บทที่ 96 : ยางิว ซาโตรุปรากฏตัว การแสดงหุ่นเชิดนับร้อย!

บทที่ 96 : ยางิว ซาโตรุปรากฏตัว การแสดงหุ่นเชิดนับร้อย!

ในยามนั้นเอง

ความกลัวทั้งหมดที่อยู่ในใจของคุเรไนหายไป เพราะเธอรู้สึกได้ถึงจักระอันอบอุ่นอยู่ใกล้ๆ

ในอดีตที่แสนเลวร้าย เธอมักจะคิดเสมอว่าอาจมีวีรบุรุษปรากฏตัวขึ้นมาช่วย

แต่วีรบุรุษมีอยู่จริงเหรอ?

ทว่าเมื่อเติบใหญ่ขึ้น เธอก็คิดว่าคนเดียวที่เธอสามารถพึ่งพาได้คือตัวเธอเอง

ถ้ามีวีรบุรุษ ทำไมพ่อแม่ของเธอถึงตายเล่า?

แต่..เธอเคยเห็นวีรบุรุษ

เธอเคยเห็นวีรบุรุษที่หล่อมากคนหนึ่ง

คุเรไนกัดฟันสีขาวของเธอเบาๆ แล้วก้มศีรษะลงแล้วตะโกนเสียงดังว่า "ซาโตรุ นายยังดูอยู่ใช่ไหม!?"

ทันทีที่เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของซาโตรุ เธอก็รู้ทันที

ซาโตรุอยู่ที่นี่เสมอ แต่ถ้าเขายังไม่ปรากฏตัวออกมา แสดงว่าเขากำลังดูอยู่

เธอเคยเห็นวีรบุรุษ เป็นวีรบุรุษที่หล่อมาก แต่ก็มีนิสัยแย่มากเช่นกัน

"ชู่วววว..." ยางิว ซาโตรุปรากฏตัวออกมาจากอากาศ ป้องกันการโจมตีของซาโซริได้ด้วยนิ้วเดียว

มีดของซาโซริหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้านิ้วของซาโตรุ

“ไม่ต้องตื่นเต้นมากหรอก ถ้าปรากฏตัวในวินาทีสุดท้าย ฉันก็จะดูหล่อมากเลยใช่ไหมล่ะ?” ซาโตรุถืออมยิ้มไว้ในปาก ล้วงมือในกระเป๋ากางเกง และมองซาโซริผ่านแว่นกันแดด

“แถมฉันว่าสมาชิกสองคนของแสงอุษานั้นอ่อนแอมากเลยนะ ฉันคิดว่าพวกเธอคงจะต่อสู้ได้ ถ้าพยายามมากกว่านี้”

“แต่ฉันไม่ได้จะบอกว่าเธออ่อนแอกว่านะ”

ซาโตรุมองไปที่คุเรไนที่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ขอโทษทีนะที่ฉันประเมินความแข็งแกร่งของเธอสูงเกินไป"

เขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกเริ่ม แอบกินขนมและดูการต่อสู้กับทีมที่เจ็ด

เอาจริงเขาคิดว่ากายและคนอื่นๆ สามารถเอาชนะซาโซริและเดอิดาระได้อย่างแน่นอน

แต่เขาไม่คิดเลยว่ากายจะใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาเพื่อโจมตีเปลือกที่ว่างเปล่าของซาโซริเช่นนั้น

พอเมื่อกายเปิดประตูด่านที่เจ็ด ซาโซริก็ได้ย้ายหัวใจของมันไปยังหุ่นเชิดตัวอื่นแล้ว

นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นการกระทำของซาโซรินี้เลย

“คิดจะเปลี่ยนกายให้เป็นหุ่นเชิด มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่เคลื่อนไหว”ซาโตรุเหลือบมองที่หัวใจของซาโซริแล้วหัวเราะเบาๆ “ช่างน่าขันจริงๆ”

“ซาโตรุ ขีดจำกัดสายเลือดของนายช่างแปลกมาก” ซาโซริถอยหลังกลับ และรักษาระยะห่างจากซาโตรุ

การโจมตีของเขาตอนนี้กลับถูกจำกัดด้วยการป้องกันที่มองไม่เห็น

นี่คือขีดจำกัดสายเลือดของซาโตรุงั้นเหรอ?

ถ้าหากเขาสามารถนำยางิว ซาโตรุไปสร้างเป็นหุ่นเชิดได้ เขาก็จะงานศิลปะที่สมบูรณ์แบบที่สุด

"นายนี้มันนิสัยเสียมากเลยนะ" คุเรไนกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ มีร่องรอยของความโกรธขึ้นมาในดวงตาของเธอ พวกเขากำลังต่อสู้กับศัตรูเพื่อเอาชีวิตรอด แต่ซาโตรุกลับเฝ้าดูมาตลอดอย่างลับๆ เนี่ยนะ

ที่จริงเธอก็ไม่ได้ต่อสู้กับศัตรูอย่างสุดความสามารถอย่างที่ซาโตรุว่ามา

แต่การมาเยาะเย้ยแบบนี้ก็เกินไปนะ!

เอาเถอะ ถึงวีรบุรุษของเธอจะทั้งเจ้าชู้และใจร้าย แต่ถึงยังไงเธอก็รักเขา

มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความแข็งแกร่ง ไม่เกี่ยวอะไรกับรูปลักษณ์ภายนอกเลย

แค่เพียงเพราะยามที่เธอจมดิ่งอยู่ในห้วงหุบเหวลึก ก็มีเพียงซาโตรุที่สัมผัสหัวใจที่ด้านชาของเธอหลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตไป

“ซาโตรุ นายมาช้าเกินไปแล้วนะ” คาคาชิถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาปิดเนตรวงแหวนไว้ด้วยผ้าคาดหน้าผากของเขา

เขาเพิ่งคิดที่จะเปิดใช้งานเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาโดยใช้ชีวิตเข้าแลกกับศัตรู

ซาโตรุอมอมยิ้มแล้วพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ “ถ้านายยังพึ่งพาผู้อื่น อีกหน่อยเดี๋ยวนายก็จะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์เอานะ”

“แกเหรอยางิว ซาโตริ? ฉันได้ยินมาว่าแกมีขีดจำกัดสายเลือดที่แข็งแกร่งที่สุดสินะ?”

เดอิดาระยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าหนังด้วยท่าทีตื่นเต้นมาก เขาพูดอย่างมั่นใจว่า "หลังจากได้ชมผลงานของฉันแล้ว แกจะต้องตกใจอย่างแน่นอน"

“จะเล่นดอกไม้ไฟเหรอ? พอดีฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอก” ซาโตรุประสานมือของเขาเข้าด้วยกันและหายไปในอากาศ

ในเวลาเดียวกัน

กายและคนอื่นๆ ก็หายตัวไปทั้งหมด รวมถึงทุกคนในหน่วยสอดแนม จากนั้นทีมที่เจ็ดและคนอื่นๆ ก็ปรากฏตัวในพื้นที่โล่งที่อยู่ไกลๆ

“ค่ารักษาคิดครั้งละ 50,000 เรียว” บนฝ่ามือของ ซาโตรุ มีจักระสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้น เขาเริ่มรักษาคุเรไนและคนอื่นๆ ตามลำดับ

ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก

หลังจากได้รับการล้างพิษแล้ว กายก็กลับมามีชีวิตชีวาตามปกติ เขาพูดด้วยรอยยิ้มอันแสนสุขว่า "เราเป็นเพื่อนกัน ร่วมเหงื่อออกและวิ่งไปด้วยกันท่ามกลางพระอาทิตย์ตกดิน ใช่ไหม ช่วงวัยรุ่นของเราน่ะสำคัญกว่าเงิน!"

“ฉันรักษาแผลได้ แต่คงรักษาสมองไม่ได้สินะ” ซาโตรุพูด

เจ้าคิ้วหนานี้ไปสร้างความทรงจำกับฉันตอนไหนเนี่ย?

“ซาโตรุ นายนี้มันชอบเอาเปรียบเหลือเกิน” คุเรไนแกล้งล้อเล่น มองซาโตรุด้วยรอยยิ้มก่อนจะถามว่า "นายคิดค่ารักษากับท่านซึนาเดะบ้างไหมเนี่ย?"

แม้ที่เธอพูดมาคล้ายหยอกเล่น แต่เธอนั้นสนใจเรื่องนี้มากจริงๆ

"ไม่รู้สิ" ซาโตรุไม่ได้ตอบคำถามของคุเรไนโดยตรง เขารู้ความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ ดังนั้นเขาจึงจงใจปัดความอยากรู้อยากเห็นของเธอไป

“ถึงไม่ตอบมา แต่ท่าทางของนายก็บอกหมดแล้วล่ะ” คุเรไนแลบลิ้นของเธอออกมา

ซาโตรุหันกลับไปมองเดอิดาระและซาโซริ เขากำหมัดแน่นจนมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดของกระดูกที่ลั่น

"สามนาที"

“ฉันจะไปเล่นกับนายสักสามนาที” ซาโตรุประมาณเวลาไว้ว่าจะใช้เวลาประมาณ 3 นาทีในการจัดการซาโซริและเดอิดาระ

“พวกมันแข็งแกร่งมากเลยนะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราจะคอยเป็นกำลังเสริมให้”คาคาชิหยิบคุไนออกมาและจ้องมองอย่างระมัดระวังไปที่ศัตรูสองคนที่อยู่ห่างไกล

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ถ้าต้องต่อสู้กับศัตรูและมาคอยช่วยฉันก็มีแต่จะเป็นภาระเปล่าๆ” ซาโตรุโบกมือและมองทุกคนด้วยความรังเกียจ

“พวกนายนั่งตรงนี้คอยดูการแสดงเถอะ ฉันจะแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งอันไร้เทียมทานเอง”

ซาโตรุเหลือบมองเด็กๆ ในทีมที่ 7 แล้วพูดว่า "ไอ้เจ้าพวกเด็กแสบทั้งหลาย พวกเธอก็ระวังด้วยล่ะ”

“รับทราบครับ/ค่ะ อาจารย์ซาโตรุ”

ทุกคนในทีมที่เจ็ดรู้สึกกดดัน พวกเขาสัมผัสได้ถึงจักระอันน่าสะพรึงกลัวของซาโซริและเดอิดาระเป็นอย่างดี

แข็งแกร่งมากกว่าโฮคาเงะรุ่นที่ 3 ซะอีก!

นี่อาจารย์ซาโตรุต้องการต่อสู้กับนินจาทั้งสองที่อยู่เหนือระดับโฮคาเงะรุ่นที่ 3 ด้วยตัวเขาเองงั้นเหรอ?!

โอ้พระเจ้า!

“นายใจเย็นมากเลยนะ ถึงขั้นบอกให้คนพวกนั้นคอยรอดูการแสดงเลยเหรอ?” ร่างกายของซาโซริได้เปลี่ยนไปทั้งหมด ขาและแขนของเขาเผยให้เห็นใบมีดพิษ

“รู้ดีถึงความแข็งแกร่งของฉันแล้วใช่ไหม? แต่จะบอกให้นะ...นายยังอ่อนแออยู่เลย” ซาโตรุเอามือล้วงกระเป๋า เงยคางขึ้นเล็กน้อยด้วยทางอวดดี

เขาไม่ได้หยิ่งผยองนะ เขาแค่พูดความจริง

เขาคิดว่าเดอิดาระและซาโซรินั้นอ่อนแอจริงๆ

คงมีแต่ความสามารถของซึจิคาเงะและอุจิวะอิทาเท่านั้นแหละถึงจะสามารถต่อกรกับเขาได้

“ฉันจะทำให้นายกลายเป็นหุ่นเชิดและเก็บไว้ในของสะสมของฉัน” ซาโซริหยิบคัมภีร์ออกมาสองม้วน

"วิชาลับแดง·เชิดร้อยหุ่น!"

“ปัง” ควันสีขาวซีดปกคลุมทั่วทั้งสถานที่ และหุ่นกระบอกนับร้อยก็ปรากฏตัวออกมาจากอากาศ ทั้งหมดสวมเสื้อคลุมสีแดง ลอยอยู่บนท้องฟ้า

“ควบคุมหุ่นได้ร้อยตัวในเวลาเดียวกันเหรอ? ผู้ชายคนนี้... น่าสะพรึงมากเกินไปแล้ว!”

ทุกคนที่กำลังดูอยู่ถึงกับตัวสั่น พวกเขาจ้องมองไปที่หุ่นเชิดชุดแดงของซาโซริบนท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า

พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องปรมาจารย์หุ่นเชิดที่สามารถควบคุมหุ่นได้ร้อยตัวในเวลาเดียวกันสักนิดเลย

พลังนี้ช่างมากมายเกินไปแล้ว บางทีอาจทำลายหมู่บ้านบางแห่งได้ในคราวเดียวเลย!

“การที่นายพกของเล่นติดตัวไปมากมายแบบนี้ นี่ขาดความรักหรือเปล่าเนี่ย? ของเล่นมันไม่ได้มีประโยชน์เท่าคนจริงๆ หรอกนะ” ซาโตรุเหลือบมองดูหุ่นบนท้องฟ้าพลางกล่าวประชดประชันขึ้นมา