ่งมีชีวิตสี่มิติ!

เวลาผ่านไปอีกสามพันปี

“เรามาถึงขีดจำกัดของการเติบโตแล้วงั้นเหรอ?”

เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังมาจากภายในวังที่ว่างเปล่า และเสียงแหบห้าวกล่าวว่า “สามพันปี รวมสามพันปี ข้าไม่ได้ก้าวหน้าอะไรเลยมาสามพันปีแล้ว”

ท้ายที่สุดแล้ว ในรุ่นต่อๆ ไป จักรพรรดิสวรรค์ระดับ 7 เป็นขีดจำกัดสูงสุดของเลือดเนื้อ และศักยภาพทั้งหมดของร่างกายก็ถูกขุดขึ้นมาแล้ว

ในจักรวาลที่เติบโตเต็มที่ ระดับแปดเป็นการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ คนหนึ่งจะเริ่มขึ้นสู่มิติใหม่ และกลายเป็นสิ่งมีชีวิตในมิติสูง สิ่งนี้จำเป็นต้องปีนขึ้นไปบนเส้นทางแห่งกาลอวกาศในมิติสูง เส้นทางนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อ0 นและจำเป็นต้องเปิดออก

สำหรับอี้หมิง ‘การเติบโต’ นั้นไม่สำคัญเลย

พวกเขาเป็นกลุ่มเดียวในจักรวาลโบราณนี้ อะไรคือประเด็นของการมีพลังมหาศาล?

เขาแค่อยากหาอะไรทำ เขาแค่อยากมีเป้าหมายในการดำรงชีวิต…

เขาหมกมุ่นอยู่กับงานประติมากรรมเพื่อฆ่าเวลา

มันก็เหมือนกันสำหรับการบ่มเพาะ

ในชีวิตที่ยืนยาวและเกือบจะเป็นนิรันดร์ เราต้องหาอะไรทำ เพียงเพื่อที่จะหาอะไรทำต่อไป

ชีวิตของเขาเป็นเพียงช่วงเวลาที่ยาวนาน และน่าเบื่อ และมันจะน่าเบื่อตลอดไป

ปลายนิ้วของเขาลูบรูปปั้นละเอียดอ่อนรูปเพชรอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าเขากำลังลูบไล้คนรักของเขา

ความสามารถทางศิลปะของเขาในด้านประติมากรรมได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว

ราวกับว่างานของเขาได้รับชีวิต ทุกซอกทุกมุม และแม้แต่อนุภาคขนาดจิ๋วก็สมบูรณ์แบบจนน่าตกใจ

อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไป 20,000 ปี เขาก็ได้หมดความสนใจในงานประติมากรรมไปนานแล้ว

บ่มเพาะไม่ได้

ไม่สามารถปั้นได้…

เขาทำซ้ำวันที่น่าเบื่ออย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความรู้สึกเหงาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ความเหงาเป็นสิ่งที่ชีวิตไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แม้แต่วีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ตาม

นี่เป็นการทรมานในตอนแรก หากใครต้องอยู่ในห้องมืดๆ โดยไม่มีอะไรเลยเป็นเวลาหนึ่งเดือน ก็เพียงพอที่จะทำให้คนหนึ่งพังทลายลง ความมืดและความเหงาจะค่อยๆ กลืนกินคนทั้งเป็น

จักรวาลโบราณเป็นห้องมืด

ในขณะนั้น ความเหงาในใจของอี้หมิง เปรียบเสมือนเถาวัลย์แห่งเหวอันมืดมิด เมื่อวันอันน่าเบื่อซ้ำแล้วซ้ำอีก มันก็ผูกมัดเขาไว้ และมันก็น่าหดหู่ใจจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก!

วันหนึ่ง จู่ๆ เขาก็รู้สึกอยากจะฆ่าตัวตายอย่างโหดร้าย

เขาคิดย้อนกลับไปตลอดชีวิต และส่วนที่มีความสุขที่สุดของมันคือช่วงเวลาแห่งหายนะที่ยากลำบาก และอันตรายที่สุด เขานำคนในเผ่าของเขาหลบหนีจากอันตรายทุกวัน โดยกลัวว่าพวกเขาจะตายในวันรุ่งขึ้น และความแปลกใหม่ในการเรียนรู้ประติมากรรม และการบ่มเพาะในตอนเริ่มต้น

"ข้าเหนื่อยแล้ว …"

อี้หมิงระงับความคิดอันน่าสะพรึงกลัวนี้ และเดินออกจากราชวัง

ก้าวของเขาช้าลงทันที ราวกับว่าร่างกายนิรันดร์ของเขามีวิญญาณชราอยู่

เขาเดินออกจากวัง และมองไปที่กลุ่มคนหนุ่มสาวที่กำลังเรียนรู้เกี่ยวกับประติมากรรม และฝึกฝนด้วยจิตวิญญาณอันสูงส่ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าบ่มเพาะได้เร็วกว่าเจ้า!”

“ข้าไม่เชื่อ ข้าเร็วกว่า!”

“ข้าแกะสลักได้ดีกว่าเจ้า! ดูนี่สิ!”

เขามองไปที่คนหนุ่มสาวของเผ่าเหล่านี้ “ตอนนี้พวกเขายังคงแสวงหา และหลงใหลในงานประติมากรรม แต่เมื่อพวกเขาถึงระดับของข้า จะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต?”

เขามองไปที่คนในเผ่าที่มีความสุข และทันใดนั้นก็รู้สึกตกใจจนแทบทะลุถึงกระดูก

ในจักรวาลนี้ พวกเขาทำได้เพียงสองสิ่งเท่านั้น การบ่มเพาะ การแกะสลัก แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกมันทั้งหมดมาถึงจุดสิ้นสุด?

จากนั้นการใช้ชีวิตวันแล้ววันเล่าก็กลายเป็นหายนะในตัวเอง

“นี่เป็นคำสาปของจักรวาลเหรอ? คำสาปสำหรับพวกเราผู้เป็นนิรันดร์?”

ความทุกข์ยากครั้งใหญ่แห่งความสันโดษอันขมขื่นกำลังมาถึง

เขามีลางสังหรณ์ที่คลุมเครืออยู่ในใจ

วันหนึ่ง จู่ๆ อี้หมิงก็ตัดสินใจอย่างกล้าหาญ เขานั่งอยู่ในวัง และรวบรวมผู้คนที่มีความสามารถทั้งหมดเพื่อประกาศให้อารยธรรมทั้งหมดทราบว่าการแข่งขันประติมากรรมกำลังจะจัดขึ้น

"ข้าจะจัดการเอง!"

“ให้ข้าทำ!”

ทันใดนั้นอารมณ์ของฝูงชนก็เดือดพล่าน

ชาวพื้นเมืองจำนวนนับไม่ถ้วนที่มีทักษะด้านศิลปะประติมากรรมต่างกระตือรือร้นที่จะลอง

พวกเขาเรียบง่ายมาก พวกเขารู้สึกตื่นเต้นที่สามารถสื่อสารกับผู้อื่น และแสดงทักษะการแกะสลักนับหมื่นปีของพวกเขา

จักรวาลทั้งหมดได้เข้าสู่ยุคของประติมากรรมอันยิ่งใหญ่

ทันใดนั้น ดินทั้งหมดบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวก็เต็มไปด้วยประติมากรรมอันวิจิตรงดงาม จักรวาลทั้งหมดได้กลายเป็นห้องนิทรรศการอันยิ่งใหญ่

“การปล่อยให้พวกเขาแข่งขันกับประติมากรรมจะทำให้ความก้าวหน้าของการบ่มเพาะของพวกเขาล่าช้า และในที่สุดพวกเขาจะมาถึงอาณาจักรของข้า และพบว่าไม่มีเส้นทางในอนาคตในช้าลง”

อี้หมิงมอบอำนาจการจัดการให้กับภรรยาของเขาโดยตรง จากนั้นก็หายตัวไปในจักรวาลอันกว้างใหญ่เพียงลำพัง “เมื่อไม่มีหนทาง ข้าก็จะเปิดทางให้”

ด้วยการจากไปของอี้หมิง เขาจึงได้เดินอยู่ในจักรวาลเป็นเวลาหลายพันปี

เขาเริ่มสังเกตโครงสร้างอันล้ำลึกของจักรวาลอย่างจริงจัง คิดถึงร่างกายของเขา และดำดิ่งลงไปในนั้น มองหาหนทางที่จะทะลวงผ่าน

ในช่วงเวลานี้ เขากลับมาที่เผ่าสองสามครั้ง

ครั้งแรกที่พวกเขากลับมา การแข่งขันจัดขึ้นปีละครั้ง และดำเนินไปมาแล้วถึง 1738 ครั้ง พวกเขาเริ่มรู้สึกเบื่อ และคนในเผ่าจำนวนมากก็ทะทะลวงไปถึงระดับ 7 แล้ว พวกเขาติดอยู่อย่างสมบูรณ์

พวกเขาใช้ชีวิตที่น่าเบื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า และสีหน้าของพวกเขาก็หมดกำลังใจแล้ว

ครั้งที่สอง

เป็นเวลาหกพันปีมาแล้วที่ชาวเผ่าจำนวนมากสูญเสียจิตวิญญาณของพวกเขา และบางคนก็เริ่มฆ่าตัวตายแล้ว

คนแรกที่ฆ่าตัวตายก็เหมือนกับปฏิกิริยาลูกโซ่ และคนในเผ่าจำนวนนับไม่ถ้วนก็ฆ่าตัวตายเพื่อหนีความทุกข์ทรมานนี้

ในสายตาของพวกเขา ไม่มีความแตกต่างระหว่าง 'ชีวิต' และ 'ตาย'

สำหรับเทพแห่งความโกลาหลที่มีชีวิตนิรันดร์ ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกเขาที่จะเลือกความตาย เมื่อพวกเขาพบว่าชีวิตน่าเบื่อ

อี้หมิงมองดู และจากไปทันที

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ สีหน้าหมองคล้ำของเขาก็เต็มไปด้วยชีวิต ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ลุกเป็นไฟด้วยไฟที่โหมกระหน่ำ ราวกับว่าเขาได้ค้นพบความหมายของชีวิตอีกครั้ง เขามีเป้าหมายใหม่ เขาต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

“ปฐมกาลโกลาหลอันน่าเบื่อหน่ายชั่วนิรันดร์จะเป็นเช่นนี้ตลอดไป ไม่มีความหวังแล้วจริงๆ เหรอ? มีเพียงความสิ้นหวัง…เราทุกคนต่างก็ทุกข์ทรมานจากสิ่งนี้”

เขานึกถึงจุดเริ่มต้น

เมื่อตอนที่เขายังเด็ก ช่วงเวลาที่เขาเรียนรู้ประติมากรรม ความสงสัยที่เขามีเกี่ยวกับจักรวาลก็ผุดขึ้นมาในใจเป็นครั้งที่สอง

ทำไมจักรวาลถึงไม่ปกติ?

เขาได้ออกเดินทางอีกครั้ง

เขาลองวิธีการทุกประเภทแล้ว แต่เขาก็ไม่รู้เบาะแส

“ช่วงการเติบโต เราต้องมีช่วงการเติบโตที่ใหญ่กว่านี้…”

“ไม่ว่าข้าพยายามหนักแค่ไหน ก็ไม่มีปฏิกิริยาจากการใช้พลังภายนอกเพื่อปราบปรามข้าหรือบ่มเพาะอย่างต่อเนื่อง ใช่…สิบปี ยี่สิบปี และหมื่นปี … กล่าวอีกนัยหนึ่งไม่ใช่ว่าเราไม่สามารถเติบโตได้ แต่ช่วงเวลาอาจยาวนานมากขึ้นหลานเท่า มันอาจจะเหมือนกับความแตกต่างระหว่างอายุยี่สิบปีถึงหนึ่งหมื่นปี!”

เขาเดา

อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าไม่มีใครสามารถทนต่อชีวิตที่ยืนยาว และน่าเบื่อเช่นนี้ในจักรวาลที่รกร้างแห่งนี้ได้

จะต้องมีเทคนิคบ่มเพาะแบบอื่นที่สามารถเร่งการเติบโตของเราได้!

"ถูกเวลา! หากเราต้องการเวลานานกว่านี้เพื่อเติบโตไปสู่ระดับนั้น ข้าจะมองหาวิธีที่จะเร่งอายุขัยของเรา!”

เขาเริ่มเดินไปในมิติเดียว สองมิติ และสามมิติ รวมถึงพื้นที่ๆ ปั่นป่วน เขาเป็นเหมือนนักพรตแห่งจักรวาล คอยเข้าใจและมองหาวิธีที่จะเร่งเวลาในร่างกายของเขาอยู่ตลอดเวลา

วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า

10,000 ปีต่อมา เขามีอายุมากกว่า 30,000 ปีแล้ว เมื่อเขากลับมาที่เผ่าอีกครั้ง เขาพบว่ายุคแห่งการขยายตัวอันยิ่งใหญ่ได้ผ่านไปแล้ว ประชากรเริ่มเบาบาง และเหลือเพียงคนรุ่นหลังเท่านั้น

นางสนม ภรรยา ลูกๆ และใบหน้าที่คุ้นเคยทั้งหมดของเขาหายไป

อ๊า!"

เขาถอนหายใจขณะที่เขารู้สึกถึงความรู้สึกเหงาที่ลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเถาวัลย์ผูกหัวใจของเขาไว้แน่น อีกครั้งที่เขาออกไปแสวงหาโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ เขารู้สึกว่ามันอยู่ใกล้มากแล้ว

ต้องใช้วิธีการพิเศษบางอย่างเพื่อเร่งการเติบโตของชีวิต …

ในวันนี้ เขากำลังลอยอยู่ในอวกาศสองมิติราวกับกระดาษแผ่นบางในจักรวาล ทันใดนั้น เขารู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเขากำลังบินผ่านกาลอวกาศ เหมือนปลาที่ขึ้นจากน้ำ

ร่างกายของเขาเร็วมาก ราวกับว่าเขากำลังเดินทางข้ามเวลา

“ข้าทะลวงแล้ว!” เขาสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเองอย่างชัดเจน จากยาว กว้าง และสูงของปริภูมิสามมิติ มีเวลามิติเพิ่มเติม

เขาได้กลายร่างเป็นสิ่งมีชีวิตสี่มิติ

มิติทั้งสี่ ได้แก่ ยาว กว้าง สูง และเวลา

เขารู้สึกราวกับว่าเขาเป็นปลาที่กระโดดข้ามกาลเวลา และกลายร่างเป็นสิ่งมีชีวิตสี่มิติ เวลาสามารถปรับได้ตามร่างกายของตนตามต้องการ

มันเป็นความรู้สึกที่ลึกลับมาก

เขาสามารถปรับเส้นชีวิตของเขาได้ตามต้องการ โดยเคลื่อนที่ระหว่างอดีตและอนาคต

เนื่องจากเป็นสิ่งมีชีวิตสี่มิติ เขาจึงเหมือนภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง

เขามาได้ครึ่งทางของภาพยนตร์แล้ว แต่เขาสามารถปรับแถบความคืบหน้าได้อย่างอิสระ

เขาย้ายแกนเวลา และชีวิตของเขาก็เหมือนกับภาพยนตร์ เขากดปุ่มกรอไปข้างหน้า และร่างกายของเขาก็เร่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พันเท่า หมื่นเท่า …

เขาหันกลับไป และเล่นกับแกนเวลา ชีวิตของเขาไหลย้อนกลับอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากดปุ่มย้อนกลับ การฝึกฝนของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว และร่างกายของเขากลับคืนสู่วัยเยาว์ กลับไปสู่เส้นทางในวัยเด็กของเขา

“ในที่สุดข้าก็มาถึงระดับการเติบโตขั้นต่อไปแล้ว!”

“ปรากฎว่าช่วงการเติบโตก่อนหน้านี้ของข้าคือการฝึกฝนให้เป็นสิ่งมีชีวิตสามมิติ ตอนนี้ข้าทะลวงไปแล้ว ข้าจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตสี่มิติ! เราจะข้ามมิติ และเติบโตอย่างต่อเนื่อง!”

บูม!

ชั่วครู่ต่อมา ลมก็พัด และเมฆก็ทะยานขึ้น จักรวาลทั้งหมดเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว แสงเจิดจ้า และการเคลื่อนไหวทั้งหมดก็ดังก้องไปทั่วกาแล็กซี มันมากกว่าความก้าวหน้าครั้งก่อนนับไม่ถ้วน

ในขณะนี้ เขาได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตสี่มิติตัวแรกในจักรวาล เขาได้ก้าวข้ามสามมิติ และเป็นชีวิตนิรันดร์ในจักรวาลที่เดินไปตามเส้นเวลา!

“ข้าเห็นมาทั้งชีวิต”

เขาหัวเราะออกมาดังๆ ความทรงจำของเขาชัดเจนกว่าที่เคย และพวกมันก็แทรกซึมไปทั่วร่างกายของเขา ความทรงจำโบราณทั้งหมดพุ่งออกมา และเขาได้เห็นช่วงเวลาแรกของชีวิตด้วยซ้ำ

เป็นช่วงเวลาที่จักรวาลยังคงอยู่ในบิ๊กแบง ยักษ์หมอกค่อยๆ ยกเขาขึ้นด้วยมือเดียว

“นั่นคือ… อะไร?”