บทที่ 95 อันตรายไม่ใช่วายร้าย  

ทุกอย่างเป็นไปตามที่เฟิ่งหยินซวงพูด อาการบาดเจ็บของ หนานหยูเทียนทำให้ฮ่องเต้กังวล

สนมหลี่ไปที่คฤหาสน์องค์ชายสามเพื่อดูแลด้วยตัวเอง และทุกครั้งที่นางไปที่วังเพื่อทราบข่าว ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่น่าพอใจนัก

หนานหยูเทียนได้รับบาดเจ็บสาหัสจริง ๆ เหตุการณ์นี้ทำให้ฮ่องเต้โกรธมาก มีคนกล้าโจมตีองค์ชาย เขากล้ามาก ฮ่องเต้ส่งคนไปตรวจสอบทันที แต่ไม่พบอะไร

หมอหลวงพูดเพียงว่าลูกชายของเขาไม่ตกอยู่ในอันตราย ซึ่งทำให้ฮ่องเต้โล่งใจเล็กน้อย สิ่งที่น่าอับอายที่สุดสำหรับเขาคือการที่นักฆ่าวางยา เมื่อเขาส่งคนไปตรวจสอบ เขาพบโต๊ะที่อยู่ลึกเข้าไปในป่าดอกท้อ รวมทั้งมีเครื่องดื่มและของว่างวางอยู่

หลังจากการวินิจฉัยของแพทย์ของฮ่องเต้ ในเครื่องดื่ม มีการวางยา...

แน่นอนว่าฮ่องเต้คงไม่คิดว่านั่นเป็นมือและเท้าของลูกชายของเขา และโทษว่าเหตุผลทั้งหมดอยู่ที่มือสังหาร เขาสั่งให้จับฆาตกรโดยเร็ว และจะต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรงและถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม

แต่เขาไม่ต้องการ นี่เป็นเพียงความทุกข์ทรมานที่ทำร้ายตัวเองของหนานหยูเทียน และการทำร้ายผู้อื่นไม่ใช่คนร้าย

เขาบอบช้ำไปทั้งตัวและต้องทนทุกข์ทรมานจากพิษร้าย แต่ถ้าพิษร้ายไม่สามารถเข้าใจได้เขาก็จะเสียชีวิต ในท้ายที่สุด เขาไม่เพียงแต่ต้องทนกับความทรมานจากความเจ็บปวดเท่านั้น แต่ยังต้องทนทุกข์ทรมานกับอาการบาดเจ็บอีกด้วย

เมื่อนางสนมในคฤหาสน์ของเขาได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกนางก็เข้าร่วมอย่างกระตือรือร้น หนานหยูเทียนเป็นพิษมาก เขาผ่านนางบำเรอหลายคนติดต่อกัน เมื่อหมอหลวงเข้าไปดูอีกครั้งก็แทบสิ้นเรี่ยวแรง

เขาต้องถอนหายใจ ผู้หญิงพวกนี้เหมือนหมาป่าเหมือนเสือจริง ๆ แม้ว่าบาดแผลเหล่านี้จะไม่สามารถฆ่าเขาได้ แต่เขาก็จะถูกบีบให้แห้งหลังจากที่ได้กระทำมาหลายครั้ง

ดังนั้น หนานหยูเทียนจึงอยู่ในอาการโคม่าเป็นเวลานานและไม่ตื่นขึ้น ไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บทั้งหมด แต่ “มีเหตุผลอื่นซ่อนอยู่”

นางสนมหลี่ รู้ชัดเจนเกี่ยวกับแผนการของ หนานหยูเทียน เดิมทีนางคิดว่าแผนครั้งนี้จะเข้าใจผิดได้ แต่สนมหลี่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นอีก และนางเกือบจะสูญเสียลูกชายไป

สำหรับเฟิ่งหยินซวงนางยังคงหายตัวไป ทำให้ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในป่าดอกท้อ

วัดผู่โถวเป็นวัดหลวงในเมืองหลวงของแคว้นฉู่ตอนใต้ นักฆ่ายังคงปรากฏตัวในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ได้อย่างไร?

สิ่งนี้ติดตามมาสองวันแล้ว แต่ไม่มีเงื่อนงำ นางสนมหลี่ โกรธมาก เฟิ่งหยินซวงนี้เป็นเพียงดาวมรณะ ขัดขวางแผนการของพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า และตอนนี้ทำร้ายลูกชายของนางแบบนี้ นางยอมตายข้างนอกดีกว่าไม่กลับมา ไม่อย่างนั้นนางจะไม่ปล่อยนางไป

คนอย่างพวกเขาแปลกจริง ๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาใส่ร้าย เฟิ่งหยินซวงครั้งแล้วครั้งเล่า และตอนนี้พวกเขากำลังทำเพื่อตัวเอง แต่พวกเขาต้องโทษคนอื่น ตอนนี้หนานหยูเทียนยังไม่ตื่น นางสนมหลี่ก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม และนางก็ไม่กล้าที่จะตอบโต้ และพูดว่าเฟิ่งหยินซวงทำร้ายลูกชายของนางแบบนี้

แต่ในเวลานี้มีคำสั่งด่วนจากพระราชวังโดยบอกว่า เฟิ่งหยินซวง กลับมาอย่างปลอดภัยและขอให้นางเข้าเฝ้าไปที่วังทันที

อะไรนะ เฟิ่งหยินซวงกลับมาแล้วเหรอ?

นางปลอดภัยดีแล้ว ทำไมลูกชายของนางถึงเจ็บแบบนี้?

นางสนมหลี่ยิ่งโกรธมากขึ้น และเมื่อนางคิดถึงเฟิ่งหยินซวงที่จะกลับมา นางจะบ่นกับฮ่องเต้อย่างแน่นอนและสลัดสิ่งที่พวกเขาทำกับนางออกไป

ไม่ นางจะไม่มีวันปล่อยให้นางทำสำเร็จ

นางสนมหลี่รีบกลับไปที่วังทันที เตรียมเหตุผลนับไม่ถ้วนตลอดทางเพื่อคิดว่าจะใส่ร้ายเฟิ่งหยินซวงอย่างไร และโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้นาง

แต่นางไม่ต้องการไปที่ห้องท้องพระโรง และเมื่อเห็นไท่ซือเฟิ่งที่นั่น บรรยากาศก็กลมกลืนกันมาก และฮ่องเต้ก็ไม่แสดงอาการโกรธใด ๆ ซึ่งทำให้ใจนางเกิดความสงสัยในทันใด

ไม่ได้...เขาไม่ได้พูด? ยังไม่มีเวลาพูด?

สนมหลี่กำลังจะพูดเมื่อฮ่องเต้ถาม

“หยูเทียนเป็นอย่างไรบ้าง”

นางสนมหลี่ก้มหน้าลงทันทีและร้องไห้ “องค์ชายยังไม่ตื่น เห็นเขาบาดเจ็บเช่นนั้น ข้าเป็นทุกข์จริง ๆ”

ฮ่องเต้ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “หยูเทียนเป็นเด็กดีจริง ๆ เพื่อช่วยหยินซวง เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาคู่ควรที่จะเป็นลูกชายของข้า เขากล้าหาญและซื่อสัตย์มาก และข้าภูมิใจในตัวเขา”

อะไร หลี่เฟยตกตะลึงไปชั่วขณะ และนางไม่เข้าใจว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

นี่ไม่ถูกต้อง เมื่อเฟิ่งหยินซวงกลับมา นางจะบอกเขาทุกอย่างอย่างแน่นอน รวมถึงความจริงที่ว่าพวกเขาจงใจใส่ร้ายนางและวางยานาง ทำไมฮ่องเต้ถึงยกย่องเขาแทนที่จะตำหนิเขา?

สนมหลี่ไม่คิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดี แต่นางไม่สบายใจมาก ยาชนิดใดที่ขายในน้ำเต้าของตระกูลเฟิ่ง มันไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

“นางสนมของข้าไม่เข้าใจความหมายของฮ่องเต้? ข้าได้ยินมาว่าเฟิ่งหยินซวงกลับมาแล้ว นางรู้หรือไม่ว่าใครคือผู้ลอบสังหาร? เจ้าต้องรีบจับกุมผู้ลอบสังหารและล้างแค้นให้กับหยูเทียน!”

ประโยคนี้ นางสนมหลี่กังวลมากเมื่อนางถาม เพราะกลัวว่านางจะสร้างปัญหาหากไม่ระวัง ในเวลานั้นไท่ซือเฟิ่งจะพูดโดยตรงถึงสิ่งที่ลูกชายของนางทำกับเฟิ่งหยินซวง

“นักฆ่าเหรอ? ยังไม่พบ ตอนนี้ไท่ซือเฟิ่งได้แจ้งให้ข้าทราบแล้ว ในเวลานั้นหยินซวงและหนานหยูเทียนกำลังคุยกันในเถาหลิน และทันใดนั้นก็มีนักฆ่า ออกมาทำร้ายหยูเทียน ได้รับบาดเจ็บจากมือสังหารเพื่อปกป้องนาง จากนั้นมือสังหารพานางไปและนางก็พลัดตกลงจากไหล่เขาระหว่างหลบหนี และตื่นขึ้นมาหลังจากอยู่ในอาการโคม่า ทั้งวันทั้งคืน”

ประโยคนี้ปิดปากนางสนมหลี่ได้สำเร็จ เดิมทีนางต้องการใช้โอกาสนี้ตีกรอบเฟิ่งหยินซวง ราวกับว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับนักฆ่า ไม่อย่างนั้นทำไมนางถึงกลับมาได้อย่างปลอดภัย แต่ลูกชายของนางยังคงบาดเจ็บสาหัสและไม่ได้สติ

ยิ่งนางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกว่าอาการบาดเจ็บของหนานหยูเทียนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเฟิ่งหยินซวงอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้นางไม่สะดวกที่จะพูด เพราะหากฉีกหน้าจริง ๆ ก็ไม่เกิดผลดีแต่อย่างใด

นางมีสีหน้ากังวลและถามว่า “ตอนนี้ หยินซวงเป็นอย่างไรบ้าง นางตกจากหน้าผา นางต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสใช่ไหม เด็กดี และข้าไม่อยากเห็นนางประสบอุบัติเหตุจริง ๆ”

“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของสนมหลี่ ซวงเอ๋อร์เกือบตายแล้วเช่นกัน ถูกต้นไม้หักกลางอากาศรับไว้ แต่นางได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนังเล็กน้อย แพทย์บอกว่านางอยู่ในอาการโคม่าเพราะนางรู้สึกหวาดกลัวและนางจะสบายดีหลังจากพักผ่อนแล้ว” เฟิ่งไท่ซือจับมือนางขึ้นทันทีและพูดเมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้เห็นได้ชัดว่าเขาชื่นชมวิธีการของหลานสาวตัวน้อยของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อเห็นท่าทางโกรธของสนมหลี่แต่ก็ต้องทนเก็บมันไว้ข้างใน สำหรับองค์ชายสาม ตอนนี้นางทุกข์มากและอาจถูกมองว่าได้รับผลกรรม

ภายใต้แขนเสื้อกว้าง นางสนมหลี่แทบจะฉีกผ้าคลุมออกเป็นสองท่อน ทันทีที่นางได้ยินสิ่งนี้ นางรู้ว่ามันต้องเป็นเท็จ แต่เฟิ่งไท่ซือได้รับความเคารพอย่างสูง และฮ่องเต้ก็เคารพเขามาก ฮ่องเต้เชื่อสิ่งที่เขาพูดอย่างสมบูรณ์

“โชคดีที่ไม่มีใครตกอยู่ในอันตราย นักฆ่าคนนี้น่ารังเกียจเกินไป ข้าจะส่งคนไปหาเขาและลงโทษอย่างหนัก แน่นอน” ฮ่องเต้ตบโต๊ะอย่างแรงและพูดอย่างโกรธจัด